Fálkinn - 08.02.1952, Blaðsíða 14

14
FÁLKINN
við getum fyrir Skeat og Lobo.
Kannske verðum viS svo heppnir
aS finna pabba eSa Belamba, og þá
fer allt vel.“
Joe féllst á aS þetta væri ráSleg-
ast og svo reru þeir til baka. Enn-
þá gátu þeir griilt í eyjuna, og ]ik-
lega mundi þokan ekki eins þétt
er þeir kæmu nær landi.
NÚ LÍÐUR AÐ SÖGULOKUM.
Skipstjóranum liafSi gengiS vel
í land, liann hristi sig og vatt fötin
sin eins vel og hægt var, annars
vissi hann aS liann mundi ekki verSa
þarna yfir lionum og brostu í
kampinn er þeir sáu livernig ang-
istin í andliti Nortons breyttist i
gleSi.
Þeir sögSu honum nú livernig
fariS hafSi og skipstjórinn taldi
')est að jíeir héldu hópinn allir þrír
— þeir mundu hitt'a Belamba von
bráSar.
Og einn daginn var heppnin meS
þeim, þvi aS þá kom grannvaxinn
svertingi á móti þeim, meS spjót í
hendi, og nokkrir menn á eftir lion-
um.
„Belamba!“ Skipstjórinn stóS upp
Geto, drengirnir náð bát Belamba áðiir en þokan hylur allt útsýni.
innkulsa þarna i sjálfu liitabeltinu,
og flýtti sér svo í felur i næsta
runni.
Hann skimaSi út á sjóinn til aS
sjá hvort nýrra gesta væri von, en
allt virtist kyrrt. Ef einhver kæmi
honum i opna skjöldu þá hlaut þaS
aS vera maSur, sem þegar var koin-
inn í eyjuna, — lionum datt lielst í
hug Skeat eSa hans menn — livar
mundu þcir vera núna?
Hægt og varlega hélt hann þang-
aS, sem þeir höfSu lagt frá landi.
Og þar sá liann sjón sem kom honum
til aS brosa.
Skeat og Lobo höfSu náS sér í
annan bát og bisuSu viS aS ná upp
fjársjóSnum svo aS svitinn bogaSi
af þeim. Ymist skömmuSu þeir hvor
annan eða þá að þeir formæltu
Norton og strákunum lians og hót-
uSu þeim öllu illu. Tveimur tímum
seinna liafSi þeim tekist aS koma
kistunni upp i bátinn og nú virtist
skapið orðið betra.
Þegar Norton var aS liorfa á þetta
brökk hann viS og hélt aS nú hefði
hann veriS óvarkár einu sinni enn.
Það var komið við öxlina á hon-
um og rödd hvislaði:
„Vertu rólegur. Það erum við!“
Norton létti er hann sá framan i
andlitin á Joe og BiJl; þeir stóðu
INNSIGLI SALÓMONS.
Frh. af bls. 5.
til móts viS „dauSann fljúgandi,“ —
og þó leiS mér nú öllu betur en þá. Eg
komst ekki úr sporunum. Svei mér þá,
ef ég nötraði ekki eins og strá í vindi,
af ótta við „drauginn“ í „gráa her-
berginu“. Þó fann ég þáð, að í þetta
sinn var óttinn beinlínis aðvörun. —
Eins og þið vitiS, þá eru til góðir
andar, sem vaka yfir oss og að meira
eða minna leyti beinlínis vernda oss
gegn öllum illum öflum, — þess vegna
lilýddi ég, og fór aftur inn í herbergið
mitt. Alla nóttina sat ég síðan uppi í
rúminu og heyrði hvern hvellinn á
og veifaði og svarti höfðinginn færði
sig fljótt nær, og nú sögðu þeir
hver öðrum allt sem á dagana hafði
drifið síðan seinast.
En meðan þessu fór fram reru
þeir Skeat og Lobo til lands. Kistan
lá í fjörunni og sterkt reipi bundiS
utan um hana og Norton sagði á-
nægður:
„Nú væri lítill vandi fyrir okkur
að ná í hana!“
Belamba stóð upp og liljóp létti-
lega niður brekkuna. Allt í einu
stóð hann andspænis bófunum tveim
ur, hélt spjóttinu á lofti og sagði:
„HreyfiS ykkur ekki ef þið viljið
!ífi halda. Mennirnir mínir eru
hérna á næstu grösum, og þið eruð
eins og hvítvoðungar í höndunum á
þeim!“
Lobo reyndi að grípa til sveðjunn-
ar, en Belamba kastaði í hann steini
og hann lineig niSur meðvitundar-
laus.
Skeat þreif ári og reiddi hana til
höggs en þorði ekki að beita lienni
lægar til kom, þvi að spjót Belamba
var ekkert leikfang.
En á meðan settu drengirnir og
Norton band í kistuna og drógu
hana upp á brúnina fyrir augunum
á Skeat, sem froðufelldi af reiði en
þorði þó ekki að aðhafast neitt.
fætur öðrum, stundum fimm og sex
sinnum i striklotu, og svo hávaða
mikinn að undir tók í húsinu.
Smám saman urðu hléin lengri á
milli skarkalahviðanna, og loks varð
alger þögn. Nýr dagur rann og ég
klæddi mig og snyrti, og fór síðan
fram í ganginn með skammbyssuna í
hendinni. Þegar ég gekk fram hjá stig-
anum, var Peters að koma upp með
morgunkaffi handa mér. Eg drakk það
þar .sem ég stóð og við gengum síðan
saman til gráa herbergisins. Þegar
þangað kom, sáum við, að nafnspjald-
ið og innsiglin á því voru ósnert, að
vísu, én hin innsiglin voru öll brotin.
