Fálkinn - 09.02.1951, Blaðsíða 8

8
FALKINN
Konurnar tvær livíldu á bak-
inu í sandinum og fylgdu flugi
mávanna með augunum. I fjör-
unni fyrir ofan þær lágu tvær
baðkápur, önnur gúl, hin blá.
1 sjónum nálægt hundrað
metra frá ströndinni syntu
tveir karlmenn. Öðru hvoru
lyftu konurnar höfðinu og gáfu
þeim gætur. Frá raddböndum
sundmannanna bárust hróp og
hlátrar út yfir víkina.
„Hvaða bréf er þetta, sem
liggur þarna i vasa Eiríks?“
spurði fegurri konan og sveifl-
aði hendinni um leið letilega í
áttina til bláu kápunnar, sem
lá á sandinum.
„Eg veit þaið ekki,“ svaraði
hin konan kæruleysisjega.
„Hefirðu spurt hann eftir
þvi?“
„Nei.“
Konurnar lágu þögular um
stund. Sólargeislarnir sindruðu
á bláum sævarfletinum. Loftið
yfir sandfjörunni var mollulegt
og lieitt.
„Þetta bréf ér frá konu,“ sagði
konan sem fyrr hafði talað.
Ef það er rétt, að vinátta
milli tveggja kvenna byggist á
þeirri nautn sem það veitir að
kvelja og pína náungann, mátti
með sanni segja, að þær konur,
sem hér áttu hlut að máli væru
hinar bestu vinkonur undir sól-
inni. Árum sainan höfðu þær
rækt vinskap. Þær liittust aldrei
án þess að faðmast með hin-
um mestu kærleikum, og þær
skildu aldrei án þess að faðm-
ast og kyssast á ný. En á
milli lieilsunar og kveðju lá
löng keðja af stórum eða smá-
vægilegum meingerðum, dulin
tár og faldar liefndarhugsanir.
Bændur þessara kvenna, lieið-
ursmennirnir Eirikur og And-
rés, sem nú syntu kappsund
í svölum sævaröldunum, höfðu
fyrir löngu komist að þeirri
niðurstöðu, að ein ástæðan til
þess, að konur þeirra liöfðu
ekki fyrir löngu kvalið hvor
aðra í hel væri sú, að enginn
hefði iengur ánægju af því að
pína þann sem þegar væri
dauður.
„Hvers vegna Iieldurðu að
bréfið sé frá kvenmanni?“
spurði Kristín.
„Það ihnar,“ svaraði Eva.
Kristín hló við.
„Já, þá er það sjálfsagt frá
konu, og má gjarnan vera það
mín vegna. Eiríkur fær svo
mörg bréf á hverjum degi. Flest
eru það viðskiptabréf og við
þeim hlífir liann mér til allrar
hamingju. Sum eru þó skemmti
legri og þau er liann vanur að
lesa fyrir mig.“
„Heldurðu að hann lesi þetta
#
MISSKILNINGUR
ÞÝDD SMÁSAGA
bréf fyrir þig líka?“ Rödd Evu
var mjúk og ísmeygileg.
„Já, sannarlega, ef hann held-
ur að ég hafi gaman af því.“
„Hann hefir samt sennilega
ekki minnst neitt á það í dag.“
„Nei.“
„Þá heldur hann liklega að
þú hafir ekkert gaman af því.
Eða--------“
„Eða hvað?“ greip Kristín
skarpt fram 1.
„Eða hann er að fela það fyr-
ir þér, vegna þess — —“
,Vegna hvers?“
„Vegna þess að liann kærir
sig ekkert um að þú fáir nokk-
uð að vita um konuna, sem hef-
ir skrifað það.“
Kristín leit upp til hálfs og
leit á bláu kápuna, þar sem
liún lá á livítum sandinum.
Horn á gulu umslagi sást upp
úr vasanum.
„Hamingjan sanna. Hvað ætli
sé svo sem merkilegt við bréf-
snepilinn þann arna? Eirikur
fær bréf svo þúsundum skiptir á
hverju ári.“
„En liann er ekki vanur að
taka þau með sér niður i bað-
fjöruna," sagði Eva.
Kristín lagðist út af og teygði
úr sér í sandinum.
„Hann hefir sennilega fengið
það í morgun, þegar þeir And-
rés fóru á undan okkur ofan í
fjöruna. Hann hefir mætt gamla
póstinum á leiðinni og tekið
við bréfinu af honum. Auðvit-
að er þetta eitthvert ómerkilegt
bréf af þvi að hann hefir ekki
sagt mér frá því, •— og senni-
lega hefir hann alveg gleymt
að það er í vasanum á baðkáp-
unni.“
Eva rétti letilega út hendina
og tók gula bréfið. Hún bar það
upp að andlitinu og lét lyktina
af ódýru ilmvatni leika i vit-
um sínum. Síðan hló hún.
„Það hefir ekki komið með
póstinum,“ sagði hún með ofur-
litlum sigurhreim í röddinni. „Á
því eru engin frímerki, enginn
póststimpill og ekki einu sinni
utanáskript. Sennilega liefir sú,
sem skrifaði bréfið fengið Eiríki
það sjálf og----------“
„Hættu.“
Kristin var hálfrisin á fætur
á ný og óttaslegin augu lienn-
ar hvildu á gula umslaginu í
hendi Evu.
