Fálkinn - 20.06.1952, Síða 12

12
FÁLKINN
ANTHONY MORTON: 29
Leikið á lögregluna
Npennand! framlial «1 sssigfa nm gflæpi ogr áitir
að sem þú ætlaðir að segja. Hvað var það?
Brosið hvarf af vörum Lornu þegar hann
leit í augu hennar. Hún var hrædd — það
var enginn vafi á því.
— Var það ekki neitt annað? hélt hann
áfram.
Hún drap höfði. Hún reyndi að tala, en
kom ekki upp orðunum.
— Gefðu þér tóm til að hugsa þig um,
sagði hann.
— Það er svo erfitt, sagði Lorna.
1 sama bili var drepið á dyrnar. Eitt stutt
hvellt högg — það var líkast skammbyssu-
skoti. Ösjálfrátt litu þau bæði á dagblaðið
og stóru fyrirsagnirnar virtust glotta framan
í þau.
Það var barið aftur.
— Eg fer fram og opna, sagði Mannering.
— Feldu þig í svefnherberginu.
Hann fór til dyra og lét særða handlegg-
inn lafa. Hann reyndi að manna sig upp. Þetta
gat svo sem verið einhver meinlaus gestur,
götusali eða kunningi.
Hann tók fast í lásinn og opnaði. Og fyrir
utan stóð Bristow lögregluþjónn.
XXII. BRISTOW GERIR UPPGÖTVUN.
Mannering sá þegar að Bistow var öðruvísi
en hann var vanur í þetta sinn. Það var ekki
sama alúðlega brosið á honum. En hann
rétti honum þó höndina, og Mannering neydd-
ist til að taka í hana þó hann yrði að bíta
á jaxlinn til þess að æpa ekki af kvölum.
Lögreglumaðurinn gekk formálalaust inn
í salinn og settist í hægindastól, sem Manner-
ing ýtti fram handa honum, og blés svo gild-
um reykjarstrók upp í loftið.
— Viljið þér geta hvers vegna ég er kom-
inn hingað núna? spurði hann.
— Eg veit ekki, svaraði Mannering og
settist á borðshornið. — Nema ef það væri
út af þessu, sagði hann svo og benti á grein-
ina í blaðinu.
Bristow kinkaði kolli, og Mannering datt
nú í hug að hann hlyti að taka eftir, að lagt
hafði verið á borðið fyrir tvo. Flónska að ekki
skyldi hafa verið tekið af borðinu. Hann vildi
ekki fyrir nokkurn mun að nafn Lornu yrði
bendlað við þetta.
— Haldið þér að það sé Baróninn, sem.
hefir verið á ferðinni þarna? spurði hann.
— Það getur varla verið vafi á því, sagði
Bristow. Hann krosslagði fæturna og horfði
hugsandi á Mannering. — Maðurinn var að
minnsta kosti með bláa grímu ....
— Bláu grímuna? Eg man ekki að . . . .
— Eg hefi kannske ekki minnst á það áð-
ur. En Baróninn er alltaf með bláa grímu,
eða réttara sagt klút. Einn af lögregluþjón-
unum tók eftir þessu í nótt. Veslings mað-
urinn — hann fékk nú ekki að sjá mikið
meira áður en hann fékk eiturgasið í nefið.
Jú, ég hefi smakkað á því sjálfur. Það var í
eina skiptið, sem ég hefi staðið augliti til aug-
lits við Baróninn.
Mannering hvarf hræðslan og það lá við
að hann fengi hláturkast.
— Jæja, hafið þér hitt dónann. Og það haf-
ið þér aldrei sagt mér? Þér eruð ekki allur
þar sem þér eruð séður, Bristow.
— Eg mundi ekki þekkja hann aftur, sagði
Bristow og það var eins og hann þykktist við.
— En nóg um það. Eg kom nefnilega til að
tala svolítið við yður. Húsbóndinn er farinn
að verða í vondu skapi aftur. Þér hafið auð-
vitað lesið um þennan atburð í nótt?
— Já, svaraði Mannering. — Það kom
varðmaður að honum. Og svo var skotið, var
ekki svo?
— Aðeins einu skoti, Mannering, sagði
Bristow með áherslu. — Með Webley-skamm-
byssu, hlaupvídd 32. Og nú erum við að leita
að kúlunni. Hún mun hafa lent í búknum á
Baróninum. Ja, það álit ég, úr því að hana
var hvergi að finna í herberginu.
Bristow sat og starði á matborðið. Hann
hlaut að taka eftir að þarna var borið á borð
fyrir tvo. Eða var hann svo kurteis að láta
sem hann tæki ekki eftir því? Nei, svo kurt-
eis var hann varla. En hvers vegna minntist
hann þá ekki á það? Hvers vegna?
Mannering flutti sig af borðshorninu og í
einn hægindastólinn. Honum varð á að vinda
sig eitthvað til svo kvalstingur kom i sárið,
og ósjálfrátt tók hann vinstri hendinni upp
að öxlinni.
— Eruð þér særður? spurði lögregluþjónn-
inn. Það var eins og rödd hans kæmi úr
margra mílna fjarlægð.
