Fálkinn - 08.02.1952, Blaðsíða 13

FÁLKINN
13
— Já, þú gerir það víst, sagði hún ergileg. —
En þú kemst ekki til Langfield á þessum tíma.
— Eg verð að leigja mér flugvél. Annars
hefði ég ekki tíma til þess að borða með þér.
— Ó, John — ég gleymdi því alveg. Nellik-
urnar voru ljómandi. Hvernig vissir þú að mér
þykir vænt um nellikur?
— Það hefir einhvern veginn kvisast, býst
ég við.
Klukkan 14,05. Mannering hljóp yfir götuna
út að bifreiðinni, sem beið hans fyrir utan
Ritz. Tobby Plender stöðvaði hann í rás-
inni.
— Ert þú þarna aftur. Hefirðu tíma til
að dufla í matartimanum, Tobby?
— Það var bara skjólstæðingur, svaraði
Plender, — Og þú? Eg hélt að þú gætir nú
ekki komist lægra en að Mimi Rayford, en
nú sé ég að þú hefir slegið þitt eigið met.
— Á þetta að vera ný aðferð til þess að
kalla mig fífl?
— Ekkert bull. Hvert ertu að fara?
— Til Lingfield — um Croydon flugvöil-
inn. Ertu samferða?
— Eg verð að vinna fyrir mat mínum,
John.
— Og ég fæ minn með heiðarlegu móti,
sagði John og hló.
Hann bað bílstjórann að aka hraðar og
innan skamms komu þeir til Croydon og
þar stóð vélin ferðbúin á veðreiðarnar í
Lingford.
Klukkan 16. Fauntley lávarður — sem
fyrir mörgum árum hét Hugo Fauntley —
var nærri því eins óþolinmóður og hestarn-
ir við marklínuna. Mannering stóð við hlið-
ina á honum, kærulaus með hendurnar í
buxnavösunum og sígarettuna í munnvik-
inu. Fólkið ruddist, veðmangararnir hróp-
uðu upp síðasta veðmálatilboðið. Svo var
klippt á marksnúruna og hestarnir þutu af
stáð. Hófaskellirnir voru eins og drunur við
harða brautina, áhorfendur æptu og Mann-
ering brosti í kampinn er hann sá hvernig
Fauntley lávarður iðaði af eftirvæntingu.
— Hvar er hún, Mannering — hvar er
hún? hrópaði hann. — Eg sé svo illa, en ég
kemst ennþá allur á loft eins og krakki,
þegar ég kem á veðreiðar, þó að ég hafi sótt
þær eins lengi og ég man eftir mér. Hvar ..
— Hún er númer fimm, og fór ágætlega
af stað, sagði Mannering rólega. — Black-
jack hrapaði niður í fjóra, var það ekki?
— Jú, þessi bölvaður Blackjack.
— En ekki Feodora. Mannering fylgdist
með hlaupinu í kíkinum. Hann kom auga
á Simmons í 'gulum og rauðum bol á Feodoru.
Hún var nú númer fjögur í litlum hóp, sem
var langfremstur, en hinir hestarnir voru
20 til 30 metrum á eftir.
— Skildi hún ....
FELUMYND
„Hvar getur hún litla dóttir mín verið?“
Ráðning á síðustu felumynd: Snúið myndinni við og
þá blasir ránfuglinn við með útþanda vængi.
— Já, hún skal vinna. Hún flýgur áfram.
Þarna fer hún fram úr The Setter.
— Hvar er kíkirinn minn? spurði Fauntley
lávarður óþolinmóður. — Eg finn aldrei bé-
aðan kíkinn.
— Þér ættuð ekki að hafa svona marga
vasa til að stinga honum í, sagði Mannering
í gamni.
Fauntley lávarður hafði veðjað 500 pundum
á Feodóru, og Mannering gat ekki annað en
brosað að tilhugsuninni um, að hann gæti
veðjað fimm eða fimmtíu þúsund pundum á
merina, án þess að það skipti hann nokkru
máli hvort hann tapaði eða ekki. Þá lá við
að það væri bara gaman að losa lávarðinn við
Liskademantana, til dæmis. Hvað munaði
hann um þá.