KROSSGÁTA NR. 848
Lárétt, skýring:
1. Lengdarmálið. G. vinnunni, 12.
skömm, 14. söngla, 16. guð, 17.
elska, 18. liár, 19. hvað sagðirðu,
20. hreyfing, 21. hnöttur, 23. spils,
24. afturliluti, 25. ending, 26. mað-
ur, 27. þoka við, 28. færa inn, 29.
skógardýrið, 31. kurlað, 32. mót-
setn.: niður, 33. lærdómur, 35. vann
eið, 36. ending, 39. heydreif, 42.
drykkur, 44. reiðs, 45. hljóðfæri, 47.
eldsneyti, 48. fitla við, 51. steypu-
efnis, 54. óku, 55. augnabrún, 56.
drepsótt, 47. félagsskapur (skst.),
58. sambandsríki, 59. forsetning, 60.
skrifa, 61. tveir eins, 62. það, sem
er, 63. þvertrjáa, 64. hélt á brott,
65. forsetning, 66. hulda, 68. óliófs-
matmanns, 71. klapp, 72. fyrirtak.
Lóðrétt, skýring:
1. Eldsneytið, 2. varði gegn
skemmdum, 3. hár, 4. sbr. 65. lá-
rétt, 5. greinir, 7. sem, 8. tuldra, 9.
kuldaverkjar, 10. slæm, 11. átt, 13.
vekja óróa, 15. barst á brýn, 17.
fiskinn, 19. verkfæri, 21. vinnusemi,
22. tímamæla, 23. veislu, 24. legu-
færi, 28. langborð, 29. skógardyrs,
30. dáinn, 31. haldin mæði, 34. nest-
ispoka, 37. ilátið, 38. þjálfa, 40. hús-
dyrum, 41. söngfélag, 43. bjart, 44.
spýju. 46. hik (flt.), 47. farg, 49.
púka, 50. á litinn, 52. dauðdagi, 53.
sár (út í), 55. mikill halli, 57. dæld
(þgf.), 59. hesta, 60. skrautblóm, 63.
cfni, 66. enda þótt, 67. tveir eins,
68. tenging, 69. verður leyft, 70.
borðandi.
Eg opnaði dyrnar, fór inn í lierberg-
ið og var við öllu búinn. En herbergið
var eins og ég liafði við það skilið, og
allt virtist þar vera ósnert. Peters
hafði komið inn á eftir mér, og á með-
an ég var að atliuga hvort innsiglin
væru öll óbrotin, gekk hann aS rúm-
inu, og þaðan heyrði ég hann segja:
„Þarna getið þér séð sjálfur! Hérna
liggja rúmfötin!"
Eg flýtti mér til hans, — og rétt var
það,-----þarna lágu rúmfötin í hrúgu
úti í liorni, vinstra megin við rúm-
ið. Þarna hafði þá einhver verið að
rassakastast í herberginu um nóttina.
Eg starði ýmist á rúmið eða fata-
hrúguna í horninu, og liafði megna
óbeit á að snerta á þessum hlutum. En
Peters gamli var sýnilega orðinn van-
ur þessu fyrirbrigði, því að hann gekk
rólega að fatahúgunni og ætlaði að
fara að tína sængur og kodda upp af
gólfinu. ÞaS var auðséð, að hann var
orðinn þvi vanur, að gera þetta, þvi
að þetta hafði liann nú þurft að gera
á hverjum morgni í tuttugu ár. En ég
lét hann nú samt hætta við fyrirætlan
sína, þar eð ég vildi láta allt vera ó-
snert þangað til ég hafði lokið at-
hugunum mínum. Við það var ég síð-
an að fást í röska klukkustund, og þá
fyrst leyfði ég Peters að búa upp
rúmið, og að því loknu fórum við út
og lokuðum dyrunum.
Að loknum morgunverði fór ég aft-
ur upp í herbergið og með aðstoð Pet-
ers, ruddi ég nú út þaðan öllum hús-
gögnunum. Rekkjuna eina skildum við
eftir. Eg rannsakaði nú veggi, loft og
gólf mjög gaumgæfilega með hamri,
töng og stækkunargleri, en fann ekk-
ert óvenjulegt, og varð því að álykta,
að eitthvað óskiljanlegt hefði átt sér
stað þar inni um nóttina. Að lokum
innsiglaði ég allt, eins og ég liafSi
gert kvöldið áður og strengdi fyrir
dyrnar á sama liátt.
Þegar dimmt var orðið, kom ég ljós-
myndavél minni og magníumlampan-
uin fyrir i ganginum, í hæfilegri fjar-
lægð frá herbergisdyrunum og tengdi
lampagikkinn við hurðarliúninn með
mjóum streng. Ef dyrnar yrðu opn-
aðar um nóttina, mýndi stríkka svo
á strengnum, að kviknaði í magníum-
sprengjunni, og þá myndi ég sennilega
fá að sjá fróðlega mynd að morgni.
AS síðustu gekk ég frá vélinni, svo
að hún væri viðbúin, háttaði siðan,
en stillti vekjaraklukkuna mína á
tólf. Ljósið lét ég loga hjá mér.
Á slaginu tólf fór ég á fætur, fór i
slopp og morgunskó, tók siðan skamm-
byssuna og fór fram á ganginn. Þar
settist ég á stól meS byssuna í hend-
inni og gætti herbergisdyranna á gráa
herberginu.
I næsta blaði skeður margt ó-
venjulegt og spennandi. —
— Þér verðið að borga fullt verð
fyrir piltinn, hann er af barnsaldri,
sagði strætisvagnastjórinn.
— það kann að vera, svaraði móð-
ir lians, — en hann liefir þá orðið
það á leiðinni.