Fálkinn - 20.06.1952, Síða 5

FÁLKINN
5
BLÓMEGNIÐ
EFTIR W. HOPE HODGSON.
ÞRIÐJA SAGA CARNACKIS.
Framhald úr siðasta blaði.
Mennirnir stóðu hljóSir af skelf-
ingu og krepptu hnefana um barefli
sín. Wentworth stóð fremstur í fylk-
ingunni, hljóSur eins og þeir og ekki
síSur óttasleginn, en gerSi sér þó far
um aS láta ekki bera á hræSslu sinni.
Hann tók þá eftir því, aS eitthvaS
vott draup ofan á handarbak hans, og
þegar hann hugði aS, sá hann aS á
handarbakinu var rauSur vökvi, sem
rann niSur á milli fingra hans. MaS-
ur, sem stóS næstur honum, sá þetta
líka og kallaSi upp hásri röddu: „BlóS-
*regnið! BlóSregniS er aS lcoma! Og
i sömu andránni féll cinnig dropi af
þessum vökva á hann, — og andar-
taki síSar voru mennirnir allir vættir
þessum vökva. Lustu nú allir mennirn-
ir upp ferlegu skelfingarópi og hund-
urinn ýlfaraSi ámátlega. Þegar svo
ofan á þetta bættist, aS nú slokknaSi á
öllum kertunum og eldurinn á arnin-
um kulnaSi út, misstu þeir þaS lítiS,
sem þeir áttu eftir af sjálfstjórn og
þustu allir til útidyranna. Þeim ætlaSi
aS ganga illa aS opna þær, en þegar
þaS tókst, byltust þeir hver um annan
þveran út á mölina, og ekki var síS-
asti maSurinn fyrr kominn út úr dyr-
unum, en hurSinni var skellt aS stöf-
um meS braki og brestum. Hundurinn
hafSi ekki komist út, þvi aS þeir
heyrSu aS hann ýlfraSi og emjaSi
harla aumkunarlega inni fyrir. En
enginn liafSi í sér dug til aS opna
dyrnar fyrir honum. ,
Þannig var i stuttu máli sagan
sem Wentworth sagSi mér, þegar hann
kom til mín og baS mig ásjár.
Daginn eftir aS ég kom til Kórunton
þorpsins, gengum við saman til hú-
garSsins. ASalbyggingin er stór og
klunnalegur ferhyrntur kassi, sem
stendur þarna í algerSum villigróSri,
sem aSallega eru lárberjatré á stangli
eSa lárberjarunnar. En þeir voru svo
þéttir, næst luisinu, aS þaS var eins
og aS húsiS gægSist upp úr grænum
villigróSrinum. Og jafnvel ])ó aS þctta
væri aS morgni dags, í glaSa sólskini,
hlaut manni aS koma þessi hrörlega
bygging og umhverfi liennar óhugn-
anlega fyrir sjónir.
ViS gengum eftir löngum og óhrjá-
legum trjágöngum upp aS aSaldyrum
hallarinnar. Þær voru aftur, en ekki
aflæstar, og þaS fyrsta, sem fyrir
okkur varS, þegar inn kom, var hunds-
hræ, og var liundurinn sýnilega háls-
brotinn. Eg gat ekki aS því gert að
mig hryllti viS þessari sjón. Því aS
hvort heldur sem liundurinn hafSi
veriS drepinn af manna völdum, eSa
aS verki höfSu veriS einhver annarleg
öfl, þá virtist þaS vera augljóst mál,
að lífsliætta væri aS hafast viS i þessu
húsi.
Eg framkvæmdi nú nákvæmar at-
huganir á forsalnum, en á meSan stóS
Wentworth vörS meS hlaSna byssu.
Á gólfinu lágu á víS og dreif flöskur,
glös og glerbrot frá „veisluhaldinu"
og meS fram ölum veggjum og i öllum
skotum lágu kertastúfar eSa stóSu
á hillum. Ekkert var kertiS útbrunn-
iS og á arninum voru hálfbrunnir
brennibútar og móköglar, sem vott-
ur þess aS báliS hefSi veriS slökkt.
AS þessu leyti kom allt heim viS frá-
sögn Wentworths, en Iiins vegar sást
enginn vottur af „blóSregninu“. —
Wentworth sagSi þá líka, að handar-
bakiS á sér hefði veriS rautt aSeins
andartak, en svo hefSi hinn rauSi
vökvi liorfiS sjálfkrafa og ekki veriS
vottur eftir. Þessar fyrstu athuganir
minar leiddu ekki annað athugavert í
ljós, en hálsbrotna hundinn. En aS
sjálfsögSu ætlaði ég mér að athuga
vandlega höllina alla.
ÞaS er skemmst frá þvi aS segja,
aS ég dvaldist þarna samfleytt í þrjár
vikur, og starfaSi á hverjum degi frá
sólarupprás til sólarlags. Eftir sólset-
ur fýsti okkur hvorugan, eigandann
eSa mig, aS liafast þar viS. Þetta var
þegjandi samkomulag. En athuganir
mínar og rannsóknir báru engan á-
rangur. Og Wentworth, sem jafnán var
hjá mér á veéSi meS hlaSna byssuna,
varS ekki lieldur neins vísari, sem
óvenjulegt gæti talist.