— Það mun ekki hafa verið neinn hægðar-
leikur að ná í Liskasamstæðuna? spurði hann.
— Hvern fjandann hirði ég um Liska. Hvar
er Feodóra?
— Hún er orðin næstfremst.
— Bara að hún láti nú ekki snúa á sig.
— Marriland dregur fram á hana, sagði
Mannering. Hann hugsaði miklu minna um
Feodóru og Marriland en um lávarðinn og
Liskagimsteinana. Morgunblöðin höfðu sagt
frá því að Fauntley lávarður hefði keypt
Liska-safnið fyrir níu þúsund sjö hundruð og
fimmtíu pund, eftir að hafa átt í harðri keppni
við Rawson. Nú mundu þessir demantar eiga
að prýða háls lafði Fauntley, og minna verð-
ugan háls fyrir slík djákn gat Mannering tæp-
lega hugsað sér. Hm .... þetta er firra. Jæja,
var það nú í raun og veru? Fauntley lávarð
munaði ekkert um að verða fyrir því tjóni.
— Hvar er hún? tautaði Fauntley lávarður
tvístígandi.
— Hún er númer 2 ennþá, svaraði Manner-
nig. — Og nú herðir Simmons á henni. Hann
er duglegur, þessi Simmons. Hún ætlar að
hafa það.
Og nú greip spenningurinn hann líka á loka-
sprettinum. Feodóra og Marriland voru sam-
síða á sprettinum, en margir hestar kepptu
um þriðja sætið. Nú var áhorfendahópurinn
allur iðnandi, eitt ólgandi haf af fölum and-
litum, sem mændu á hestana. Knapinn á Feo-
dóru notaði keyrið, en Jackson á Marriland
lá flatur fram á makkann. Mannering at-
hugaði andlit knapanna tveggja í kikinum.
Simmons virtist vongóður, en Jackson beit á
jaxlinn. Meter eftir meter háðu þeir orrust-
una, nú voru hundrað metrar eftir — nítutíu
— áttatíu.......
— Það munar ekki hauslengd á þeim, taut-
aði Fauntley.
— Hún hefir það, sagði Mannering. —
Hertu þig, Simmons. Aðeins hálfan meter —
þá hefirðu það!
— Fimmtíu metrar — fjörutíu — þrjátíu
.... Fauntley lávarður gat í hvoruga löppina
stigið. Og augun í Mannering gljáðu. Nú voru
ekki nema fáeinir metrar eftir.
— Húrra! æpti Fauntley lávarður. — Húrra
hún vann! Feodóra! Feodóra ......... Hann
gleymdi sér alveg. — Afsakið þér, Mannering,
ég varð svo heitur. Hún vann, hún vann!
Hvernig hafið þér gert það?
— Gott, svaraði Mannering. Nú langaði
hann allt í einu til þess að gera of mikið úr
gróða sínum. — Eg hafði þúsund á Black-
jack, tvöfaldað á Feodóru.
— Þúsund? Tvöfaldað?
Mannering brosti í kampinn.
Klukkan 19. — Það er merkilegur maður,
þessi Mannering, sagði Fauntley lávarður,
þegar hann kyssti konuna sína, og hlammaði
sér í hægindastólinn. — Parker, einn viský og
mikið af sóda. Merkilegur maður! Hann veðj-
aði sex þúsundum á Feodóru, en hann breytti
ekki svip meðan á öllu hlaupinu stóð.
— Sex þúsund! Frú Fauntley saup kvelj-
ur. — Hann hlýtur að vera forríkur, maður-
inn! Er það ekki?
— Það er svo að sjá, samsinnti Fauntley
lávarður. — Eg hefi aldrei séð nokkurn mann
jafn rólegan á veðreiðum. Eg var alveg að
sleppa mér af eftirvæntingu meðan á hlaup-
inu stóð, en þá fór hann allt í einu að tala
um Liska-demantana. Parker!
— Eg hefi borið fram viský og sóda, lá-
varður!