Fálkinn - 09.03.1951, Qupperneq 10

10
FÁLKINN
■— Mánaðarreikningurinn.
— Sparkaðu i hann Óskar, það
stoðar stiindum!
— Svo hefi ég líka ,,Halleliija,“
Mozarts, sungið af Daisg-sisters með
balalajka-undirleik, og Ijómandi út-
gáfu af ófullkomnu hljómkviðunni
hans Mozapts, fyrir rafmagnsorgel.
Að ég ekki minnist á sorgarmars
Chopins, teikinn af havaj-orkestri
Harrisons og Sidneys — — — —
— Eg vap að skoða svo Ijómandi
fallegan hatt, Óskar. Vildir þú ekki
skreppa. og líta á hann.
— Gerið þér svo vel að halda
bla.ðinu dálítið hærra meðan ég tek
það mesta? — Ráðgáta!
YHftfftf
IMNMMMt
•4r 4,4,4,4,4,4,4,4,4,44',4,4,4,4,44,4,4,4,4'4'4,4'4'4'3C
Gullni Svartþrösturinn
Frh. lir síðasta blaði.
þá sleppum við þér og við skul-
um meira að segja gefa þér Gullna
Svartþröstinn, en með því skilyrði
þó, að þú færir okkur Postulins-
mcyna.“
Ungi maðurinn liélt grátandi á
brott frá kastalanum. Innan stund-
ar liitti hann hérann, sem kom
hoppandi og muðlaði villt blóðberg.
„Af liverju ertu að gráta, vinur
minn,“ spurði hérinn.
„Af því að kastalabúarnir vilja
ckki lofa mér að fara með Gullna
Svartþröstinn nema að ég færi þeim
Postulínsmeyna í staðinn,“ svar-
aði pilturinn.
„Þú liefir ekki fylgt ráðum min-
um,“ sagði litli hérinn. „Þú lést
Gullna Svartþröstinn i skrautlega
búrið.“
„Já! Vissulega! Ólánsbjálfinn, eé!“
„Láttu ekki hugfallast, vinur
minn,“ sagði litli hérinn. „Postulíns-
mærin er ung stúlka, fögur eins
Vesus, sem býr í tvö hundruð milna
vegalengd liéðan í burtu. Stökktu
á bak mér ég skal bera þig þangað.“
Litli hérinn, sem tók sjö milur í
einu stökki, var kominn á ákvörð-
unarstaðinn á augnabliki. Hann
stansaði á vatnsbakka einum.
„Postulínsmærin“, sagði hérinn
við unga manninn, „mun koma
hingað með vinkonum sínum til
þess að baða sig. Á meðan þú bíður
ætla ég að hressa mig á blóðbergi.
Þegar hún hefir afklæðst og er
komin út i vatnið, þá vertu fljótur
á þér og taktu fötin hennar en
þau eru mjallhvít og feldu þau, og
þú skalt ekki fallast á að láta liana
hafa þau aftur, nema hún samþykki
að slást i för með þér.“
Litli hérinn fór nú sina leið, og
næstum samstundis birtist Postulíns-
mærin ásamt vinkonum sínum. Hún
afklæddist og fór út i vatnið. Þá
var ungi maðurinn ekki seinn á sér,
læddist liljóðlega úr fylgsni sínu tók
fötin hennar og faldi undir kletti,
sem var þar ekki langt i burtu.
Þegar Postulinsmærin var orðin
þreytt á að leika sér í vatninu,
steig hún upp á hakkann og ætlaði
að klæða sig. Hún leitaði klæða
sinna um allt, en fann livergi. Vin-
konur henar hjálpuðu henni að
leita, en þegar þær sáu að allt kom
fyrir ekki, þá skildu þær hana
eina eftir grátandi á tjarnarbakkan
um.
„Af hverju ertu að gráta?“ spurði
ungi maðurinn liana um leið og
hann kom fram úr fylgsni sinu.
„Æ, vei mér,“ svaraði liún. „Á
meðan ég var að baða mig, stal ein-
hver fötunum mínum og vinkonur
mínar hafa yfirgefið mig.“
„Eg skal finna fötin þín cf þú
lofar að fylgjast með mér.“
Postulínsmærin féllst á að fylgja
honum, og þegar hún hafði fengið
fötin sin aftur, þá keypti ungi mað-
urinn lítinn hest handa henni, liest,
sem fór jafn hratt yfir og vindurinn.
Litli hérinn flutti l^au til baka aftur
í leit að Gullna Svartþrestinum. Er
þau nálguðust kastalann, þar sem
Gullni Svartþrösturinn átti heima,
þá sagði litli hérinn við unga mann-
inn:
„Vertu nú ofurlítið liyggnari en
þú varst seinast, og þá mun þér
heppnast að hafa bæði Gullna Svart-
þröstinn og Postulínsmeyna á braut
með þér. Taktu gullbúrið í aðra
höndina, láttu fuglinn vera í gamla
búrinu, sem hann er i, og taktu
það líka með þér.“
Síðan hvarf litli hérinn á brott.
Ungi maðurinn gerði eins og lion-
um var sagt, og kastalamenn tóku
aldrei eftir því, að hann hafði
tekið Gullna Svartþröstinn með sér.
Þegar ungi maðurinn kom að
kránni, þar sem bræður hans voru
í haldi, þá leysti hann þá úr pris-
undinni með því að greiða skuldir
þeirra. Þeir héldu allir saman af
stað, en eldri hræðurnir öfunduðu
yngsta bróðurinn af láni því, sem
hafði elt hann, og köstuðu honum
út í stöðuvatn eitt, sem þeir lögðu
leið sína fram lijá, og tóku Gullna
Svartþröstinn.
Frh. á bls. 11.
k)& >lá
Friðaráróður — (ef til vill Stolckhólmsávarpið).
7 X Vd 1