Fálkinn - 20.06.1952, Síða 7

FÁLKINN
7
svörum: „Eg er alls ekki gefin fyrir
veislur og gleðskap núna. Ertu búin
að gleyma því, að pabbi dó fyrir
nokkrum mánuðum?"
„Nei, auðvitað er ég ekki búinn
að gleyma þvi,“ svaraði Gerald snöggt.
„En bvað stoðar að bera sorgarklæði
að eilífu?“
Það var gegnum Judith Winscott,
að Jane fékk fréttir af bróður sín-
um.
Sér til mikillar undrunar komst
hún að þvi, að Gerald hringdi oft
til Judith Winscott og stakk upp á
þvi, að þau færu í skemmtiferðir og á
ýmsa skemmtistaði. Hann hafði líka
nokkrum sinnurn borðað hádegisverð
og drukkið tc lieima hjá Judith.
„En segðu mér,“ sagði Jane einu
sinni við Judith. „Hvernig kemur
föður yðar og Jerry saman?“
„í hreinskilni sagt, kæra Jane,“
sagði Juditli, „þá hafa þeir alls ekki
hitst. Pabbi er að vísu umburðar-
lyndur maður, en ég voit, að liann
gefur lítið fyrir menn eins og Jerry!“
„En iivernig getur þú látið þér
iynda við hann?“ spurði Jane. „Eg
get ekki ímyndað mér, að þið eigið
vel saman.“
Judith liló og svaraði dálítið bit-
urt. „Eg er hrædd um, að ég liafi ver-
ið helst til smámunasöm liingað til.
Eg á við, að menn verða að fylgjast
með tímanum og semja sig að hátt-
um jæirra, sem þeir hafa samneyti
við. En þú mátt ekki fara að gera
þér rangar liugmyndir, Jane. Eg fer
ekki á næturklúbba og slíka staði.
Eg fer aðeins einstöku sinnum út
að borða á kvöldin og dansa dálitið
á eftir.“
•
„Sérðu nokkurn tima liina fögru
Elisabetu á þeim stöðum þar sem þú
kemur?“ spurði Jane.
, Nei, ég sé Elísabetu sjaldan um
]>essar mundir," sagði Judith eftir
nokkra umluigsun. „Hún hefir svo
mörgum að sinna, einkum eftir að
þessi fallega og fjörlega greifaynja
fór að búa hjá hcnni. Mér er nær að
halda, að fólk hafi meiri áhuga á
henni en Elisabetu. Annars finnst
mér það undarlcgt, þvi að Elisabet
er bæði yngri og laglegri — að því
er mér finnst að minnsta kosti. —
En meðal annarra orða, hvenær kem-
ur þú í bongina, Jane?“
Og svipuð spurning var borin upp
við Jane nokkru síðar af Michaei
Panister. Hann var á heimleið frá
ömmu sinni síðla dags i kulda og
myrkri, er liann ók fram á Jane, ])ar
sem hún var með hundana sína. Hann
stöðvaði bifreiðina og stökk út.
„Á ég ekki að aka yður?“
Jane liristi höfuðið.
„Nei, þökk fyrir,“ sagði hún. „Eg
er nýlögð af stað í gönguferð. Hvern-
ig líður Lady Panister? Eg vona að
hún sé skárri."
„Nei, því miður. Henni iíður ekki
betur,“ sagði Michaei. „Eg er mjög
kvíðinn út af henni. Hún virðist líka
sjálf vera farin að hafa á'hyggjur.
Þér vitið, ungfrú Briggs, áð amma
liefir verið svo einmana. Hún liefir
alltaf verið sjálfri sér nóg, og það
liefir haldið henni frá svo mörgu,
sem aðrir taka þátt i.“
„Hún hefir þó haft yður,“ sagði
Jane.
Jane þótti vænt um Micliaci, og sú
tillinning óx, eftir því sem hún sá
hann oftar, en það var nú oft ekki
langt á milli þess, því að hann fór
alltaf öðru hvoru til önnnu sinnar
og leiðin lá framhjá dvalarstað Jane.
