Fálkinn - 04.04.1952, Qupperneq 13

FÁLKINN
13
þeim. Það var gott að ég skyldi koma áður en
þér laumuðust á burt með þá.
— Steina? Ekki perlur? Það áttu að vera
Rosa ....
— Við nafn allra Gyðinga í Jerúsalem þá skal
ég snúa svínið úr hálsliðnum! Svo að það er
Lee sem hefir sent yður hingað! Hann heldur
að ég hafi perlurnar sem var stolið frá honum
í fyrrinótt. Hvar er Lee?
— Heima, hugsa ég. En ég missi stöðuna ef
þér minnist á að ég hafi perlurnar.
— Finnst yður að ég hafi nokkra ástæðu
til að hlífa yður við að ,Lee taki í lurginn á
yður? spurði Mannering stuttur í spuna.
Maðurinn svaraði engu. Hann var svo ræfils
legur að hægt var að kenna í brjósti um hann.
Mannering sat um stund, svo tók hann upp
vindlingahylkið og bauð honum. Maðurinn var
svo skjálfhentur að Mannering varð að hjálpa
honum til að kveikja í.
— Eg skal hlífa yður við Lee, sagði Mann-
ering. — En þá ætlast ég til þess að þér segið
mér alla söguna. Nú veit ég að þér komuð
hingað til að stela, en ég veit ekki hverju þér
hafið stolið.
— En ég hefi ekki ....
— Þér munið skilyrðið. Eg heimta að fá að
vita allt.
Maðurinn fékk tóbaksreykinn í hálsinn og
hóstaði ákaft. Þegar hóstakastið var búið dró
hann ofurlítinn böggul upp úr vasanum og
rétti Mannering hann. Þetta voru tvær spari-.
sjóðsbækur. Því hafði Mannering síst átt
von á.
— Jæja, sagði hann yður að sækja spari-
sjóðsbækurnar mínar.
— Já, ekkert annað.
— Hafið þér litið í þær?
— Nei, ég get svarið það. Eg hefi heldur
ekki neitt vit á slíku.
— Er það áreiðanlegt?
— Já ......
— Þér hafið litið í þær, sé ég! Hugsið þér
yður nú snöggvast um. Eg segi, að þér hafið
fengið tíma til að líta í þær sem snöggvast, og
þér sáuð að í annarri þeirra stóð tala með
f jórum stöfum og í hinni tala með fjórum eða
fimm stöfum. Meira sáuð þér ekki áður en ég
kom að yður, skiljið þér mig?
— Já ég ....
— Þér segið Lee þetta. Eg skal bráðum
ganga úr skugga um hvort þér hafið svikist
um það eða ekki. Ef þér segið honum eitt-
hvað annað þarf ég ekki annað en hvísla einu
orði í eyrað á honum, og það er: „Rosa-perlurn
ar.“ Þér skiljið þetta líka, er það ekki?
— Jú, ég skil.
— Það er gott. Og þá getið þér farið. Mig
langar til að vera einn.
Maðurinn læddist burt eins og sneyptur
hundur og Mannering varð að viðurkenna með
sjálfum sér að hann furðaði sig á slægð Lees.
Gyðingurinn hafði ekki búist við að fá perlurn-
ar aftur, en hann vildi komast að hvernig
efnahagur Mannerings væri.
Ennþá stóð Mannering með pálmann í hönd-
unum að því er snerti viðskiptin við Lee, en
honum var ljóst að þessi maður var hættu-
legri en lögreglan. Það eina sem hann gat
gert var að heimsækja Gyðinginn aftur. Hann
varð að reyna að sannfæra hann um, að hann
væri ekki við perluþjófnaðinn riðinn. Hann
ætlaði ekki að segja að hnefakappin sem hinn
hafði gert út hefði nefnt Rosa-perlurnar. Hon-
um var nóg að segja, að hann hefði þekkt
sendimanninn: bifreiðastjóra Lees.
X. KALDHÆÐNI.
Eg er fús til þess að biðja yður afsökunar,
herra Mannering, sagði Septimus Lee.
— Og ég er fús til þess að láta yður hafa
sömu útreiðina og bölvaður bílstjórinn yðar
fékk. Eg sá hann hérna fyrir utan, og nefið á
honum er ekki beinlínis fallegt.
— Ætlið þér að segja að yður gæti komið
til hugar að leggja hendur á mann, sem er
miklu eldri en þér, herra Mannering. Eg bið
yður afsökunar, og ef þér hugsið yður vel um
þá hlýtur yður að finnast það ofur eðlilegt að
ég grunaði ....
