Fálkinn - 09.02.1951, Síða 13

FÁLKINN
13
fundist hann vera neyddur til þess að taka til
greina. Johnnie, kvennagullið. Johnnie, hinn
ómótstæðilegi. Johnnie, flagarinn.
Já, Johnnie hafði verið þorparinn í leik-
þætti Janet.
Lina fór að gráta.
Hún fór nú alltaf að gráta þegar henni varð
hugsað til Fredu (auðvirðilega, litla uppskafn-
ingsrófan Freda, en hvað hún hlaut að hafa
helgið dátt), til Mary Barnard, er hún naum-
ast hafði munað eftir að var til, til Olive Red-
mire, til sveitastelpnanna — til sinnar eigin
þjónustustúlkna! Henni fannst eins og hún
hafði sjálf haft með höndum hlutverk mang-
arans í hinum viðbjóðslegu saurlífisleikjum
Johnnies, með því að trúa blint á hinn ímynd-
aða, betri mann hans. Henni fannst hún vera
andlega saurguð jafnt sem líkamlega.
Hún þvingaði hugann aftur að Ronald. Ætti
hún að gerast ástmey hans eða ætti hún ekki?
Þess gerðist engin þörf, að brjóta þá miklu
spurningu til mergjar fyrstu tvo til þrjá mán-
uðina, en Lina hafði undantekningarlaust og
stöðugt, áhyggjur af viðfangsefnum sínum
löngu áður en þau urðu raunverulega tíma-
bær.
Þessu úrlausnarefni gerði hún skil á örfá-
um mínútum. Hún ætlaði að gerast ástmey
Ronalds. Þannig myndi hún geta hefnt sín
rækilega á Johnnie. Hún fagnaði yfir þeim
möguleika að geta hefnt sín á Johnnie.
Því að Johnnie hafði verið álveg sama.
Það var það, sem Linu gramdist meira en
allt annað. Johnnie hafði haft þessar fráleitu
hugmyndir um hana og Mártin Caddis — og
honum hafði verið alveg sama. Ástin hlýtur
vissulega að vera steindauð þegar eiginmann-
inum stendur alveg á sama þó að konan hans
hvíli i fangi annars manns. En Johnnie hafði
aldrei elskað hana. Hún hafði ekki verið nógu
lagleg fyrir hann. En hvað hún haf ði varið ævi
sinni illa!
En nú ætlaði hún að bætá fyrir það.
Hún var nógu lagleg, að því er virtist, fyrir
Ronald. Hún ætlaði að gefa Ronald allt. Allt
sem hún gat. Allt.
Lina, er aldrei fyrr á ævi sinni hafði hugs-
að um kynferðismál, sökkti sér niður í hug-
renningar, sem myndu hafa skelft hana fyrir
mánuði ef slíkt hefði svo mikið sem flögrað
að henni þá.
Hún sá sjálfa sig, undir blygðunarlausum
kringumstæðum, með Ronald. Hún þurfti að
vera blygðunarlaus. Hún þráði að gera óhugn-
anlega hluti — ótrúlega, óhugnanlega, óskilj-
anlega hluti. Og enn þá heitar þráði hún að
Johnnie fengi vitneskju um, að hún hefði að-
hafst þessa hluti.
Ronald hvarf í móðu. Lina flæktist um göt-
urnar, fór knæpu af knæpu, gaf sig feimnis-
laust á vald karlmannanna. Sérhver kvenmað-
ur veltir því stundum fyrir sér hvernig sér
myndi reiða af sem vændiskona. Lina hafði
sjálf velt þessu fyrir sér, afar varfærnislega.
Nú sá hún sjálfa sig sem slíka, ákaflega greini-
lega, sem framúrskarandi skæða vændiskonu,
sem drottningu vændiskvennanna. — Hvað
myndi Johnnie segja um það? Myndi honum
þá standa alveg á sama?