— Eg datt og sneri mig í axlarliðnum á
Ramon-dansleiknum í gærkvöldi, svaraði
Mannering og reyndi að hlæja.
— Jæja þá? Á Ramon-dansleiknum? Hm
.... það var víst ekki þessi, sem særði yður?
— Hver?
Hann sneri sér í flýti að lögreglumannin-
um. Og nú skildi hann fyrst, að það var ekki
diskur Lornu, sem Bristow hafði alltaf ver-
ið að horfa á. Það var skammbyssukúlan,
sem lá við hliðina á dagblaðinu.
— Það lítur út fyrir að hún sé fyrir hlaup-
vídd 32, sagði Bristow. — Lofið þér mér að
líta svolítið betur á hana, Mannering.
Dyrnar að svefnherberginu höfðu ekki
verið lokaðar, og Lorna hafði heyrt á tal
mannanna tvegga. Hún hafði ekki vitað um
það áður að Mannering hafði haft samvinnu
við lögregluna um að ljóstra upp Baróns-mál-
unum, og hún hafði gaman af þvf. En svo
heyrði hún að tónninn í samtalinu varð allur
annar, og hún skildi að Bristow hafði fundið
kúluna. Þessa óhappa-kúlu!
Mannering hafði beðið hana um að fá sér
hana, og hún hafði sótt hana fram í baðklef-
ann meðan hann var í svefnherberginu. En
svo hafði hún komið auga á greinina í blað-
inu og sökkt sér svo niður í hana að hún
gleymdi kúlunni. Hún hafði lagt hana frá sér
á borðið, og þar lá hún áfram.
Vitanlega var kúlan besta sönnunargagnið
sem lögreglan gat kosið sér. Það var hægt
að sanna að hún væri úr skammbyssu varð-
mannsins. Og Mannering var í gildrunni. Hon-
um var engin björgunarvon framar. Það var
í rauninni alveg eins og fangelsishliðið hefði
þegar lokast að baki honum.
En hún hlaut að geta gert eitthvað, hér
varð að finna ráð. Bara að hún gæti náð í
kúluna. Án hennar hefði lögreglan enga sönn-
un, því að bæði hún og margir aðrir gátu
unnið eið að því að Mannering var í New
Arts Hall þegar innbrotið var framið. Hún
varð að hætta á það.
Með glaðlegt bros á vörunum opnaði hún
dyrnar og kom inn í stofuna. Hún stóð kyrr
eitt augnablik, eins og hún væri forviða á
að sjá Bristow. Mannering hlaut að dást
að hve góður leikari hún var.
— Eg vissi ekki að við höfðum fengið gest,
sagði hún. — Hefir þú boðið honum te,
John?
Mannering skildi að hún bjó yfir einhverj-
um launráðum, en hver þau voru gat hann
ekki giskað á. Hann varð aðeins að reyna
að taka þátt í leiknum.
— Te? sagði hann. — Nei, því gleymdi ég
alveg. Þér drekkið vonandi bolla af tei,
Bristow?
Lögreglumaðurinn strauk yfirskeggið.
Hann vissi ekki hvað hann átti að segja við
þessu, en honum mun hafa fundist að ekki
hlýddi að þjarma frekar að Mannering með-
an kona væri viðstödd.
Lorna sótti bolla og hellti í hann. Hún rétti
honum hann og Bristow tók hálf klaufalega
á móti, því að hann var með kúluna í hend-
inni. Þá skildi Mannering. Hann sá hvernig
Lorna ýtti bollanum að hendinni á honum,
svo að sjóðheitt teið rann yfr höndina á hon-
um og fingurna á henni. Lorna missti boll-
ann og Bristow kúluna.
— Æ, afsakið þér klaufaskapinn, sagði
Lorna. — Nú skal ég. taka hann upp. Og hún
beygði sig eftir bollanum, sem hafði ekki
brotnað.
En nú skildi Bristow líka að hann hafði
látið snúa á sig.
— Látið þér vera! sagði hann höstugur.
Lorna rétti úr sér með bollann í hendinni*
og horfði forviða á lögreglumanninn.
— Eg skil ekki .... byrjaði hún.
— En ég skil, tók Bristow fram í. — Engar
töfralistir hér! Hvar er kúlan?
— Hvaða kúla? Augnaráð hennar, rödd-
in og allt, var svo sakleysislegt sem hugsast
gat. Og nú var Mannering líka með á nótun-
um. Hann rýndi niður á gólfið og leit svo á
Bristow.
— Mér heyrðist þér vera að tala um
kúlu ....?
Bristow hafði sprottið upp, hann var æf-
ur af reiði. Hann hafði verið sleginn út af
laginu, en aðeins um sinn. Kúlan var ennþá
í stofunni, hugsaði hann með sér. Unga
stúlkan mundi vera með hana í hendinni.
— Eg vara yður við svona klækjabrögð-
um, Mannering, sagði hann. — Þér bjargið
yður ekki með þessu.
Mannering hló.
— Þér talið af yður, maður! Þér voruð
allur í uppnámi þegar þér komuð hingað, og '