Fálkinn


Fálkinn - 11.05.1951, Blaðsíða 6

Fálkinn - 11.05.1951, Blaðsíða 6
6 FÁLKINN JANET TAMAN Framhaldssaga eftir Jennifer Ames. 6 Afarspennandi ástarsaga, við- burðarík og dularfull. Úrdráttur. Janet Taman Wood og Jason Brown hafa kynnst um borð i E/S Carribean, sem er á leið til Jama- ica. Janet œtlar að selja fasteign, sem hún á jiar, svo að hún geti lagt fro.m fé i liskiwerslun Madame Ceciles í London og orðið þannig meðeigandi. Farþegar eru fáir með skipinu, en Janet hefir þegar kynnst nokkrum þeirra, m. a. Sir John Graham, frú Heathson og Sonju, dóttur hennajr. Ilann lyfti annarri augnabrún- inni dálítið og brosti. — Haldið þér, að ég kœri mig um atvinnu? •— Hvernig í ósköpunum ætti ég að vita það? Eg hefi ekki minnstu hugmynd um, hvað þér gerið, sagði lnin stamandi. — Setjum svo, að ég segði yður að ég gerði ekki neitt. — Eg mundi ekki trúa því, svar- aði hún eftir stundarþögn. Eg get alls ckki ímyndað mér, að maður eins og þér gangið atvinnulaus nú á dögum. — Traust yðar á mér hrærir mig, kæra Janet. En ég geri nú samt ekkert eins og stendur. Eg bara bíð. Hún varð fyrir dálitlum vonbrigð- um. Sjálf liafði liún alltaf verið met- orðagjörn, og henni hafði jafnan fundist það óhugsandi, að hún yrði hrifin af öðrum en metorðagjörn- um manni. En liún fyrirgaf honum allt vegna þess, að hann liafði sagt kæra Janet. Samt sem áður var rödd hennar alllivöss, þegar hún svaraði: — Ef þér gerið ekki annað en biða, þá ættuð þér nú að taka til- boð Sir Johns lil yfirvegunar. — Þætti yður vænt um, að ég gerði það? Haldið þér, að það væri starf fyrir mig að skipuleggja gisti- húsarekstur? Hann sagði þetta með alvörutón, en eigi að síður fannst henni, að hann væri að henda gaman að sér. — Eg á við, að þetta væri ágætt starf, og Sir John hefir greinilega mikið álit á yður. — Hafið þér sama álit á mér, kæra Janet? Þetta var i annað sinn, sem hann kailaði hana kœru Janet. Orðið fór uin líkama hennar sem rafmagns- straumur, en þó fannst henni enn- þá, að hann væri að henda gaman að sér. — Eg veit svo lítið um hæfi- leika yðar, og auk þess koma þeir mér ekki við. Hann hló. — Jú, vitanlega koma hæfileikar mínir yður við, kæra Janet. Allt, sem snertir mig, kemur yður við, vona ég. Og allt, sem snert- ir yður, kemur mér við — vona ég. Janet, ég elska þig! Hann tók hana í faðm sér — — og hún minntist þess síðar með blygðun, live fúslega hún hafði svar- að ástaratlotum lians í sömu mynt. Hún minntist þess líka hve viss hann hafði verið um hana. En það eina, sem skipti máli og hún skynjaði þessa stundina, var það, að hún livíldi í örmum lians, og það hafði liún þráð næstum þvi frá þvi þau sáust fyrst. Hún fann, að liún liafði elskað hann frá því augna- bliki. — Eg elska þig! livíslaði hún. — Ástin mín! Og svo kyssti hann hana. Hún lokaði augunum og lagði allan ástríðublossa sinn i kossinn, svo að hún roðnaði, þegar liún hugs- aði til þess siðar. Hún minntist þess lika síðar, að liún hafði endurgoldið kossa hans án þess að blygðast sín. Og hún hafði ekki iátið hann sækja á. Hún tók frumkvæðið næstum því í sín- ar hendur. Þar var engin iilédrægni. Augnablikið var of þýðingarmikið til þess að hætta á, að það gengi úr greipum, með þvi að halda fast við gamlar venjur eða fordóma. Þetta var þýðingarmesti atburður í lifi hennar