Fálkinn - 04.04.1952, Blaðsíða 9

FÁLKINN
9
Myndin er tekin í kennslustund i frönskum skóla í Indókina. Það er líklega af því að telpurnar hafa
vitað að taka átti mynd af þeim, sem þær eru allar eins klœddar, En það eru strákarnir ekki. —
Og Olsen sat og var súr á
svipinn.
Illjónisveitin lék nýtt lag,
fólkið raulaði undir, og hvert
parið eftir annað sveit út á dans-
góffið.
— Eigum við ekki að dansa?
Það var Olsen sem spurði, hann
var auðsjáanlega hálfgramur
er hann leit til Ester. Hún hristi
hara höfuðið án þess að svara.
Hann liorfði á hana rannsak-
andi og óánægður. — Hvað
gekk eiginlega að lienni? Hún
hafði verið svo undarleg síð-
ustu dagana fannst honum.
Tvær domur sátu við borð,
nokkru innar. Þær sátu sín með
hvort glasið og reyktu sígarettu.
Þær brostu og kinkuðu kunn-
uglega kolli til Olsens, þegar
liann leit snöggvast til þeirra.
Hann heilsaði og hrosti aftur
og horfði til þeirra.
— Hvað gengur eiginlega að
þér? Olsen var myrstur. En þeg-
ar Ester svaraði ekki var eins
og lxann stirnaði í andlitinu.
Hann stóð höstugt upp frá horð-
inu og stefndi beint til dam-
anna tveggja. Og að vörmu
spori leið hann um gólfið með
aðra þeirra í fanginu.
Ester sat eftir við borðið. Það
var likast og hún tæki ekki
eftir að Olsen var farinn. Hún
var að hugsa um Herhrand og
heimilið þeirra norður í daln-
um.
Allt var svart núna, fannst
henni. Var það Iiugsanlegt að
liann vildi taka á inóti lienni
ef hún færi aftur heim til
lians? Að liún skyldi hafa fengið
af sér að gera nokkuð jafn
hræðilegt og þetta! Aldrei hafði
hún skilið hvers virði Herbrand
ur var henni, fyrr en núna.
Henni lá við að örvílnast er
liún hugsaði til þess live miklu
hún Iiafði fórnað, er hún fór
með Olsen.
Hugsum okkur ef Herbrand-
ur vildi elcki skilja hana og
fyrirgefa henni, skilja að það
var einveran og iðjuleysið sem
hafði valdið því að hún hafði
yfirgefið hann á jafn svívirði-
legan hátt og raun bar vitni um.
Hún skildi ekki sjálfa sig, er
hún hugsaði til þess, sem hún
hafði gert. Hún leit á klukkuna.
Hún hrökk við. Enn var timi
til að komast heim á gistihús-
ið og ná í síðustu lestina norð-
ur.
Ester fékk allt í einu nóg að
liugsa. Hún bæði grét og hló
með sjálfri sér. Ennþá liafði
liún von um að vinna Herbrand
aftur ef hún fengi tækifæri til
að segja honum allt. Og einskis
skyldi ófreistað af rennar liálfu
— það fullvissaði hún sjálfa
sig um.
Það var langt liðið á nótt
þegar Ester stóð lieima við dyrn
ar hjá sér eftir langa og stranga
ferð.
Sveitin var hljóð og köld.
Máninn skein, og Ester fannst
hún aldrei liafa séð neitt jafn
fallegt.
Allt var liljótt á hænum. Það
var ekki svo mikið sem að ref-
irnir ýlfruðu. Allir voru í fasta
svefni.
— Skyldu þau sofa, eða liggja
vakandi og hugsa illt um mig,
hugsaði Ester með sér.
— Að ég skyldi ekki lieldur
skrifa honum Herhrandi og
hiðja hann fyrirgefningar, hugs
aði hún með sér. En svo sá hún
Ijós í svefnherberginu þeirra.
Það lá við að hjartað hætti að
slá. Herbrandur mundi áreið-
anlega vera vakandi. Hún lædd-
ist að glugganum og gægðist inn.
