Fálkinn - 14.01.1949, Side 12

12
FÁLKINN
5.
ÚT í OPINN DAUÐANN
Charlton leit á klukkuna og athugaöi
mælitækin. — Við erum yfir Belgíu, muldr-
aði liann. En flugvélin hækkaði í sífellu,
12.000 metrar — 14.000. Þrátt fyrir hitun-
artækfð, frakkann og ullarvoðina skalf
Gregory. Hendurnar voru stirðar af kulda
og hann öfundaði Charlton af þykku skinn-
vettlingunum, sem liann hafði.
Vclin hætti að stíga og nú var liæðin
jöfn, 11000 metrar. Iiraðinn var mikill.
Tíminn virtist óendanlegur þó að Gregory
læsi á iiraðamælinum að vélin færi með
370 km. hraða á klukkustund. Allt i einu
stöðvaði Charlton hreyfilinn, kjærðin sem
varð nú var óviðfelldin, og Gregory hrökk
upp.
Er eitthvað að?
— Nei. Flugmaðurinn hristi höfuðið. —
Við fórum yfir þýsku landamærin fyrir
nokkrum mínútum og nú ætla ég að lækka
flugið. Við getum farið marga kilómetra á
svifflugi úr þessari hæð án þess að nota
hreyfilinn.
— Eg skil. Og þá geta þýsku hlustar-
tækin ekki heyrt til okkar. En þegar þér
farið heim aftur? Þér neyðist til að nota
hreyfilinn þegar þér hækkið flugið á heim-
leiðinni.
Charlton svaraði út í hött. Voruð þér í
síðustu styrjöld?
•—- Já, tvö síðustu árin.
— Þá vitið þér að hver hreyfiltegund
hefir ákveðið hljóð. Þetta er þýskur hreyf-
ill, við höfum nokkrar vélar með þesskon-
ar hreyflum og notum þær í svona ferðir.
Ef hlustunartæki ná mér á lieimleiðinni
þá lialda Þjóðverjar að þetta sé ein af
þeirra vélum.
-— Það var lieppni að strandvirkin okk-
ar skyhlu ekki skjóta á okkur þegar við
flugum yfir þau í 3000 metra hæð.
-— Þeim var gert aðvart. Hlustunarstöðv-
arnar lieyra hvort það eru ein eða fleiri
flugvélai’, sem fara lijá. Strandvirkin sem
við fórum hjá fengu skipun um að láta
okkur í friði.
Eg skil. En hversvegna notið þér ekki
hreyfilinn núna þegar þér lækkið flugið,
úr því að hann er þýskur? Gerir það ekki
lendinguna öruggari?
— Jú. En það er mikilsvert að lenda
hljóðlaust. Ef ekki, [)á getur einhver kom-
ið hlaupandi af forvitni, til að grennslast
um liver sé að lenda. En þegar ég læt í loft
gerir ekkert til þó að þeir heyri til min.
Flugvélin leið áfram meðan liann var að
tala og Gregory fann á ný nið fyrir eyrun-
um. Skömmu síðar komu þeir út úr skýi
og nú sáust dauf ljós undir þeim á víð og
dreif. Þau voru flest á hægri hlið.
— Myrkvunin er ekki eins góð hjá Þjóð-
verjum og hjá okkur, sagði Gregory. —
Þarna er borg.
— Það er Köln, en myrkvunin er góð,
Þeir eiga erfiðara en við. Það er miklu
torveldara að myrkva Köln en London.
Landið kringum Köln má lieita óhyggt. Að-
eins nokkur þorp á stangli. En útliverfin
ná margar mílur út fyrir London á alla
vegu og renna saman við horgina. Nætur-
flugmaður getur vel séð London sem
heild, en það er mjög erfitt að átta sig á
livaða borg það er, nema maður fari svo
langt að Thames sjáist.
Flugvélin dalaði hratt. Dreifðu ljósin
urðu skýrari. Þegar komið var niður í 1000
metra hæð sveigði Charlton á lilið. Hann
flaug í hring í margar mínútur þangað til
hann varð ánægður en tók svo beina stefnu
aftur. Á hægri hlið virtust ljósin i Köln
hafa dregist saman og voru sumpart liorf-
in, en þau fáu sem sáust voru skýr. Gre-
gory sá að eitt af ljósunum var blátt og
stefndi Charlton á það. Augnabliki síðar
voru fjarlægari ljósin horfin og Gregorv sá
ið blált Ijós kom úr ferhyrndum glugga.
— Náunginn, sem á heima þarna í hús-
nu leggur sig í talsverða hættu með að
æiðbeina okkur, sagði hann.
— Ilann neyðist til þess. En þetta er fá-
tækur bóndi, svo að hann getur afsakað
sig með því að hann hafi ekki efni á að
kaupa þykkari myrkvunarpappír — fyrsta
kastið, að minnsta kosti. Auk þess er ekki
1 jós i herberginu nema 15 mínútur í einu
og aðeins þegar honum er gert aðvart um
að ég komi.