Hún harmaði það því æ pieira og

Á myndinni sést dálítill hluti af þriggja kílómetra iangri, fjórsettri röð af bílum, sem eru í þann veginn að
leggja út á brúna miklu ýfir höfnina í Sidney í Ástralíu. Að svo margir bílar söfnuðust þarna stafaði af því að
strætisvagnabílstjórar gerðu eins dags verkfall til þess að mótmæla því, að hætt væri að hafa sérstaka menn
til þess að selja farmiði í vögnunum.
meira, að ekki skyldi hafa tekist vin-
átta með bróður hennar og honum.
„Já, auðvitað hefir hún mig,“ sagði
Michael. „En ég er henni varla svo
mikils virði. Eg vildi óska, að hún
vildi vingast við móður mína. En hún
hefir alltaf verið svo köld og grimm
í garð mömmu. Hún gat ekki þolað
hana, af þvi að hún var listakona, ég
svo feiddist hún stórlega, þegar son-
ur hennar giftist henni. Amma hefir
aldrei þekkt mömrnu. En hún mamma
er yndisiegasta veran, sem býr á jörð-
inni, ungfrú Briggs.
„Það veit ég, að hún er,“ sagði
Janc. „Eg liefi lieyrt Judith Winscott
segja svo margt gott um hana, og i
þau fáu skipli, sem ég hefi séð frú
0‘Malley, þá hefir mér geðjast sér-
staklega vel að henni. — En þér litið
þreytulega út,“ sagði Jane allt í einu.
„Vinnið þér mikið?“
Hann hristi höfuðið.
„Nei — satt að segja er ég atvinnu-
laus. Eg hefi sagt stöðu minni lausri,
því að ég hafði í hyggju að fara ut-
an. En svo breytti ég um ákvörðun.
Eg komst að þvi, að móður minni
mundi falla það þungt, ef ég færi af
landi brott.“
Og livað ætluðuð þér fyrir yður?“
spurði Jane.
Hann yppti öxlum.
„Eg vissi ])að svei mér ekki. Eg
hafði hugsað mér að leita ráða hjá
sir Henry Winscott. En þegar amma
varð veik og mömmu var það þvert
um geð, að ég færi, hætti ég við allt
saman. Og nú,“ bætti hann við, „flæk-
ist ég um eins og rekald.“
Eftir stundarþögn hélt hann áfram
eins og hann hefði fengið skyndileg-
an innblástur: „Heyrið þér, ungfrú
Briggs, munduð þér taka það illa upp
fyrir mér, ef ég segði yður nokkuð?
Það er varðandi bróður yðar. Judith
vinkona yðar hefur sagt mér, að ])ér
vilduð gjarna, að við gætum orðið
vinir. Eg hefi reynt það, en herra
Briggs hefir ekki virst hafa neinn
hug á því. Eg held, að honum finn-
ist ég vera þungur og leiðinlegur.
FRÁ FANGABÚÐUNUM Á KOJE-EYJU.
Mikil tíðindi hafa borist frá fangabúðum Sameinuðu þjóðanna á Koje-
eyju við Kóreustrendur. Hefir oft komið þar til átaka milli fanganna inn-
byrðis og milli fanganna og fangagæslusveitanna. Hafa nokkrir fangar látið
lífið í þcssum viðureignum. Hefir yfirherstjórn samcinuðu þjóðanna í Kóreu
því nú látið til skarar skriða gegn föngunum og skipt þeim niður í smærri
fangabúðir til þess að koma í veg fyrir innbyrðis skærur af pólitískum
toga og samtök gegn fangavörðunum. — Efri myndin er af kommúnistískum
föngum, sem hafa klifrað upp á braggana með fána sína. Neðri myndin er
af hermönnum úr her Sameinuðu þjóðanna. Þeir eru að styrkja gadda-
vírsgirðingar umhverfis fangabúðirnar.