Fálkinn


Fálkinn - 31.08.1951, Blaðsíða 12

Fálkinn - 31.08.1951, Blaðsíða 12
12 FÁLKINN Framhaldssaga eftir Jennifer Ames. 20 JANET TAMAN Afars'pennandi ástarsaga, viðburöarík og dularfull. Það vai'ð löng þögn. Meðaumkvunin í garð lians náði unidrtökunum í huga lienn- ar, þó að liún reyndi að berjast á móti þvi. — Eg vildi óska, að ég hefði vitað þetta allt saman fyrr, sagði hún. — Þú varst svo ung þá. Þú hefðir ekki skilið þetta þá. Móðir þín hefir vafalaust búið til einhverjar skýringar fyrst, en síð- an hefir hún aldrei haft kjark til þess að segja þér sannleikann. Þegar ég var dáinn, hefir henni vafalaust fundist, að það væri líka óþarfi að segja þér það, því að þú mund- ir eklci fá eitt um það að vita annars stað- ar frá. Það er ekki sérstaklega gaman að heyra svona sögu um föður sinn, Janet, sagði liann með ákefð. Hann horfði fast á hana, eins og hann vonaði, að Janet mundi hera í bætifláka fyrir honum. - — Þetta var óhapp, eins og þú sagðir pahhi, var allt og sumt, sem hún gat sagt. — En maðurinn dó. Hefði ég ekki vei'ið svona bjánalega afbrýðisamur og meeð skannnbyssu á mér .... Hann liætti í miðri setningu. — Samt lield ég að hún hafi elsk- að mig eftir þetta! Það fóru krampakippir um munninn. — Það er mér nær að halda. Glampinn í augum hennar bar þess vott. Hún varð líka ómannblendin, eins og hún vildi draga sig inn í kuðung. Hver var maðurinn, pabbi? — Eg held, að það væri best, að þú kallaðir mig ekki pabba. Það gæti ljóstað öllu upj3 og orðið til þess, að ég dúsaði i fangelsi það sem eftir er ævinnar. Þú veist ekki livað það þýðir. Einvera, tilbreytinga- leysi og eintómar járngrindur! Eg vildi heldur deyja en verða sendur i fangelsi aftur. Oft óskaði ég þess, að þeir hefðu heldur hengt mig. — Eg skil, sagði Janet. Það væri ekki hyggilegt að kalla þig pabba. — Þú hefir sagt að þú ættir þetta liús. Haltu áfram að segja það. Við Kurtz erum leigjendiur, en leigjendur með sérstökum for- réttindum. Það er ekki hægt að reka okkur héðan. Henni fannst ógnun vera í x'ödd hans, þegar hann sagði þessa síðustu setn- ingu. Henni fannst það óþarfi eins og allt var nú í pottinn búið. — Eg á nú ekki svo gott með að reka ykkur út, fyrst þú átt liúsið, er ekki svo, pabbi? — Rétt segir þú. Þú vei’ður þó að segja, að þú eigir liúsið, ef það berst í tal við einhvern, en við séum svo góðir leigjend- ur, að þú viljir ekki segja okkur upp hús- næðinu. Hann hló. Hún kinkaði kolli og fékk sér vænan teyg úr glasinu. Það mundi róa taugai-nar. Draumurinn um félagsskap við Madame Cecile var rokin út í veður og vind. Hún yi'ði að halda áfram að vinna í annax-s þjónustu og láta aðra hirða arðinn af vinnu sinni. Já þessi ferð hafði mishepjxn- ast á allan hátt! Hún hafði lagt á sig langa ferð til þess eins að sannreyna, að liú nátti ekki húseignina, sem hún ætlaði að selja, að faðir hennar, sem lxún taldi löngu dáinn, var á lífi í hálfgei'ðum fangaklefa, og mað- ui'inn, sem liún liélt að elskaði sig, hafði hara verið að leika sér að henni. Og siðan sjxurði hún enn á ný, liver mað- ui'inn hefði verið. Hún vissi ekki, hvers vegna liún spurði. Hvaða máli skipti það svo senx eftir öll þessi ár? Meðan liún beið eftir svari, varð tauga- æsingurinn og óstyi'kui'inn meiri en nokkru sinni fyrr. — Hann hét Brown, Winthrop P. Brown, svaraði hann um síðin. 