Hvergi sjást ljós annarsstaðar. Það var
líkast og þeir mundu lenda heint á glugg-
anum þegar flugvélin beygði allt í einu
upp i vindinn, nam létt við grundina og
nam staðar eftir skannna stund.
Þegar Gregory fór út úr vélinni sagði
Chai’lton: — Það er nú það! Þér sjáið
stjörnurnar þarna við sjóndeildarhringinn
hak við yður. Stefnið á hana. Það verður
ekki góð færð, því að þér verðið að fara
yfir plægðan akur, en þegar þér hafið
gengið nálægt þrjá kílómelra komið þér á
veginn milli Gladbach og Köln. Beygið til
vinstri og eftir tíu kílómetra göngu eruð
þér kominn til Köln.
Þakka yður fyrir. Gregory tók í hönd-
ina á lionum. — Eg gal ekki fengið betri
mann til að fylgja mér fyrsta áfangann.
Eg óska yður góðrar heimferðar.
Hann skellti aftur hurðinni og Charlton
setti hreyfilinn í gang. Hann murraði svo-
litla stund, svo sneri Charlton vélinni og
hún rann yfir imúskótlan akurinn þangað
til hún hvarf i myrkrinu.
Þegar Gregory leit við sá hann að ljósið
í glugganum var horfið. Allt í kringum
liann var myrkur, kalt og óvistlegt. Hvergi
sást nokkur Ijósglæta. Nú var starf hans
hvrjað. Hann var einmana úlfur, matar-
laus og skjóllaus. Ekkert nema fyrirhvggja
og hugkvæmni lians sjálfs gat bjargað því
að hann yrði ekki tættur í agnir af óvin-
unum, sem hann liafði verið settur til
liöfuðs.
V. kap. Einmana úlfur.
Gregory stefndi á stjörnuna, sem Charl-
ton hafði bent lionuin á og héll af stað úl
á akrana. Slígvélin voru fullstór honum.
Það væri betra en skókreppa úr því að
hann átti svo langa göngu fyrir höndum.
Hann nagaði sig í handarhökin fyrir að
hafa gleymt að lála sir Pellinore vita um
skónúmerið. En maðurinn sem hafði tekið
að sér að útvega einkennisbúninginn liafði
dugað vel. Því að þarna mátti eklcert út
ai’ bera, smávægileg yfirsjón gat kostað
Gregory lífið á þessum næstu dögum eða
vikum, sem hann átti að verða í óvina-
landi.
Þegar hann hafði gengið nokkur liuiidr-
uð metra rakst liann á girðingu en fyrir
liandan hana var ræktað land. Uppsker-
unni var lokið. Meðan hann staulaðist
þarna áfram í myrkrinu jiakkaði hann
forsjóninni fyrir að veðrið skyldi hafa
verið gott fyrstu ófriðarvikuna og að veðr-
ið var svo gott í nótt. Ef leirinn liefði ver-
ið votur og klesstst á skóna iians liefði
gangan orðið miklu örðugri.
Eftir iiálfs kílómetra göngu kom liann
aftur á gras, en víða voru nýplægðir geir-
ar á leið lians uns liann kom að djúpum
skurði. Þegar liann hafði klöngrast yfir
hann kom liann á þjóðveginn. Hann beygði
til vinstri og stefndi til Köín.
Landið var l'Iatt o'g alger kyrrð. í þeim
fáu húsum sem liann fór hjá var livergi
ljós í glugga. Fólkið notaði eflaust svefn-
tímann eins vel og það gat lil að livílast
undir næsta mæðudag, annan mánudag
styrjaldarinnar.
Hvergi sá hann móta fyrir neinum liern-
aðaraðgerðum, enda hafði liann ekki bú-
ist við því þar sem liann var 60 kílómetra
frá landamærum Belgíu og enn var friður
milli þeirra landa. Næslu herstöðvarnar
voru 150 km. undan, á landainærum Þýska
lands og Frakklands, fyrir sunnan Luxem-
burg. Eina herliðið sem hann gat búisl
við að rekast á á þessum slóðum var loft-
varnaliðið, sem verja skyldi Köln og Iiin
miklu stóriðjuliéruð þar fyrir norðan.
Smiðjurnar i Diisseldorff, Crefeld og Essen
störfuðu dag og nótt að framleiðslu skol-
færa og vopna. Af rauðum hjarma á himn-
inum mátti ráða livar bræðsluofnarnir í
Dusseldorff voru; þá var ekki hægt að fela
með myrkvun.
Við og við skrölli í malarvagni sem
fór hjá eða bifreið með hyrgð ljós kom á
móti honum í myrkrinu. Líka mætti hann
hóp af góðglöðum drykkjubræðrum, sem
voru að koma frá að skemmta sér og
sungu drafandi. Og svo gamalli konu, sem
dró kerru. En umferðin var lítil og í Iiverl
skipti sem liann sá einlivern koma fór
liann út af veginum og faldi sig i myrkr-
inu.