Hún sneri sér á hina hliðina. Hún myndi
aldrei verða vændiskona og aldrei geta orðið
það. Sumar konur fæðast skækjur. Hinum
verður aldrei breytt í skækjur. Hvers vegna
að vera að þreyta hugann á fjarstæðum?
Ronald birtist aftur. Lina myndi aldrei
verða vændiskona, en hún ætlaði að gerast
fyrirtaks ástmey. Það gæti hún orðið. Það
þráði hún að verða. Það ætlaði hún að verða.
Hún hugsaði um það af miklum áhuga hvort
Ronald væri á nokkurn hátt afbrigðilegur í
kynferðismálum.
Eftir því sem Johnnie sagði, höfðu allir
karlmenn afbrigðilegar tilhneigingar, meiri
eða minni. Hann hafði af og til reynt að vekja
athygli hennar á sínum eigin tilhneigingum
hvað þetta snerti, en Lina hafði aldrei viljað
þýðast hann í þeim efnum.
„Það venjulega er mér nóg,“ sagði hún
alltaf.
Hún var sérlega fáfróð um þessa hluti. Hún
hafði að vísu ekki neinn sérstakan viðbjóð á
að slikt skyldi eiga sér stað, en henni geðjað-
ist bara einfaldlega ekki að slíkri staðreynd.
Hún hafði lesið eina bók eftir Kraft-Ebbing,
og fundist hún vera með ólíkindum bæði aula-
leg og heimskuleg. Mikinn hluta bókarinnar
hafði hún hreint og beint ekki skilið, þar á
meðal latnesku setningarnar. Vissulega hafði
lesturinn ekki örvað hana til þess að gefa
Johnnie færi á að leysa frá skjóðunni um þessa
hluti.
Allt í einu kom henni það til hugar hvort
það hefði verið af þessum sökum að hún missti
hann.
Af venjulegri hreinskilni varð hýn að viður-
kenna, að hún hefði getað verið eftirlátari
við Johnnie. Að minnsta kosti hefði hún getað
hlustað á hann af skilningi. Og auðvitað hafði
henni alltaf verið Ijóst, að karlmennirnir leita
til annarra kvenna eftir því, sem þeir verða
ekki aðnjótandi, eða veigra sér við að fara
fram á, við eiginkonur sínar. Joyce hafði upp-
lýst hana um allt þess háttar fyrir mörgum
árum. Joyce hafði sagt, mjög eindregið, að það
væri í níutíu og níu tilfellum af hundrað, ein-
göngu undir konunni sjálfri komið hvort henni
tækist að halda hylli eiginmanns síns eða ekki.
Sú staðreynd, að Joyce hafði vissulega tek-
ist að halda hyili Cecils, varð henni nú enn þá
ljósari en áður.
Jæja, hún ætlaði ekki að gera sig seka um
þá yfirsjón aftur, ef það á annað borð var
yfirsjón. Hún vonaði næstum því að Ronald
væri ofurlitið afbrigðilegur til þess að sér
gæfist kostur á að hafna villu sinni. Henni
stóð alveg á sama. Ronald skyldi að minnsta
kosti aldrei fá ástæðu til þess að segja að hún
væri tepruleg.
Hún reyndi að rifja upp fyrir sér það, sem
hún hafði lesið í bókinni eftir Kraft-Ebbing,
Já, hún skyldi vera langtum eftirlátari við
Ronald en hún myndi nokkurn tíma hafa ver-
ið við Johnnie. Langtum eftirlátari! Og ein-
hvern veginn — einhvern veginn skyldi Johnn-
ie fá vitneskju um það, hvað hún virkilega gat
verið eftirlát við annan karlmann.
Þetta var alveg ákveðið mál.
Lina fór að sofa.
Daginn eftir boðaði Ronald að hann ætlaði
að giftast henni.
Snemma um morguninn (alltof snemma,
fannst Linu, er var rifin upp af værum blundi
til þess að tala við hann í símann) hringdi
hann til þess að bjóða henni til hádegisverðar
með sér. Lina afþakkaði, dálitið stutt í spuna
vegna þess að heitt rúmið freistaði hennar enn.
