Fálkinn - 04.04.1952, Page 12

12
FÁLKINN
ANTHONY MORTON: 10.
Leikið á lögregluna
Npennandi frainlialcls.sagfa um gflæpi ogr ástir
— Nú? Hvað viljið þér? Atvinnu? urraði
Grayson.
— Eg kem frá Flick Leverson. Þér þekkið
hann? spurði Mannering. Röddin var hrjúf og
hás og eins og hann væri að ná sér eftir kvef.
Grayson sat og pirði 'augunum á hann. Lík-
lega var hann að reyna að koma sér niður á
hvort hann hefði nokkurn tíma séð manninn
áður. Úr því að hann kom frá Flick Leverson
gatt ekki verið um nema eitt erindi að ræða.
— Hvað vill Flick nú? spurði hann!
— Æ, hann verður víst f jarverandi eitt eða
tvö ár. Mannerink ók sér eins og honum
væri órótt. — Heyrið þér herra Grayson, Lev-
erson datt í hug að þér vilduð kannske gera
ofurlitla verslun við mig. Þér skiljið?
Grayson kinkaði kolli.
— Hvað er um að ræða?
— Er mér óhætt að treysta yður?
— Það vitið þér sjálfsagt. Annars munduð
þér ekki vera kominn hingað.
Mannering dró smáböggul í silkipappír upp
úr vasanum. Lagði hann á borðið fyrir fram-
an Grayson, sem tók af honum umbúðirnar.
Hann rak upp stór augu þegar hann sá hvað
í bögglinum var. Það voru eyrnalokkar með
perlum, sem fyrir hálfum mánuði höfðu dingl-
að í eyrunum á lafði Dane Fullarth, stór
demantur í platínuumgerð og hringur með
safír, sem var eins stór og nöglin á litla fingr-
inum á Grayson.
— Hvar hafið þér náð í þetta? spurði hann.
Mannering yppti öxlum.
— Látið þér mig um það, meistari. Viljið
þér kaupa þetta eða ekki. — Það er það sem ég
vil vita.
Grayson vóg djásnið í lofa sér. Hann mundi
geta selt þetta fyrir tvö þúsund pund, kannske
tvö þúsund og fimm hundruð. Þessi náungi,
sem var þarna hjá honum, virtist vera tals-
vert smeykur, og mundi hafa sára þörf á pen-
ingum.
— Eg get borgað tvö hundruð og fimmtíu,
sagði hann.
Mannering svaraði ekki.
— Nú?
— Heyrið þér, meistari, sagði Mannering
og stóð upp og rétti fram höndina. — Ætli ég
geti ekki fundið einhvern sem er fús til þess
að taka við þessu sem gjöf.
Grayson tók eftir að maðurinn var með
hanska. Það mundi vera ástæða til þess. Og
hann langaði ekkert til að missa af svona fal-
legum gimsteinum.
— Bíðið þér svolítið við, sagði hann. — Það
er afar áhættusamt að versla með svona hluti,
vitið þér. En ég skal nú samt borga yður f jög-
ur hundruð.
— Nei, ég vil heldur gefa þá, svaraði Mann-
ering. — Fimmtán hundruð eða ekki neitt.
— Eruð þér vitlaus, urraði Grayson.
— Ekki svo vitlaus að ég viti ekki hvers
virði þetta er.
— Sjö hundruð og fimmtíu. Það er mitt
síðasta boð.
— Kannske. En ég ætla heldur að biða þar
til Leverson kemur út aftur. Hann borgar með
glöðu geði tvö þúsund pund.
Mannering hafði tekið böggulinn til sín og
Grayson sat þarna og gapti. Hann sá að hann
hafði haldið þennan þjóf annan mann en hann
var.
— Við skulum segja tólf hundruð. Þér hittið
aldrei neinn, sem býður yður svo mikið, og
þér verðið að muna, að ég hefi alla áhættuna.
Nú, hvað segið þér við því?
Mannering virtist vera á báðum áttum. Svo
rétti hann fram böggulinn aftur og kinkaði
kolli.
— I peningum — og smáum seðlum.
— Þér skuluð fá þá peninga sem þér viljið.
— Jæja, þá bíð ég á meðan.
Þremur timum síðar lagði Mannering f jög-
ur hundruð pund inn í City & Western Bank-
útbúið í Leadenhall Street. Gjaldkerinn heils-
aði hæversklega og í huganum dáðist hann að
hve myndarlegur maður John Mannering var.
Síðan fór Mannering í The National Bank og
lagði þar inn álíka upphæð og loks hækkaði
hann inneign sína í South-Eastern Piccadilly-
útbúinu um þrjú hundruð pund.
— Mér finnst ég eigi fyrir því að halda sið-
ustu fimmtíu pundunum og nota þau sem vasa-
peninga, hugsaði hann með sér á leiðinni á
Ritz. — Grayson getur orðið mér að gagni í
framtiðinni, en því minna sem ég sé til hans
þvi betra. Svei!