Stóð þar milli vonar og ótta,
með sára samvisku. Maðurinn
hennar gekk um gólf og virtist
svo hryggur.
Átti hún að voga að drepa á
rúðuna? Smánin og iðrunin
komu henni til að skjálfa, eins
og hún stæði nakin þarna í
vetrarnóttinni.
Hún drap létt á rúðuna.
„Herbrandur!“ livíslaði hún
Alda óendanlegrar gleði fór um
hana alla. Augun fylltust af
tárum. Hún grét af gleði þegar
Herbrandur lyfti lienni inn um
gluggann.
— Eg vissi að þú mundir
koma aftur, sagði hann glaður.
— Og ég fer aldrei frá þér
framar, livíslaði Ester.
HREINLEGT REIÐHJÓL.
Austurrískur flóttamaður í Ber-
lín hefir búið þetta reiðhjól til
handa konunni sinni, til þess að
hún sleppi við að óhreikna sig
þegar hún hjólar í misjafnri
færð. Henni líkar bráðvel við
ferðatækið, ekki síst af því að
hún getur haft hundinn sinn
með sér.
NEGRAR Á SPÁNI.
Fornminjarannsóknir í Sebadcll á
Spáni hafa leitt í ijós, að áður en
sögur hófust hafi svcrtingpar átt
heima á Spáni.
RANNSÓKNARFERÐ.
í Dayton i Ameriku lcigði frú ein
sér flugvél og tók með sér sterkan
kíki og sveimaði lengi yfir flugvellin-
um, sem maðurinn hennar starfaði
við. Hún vildi komast að því hvað
maðurinn hafði fyri rstafni eftir
vinnutíma á kvöldin, og kunni ekki
annað ráð bctra en þetta. Sagan
liermir ekki hvað lnin uppgötvaði.
EITURBYRLARINN BESNARD.
Þann 20. nóvember hófust i Poit-
tiérs í Frakklandi réttarhöld í mesta
morðmáli, sem verið hefir á döf-
inni í Frakklandi i áratugi. Það cr
58 ára gömul kona, sem stcndur
fyrir réttinum, og hún heitir Marie
Besnard. Ilún er sökuð um að
hafa myrt tólf nána ættingja sina
og vini, til þess að komast yfir eign-
ir þeirra, og að hafa notað arsenik
til að stytta þeim aldur. Tuttugu og
tvö ár eru síðan fyrsta dularfulla
morðið var framið.
Segir i ákærunni að með morð-
unum hafi hún komist yfir kring-
um 10 milljón franka í peningum
(nær 500.000 kr.), tvær hújarðir,
rúmlega 50 hektara lands, þrjú gisti-
hús og niu hús i bænum. Er hún
sökuð um að hafa myrt tvo eigin-
menn sína, eina frænku, eina tengda
móður, éinn mág, eina mágkonu,
föður sinn, móður sina, tvo frænd-
ur og tvo nágranna sína.
Hún cr einnig sökuð um skjala
fals, gert i þeim tilgangi að auðga
sig um 9.750 franka.
í málinu hafa verið kölluð fyrir
140 vitni, af þeim eru 50 tilkvödd
af verjandanum. Og 140 blaðamenn
víðsvegar frá Frakkladi og úr öðr-
um löndum eru viðstaddir réttar-
höldin. — Frú Marie Besnard var
handtekin 21. júli 1949, en við all-
ar yfiheyrslur hefir hún þverneit-
að sökun’um. En böndin hafa bor-
ist svo að henni, að litlar liorfur
eru á að liún sleppi. Líkin af öllum
þeim, sem talið er að liún hafi myrt
hafa verið grafin upp í kirkjugarð-
inum i Poitiers og hefir fundist
arsenik i þeim öllum. En Iiins vegar
hefir fundist vottur af arseniki i
jarðveginúm á þessum slóðum. Það
mun verjandinn nota sér til að visa
á bug ákærunum, og lialda þvi fram
að arsenik hafi komist í líkin úr
moldinni.