Fálkinn - 18.07.1952, Qupperneq 13

FÁLKINN
13
Þegar þangað kom sá hann Micky læðast út
úr einum skúrnum.
Um leið heyrðist ferlegt glamur innan úr
húsinu, eins og tíu vinnukonur hefðu misst
tíu bollabakka niður á steingólf. En það var
málmhljóð í glamrinu en ekki glerhljóð.
Richard og Micky litu hvor á annan.
IV. Mr. Puddephcitt.
Richard sá að Mike brá jafn mikið og hon-
um sjálfum, er hann heyrði gauraganginn inni
í húsinu. En þessi írski þúsund þjala smiður
var fljótur að jafna sig.
— Dómsdagur hlýtur að vera kominn án
þess að gera boð á undan sór sagði hann og
drap tittlinga.
Ilvað var þetta? spurði Richard.
— Frú Bridget hefir sjálfsagt velt eldhús-
skápnum ofan á sig, sagði Mike. — Eða
skrúðganga af bollum og diskum hefir verið
á leiðinni niður kjallarastigann og skrikað
fótur.
Þrátt fyrir gamansemina í orðunum fannst
Richard hann lesa alvöru úr andliti manns-
ins. Honum datt í hug að írinn mundi hafa
getið sér til um réttu ástæðuna fyrir gaura-
ganginum og væri að reyna að leyna henni
fyrir gestinum.
— Þið farið snemma á fætur hérna, sagði
Richard og lét sem hann væri hættur að
hugsa um glymjandann.
— Eg sef illa, sjáið þér, og þegar ég get
ekki sofið fer ég á fætur til að njóta náttúru-
fegurðarinnar alveg eins og þér, hr. Redgrave.
Maðurinn var fjörlegur, eins og hann hefði
sofið ágætlega alla nóttina. — Langar yður
til að sjá hestana? bætti hann við.
— Já, þökk fyrir, svaraði Redgrave, og elti
Mike út í hesthúsið, sem var í öðrum enda úti-
hússins, næst íbúðarhúsinu. Þar stóðu tvær
írskar hryssur hvor á sínum bás, ljómandi fall-
egar skepnur, með fallega fætur og þráðbeina
hálsa. En Richard hafði ekki vit á hestum og
eftir að hann hafði lýst aðdáun sinni með
nokkrum algengum lofsyrðum, fór hann inn
í reiðtygjaskúrinn og þaðan út á hlaðið.
— Þið rekið engan búskap hérna núna, sagði
hann.
— Nei, sagði Mike og fór úr jakkanum og
fór að kemba hestunum. — Bifreiðar og bú-
skapur eiga ekki saman. Það eru mörg ár síð-
an hæna hefir gaggað á hlaðinu hérna.
Richard fór inn í fleiri skúrana. í einum
þeirra stóð Panhardbifreið, sama gerð og sú
sem Dolmer lávarður átti. Hann leit á hana og
sá að hún var ökufær. Svo náði hann sér í
skrúfujárn og losaði skrúfu úr hemilborðan-
um á framhjóli. Hann stakk skrúfunni i vas-
ann og hélt áfram. I næsta skúrnum stóðu hin-
ar bifreiðarnar tvær, og inn af þeim skúr var
FELUMYND
Hvar er eigandi hundsins?
verkstæði með alls konar tækjum og varahlut-
um. Þar svarf hann innan úr skrúfunni, sem
hann hafði tekið og fór svo aftur inn í fyrri
■skúrinn og stakk skrúfunni lausri á sinn stað.
1 horninu á skúrnum voru læstar dyr, þær einu
þarna í úthúsunum, sem voru aflæstar. Hann
margreyndi að opna þær en gafst svo upp við
það. Mike stóð í opnu dyrunum og horfði á
hann á meðan.
— Eg hefi verið í könnunarferð! kallaði
hann til hans.
— Þér munuð ekki hafa fundið Ameríku?
kallaði Mike á móti.