Eftir þelta var ekki um annaS aS
gera en aS dvelja næturlangt í liinum
stóra forsal og ganga beint framan aS
þessu óféti, hvaS svo sem þaS var, en
þá auSvitaS búinn öllum hugsanlegum
vörnum gegn hvers konar öflum, jafnt
sýnilegum sem ósýnilegum.
Eg fékk hjá Wentworth meSmæla-
Fjárhundurinn, sem sést hér á
myndinni, og er kynbróðir hundsins
sem bjargaðist af Vatnajökli eftir
Geysisslysið forðum, var einu sinni
frægur líka. Ilann er nefnilega eng-
inn annar en „Harras", uppáhalds
hundur Hitlers, sem oft sást ljós-
myndaður með húsbónda sínum í
Obersalzburg. Nú er Harris orðinn
14 ára, og heyrnarlaus og lasburða.
Oft hafa orðið eigendaskipti að hon-
um síðan Hitler féll frá, uns hann
loks komst á óskilahundahæli í Vest-
ur-Berlín. Líklcga hefði verið meiri
gustuk að lóga honum fyrir löngu.
— Hér sést Harras horfa á mynd af
fyrrverandi húsbónda sínum og ljós-
myndin minnir á aðra mynd, sem
löngum hefir verið notuð sem aug-
lýsing fyrir grammófónplötur.
bréf til lögreglustjórans í Gaunt, sem
er næsta borg, og fór nú á hans fund.
Varð það að samkomulagi að hann
lánaði mér sex lögregluþjóna, vopn-
aða rifflum. Að sjálfsögðu var ])etta
algerlega „óopinbert" samkomulag, en
þar eð ég gat lofað góðri borgun, stóð
ekki á því, að sjálfboðaliðar byðu sig
fram, og úr þeim hópi valdi ég þá sex
menn, sem mér leist svo á, að vera
myndu knáastir ok kærulausastir.
Skömmu eftir hádegi, lagði ég svo
af stað aftur, til þorpsins með þenn-
an litla her minn og héldum við rak-
leitt til búgarðsins. Við höfðum með
okkur mjóa smávagna, og voru þrír
þeirra hlaðnir eldiviði og Ijósmeti, en
í fjórða vagninum hafði ég minn far-
angur. Loks höfðum við með okkur
tvo grimma hunda. Þegar við komum
að höllinni, lét ég lögregluþjónana
taka farangurinn af vögnunum, en á
meðan tók^n við Wentworth okkur
fyrir hendur að innsigla allar dyrnar
í forsalnum, til öryggis, að undan-
skildum útidyrunum. Þegar við höfð-
um lokið þessu starfi, voru lögreglu-
þjónarnir búnir að bera alt inn, sem
á vögnunum hafði verið og biðu þess
nú með óþreyju, sem frekar skyldi
aðhafst.
Fyrst lét ég tvo þeirra kveikja eld
á arninum. Þá lét ég hleggja annan
varðhundinn við keng sem rekinn var
niður i skálagólfið i því horninu, sem
fjarst var útidyrunum. Siðan dró ég
með krít fimmhyrning umhverfis
hundinn, en umhverfis liann hring,
cn hrenndi jurtum, sem ég hafði með-
ferðis til þeirra hluta, umhverfis
liringinn. Hinn hundinn lét ég hlekkja
í norðausturhorn skálans, þar sem
allar dyraraðirnar mættust, og fór
eins að.
Þegar þessu var lokið, lét ég bera
allan farangur minn inn á mitt skála-
gólfið, en opnaði sjálfur skáladyrnar
á víða gátt og festi hurðina við vegg-
inn, með þar til gerðum krók og
lykkju. Loks lét ég lögregluþjónana
setja logandi kerti fyrir framan hverj-
ar dyr, hinna innsigluðu dyra. Og að
endingu lét ég þá alla raða sér í hnapp
á miðju gólfi, hjá farangrinum og
lagði rikt á við þá um að hreyfa sig
ekki úr sporunum, ncma því aðeins,
að ég skipaði svo fyrir.
Tók ég nú sjálfur að mála hring á
gólfið, níutíu og níu fet að þvermáli,
— einnig með krit, og bar siðan jurta-
reyk umhverfis liringinn. Nú lét ég
lögreglulþjónana rétta mér logandi
kerti, eitt og eitt í senn, sem ég tyllti
í hring á gólfið, fimrn þunilungum inn-
an við krítarhringinn. Hvert kerti var
hérumbil þumlungur að þvermáli og
til þessa þurfti þannig 198 kerti. Að
sjálfsögðu hefir hvert mál og hver tala
sina þýðingu. Loks fullgerði ég þessa
ystu varnargirðingu með því að leggja
þráð úr mannshári utan um kerta-
hringinn, en sem snerti þá hvert ein-
stakt kerti.
