Fálkinn - 24.08.1951, Page 9

FÁLKINN
9
gat staðist atlögur Mathiasar
Warrens.
Það skyldi verða gaman að sjá
Vivi Sanders eins og bráðið smjör,
er hann gerði næstu atlöguna. En
þetta yrði að ske fljótt, og 'hann
ætti að hafa næði til þess að sigra
hana, og síðan vísa henni á bug
aftur, þetta varð allt að gerast
áður en Gertie kæmi heim. Hún
var skelfing afbrýðisöm.
--------Vivi stóð uppi á borð-
inu og var að þurrka af ljósa-
krónunni. Dyrnar stóðu opnar út
í garðinn og hún heyrði fótatak
nálgast. — Eftir augnablik stóð
Warrén í dyrunum.
Hann leit ljómandi vel út, og
hann vissi það.
Hann setti upp blíðubros: „Góð-
an daginn, ungfrú Sanders."
„Halló!“ svaraði hún, eins og
hún væri annars hugar. Hún var
öll að hugsa um það, sem hún
hafði fyrir stafni.
„Heyrið þér!“ sagði hún eftir
dálitla stund, „komið þér hérna og
hjálpið þér mér.“
Warren varð að breyta fallegu
stellingunum, sem hann stóð í.
Hann færði sig að borðinu og
sagði: „Á ég að styðja yður?“
„Nei, ég dett ekki. Komið þér
hérna upp á borðið!“
Hann 'hikaði augnablik — hvort
þetta færi ekki í bága við virðu-
leik hans, en svo hoppaði hann
upp á borðið.
„Þessi árans rafvirki,“ sagði
Vivi reið, „sveik mig í dag. Mér er
ómögulegt að horfa á ljósakrón-
una hanga skakka.“
Hún tók í hana aftur og nú
hrúgaðist rykið niður af henni og
á fallegu fötin hans Warrens, og
á hárið á honum.
„Ef þér haldið nú fast þarna,
þá get ég lagað þetta á einu augna-
bliki.“ Svo liðu nokkrar mínútur
án þess að hvorugt þeirra segði
neitt, en Vivi var að eiga við krón-
una. Lóks sló hún saman höndun-
um til að losa rykið af þeim:
„Þökk fyrir, þá er þetta í lagi.“
Á næsta augnabliki var Warr-
en kominn niður á gólf til þess
að taka á móti henni. Þegar hún
hoppaði niður af borðinu tók hann
báðum höndum utanum hana. —
Síðan hún hafði verið í trúlofun-
arstandinu hafði enginn maður
komið svona nærri henni — tek-
ið svona bliðlega á henni. Hún
leit upp til hans. „En hvað aug-
un í honum eru falleg,“ hugsaði
hún með sér.
„Þér eruð vist miklu betri mað-
ur en ég hélt,“ sagði hún ósjálf-
rátt og þrýsti sér að honum. Svo
losaði hún sig. Hann sleppti strax
— nú þóttist hann viss. Hitt kem-
ur af sjálfu sér, hugsaði hann
með sér.
Stuttu siðar sátu þau saman í
sófanum í stóra útskotsgluggan-
um. Jakki Warrens hékk yfir stól-
bak. Vivi varð að játa, að vaxtar-
lagið var ekki síður fallegt þó að
hann væri snöggklæddur.
Warren fleygði sígarettunni í
öskubakkann. Nú verður eitthvað
að ske! Lokkarnir á Vivi hengu
lausir niður á andlitið — hún var
töfrandi þarna sem hún sat og
starði móti sólinni.
„Vivi......“ röddin var mjög
lág. Þegar hún leit við tók hann
utan um hana og dró hana að sér.
Hallaði höfðinu upp að öxlinni á
henni og dró andann djúpt, svo
að hún skyldi finna hvernig
brjóstvöðvarnir stæltust undir
silkiskyrtunni.
Vivi fór sér að engu óðslega en
losaði 'sig úr faðmlögunum. „Að
þér skuluð vera að þessu, Mathias
Warren!“ Hún sat bein og keik
og hristi höfuðið.
Kvennagullið Mathias Warren
varð að gjalti. Þessi setning hafði
aldrei komið fyrir áður í ástar-
ævintýrum hans, svo að hann
hafði enga reynslu í hvernig hann
ætti að svara.
Vivi sat um stund hugsandi. En
hún vildi ekki útskýra fyi’ir hon-
um, að það hefði aðeins verið
augnabliks veikleiki þegar hún
þrýsti sér að honum þarna áðan.
En nú var það horfið. Hún óskaði
sér ekki manns, hvorki langt eða
skammt. Hún hafði fengið nóg af
karlmönnunum — síðan þetta
með Knút og trúlofunina.
Warren var að hugsa um hvort
hann gæti verið þekktur fyrir að
fara. Hann langaði ekkert til að
vera þarna lengur. Honum hafði
mistekist með þetta fyrirbrigði
— Vivi — og nú hafði hann ekki
neina girnd á henni framar. Það
var alls ekki hans vani að þurfa
að berjast fyrir neinu.
