Fálkinn - 19.09.1952, Qupperneq 10

10
FÁLKINN
Sir Walter Scott:
*■
Ogœjfuáattta jatbfi
118. Þegar Lambo'urne hafði náð
fundi Varneys, stakk sá síðastnefndi
upp á því, að hann (Lambourne)
tryggði sér hylli jarlsins og dræpi
jarlsfrúna. En Lambourne var ekki
forhert illmenni þótt stigamaður
væri og auk þess hreykinn af þeirri
ábyrgð, sem jarlinn hafði lagt á hann.
Hann krafði Varney því um innsiglið
og sagði frá bréfinu, sem vissulega
hefði kollvarpað öllum ráðagerðum
Varneys.
119. Varney varð það smám saman
Ijóst, að liann mundi engu tauti geta
komið við Lambourne. Þegar Foster
og Amy höfðu riðið góðan spöl á
undan, svo að engin vitni voru ná-
læg, losaði Varney sig við liinn
hættulega sökunaut með einu skamm-
hyssuskoti. Hijóðalaust féll Lamb-
ourne af hestinum. Varney tók bréf
jarlsins og tæmdi vasa mannsins, svo
að ódæðið liti út sem ránmorð.

B. Box 6 CopenhoQrn
120. Þegar þau komu til Cumnor
Place, var drottningin flutt í fjarlæga
hallaráimu og dyrum vandlega læst
að baki henni. Foster sýndi Varney,
hvernig hægt var að nota brú nokkra,
sem lá yfir djúpa gjá að dyrum þeim,
er jarlsfrúin gat gengið um, — sem
gildru, með þvi að hagræða henni
þannig að hún lægi sem tæpast á
brúninni, svo að hþn sviki, þegar á
hana væri stigið.
Þeir ákvaðu siðan að lokka ]arls-
frúna fram á brúna, jafnskjótt og þeir
hefðu hagrætt öllu sem vendilegast.
121. En um nótitina fékk Foster
samúð með hinni ógæfusömu jarlsfrú
og þegar þeir Varney fóru upp til
þess að útbúa gildruna gerði hann
sér erindi til frúarinnar að spyrja
hana, hvort hana vanhagaði ekki um
neitt. Jafnframt lagði hann rikt á
við hana að sýna þolinmæði og láta
ekki undir neinum eftir sér að yfir-
gefa lienbergið, fyrr en maður henn-
ar, jarlinn af Leicester, væri kominn,
og þangað til mundi skammt að biða.
Hann fór síðan út úr herberginu með
betri samvisku, en lét þó, — eins og
þ'eir Varney höfðu talað um, — dyrn-
ar vera ólæstar.
122. Litlu síðar kváðu við hófa-
skellir í kastalagarðinum. Jarlsfrúin
hugði, að þetta mundi vera maður
sinn og hljóp glöð og eftirvæntingar-
full út um dyrnar. í sama bili brast
brúin. Það heyrðist niðandi hljóð, —
þungt fall, — veik stuna .... þögn.
Heppnaðist mér bragðið, hrópaði
Varney um leið og hann varpaði sér
af baki, þvi að það var hann sem
hafði blekkt jarlsfrúna með því að
koma þeysandi í hlaðið.
123. Þeir skriðu hægt fram á brún-
ina og gægðust niður í gjána hyl-
djúpa.
Þar sást eitthvað, sem líktist lítilli,
hvítri snjódyngju. Það var lík jarls-
frúarinnar.
Varney vildi, að þeir byggju svo
urn hnútana, að svo mætti virðast
sem jarlsfrúna hefði einungis hent ó-
viljandi slys. En ráðagerðirnar urðu
aldrei veruleiki, því að allt í einu
var Tressilian riðinn í hlað ásamt
mönnum sínum.
¥ITIÐ ÞÉR . . .?
að hraði fótboltans getur orð-
ið allt að 100 km. þegar hon-
um er sparkað?
Þó að knötturinn hægi fljótt á sér,
er hann þó ekki nema fáein augna-
blik að markinu, t. d. þegar sparkað
er vítaspyrna, svo að vörnin eða mark-
vörðurinn verður að vera viðbragðs-
fljótur, ef hann á að verja markið. —
hvernig amerískir hermenn
tæma napalm-slöngurnar?
Napalm er eins konar bensínkvoða,
sem er notað sem íkveikja í sprengj-
um í Kóreustriðinu. Eru slöngur not-
aðar til að dæla eldsneytinu í sprengj-
urnar, en á eftir þótti seinlegt að
tæma slöngurnar þangað til einhver
hugvitsamur maður tók upp á því að
aka bílhjóli eftir endilangri slöngunni.
Þá þrýstist napalmkvoðan úr.
að kolkrabbar geta flogið eins
og þrýstiloftsflugvélar?
Allir vita að kolkrabbar synda á
þann hátt að þeir spýta vatnsgusu úr
sér, sem hrindir þeim áfram á líkan
hátt og loftið knýr áfram hina nýju
þrýstiloftsflugvélar. Hitt er ekki eins
kunnugt, að sumir kolkrabbar geta
skotið sér upp úr sjónum eins og flug-
fiskar og svifið talsverðan spöl í loft-
inu. Á Kontiki-ferð Tlior Heyerdals
sáu þeir félagar kolkrabba gera þetta-