„Leggðu hréfið frá þér, hróp-
aði hún.
Meinfýsið hros lék um fagr-
ar varir Evu.
„Þessu hefði ég ekki trúað
um Eirik,“ saglði hún og stakk
'bréfinu aftur í vasann á bláu
baðkápunni.
Ivristín þagði.
„Við Eiríkur erum svo liam-
ingjusöm,“ sagði hún eftir stund
arkorn. „Engin manneskja er
þess megnug að skilja okkur,
og hréfið þarna er bara þýð-
ingarlaus pappirssnepill.“
„Lestu það,“ sagði Eva.
Kristín lyfti hendinni frá sand
inum og sagði gremjulega.
„Eg stelst ekki í bréf Eiriks.
Eg er heldur ekkert forvitin,“
hætti hún við hlæjandi litlu
seinna.
„En það er ég,“ sagði Eva.
Ilálflukt augu . hennar hvíldu
á bréfinu í vasa bláu baðkápunn-
ar, og fingur hennar hreyfðust
ósjálfrátt í áttina til þess.
„Við skulum lesa það, Krist-
in.“
„Nei.“
Snögglega hreyfðist hönd Evu
yfir sandinn, greip umslagið og
dró út úr því gula pappírsörk.
Það mátti lieyra undirstraum af
gleði liennar þegar hún las lágt
röddu.
„Ástin mín. Þú komst ekki í
gærkveldi. Eg beið og beið. En
ég skil, að þegar þú verður að
leyna þessu fyrir konu þinni
þá .... Ó þetta er svo erfitt
elsku vinur. í nótt svaf ég ekki
eina mínútu. Eg lá andvaka og
liugsaði um þig, ástin mín, at-
lot þín, kossa og------
„Hættu, liættu.“
Kristín var stokkin á fætur og
blá augu liennar brunnu af reiði
og örvæntingu. Hún réðst á vin-
lconu sina, þreif bréfið af henni
og stakk því í umslagið. Án þess
að mæla orð stalck liún bréfinu
aftur í kápuvasann, síðan hné
liún niður í sandinn, sorgbitin og
þreytuleg á svip.
„Bréfið er undirskrifað Elísa-
bet. Hver er Elísabet?“ spurði
Eva.
Kristín þagði.
„Eg þekki bara eina Elísabet
hér,“ hélt Eva áfram: „Það er
snotra dökkhærða stúlkan, sem
afgreiðir á barnum á kvöldin.“
Kristín þagði.
Tvær lcarlmannsraddir bárust
til þeirra með vindinum.
„Halló.“
Þegar konurnar lyftu liöfðun-
um sáu þær Eirík og Andrés
koma lilaupandi upp sandfjör-
una.
„Nú koma þeir,“ sagði Eva og
stalst til þess að líta á vinkonu
sína. Svo teygði hún úr sér í
mjúkum sandinum og augu henn
ar hvörfluðu til hláu haðkáp-
unnar.
Meðan liún teygði úr limum
sínum hló hún, lágum dillandi
hlátri, síðan lokaði hún augunum
og sagði.
„Við Andrés erum svo liam-
ingjusöm.“
Karlmennirnir staðnæmdust
hlæjandi og masandi hjá kon-
unum, sem hvíldu í sandinum.
Andrés, hinn liávaxni og ljós-
hærði sagði:
„Nú förum við aftur heiin í
gistihúsið, eða hvað?“
Eiríkur hló og ln isti vatnið af
sólbrenndum líkama sínum með
snöggum armsveiflum. Svo rétti
liann Kristínu liendina.
„Rístu á fætur elskan.“
Þvínæst klæddust báðir menn-
irnir baðkápum sínum. Andrés
bláu kápunni. Eiríkur þeirri
gulu.
„Heyrðu Andrés,“ sagði Eva.
„Þú ferð í Eiriks kápu. Þú átt
þá gulu.“
Andrés hló.
Vorum við ekki búnir að segja
ykkur frá því? Við Eiríkur
höfðum kápuskipti í morgun.
Honum þykir sú gula fallegri,
og kg liefi alltaf öfundað liann
af þeirri bláu, — og svo slógum
við í skipti.“
Meðan Andrés talaði sáu þær
Kristín og Eva að liann lcreisti
saman gult umslag í kápuvas-
anum. Síðan strauk hann hend-
inni með fálmikenndri hreyfingu í
gegnum hárið, en rétti síðan Evu
handlegginn.
Hjónin tvenn leiddust af stað
í glóðheitum sandinum.
„Veslings Eva,“ liugsaði Krist-
ín.
En í leynum hugans kenndi
liún þó noltkurrar gleði.
BANNAÐ í KÍNA.
í samsœti erlendra stjórnarerind-
reka i London fyrir nokkru, var
haldið mikið af ræðum yfir borð-
um. Enskur þingmaður sem þar var
vék sér að kínverskum sendifull-
trúa og spurði hann, hvort það
væri til siðs að leyfa margar ræður
yfir veisluborðum í Kína. „Já, þetta
var plága í gamla daga,“ svaraði
Kínverjinn. „En við bönnuðum
borðræður algerlega fyrir 1500 ár-
um.“
4» «í*