ennþá, og i raun og veru sá eini, sem okkru máli skipti fyrir líf hennar. En þegar hann sleppti henni, þá varð lnin samt undarlega feimin við hann. Hann hafði verið besti vinur liennar og þau höfðu verið mikið saman síðustu dagana, en nú fannst henni hann vera sér ókunnugur. Hár og grannur, ókunnur maður með harðar varir, sem höfðu knús- að varir hennar, og með grá, djúp- hugul augu. — Eg held að ég ætti að fara niður. Mundi hann reyna að kyssa hana aftur? Hana langaði til þess í aðra röndina, en í hina óskaði hún þess, að hún gæti sem fyrst komist niður i klefann sinn og verið þar ein til þess að geta hugsað um málin í ró og næði. Hún hafði ekki skilið til fulls, hvað hafði skeð. En hún vissi þó, að hún hefði játað honum ást sína. Þau höfðu játað hvort öðru ást sína. Það skapaði svo ótrúleg viðhorf, sem hún hafði ekki gert sér grein fyrir. Það hlaut að breyta lífi þeirra óskaplega mikið. Kossar þeirra höfðu ekki verið þess eðlis, að þeir væru tjáning snöggs ástar- blossa og ástriðna eingöngu. — Ágætt, sagði liann alvarlega. Svo tók hann hönd hennar og kyssti létt á liana. — Góða nótt, ástin mín — og þakka þér fyrir bætti hann við. HEFÐI hann ekki átt að segja eitt- livað annað og meira? Ja, hann mundi gera það daginn eftir. Hann var greinilega jafn ruglaður og hún — tilfinningarnar höfðu komist i uppnám. Hann bauðst ekki til að fylgja henni niður, heldur stóð hann kyrr við borðstokkinn og horfði al- varlegum augum niður i dökkt haf- ið. Það var angurblitt bros á vör- um Iians, og hárið gljáði í tungls- ljósinu. Hún leit einu sinni við, áður en hún þaut niður stigann ó- styrk i spori. Hún fékk sting fyrir hjartað, þegar hún sá liann þannig tilsýndar. Mundi hann snúa við? Mundi liann brosa til hennar? En hann sneri sér ekki við, og brátt var hún komin niður í ganginn sem lá að klefa hennar. Hugur hennar dvaldist allur við það, sem hafði skeð uppi á þilfari og augun voru full af tárum. Það hlýtur að vera ástæðan til þess, að hún nam staðar við dyrnar á næsta klefa fyrir framan sinn klcfa. Hún fálmaði eftir húninum í blindni og hratt hurðinni upp. Hún heyrði hálfkæft hróp og deplaði augunum i snatri til þess að reka tárin á burt og skýra sjónina. Þá sá hún, að hún stóð andspænis skammbyssu- hlaupi. Hún varð alltof forviða til þess að geta komið nokkru hljóði upp. Þess vegna var skammhyssan látin síga. — Afsakið, sagði maðurinn, sem hélt á skammbyssunni —- en livaða erindi eigið þér annars hingað? Hann var hár og þrekinn með mikla drætti í andlitinu. Það var ljótt ör eða skráma á annarri kinn- inni og nefið var skakkt. Þegar Janet hafði náð sér eftir fyrstu hræðsluna, datt lienni i hug, að þetta værí dularfulli farþeginn, sem aldrei léti sjá sig. Frú Heathson hafði sagt, að hann væri i næsta klefa við Janet. — Eg er að villast. Eg bý í næsta klefa. Eg bið yður innilega afsök- unar; — Allir geta villst, sagði hann hranalega, en horfði samt áfram grunsamlega á hana. — Eg verð því miður að játa, að ég sá alls ekki, hvar ég gekk. Eg var annars hugar. Eg bið yður innilega afsökunar, sagði hún aftur. Hún sneri sér við og bjóst til að fara, en með snöggri hreyfingu gekk Iiann í veg fyrir hana og varn- aði henni útgöngu. — Varðandi þessa skammbyssu, þá vildi ég helst, að þér minntust ekki á hana við nokkurn mann. Eg