Þá lá næst fyrir að leggja hina
innri varnargirðingu, en það var raf-
leiðsla, eins og um getur i annarri
sögu minni, sem myndar fimmhyrnda
stjörnu. Þetta gerði ég af liinni mestu
nákvæmni og lét stjörnuoddana rétt
aðeins snerta hringinn. Og þegar svo
langt var komið, að ég gat hleypt
straumnum á leiðsluna, svo að hin föl-
bláa ljósrák, sem myndaði stjörnuna,
umkringdi okkur, get ég ekki neitað
því, að mér varð rórra innanbrjósts
en mér hafði verið, á meðan á öllum
þessum undirbúningi stóð.
Eins og þið, kunningjar mínir vitið,
af þvi sem ég hefi áður sagt ykkur,
þá er þessi rafstjarna því nær ó-
brigðul vörn, og ég hefi víst einhvern
tíma sagt ykkur það líka, að þessa hug-
mynd rakst ég á í bók Garners pró-
fessors, „Miðlatilraunir." Eg skal ekki
þreyta ykkur á flóknum, tæknilegum
skýringum, því að um þetta getið þið
sjálfir lesið í bókinni.
Til þess nú að gera þetta „virki“
mitt svo traust, sem nokkur tök voru
á, lét ég aðstoðarmenn mína setjast
„flötum beinurn" á gólfið, í hring
þannig, að fæturnir vissu út að ljós-
unum, og með áttavita i hendinni rað-
aði óg þeim svo, að alls staðar fylgdu
þeir segulmagnsstraumum jarðarinn-
ar. Út af fótum þcirra, hvers um sig,
skrifaði ég svo sjö af hinum átta sær-
ingum Saaamaaa-siðanna og tengdi
þær hverja við aðra með bogalínu. —
Áttunda sætið ætlaði ég á síðan sjálf-
um mér.
Eg litaðist nú um í skálanum, til
þess að ganga úr skugga um, að allt
væri í lagi. Hundarnir voru þarna,
hvor á sínum stað. Á arninum logaði
eldurinn glatt, og nægilega miklu var
hlaðið upp af eldiviði, til þess að hann
gæti logað í margar klukkustundir.
Fyrir framan hinar innsigluðu dyr
loguðu kertaljósin jafnt og án þess
að blakta og innsiglin voru alls staðar
í lagi, en útidyrnar stóðu opnar og
hurðinni var krækt i vegginn. Utan
„virkisins“ virtist þvi allt vera í stak-
asta lagi.
Eg hélt nú ofurlítinn ræðustúf yfir
hinum sjö aðstoðarmönnum mínum og
skýrði það fyrir þeim að í þessu
„virki“, sem ég hafði nú gert væru
þeir algerlega óhultir og þyrftu ekk-
ert að óttast, hvað svo sem á gengi,
og að um fram alla muni mættu þeir
ekki, hversu ógcrlegt, sem þeim
kynni að virðast það, láta freista sin
til þess að rjúfa hringinn. Þeir skyldu
aðeins sitja rólegir og hreyfingar-
lausir, eins og ég hefði nú raðað þeim
og gæta þess sérstaklega að hreyfa
ekki fæturna frá rúnum þeim, sem ég
hefði krotað á gólfið við fætur þeirra,
hvers um sig. Og þótt þeir yrðu að
sjálfsögðu að hafa rifflana til taks,
mætti það ekki koma fyrir, að hleypt
væri af skoti, nema ég gæfi skipun
um það.
Og nú gat ég fyrst sest sjálfur, þar
sem ég liafði ætlað mér sæti i hringn-
um og krotaði um leið áltundu sær-
inguna við fætur mér, og lokaði ég þar
með hringnum. Á vinstri hönd mér
sat Wentworth og leit ég hughreyst-
andi til hans. Síðan aðgætti ég að
Ijósmyndamélin væri i lagi oig skamm-
byssan.
Og nú hófst biðin.
Við höfum sennilega verið búnir
að sitja þarna heilan klukkutima, þeg-
ar þess gætti, allt i einu, að „sjötta
skilningarvit" mitt var vaknað, og
tjáði mér, að nú væri •eitthvað í að-
sigi. Eg er orðinn þessari kennd kunn-
ugur, og liún hefir aldrei brugðist mér.
Skömmu siðar gat ég greint óljósa
lireyfingu við vesturvegg skálans, og
tóku hinir mennirnir eftir þessu líka,
þvi að þeir tóku allir ofurlítið við-
bragð.
„Sitjið kyrrir!“ skipaði ég höstum
rómi, og að visu hlýddu þeir, en ég
hygg að rödd min liafi fremur skotið
þeim skelk í bringu en sefað þá. Þá
heyrði ég ljka skrölt i hlekkjum liund-
anna og sá, að báðir voru þeir staðnir
upp og einblindu með eftirvæntingu
á útidyrnar. Þeir voru „viðbúnir“
gagnvart dyrunum, eins og þegar
hundar nasa villibráð. Allt í einu
hættu þeir að urra, en lögðu við lilust-
irnar, og i þögninni, sem þá varð um
sinn, gátum við greinilega greint lágt
Framhald á bls. 14.