Fálkinn - 20.06.1952, Síða 13

FÁLKINN
13
nú vitið þér vist hvorki hvað þér segið eða
gerið.
— 1 uppnámi! Bristow saup hveljur. —
Ætlið þér að telja mér trú um, að þarna hafi
ekki verið nein kúla?
— Eg skil ekki hvað þér eruð að tala um,
sagði Mannering. — Skilur þú það, Lorna?
— Eg skil ekki baun. Maðurinn hlýtur að
vera ruglaður. Ef hann er einn af sérfræð-
ingum Scotland Yard, þá er mér nær að verða
greifafrúnni af Kenton sammála.
Þetta fór að verða óþægileg aðstaða
hjá Bristow. Hann vissi að Lorna var með
kúluna í hendinni, en vogaði ekki að beita
valdi. Að leita á konu vildi hann ekki leggja
upp. Ilann yrði að síma til stúlku frá Scotland
Yard til að gera það. Og þá mundu þau geta
komið kúlunni fyrir á meðan.
— Nú, það er svona sem þið ætlið að hafa
það, sagði hann. Nú hafði hann jafnað sig
aftur. Hann var þaulæfðari lögreglumaður en
svo, að hann léti kylfu ráða kasti. — En þið
komist ekki langt með þetta. Þér eruð Bar-
óninn, Mannering! Kúlan mun sanna það.
Hvar hafið þér símann?
Mannering benti á skrifborðið, en þar stóð
síminn. Það var tilgangslaust að meina lög-
reglumanninum að nota hann. Bristow gekk
aftur á bak að skrifborðinu. Hann dró skamm-
byssu upp úr vasanum.
— Jæja, ég veit að þetta er á móti reglu-
gerðinni, sagði hann. — En undir svona kring-
umstæðum hlýt ég að geta forsvarað það.
Farið þið þarna út í hornið, bæði tvö. Og ef þið
reynið á nokkurn hátt að hindra mig í að gera
skyldu mína, þá fáið þið aðra kúlu.
Svo tók hann símann, hringdi til Scotland
Yard og bað um að fá að tala við Tring lög-
regluþjón.
— Heyrið þér, Tring, takið þér með yður
tvo menn og eina af stúlkunum og komið
heim til Mannerings í Brook Street. En þessu
liggur á!
Hann lagði frá sér simtólið, hróðugur á
svipinn.
— Nú skal bráðlega verða úti um ykkur.
Mér kom þetta ekki lítið á óvart, Mannering.
En hvað sem því líður þá er ég glaður yfir
þvi að ég gat gómað yður áður en lauk. Eg
sagði yður víst einu sinni, að við næðum allt-
af í bófana, fyrr eða síðar.
Mannering reyndi líka að brosa, en hon-
um tókst það ekki. Bristow hafði rétt fyrir
sér, það var úti um hann núna. Enginn verj-
andi, ekki einu sinni Tobby Plender, þótt dug-
legur væri, mundi geta bjargað honum.
— Eg geri ráð fyrir að yður langi ekkert
til að segja mér hvar þér geymið allt þýfið,
hélt Bristow áfram. — En það mundi spara
mér taísverðan tíma ef þér vilduð gera það.
Mannering yppti öxlum.
— Hvað þýfi? spurði hann.
Lorna þrýsti sér upp að honum. Nú var
ekkert eftir af stærilæti hennar, hún var ang-
istin uppmáluð og gat ekki leynt því.
— Þeir mega ekki taka þig, John . . þeir
viega ekki gera það!
Mannering tók rólega í höndina á henni.
— Það er engin ástæða til að tapa sér, Lorna.
Bristow hefir bitið sig í þessa fáránlegu hug-
mynd, að ég sé Baróninn, og hann verður að
hafa þá skoðun þangað til það gagnstæða er
sannað.
Hann laut niður að henni og myndaði sig
til að kyssa á henni hárið.
— Engin apalæti hér! sagði Bristow og
ógnaði skammbyssunni.
— Reyndu að koma kúlunni ofan í vasa
minn, hvíslaði Mannering að henni. En upp-
hátt sagði hann við Bristow: — Gætum við
ekki fengið að setjast?
— Það er ekki hægt að leyfa það. Þið verð-
ið að standa nokkrar mínútur ennþá.
Hún læddi hendinni að jakkavasa hans og
sleppti kúlunni. En hún fór ekki í vasann held-
ur datt hún á gólfið. Og þegar Bristow sá það
gerði hann fyrstu skyssuna.
Hann gekk hægt til þeirra og beygði sig
niður til að taka upp kúluna, sem lá við fæt-
ur Mannareings, en hélt skammbyssunni á-
fram miðaðri á hann. Hann var með kúluna í
hendinni og rétti úr sér aftur, er vinstri hnefi
Mannerings hitti hann ómjúkt undir hökuna.
