Fálkinn - 18.07.1952, Side 6

6
FÁLKINN
24.
UÓS og SKUGGAR
Framhaldssaga eftir Adelaide Rowlands.
f Englandsferð dönsku konungshjón-
anna nú nýverið fór Priðrik konung-
ur til Kantaraborgar og vígði þar
minningarreit fyrir fallna menn úr
hersveitinni „The Buffs“, en konung-
urinn er heiðursofursti í þessari her-
sveit. Dr. Hewlett Johnson, hinn frægi
„rauði dómprófastur“ tók á móti hon-
um í Kantaraborg og sjást þeir sam-
an hér á myndinni. —
Það getur rignt í Kaliforníu líka, þrátt
fyrir allar sólarsögurnar þaðan. En
kvikmyndaleikkonan Debbie Reyn-
olds lætur það ekki á sig fá, og gerir
gaman úr því öllu. —
AFMÆLISDAGUR KEISARANS. —
Hirohito Japanskeisari varð nýlega
51 árs. Er afmælisdagurinn haldinn
hátíðlegur sem þjóðhátíðardagur í
Japan nú á ný, eftir að landið er
frjálst orðið aftur. — Hér sést keisar-
inn lesa dagblað á afmælisdaginn sinn.
PYRIR 25 ÁRUM. — í maí voru liðin
25 ár síðan frönsku flugmennirnir
Charles Nungesser og Coli létu í loft
frá Le Bourget-flugvellinum í París,
til þess að fljúga fyrstir manna vestur
um haf til New York. Hefir ekki til
þeirra spurst síðan. — Hér á mynd-
inni sést frændi Ningessers leggja
krans á minnisvarða þeirra flugmann-
anna við Le Bourget-flugvöllinn. —
Eisenhower hershöfðingi hefir nú lok-
ið kveðjuheimsóknum sínum í Evrópu-
löndum og er kominn til Bandaríkj-
anna og kominn á kaf í kosninga-
undirbúninginn. Hér sést hann vera
að kveðja London og er brosandi eins
og hann er vanur, enda tók drottn-
ingin vel á móti honum og Churchill
gaf honum miðdegisverð. —
PÝIIAMÝDI Á MÓTORHJÓLI.
Þetta eru ekki sirkus-fimleikamenn
heldur herskyldir menn í boðsveit-
um enska hersins, sem eru hér níu
saman á mótorhjóli, að sýna sig á
heræfingasýningu í Earls Court í
London.
Hún ávítaði liann og sagði, að hann
ætti að fara út i heiminn og freista
gæfunnar. Með því móti fengi hann
kannske fastan lífsgrundvöll.
„Eg töl það au'kaatriði, hvort þér
verðið fjáður. Eg hata peninga! Sjá-
ið, hvað þeir hafa gert úr bróður
mínum!“
Michael þagnaði augnablik og leit
á 'hana með undarlegum svip.
„Nú, þar sem þér sjáið, að bróðir
yðar kann ekki að fara með peninga,
þá hafið þér vafalaust ráðstafað yð-
ar á betri hátt.“
Jane roðnaði.
„Nei, ég nota þá vafalaust ekki cins
hyggilega og skyldi. S'tundum óska
ég þess, að pabbi hefði ekki átt alla
l>essa peninga. Bernska okkar var
svo skemmtileg og áhyggjulaus. Mér
er það að vísu mikil ánægja að geta
gert einhverjum lítils háttar gott, en
ég vildi gjarna gera miklu meira en
ég get.“
Það var fagur vordagur, er þau
sátu saman í litla húsinu og spjöll-
uðu saman. Prímúlurnar í garði Jane
voru að springa út og fjóluangan
fyllti loftið. Það var næstum þvi orð-
ið svo hlýtt, að hægt væri að sitja
úti. Gluggarnir voru galopnir og hund-
arnir lilupu um i garðinum.
Þá kom þjónustustúlkan hennar
með simskeyti.
Hún opnaði það, en það leið nokk-
ur stund, þangað til hún sagði, hvað
stæði i því. Hún hafði fölnað upp og
Michael starði á liana.
„Það er frá lögfræðingunum mín-
um. Þeir vilja hafa tal af mér und-
ir eins. Eg hefi dregið að fara á fund
þeirra eins lengi og ég liefi getað, en
þetta er svo ákveðið, að ég verð lík-
lega að fara.“
„Get ég ekki farið með yður?“
spurði Michael.
Hann gerði henni þetta boð ósjálf-
rátt, því að hann sá tár blika í
hvörmum hennar.
Hún þakkaði honum fyrir.
„Það er varla rétt fyrir yður að
fara héðan. Lady Panister gæti orð-
ið óróleg."