— Ekki nema því aðeins að þér væruð sjálf-
ur ....
Mannering þagnaði þegar hann sá glottið á
vörum Gyðingsins.
— Þér ætluðuð víst að segja þorpari, herra
Mannering? Það er ljótt orð. En áhugi yðar
fyrir Rosa-perlunum, sem þér sýnduð daginn
áður en þeir hurfu, gætu gefið ástæðu til þess
að láta sér detta ýmislegt í hug .... það er að
segja, lögreglan, meina ég. Jæja, og vinum
yðar enda líka.
— Það kann að vera svo, sagði Mannering.
Honum hafði tekist að látast vera æstur, og á
mjög eðlilegan hátt. — En það er nú sama —
þetta skal að minnsta kosti verða í fyrsta og
síðasta skipti, sem ég á viðskipti við yður.
— Það þykir mér afar leitt, svaraði Lee
með tvíræðu brosi.
Mannering þreif hattinn sinn og hanskana og
strunsaði út án þess að kveðja. Hann þóttist
viss um að sér hefði tekist að fá Lee til að
halda að honum hefði skjátlast. Þá mundi af-
leiðingin verða sá, að Gyðingurinn mundi ekki
reyna að abbast upp á hann um sinn. En samt
væri vissast að vara sig vel á þessum slæga
skratta.
Hann átti að hitta Lornu á Elan-gildaskál-
anum klukkan 1, og hann hélt að hann hefði
nægan tíma. En þegar hann kom inn úr vindu-
dyrunum á veitingahúsinu var Lorna komin
þar.
— Kem ég of seint, eða ert þú kominn of
snemma? spurði hún og tók í höndina á hon-
um.
— Við erum merkilega stundvís, bæði tvö —
aldrei þessu vant. Eigum við að borða hérna,
eða dettur þér annar staður í hug?
— Við borðum hérna. Eg verð að vera kom-
inn heim klukkan hálfþrjú, í síðasta lagi.
Meðan hún var að rýna í matseðilinn sat
hann og dáðist að grönnum, hvössum augna-
brúnunum, fallega hörundinu og bogamynduð-
um vörunum. Og enn tók hann eftir uppreisn-
arhneigðinni í djúpum augum hennar.
— Áttu alltaf jafn annríkt? spurði hann
meðan þau biðu eftir matnum.
— Nóg að gera, svaraði hún. — Og ég þykist
enn eiga von á að ég fái að mála þig.
— Og ég treysti ljósmyndaranum betur enn-
þá.
Hann leit kringum sig í salnum. Elan var um
þessar mundir afar vinsæll staður. Þó að þetta
væri stærsti gildaskálinn í London voru að-
eins örfá borð laus. Meðal gestanna sá hann
ýmsa úr ríkisstjórninni.
— Að hverju ert þú að gá?
— Mér varð litið á greifafrúna ásamt þrem-
ur gestum við borð sem stóð skammt frá
hljómsveitinni. — Það eru Ameríkanar með
henni, bætti hún við.
— Nýtt fólk?
— Það er víst nýkomið til Englands. Og ég
geri ráð fyrir að því hafi þegar verið boðið
að hitta merkilegan mann, sem heitir John
Mannering.
Það líkast og skugga brygði fyrir á andliti
hennar, en Mannering lést ekki taka eftir því.
— Hvar?
— Auðvitað á Langford Terrace. Eg geri
ráð fyrir að hagur Fauntley-fólksins hafi
hækkað mikið, síðan faðir minn innlimaði þig
í gistivinahópinn.
Lorna hló, en nú var svo greinilega beiskja
í hlátrinum, að hann gat ekki varist að taka
eftir þvi.
— Lorna, sagði hann með hægð.
— Hm!
s— Finnst þér ekki að við ættum að tala
um .... hjúskaparmál?
Nú varð þögn um stund. Uppreisnin var
horfin úr augum hennar og hiti kominn í þau
í staðinn. En röddin var jafn róleg og áður
er hún svaraði:
— Góði, slepptu öllu tali um það. Það er
ekkert vit í að tala um hjúskap við mig.
Mannering horfði ígrundandi á hana. Hann
fann að hann var gagntöfraður af henni, en
gat ekki komið sér niður á hvers sinnis hún
væri gagnvart honum. Hann kinkaði kolli og
svo fóru þau að tala um annað.
Morguninn eftir stóð Mannering í bað-
klefanum og var að raka sig, þegar barið var
létt á dyrnar að stofu hans fyrir framan. Hann
opnaði hægt og hljóðlega. Hann beið með eftir