Svo spýtti hann út úr sér tuggugúmmiinu
sem hann hafði haft uppi í sér til þess að
verða holdugri í kinnunum. Meðan hann var
inni hjá Grayson hafði hann líka haft gúmmí
á tönnunum til þess að afmynda tanngarðinn,
og verið með falskt yfirskegg, svo að Gray-
son hlyti að vera glöggur maður ef hann gæti
þekkt hann aftur núna.
Klukkan var 16 þegar han kom aftur heim í
ibúð sína í Elan Hotel. Hann opnaði dyrnar
og átti sér einskis ills von, kveikti í sígarettu
og leit kringum sig í stofunni. Og nú sá hann
að þarna höfðu verið gestir á ferð.
Innan skamms heyrði hann lágt hljóð innan
úr baðklefanum, en hann lét það ekki á sig
fá en hélt áfram að rannsaka stofuna. Skúffa
í skrifborðinu hafði verið dregin út til hálfs
og sófinn verið færður til. Á gólfdúknum lágu
reikningar, sem legið höfðu í skrifborðsskúff-
unni. Þarna hafði verið framið innbrot. Og
undir eins datt honum Septimus Lee í hug.
En hann æðraðist ekkert þó að hann sæi
hver hætta gat verið á ferðum. Lee hafði vit-
anlega sett hann í samband við Rosa-perlurn-
ar og hann langaði mikið til þess að rannsaka
skrifborðsskúffuna betur, því að þær voru
með tvöföldum botni og þar hafði hann falið
perlurnar. Hann stóðst samt freistinguna, vatt
sér úr jakkanum og bretti upp skyrtuermarn-
ar eins og hann ætlaði að fara að þvo sér um
hendurnar. Svo gekk hann þungstígur að bað-
klefadyrunum og hrinti upp hurðinni. Einhver
rak upp hálfkæft vein og svo heyrðist einhver
riða til upp að veggnum. Þá var hurðinn skellt
til baka, en Mannering kom fætinum á milli
og þrýsti henni upp aftur. Digur sláni stóð
upp við þilið og hélt klút um nefið og var að
reyna að stöðva blóðnasir.
— Besta ráðið ti! þess að stöðva blóðnasir
er að halda höfðinu aftur, sagði Mannering.
Maðurinn sótbölvaði og sló hnefahögg og
ætlaði að reyna að hitta hökuna á Mannering.
En Mannering reyndist auðvelt að bera af sér
höggið og barði manninn tvívegis svo að hann
riðaði aftur yfir sig.
— Eg skal kenna þér kurteisi, sagði hann.
— Svona, nú er best að þú reynir að þvo fram-
an úr þér!
Hann tók steinbítstaki í svírann á honum og
þrýsti andlitinu á honum ofan á þvottaskálina
og skrúfaði frá krananum. Maðurinn másaði
og stundi og vatnið í skálinni varð rautt. Mann
ering þrýsti hausnum á manninum ofan í aft-
ur, og nú stöðvaðist blóðið.
— Jæja, nú getur þú þurrkað þér. Og gerðu
það nú án þess að ég þurfi að dangla meira í
Þig.
Maðurinn gegndi án þess að malda í móinn.
— Og svo skaltu segja mér hvað þú hefir
viljað hingað!
Maðurinn var líkur hnefakappa af gamla
skólanum, hann var reiður enn þá, og það
kom ekki annað en bölv og formælingar út úr
honum.
— Okkur getur ekki samið nema þér breytið
um háttarlag, sagði Mannering. Hann átti
bágt með að vera alvarlegur. Nefið á mannin-
um hafði stokkbólgnað og svo fór að votta fyr-
ir kúlu á enninu á honum, þar sem Mannering
hafði hitt.
— Eg segi ekkert, tautaði hann.
— Ekki það?
— Nei, og ég get bara .... Hann hætti í
hálfu kafi þegar hann sá að Manering gekk
að skrifborðinu, þangað sem síminn stóð. —
Hvað ætlið þér að gera við mig?
— Eg hefi hugsað mér að hringja til lög-
reglunnar.
— Það gerið þér ekki.
Mannering stóð með höndina á talsmíman-
um. Maðurinn var lafhræddur, hendurnar á
honum skulfu, og hann sleikti þurrar varirn-
ar.
— Hvers vegna skyldi ég ekki gera það?
— Húsbóndinn sagði ....
— Nú, jú, — húsbóndinn. Svo að þér eruð
þá ekki eiginn herra. Hver er húsbóndi yðar?
— Sleppið þér símanum!
— Eg spurði hver húsbóndi yðar væri?
sagði Mannering. Hann tók símann og fékk
svar: — Gefið þér mér ....
— Nei, í guðs bænum, bað maðurinn. —
Ekki lögregluna.
Það var líkast og hann fyrst nú færi að
verða hræddur um að Mannering mundi
hringja.
— Afsakið, ungfrú, sagði Mannering í sim-
ann. — Vinur minn hefir breytt ákvörðun.
— Þér vitið sjálfsagt hver húsbóndi minn
er, sagði maðurinn.
— Nei, þér haldið mig glöggari en ég er,
maður minn. Hvernig ætti ég að vita það? Eg
veit bara að ég hefi böggul með verðmætum
steinum þarna í skrifborðinu, og að húsbóndi
yðar hefir kannske haft í huga að ræna mig