Hann tók eftir að Vivi sat alveg
kyrr og nú brosti hún og sagði:
„Eigum við ekki að vera sam-
mála um að við höfum ekki móðg-
að hvort annað?“ Hreinskilna
brosið og eðlilegur yndisþokki
hennar gerði honum létt fyrir
hjartanu. Honum þótti vænt um
að hún tók þessu svona.
„Og eigum við svo,“ sagði hún
afar alvarlega, „ekki að tala um
eitthvað annað — til þess að koma
okkur úr þessari leiðinda klípu.“
Þau fóru bæði að hlæja.
Það kom upp í vana að Warren
heimsótti Vivi, þegar hann kom
þreyttur frá kvikmyndatökunum
og þurfti að hafa næði fyrir á-
gengu kvenfólki og rithandasöfn-
urum.
„Leggðu þig þarna á dívaninn,
Mathías, þar er dimmt,“ sagði
Vivi. Hún fleygði í hann svæfl-
um, eri hann teygði úr sér á dív-
aninum og lagði aftur augun.
Þau voru bestu félagar. Þau
mundu bæði fyrstu sneypuförina
og gættu sín. — Stundum þegar
hann var betur upplagður lágu
þau á hnjánum fyrir framan bóka-
skáp Vivi og töluðu um bækur
allt liðlangt kvöldið. Eitt kvöldið
tók hún eftir að hann var í slæmu
skapi.
„Líttu á, Vivi, rakarinn hefir
klippt mig alltof snöggt, klauf-
inn sá arna!“ Vivi leit á hann.
„Uss, ætli það vaxi ekki aftur.“
Henni fannst þetta ekki umtals-
ins vert.
„Já, en .... Vivi .... ég er
eins og tukthúslimur," sagði hann.
„Ætli þú lifir það ekki af!“
„Já, en mundu að ég lifi á út-
litinu, Vivi!“
Vivi hló svo að hún fékk tár í
augun. „Það hlýtur að vera ótta-
legt að vera svo — töfrandi! Er
útlitið það eina, sem þér er nokk-
urs virði hér á jörðu?“
Hann móðgaðist. „Eg get
hvergi sýnt mig svona,“ sagði
hann.
„Jæja, þú getur að minnsta kosti
sýnt mér þig!“
Þá brosti hann. „Eg hefi alla-
jafna þig, Vivi!“ Og nú var hann
kominn í gott skap aftur. Svona
var Vivi. Hún var ekki að finna
að hvernig hann liti út — hún
var ekki að hugsa um hvort hann
væri kvikmyndaleikari eða eitt-
hvað annað.
„Það fer vel um mig — hérna
hjá þér!“ sagði hann.
„Það er ekki nema ímyndun,"
sagði hún og hló. „Nú skaltu
hjálpa mér til þess að smyrja
nokkrar brauðsneiðar!“ Hún ýtti
honum á undan sér fram í eld-
húsið.
Gertie var komin heim úr leik-
för og fyllti stofuna hans með
sterkri angan og hugsaði mest um
að gæla við kjölturakkana sína
tvo. Hún kyssti hann ekki nema
laust til þess að eyðileggja ekki
á sér málninguna. Hún hljóðaði
upp þegar hún sá Warren: „Hvað
er að sjá þig, maður — hárið á
þér?“ Hún hnyklaði brúnirnar.
„Já, minnstu ekki á það — en
það vex víst aftur,“ svaraði hann
stutt, án þess að vita að hann
notaði sömu orðin sem Vivi.
„Jæja, en ég sýni mig ekki með
sköllóttum manni!“
Og í heilan mánuð var Warren
ómögulegt að fá Gertie til að
koma á mannamót með sér. —
Hins vegar kom hún þeim mun
oftar heim til hans — lýsti ná-
kvæmlega leiksigrunum í ferðinni
og spurði hann forvitin hvað hann
hefði hafst að.
Honum fór að gremjast af-
skiptasemi hennar. Alltaf þurfti
hún að gera einhverjar athuga-
semdir viðvíkjandi útliti hans. —
Honum varð á að hugsa til Vivi —
TIL STJARNANNA.
Sally Forrest heitir ein af efni-
legustu leikkonunum í Hollywood,
enda er hún jafnvíg á það þrennt
sem mest er um vert: leik, söng
og dans. Hér sést hún og virðist
ekki eiga langt í stjörnuhópinn!
Þær eru að vísu málaðar, þessar
sem sjást á myndinni — en það
eru „stjörnurnar“ í Hollywood
víst líka.
TARZAN í EVRÓPU.
Lex Barker, hinn nýjasti ameríski
Tarzan, hefir undanfarið verið í
Evrópuferðalagi ásamt konu sinni,
leikkonunni Arlene Dalil. — Hér
sjást þau á hóteli í London. —
hve allt hefði verið blátt áfram
hjá henni. Já — þá — það var
orðin fortíð núna, hann hafði ekki
séð hana síðan Gertie kom heim
og þorði ekki að heimsækja hana.
Þegar hárið á honum var loks-
ins orðið fallegt og liðað aftur,
hafði Gertie ekki neitt á móti
því að sýna hann. Bráðum átti
að verða frumsýning á nýjustu
myndinni hans.
Eftir langa umhugsun sendi
Warren Vivi aðgöngumiða. Hún
mundi koma, og hann mundi brosa
Framháld á bls. 11.