Michael kinkaði kolli.
„Já, þér hafið rétt að mæla. Hún
þarfnast mín einmitt þessa dagana.
En ef ég gæti orðið að einhverju liði
i borginni, þá skuluð þér hringja til
mín.“
Jane gekk eirðarleysislega um,
meðan verið var að taka bifreiðina
hennar út úr skúrnum.
„Hvað á ég að gera við Jane?“ sagði
hún, en bætti síðan við: „Það er dá-
lítið, sem þér gætuð hjálpað mér með,
herra Panister.“
„Hvað er það?“ spurði Michael.
„Eg fékk nýlega bréf frá dóttur
annars lögfræðingsins okkair. Hún er
allgóð vinkona mín. Hún sækir næt-
urklúbba og aðra skemmtistaði eins
og Jerry, og hún telur hann haga
sér á mjög léttúðugan hátt. Það sé
ekki einungis, að hann sói fé í hugs-
unarleysi, lieldur sé hann hrifinn af
-----ég veit ekki hvort ég á að segja
yður það. Ef til vill særir það yður,
herra Panister,“ sagði Jane.
„Eg veit, livað þér ætlið að segja,“
sagði Michael. „Hann er hrifinn af
Elisabetu Charlbury.“
Jane kinkaði kolli.
„Eftir því sem Esmé Langton, vin-
kona min segir, kemur hún illa fram
gagnvart honum. Hún hefir 'hann að
fífli, en samt eltir hann hana eins
og rakki. Hann eyðir líka miklu fé
i hana og kaupir meðal annars tals-
vert af gimsteinum. -— — Ó, Michael
— ég kalla yður bara Michael. Gæt-
uð þér ekki talað við ungfrú Gharl-
bury? Eg er viss um, að hún kærir
sig ekki um hann! Auk þess“ — Jane
snerist á hæli um leið og hún sagði
þetta „þá hefi ég — og Judith Win-
scott lika — alltaf haldið, að þið Elisa-
bet væruð trúlofuð."
„Það erum við eiginlega,“ sagði
Michael alvarlegur á svipinn. „En
ég hefi þó eiginlega aldrei unnið
liana. Hvað gæti ég líka boðið lienni?
Ekkert! Haldið þér' kannske, að ég
treysti á það, sem amma kann að láta
mér eftir? Nei, þér hafið alveg rétt
fyrir yður. Peningar eru viður-
styggilegir! Eg h'efi alveg misst
Elísabetu. Hún er aldrei heima, þeg-
ar ég kem i heimsókn til Hester. Eg
skil hana ekki, en vil ekki dæma
liana of hart. Ef til vill er það bróð-
ur yðar að kenna, hvernig hún leikur
hann. Hann er kannske dagdrauma-
gefinn og lnin er það falleg stMka,
að karhnenn hrífast auðveldlega af
lienni. En það jiarf ekki að vera henn-
ar sök, þó að þeir 'fái liugarvil út af
því að bera ástarhug til hennar, sem
ekki er svarað af gagnkvæmum til-
finningum.“
Jane leit snöggt á hann. Hún fann,
hve tryggur og vel hugsandi hann
var, svo að hún vildi ekki tala frekar
um þetta við hann að sinni.
„Mér þykir ieitt, að þér skuluð ekki
geta komið með mér, en anima yðar
þarfnast yðar, svo að þér verðið að
vera kyrrir.“
Þegar Michael kvaddi hana úti í
garðinum, þar sem bifreiðin beið
liennar við Iiliðið, tók hann fast ’í
hönd hennar. „Lofið mér nú að láta
mig vita, hvernig yður gengur og
livað ég get gert fyrir yður. Eg vona,
að áhyggjunum verði létt af yður.“
Aflt kvöldið beið Michael eftir
símahringingu, en árangurslaust.
Ilann fór seint að hátta og hugsaði
miikið um það, hvað hann ætti að
laka sér fyrir hcndur í framtíðinni.
Hann var nú orðinn sannfærður
um, að það liefði ekki verið af ást,
að Elísabeth hafði heitið að giftast
honum. Aðrar hvatir hefðu legið þar
að baki, hverjar svo sem þær voru. En
töfrar Elísabetar höfðu ennþá sterk
áhrif á Michael, þó að þeir væru
nokkuð breyltir. Hann varð að við-
urkenna, að bæði móðir hans og
greifaynjan liöfðu rétt fyrir sér í
skoðunum sínum á Elísabetu.
Morguninn eftir vonaðist hann eft-
ir bréfi frá Jane, en það kom ekki,
heldur bréf frá móður lians, sem vildi
fá fréttir frá honum. Næsti dagur