hefi verið sjúkur og taugaóstyrk- ur, og þess vegna hefi ég hana alltaf liggjandi við rúmið mitt. En ef þér nefnduð þetta við fólkið, — ja, þá mundi þvi áreiðanlega finn- ast það kynlegt. Eg mundi verða yður þakklátur, ef þér minntust ekki á það. Hann sagði þetta þann- ig, að hún fann, að hér var ekki um beiðni að ræða, heldur beinlínis ógnun. — Það er afleitt að tala of mikið, sagði hann, — og það getur stundum verið ákaflega óviturlegt! — Eg get ekki séð að mér ætti að vera mikið i muna, að segja frá þvi. Hún reyndi að tala rólega, en fann samt, að lnin skalf. Nú lieltók hana sams konar ótti og nístandi lirollur og hún varð vör við, þegar hún fór um borð í skipið i skamm- degisrökkrinu. —• Ágælt! Munið, að það borgar sig ekki að tala of mikið. Hún gekk til klefa síns, en hroll- urinn hvarf ekki. Henni stórgramd- ist þetta, því að hún hafði lielst ekki viljað hugsa um annað núna en Jason, ekki skynja annað en orð hans og koss. Hún læsti dyrunum og fór að hátta. Tunglsljósið barst inn í klefann gegnum lcýraugað. Hún minntist þess, hvernig það liafði fallið á hár Jasons, og sofn- aði loks út frá minningunni um orð hans: — Eg elska þig. FJÓRÐI KAFLI. Þegar liún vaknaði um morgun- inn, lá skipið í höfn i Hamilton á Bermuda. Sólin skein inn um gluggann og var skin hennar miklu bjartara en liún hafði imyndað sér, að sólskin gæti verið. Þegar hún minntist þess, hvernig hún hafði hvílt i faðmi Jasons, fylltist hjarla liennar ham- ingju. Hún var ástfangin! Hún var elskuð! Yeröldin var full af sólskini og draumum! Þetta var raunveru- leiki, og það gerði hana dálítið kviðna i aðra röndina. En jafnvel þessi kvíði var í eðli sínu unaðsleg- ur. Hann var ólíkur þeim kvíða, sem hafði gripið hana, er hún villtist inn í klefann til liins ókunn- uga manns. En hún var staðráðin i að geyma * þeim atburði. Að vísu hafði hann beint skammbyssunni að henni, en það var aðeins vegna þess, að hún hafði áipast inn i klefann til hans óbeðin. Auk þess hafði liann skýrt lienni frá því, að liann væri sjúk- ur og taugaóstyrkur. Henni létti við að geta litið þann- ig á málin, og henni fannst ómögu- legt að skammbyssan hefði getað verið hlaðin. Og hún var staðráðin í því að gleyma þessu alveg. Hún bafði og margt annað að hugsa um, meðan hún klæddi sig. Hvernig mundi Jason verða, þegar þau hitt- ust. Hann hafði ljóstað svo miklu upp með orðum sinum — og varir hans höfðu sagt allt, þegar liann kyssti hana. Samvistir þeirra gátu ekki orðið framar á Jgrundvelli venjulegrar vináttu. Þær hlutu að vaxa og verða — hvað? Trúlofun? Iljónaband? Jason liafði ekki minnst á hjónaband, enda var varla timi til þess kominn, fannst Janet, þeg- ar hún var að velja fallegasta kjól- inn til þess að fara i i land. Hann hefði komist i uppnám kvöldið áð- ur eins og hún. Þetta hefði allt ver- ið svo nýtt fyrir þau bæði. En hve þetta yrði dásamlegur dagur! Þau mundu borða morgun- verð saman og fara í land saman. Hún mundi gera innkaup, og það niundi verða dásamlegt að geta keypt skömmtunarmiðalaust. Hún hafði sparað mikinn hluta af laun- um sínum frá því, að hún hafði ákveðið að fara í þessa ferð, og nú

x

Fálkinn

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Fálkinn
https://timarit.is/publication/351

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.