— Nei, sagði Richard og hló. — En ég held
að ég verði að reyna að finna þorpið. Hvaða
leið á maður að fara þangað?
— Niður trjágöngin og svo upp brekkuna
og niður næstu brekku, og svo haldið þér bara
áfram þangað til þér komið þangað. Það er
tveggja kílómetra leið á daginn og f jögurra á
nóttunni.
Richard kom aftur að íbúðarhúsinu stund-
víslega klukkan sjö. Teresa var úti í garðinum
að tína blóm. Þau töluðu eitthvað um hve
skemmtilegt væri að fara snemma á fætur og
hve það væri hollt að hreyfa sig fyrir morgun-
verð, um hve veðrið væri dásamlegt, og svo
heyrðist hringing. — Morgunverðurinn, sagði
Teresa og hljóp inn.
Aftur hafði verið borið á borð í forsalnum.
Richard furðaði sig á hve afarmikil stundvísi
væri þarna á heimilinu, en þegar hann sá and-
litið á gömlu konunni, sem kölluð var Bridget
hætti hann að vera hissa. Því að Bridget var
auðsjáanlega ótæmandi uppspretta reglusemi
og nákvæmni. Hvað sem hitt fólkið hafðist að
gat það treyst því að gamla konan gieymdi
ekki tímanum.
Raphael Craig kom út úr herberginu, sem
hann hafði horfið inn í sex timum áður. Hann
kyssti Teresu og tók fast í höndina á Richard.
I skærri morgunbirtunni fannst Richard and-
ht hans beinlínis vera göfugmannlegt. Honum
fannst nær að álíta að hann væri skáld eða
mikill vísindamaður, fremur en bankastjóri.
Hann virtist í sífellu vera niðursokkinn í djúp-
ar hugleiðingar um alheiminn.
En hann át morgunverðinn með mikilli lyst.
Raphael Craig innbyrti ótrúlega margar sneið-
ar af fleski með eggjum.
— Hvernig kemstu í borgina í dag, pabbi?
sagði Teresa. — Það er laugardagur í dag,
þú manst það?
— Eg tek Panhardinn. Þú eyðilagðir hinn
bílinn í nótt, og ég kæri mig ekki um að glíma
við rafmagnsbílinn svona snemma morguns.
Nei, þú ferð nú ekki lagt á Panhardinum,
hugsaði Richard með sér. Eg hefi séð fyrir því.
— Kannske þér viljið gera mér þá ánægju
að aka með mér, herra Redgrave? sagði gamli
maðurinn svo.
— Já, þakka yður fyrir, því tek ég fegins
hendi, sagði Richard.
— Yður er ekki illa við að aka hratt? spurði
Craig. — Við förum eftir kortér og ég verð
að vera kominn til Kilburn fyrir klukkan hálf-
tíu.
— Því hraðar því betra, sagði Richard.
— Afsakið þér, herra Craig, en það er eitt-
hvað að Panhardbílnum. Skrúfa á framhjóls-
hemlinum slitin.
Það var Micky sem sagði þetta. Hann hafði
opnað forstofudyrnar í hálfa gátt og stakk
hausnum inn.
Skuggi fór um andlitið á Raphael Craig.
— Jæja, er eitthvað að? spurði hann.
— Já, herra Craig, En herra Redgrave hefir
vit á bilum, svo að hann getur kannske lag-
fært það, sagði Mike.
Richard fannst einhver hæðnishreimur vera
í rödd hans.
Nú fóru allir út til þess að líta á Panhardinn.
Sem bílfróður maður varð Richard vitanlega
að taka að sér að lita á bilunina. Hann tók burt
„slitnu“ skrúfuna en var svo óheppinn að
missa hana og hún datt niður í sprungu milli
flórhellnanna.
— Jæja, það verður þá að hafa það, sagði
Raphael Craig og yppti öxlupi ergilegur. —