12. KAFLI. Janet stai’ði á föður sinn og reyndi að finna styi'k hjá sjálfri sér til þess að taka þessu síðasta áfalli. Innst inni með henni var þó eins og leynst liefði vissa um þetta allt. Hún liafði bara aldrei gert sér grein fyrir þessu. Þessi ómeðvitaða stað- reynd, sem hafði legið í hugarfylgsnum hennar hafði knúð liana til að spyrja. — Winthrojx P. Brown! sagði hún — Winthrop P. Brown! — Það er engu likara en að þú kannist við liann. En það getur nú sanxt ekki verið. Þú vai-st svo ung. — Nei, ég hefi aldrei þekkt hann. Ef ég hefi þekkt hann á barnsaldri, þá hefi ég alveg gleymt því núna. — En það var á mæli þínu að heyra, að þú kannaðist við nafnið, sagði liann og stai-ði á hana. — Var það? Hún sneri sér liálfvegis und- an og bar glasið upp að vörunum eins og i leiðslu. Hún vildi ekki segja lionum, að liún þekkti son mannsins, sem liann liafði drep- ið, Jason Winthrop Brown. Hún vildi ekki segj honum livað hefði verið á milli þeirra og livað hefði getað oi'ðið á íxxilli þeirra. Hún vissi núna að það gat aldi'ei oi'ðið neitt. Jason vissi það. Hann hefði vitað það síðan hann vissi, að lxún liét líka Tanxan. Janet Wood var svo algengt nafn. Hún gat verið hver, sem var, fyrir því. Nafnið var álíka algengt og Brown, hafði Jason sagt. En Jason Wintlirojx Brown var ekki algengt. Hann hlaut að liafa ályktað, að hún vissi liver han nværi, þegar lxann sagði henni að hann héti líka Winthrop. Ilann stæði í þeirri meiningu, að hún Iiefði vitað. að faðir hennar hefði drejxið föður hans, en hefði viljað leyna liann því, að liún lxefði vitað unx þetta. Slíkt fyndist lxonum óskiljanleg fjai'stæða. Henni féll það þungt, að liann skyyldi lialda, að hún liefði af ásettu ráði leynt hann þessu. Ekki vegna þess, að liún teldi, að þau hefðu átt nolckra framtíð saman, ef svo hefði ekki verið, heldur hi'yllti henni við þeim hugmyndum, sem hann hlyti að hafa gert sér um liana. Hún sagði honum ekki, að sonur nxannsirts, senx liann hafði vaklið dauða, væri staddur á eynni og lxún gæti átt von á því að nxæta honum á förnum vegi þarna í grenndinni einn góðan veðurdag.. Jason Iilyti að hafa vei’ið svo ungur þegar þetta skeði, að hann gæti ekki þekkt föður henn- ar aftur. Þú ert þreytt, sagði hann. Nú ættir þú að fara að ganga til hvilu. lxeiibergið er lilbúið. Eg skal sjálfur fara og sækja dót- ið þitt út í bifreiðina og borga bifreiðar- stjóraóhræsinu. Hún kinkaði kolli til sanxþykkis. Hún fann það allt í einu, að hún var ekki ein- ungis líkamlega dauðþx-eytt heldur var hún einnig andlega þrekuð. Hún gat ekki leng- ur hugsað í samhengi eða haft stjórn á tilfinningum sínunx. Henni stóð nú alveg á sama hvað vai'ð um. hana, hvort liún svæfi í þessu húsi eða einhvers staðar annars staðar Ekkert annað skipti nxáli fyr- ir hana en að kornast ujxjj í rúm til að njóta svefns og hvíldar — og vakna jafnvel al- drei aftur. — Þú þyrftir að fá eitthvað að borða, sagði liann. Janet hrissti höfuðið. — Eg hefi ekki lyst á neinu. Hann reis á fætur, starði á hana nokkra stund, en sagði svo: — Nú ætla ég að fara og sækja farangurinn þinn. SVEFNHERBERGIÐ, sem henni var vísað lil var fátæklega húið lxúsgögnunx eins og stofurnar niðri, en það var lireint. Það var nxjög stór en gluggatjaldalaus, en þó voru rúllugardínu fyrir. Veggii’ntr voi'u hvít- kalkaðir og trégólfið var bónað. Hún lét hugann nú reika til löngu liðinna tima og reynydi að gera sér í hugarlund, hvernig lxefði vei’ið umhoi'fs þax-na, nxeðan allt stóð i Jxlónxa. Þarna liefði verið liiminsæng og falleg húsgögn úr hinu trausta og góða mahogni, senx eyjan var svo þekkt fyrir. Faðir hennar geklc að náttboi’ðinu og kveikti á litlum lanxpa. Hann bar aðeins daufa glætu unx hei’bergið og ljósið nxegn- aði elcki að reka skuggana á brott ur skot- um og hornum. Hann lagði töskuna á stól

x

Fálkinn

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Fálkinn
https://timarit.is/publication/351

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.