Lögreglumaðurinn tók öndina á lofti, rang-
hvolfdi augunum og hneig meðvitundarlaus
á gólfið.
Þetta hafði gerst svo fljótt að Lorna áttaði
sig varla á því. Hún gerði sér ekki ljóst hvað
orðið var, fyrr en Mannering stóð við sím-
ann og sneri töluskífunni.
— Halló! Gæti ég fengið að tala við Gerry
Long. Helst fljótt, þökk fyrir.
Það mun hafa verið ofurstinn sjálfur, sem
svaraði.
— Halló, eruð það þér, Long? Mannering
hér. Heyrið þér, Long, gætuð þér gert mér
dálítinn greiða? Komið til mín eins fljótt og
þér getið, farið inn bakdyramegin — þér vit-
ið hvar það er. Bíðið í portinu og takið á
móti smáhlut, sem ég fleygi gegnum gluggann
til yðar. Skiljið þér? Og svo verðið þér að losa
yður við hann með einhverju móti. Fleygja
honum í Thames, til dæmis. En þér verðið að
vera kominn hingað innan fimm mínútna.
— Eg hugsa að þetta takist, sagði Manner-
ing og sneri sér að Lornu. — Eg hefði viljað
gefa mikið til þess að þú værir ekki hérna
núna, en úr því að út í það er komið, þá er
best að þú verðir kyrr.
— En hvers vegna get ég ekki tekið við
kúlunni? spurði hún. — Eg get látið hana
hverfa, ekki síður en Long.
— Nei, þú mundir hljóta margs konar ó-
þægindi af þvi og sífeldar lögregluyfirheyrslur
■og þess konar. Engum kemur til hugar að
Long hafi komið henni á burt.
— Hvað eigum við að gera við hann? spurði
hún og benti á lögreglumanninn, sem lá eins
og skata á gólfinu.
Mannering gekk að honum og tók undir
hökuna á honum.
— Hann verður meðvitundarlaus í nokkr-
ar mínútur ennþá, og það er nóg. Spurningin
er aðeins hvorir koma fyrr lögreglumennirnir
eða Gerry Long.
Þungt fótatak heyrðist í stiganum. Manner-
ing rétti henni kúluna.
— Taktu við henni og farðu inn í svefn-
herbergið. Þegar Gerry kemur þá láttu hana
í vasaklútinn þinn og kastaðu henni niður til
hans.
Hann hafði læst dyrunum og nú var barið.
I sama augnabliki kallaði Lorna innan úr svefn
herberginu: — Þarna kemur hann!
Mannering hljóp inn til hennar og fór út í
gluggann við hliðina á henni. í portinu stóð
Long með vasaklútinn í hendinni.
— Af stað með yður! kallaði Mannering.
Og Long tók til fótanna.
Mannering fann að gripið var fast í öxlina
á honum og leit við. Bristow stóð bak við hann,
og það var enginn vafi á að hann skyldi hvað
gerst hafði. Lögreglumaðurin sá aðeins j bak-
ið á Long, er hann hvarf fyrir hornið með
sönnunargagnið gegn Baróninum. Þó að hann
hlypi strax niður stigann, þá yrði hann of
seinn. Hann mundi koma niður í Crown Street
um leið og maðurinn væri í næstu götu til hlið-
ar. Eini möguleikinn var að komast út um
gluggann.
Mannering bjó á þriðju hæð í horníbuð. Þar
var enginn brunastigi, en þakrenna var rétt
við gluggann. Bristow hugsaði sig um í svo
sem eina sekúndu. Hann klofaði út um glugg-
ann, náði taki á þakrennunni með hægri hendi,
en hélt með þeirri vinstri í gluggakarminn.
Mannering gleymdi hættunni, sem hann sjálf-
ur var staddur í, þegar hann sá hvað Bristow
ætlaðist fyrir. Ef hann hrapaði þá þýddi það
limlestingu eða dauða. Hann hélt niðri í sér
andanum og horfði á er Bristow leitaði fyrir
sér til þess að reyna að ná taki.
— Varlega nú, Bristow! kallaði hann ósjálf-
rátt.
I sömu svifum brotnaði þakrennan og Brist-
ow hékk á annarri hendi í gluggakarminum.
Mannering beygði sig út og náði um úlnliðinn
á honum. En hann hafði engan mátt í særða
handleggnum, hann gat ekki haldið manninum
ADAMSON
Tlskukvendin eru ekk-
ert fyrir mig! — Nei,
en í garnla daga —
Draumsjón frá fornri
tíö. — Nei, fá er nú-
tíöin skárri.