Hann bað hana að hitta sig. Hún neitaði.
„Vertu ekki svona hlægilegur, Ronald. Eg
get ekki fundið þig á hverjum degi. Við er-
um þar að auki boðin út í kvöld.“
„Þú munt finna mig á hverjum degi,“ sagði
Ronald.
Að lokum lofaði Lina að drekka te með
honum í vinnustofu hans, og skoða myndirnar
hans um leið. Ronald bjó í smábýlishúsi í West-
minster, en hafði leigt sér vinnustofu í Chel-
sea. Fyrirmyndir hans vildu láta mála myndir
af sér í Chelsea.
Lina kom þangað stundvísiega klukkan
hálf-fimm. Hún hafði orðið að bíða fullan
stundarfjórðung á járnbrautarstöðinni til þess
að geta-mætt stundvíslega.
Ofurlítill eftirvæntingartitringur fór um
hana þegar hún bankaði á dyrnar, sem nafn
Ronalds var letrað á.
Meiri varð titringurinn, sem um hana fór
þegar Ronald opnaði fyrir henni. Því að Ron-
ald sóaði ekki tímanum. Hann tók hana um-
svifalaust í fang sér og kyssti hana alveg eins
og hann hefði ekki beðið eftir neinu öðru all-
an daginn.
„Ástin mín!“
Hann hélt henni frá sér og horfði á hana.
„Þú töfraveran sjálf! Þú hefir gert það!“
Hann hafði samstundis tekið eftir fjöðrinni
í hattinum hennar. ,Það gerir allan muninn.
Eg sagði þér að þú myndir verða ómötstæði-
leg, og það ertu.“
„En sú vitleysa,“ sagði Lina fegin.
Ronald hjálpaði henni úr kápunni. Hann
vildi líka að hún tæki af sér hattinn, en Lina
var undarlega treg til þess. Henni fannst það
óviðeigandi.
Suðan var næstum því komin upp á katl-
inum, og Lina lagaði te.
Þau notuðu horn eitt á hásæti fyrirmynd-
anna fyrir borð.
Lina* gekk um vinnustofuna, með teköku
í annarri hendinni og skoðaði myndir Ron-
alds. Henni létti við að veita þvi athygli að
áhrifin frá nútíma listastefnu voru ekki á-
berandi. Ronald málaði ekki fyrirmyndir sin-
ar rauðnef jaðar, eins og til þess að gefa rudda-
lega í skyn að þær drykkju of marga cock-
taila, eða alveg hvirfilslausar og með gríðar-
lega miklar mjaðmir. En málverk hans líkt-
ust á hinn bóginn heldur ekki ljósmyndum.
Enginn ljósmyndari myndi geta verið jafn
réttlátur gagnvart viðskiptakonum sínum.
Lina varð hrifin. Án nokkurs efa var Ron-
ald listamaður. Og hann starfaði.
Það var Joyce, er hafði sagt, og lagt mikla
áherzlu á orðin: „Og hann starfar.“
„Eg ætla að mála mynd af þér undir eins
og ég hefi lokið við þær pantanir, sem liggja
fyrir,“ sagði Ronald við hana. „Einmitt eins
og þú ert núna.“
„I þessari treyju?“ Hún var klædd grænni
ullartreyju með hvítum kraga og afar löng-
um, hvítum ermum. Fjöðrin var valin með
hliðsjón af treyjunni.
„Já, ég ætla að kalla myndina „Græna fjöð-
urin.“ En ég er hræddur um að hún muni
eyðileggja orðstír minn að fullu og öllu.“
„Þá ættirðu að varast að mála mynd af
mér. Af hverju myndi hún eyðileggja orðstír
þinn?“
„Vegna þess að ég lifi á hégómagjörnu
kvenfólki, sem hefir unun af að gera umheim-
inum skiljanlegt, með aðstoð málverkanna,
hversu heimskar og lastafullar þær eru. Svo
virðist sem ég hafi einhvern hæfileika til þess
að endurspegla það í andlistdráttum þeirra.“