Fálkinn - 26.09.1952, Blaðsíða 7

FÁLKINN
7
ungur, háttsettur innfœddur maður,
sem hét Mohammed Ahmed heimsótt
þorpin við Hvítu-Níl og flutt þann
boðskap að tyrkneskur lausnari væri
væntanlegur innan Bkamms. Örvænt-
andi fórnarlöm’b hinna tyrknesku
skattheimtumanna höfðu gefið orð-
um hans gaum og þau flugu um allt
eins og eldur í sinu. Þá liafði Mo-
liammed lýst yfir þvi, að það væri
hann sem kjörinn væri til að verða
lausnari þjóðarinnar, og að hann
hefði þegar unnið marga sigra á
Tyrkjum. — Vafalaust fer allt í bál
og brand, sagði Trencli. Þrír af þess-
um fjórum ræddu stjórnmálahorfurn-
ar af kappi, en Harry Feversham
vildi helst tala um eitthvað annað.
— Mér þcVtti vænt um að þið skyld-
uð geta komið í kvöld, sagði hann. —
Eg 'SÍniaði til Castleton líka — hann
er i herdeildinni okkar, sagði hann
við Durrance, til skýringar — en hann
átti að eta miðdegisverð með ein-
liverjum höfðingja í hervarnarráðu-
neytinu og fara til Skotlands á eftir,
Svo að hann gat ekki komið. Eg hefi
nefnilega fréttir að segja ykkur.
Þeir litu allir á liann, en það voru
ekki stríðshorfur, sem Harry Fevers-
ham ætlaði að tala um.
— Eg kom ekki til London fyrr en
í morgun, sagði hann hálf ólundar-
lega. — Eg hefi verið í Dublin í
nokkrar vikur.
Durrance leit upp af borðdúknum
og horfði rólega á vin sinn.
— Nú? sagði hann bara.
— Eg er trúlofaður!
Durrance lyfti glasinu. — Skál,
Harry! Til hamingju! sagði hann. Það
var fremur stutt heillaósk, en Fevers-
han mat hana mikils. Þeir höfðu á-
vallt verið svo góðir vinir, að þeir
þurftu ekki mörg orð til að lýsa til-
finningum sínum. Það var óþarfi. Ein-
mitt vegna þess að þeir vissu hve góð-
ir vinir þeir voru, voru þeir fremur
fálátir á yfirborðinu þegar jceir töl-
uðu saman.
— Þökk fyrir, Jack, svaraði Fevers-
ham. — Það varst þú, sem kynntir
mig fyrir Ethne. Eg gleymi þvi
aldrei.
Durrance setti frá sér glasið og fór
sér hægt. — Já, sagði hann rólega,
— ég gerði þér góðan greiða þá. Það
var svo að sjá sem liann ætlaði að
segja eitthvað meira, en væri í vand-
ræðum með að koma orðum að því.
Og nú heyrðist Trencli taka fram í,
rómsterkur.
— Breytir þetta nokkuð áformum
þinum? spurði hann hraðmæltur.
Feversham tuggði vildilinn. —
Áttu við hvort ég fari úr hernum?
sagði hann með semingi. — Eg veit
svei mér ekki. Durrance notaði tæki-
færið til að standa upp frá borðinu
og ganga út að glugganum, og þar
stóð hann um stund og sneri baki að
liinum. Feversham skildi þetta sem
ásökun af hans hálfu og talaði frem-
ur til baksins á Durrance en til
Trench er hann svaraði.
— Eg veit ekki, sagði hann aftur.
— Eg verð að íhuga það rækilega.
Annars vegar verð ég að taka tillit
til föður mins og framtíðar minnar,
hins vegar til föður liennar, Dermond
Eustace. Hann er gamall, eignir hans
raiinalega úr sér gengnar, og þarna
kemur fleira til greina. Þér er kunn-
ugt um það, Jack, er ekki svo?
Spurningin krafðist svars og Dur-
rance kinkaði kolli, en þó utangátta.
— Jú, þvi er svo varið. Ef þig langar
í whisky er vandinn ekki annar en
að berja tvisvar í' borðið. 'Þjónninn
skilur það.
— Einmitt, sagði Feversham. — Og
svo er það Ethne sjálf. Dermond hitti
aldrei þessu vant á það rétta þegar
hann gaf henni þetta nafn. Landið
hennar á liana með lnið og hári, hún
elskar allt sem er irskt. Eg licld varla
að hún mundi kunna við sig í Tnd-
landi eða neinum öðrum stað, sem
ekki er nærri Donegal. Það er líka
atriði, sem ekki verður gengið fram-
hjá.
Hann beið eftir svari en það kom
ekki, svo að hann hélt áfram. Það
liafði ekki hvarflað að Durrance að
álasa vini sínum. Hann heyrði að
Feversham sagði eitthvað — lang-
aði til að hann héldi áfram að tala
um stund, en heyrði ekki hvað sagt
var. Hann stóð og starði á alla Ijósa-
dýrðina og hlustaði á þysinn frá um-
ferðinni i milljónaborginni. Hann
hafði fengið úrslitakosti, en mátti
umfram allt ekki láta á því bera.
Feversham hélt áfram að tala, og
Trench að minnsta kosti lilustaði á
hann með athyigli. Það var svo að
sjá sem hann tæki ástæður Feversham
gildar.
— Skál! Feversham! sagði hann
glaðlega. — Við óskum þér alls góðs!
— Má ég óska til hamingju líka?
sagði Willoughby.
Þeir drukku skál félaga sins og í
sömu svifum sem þeir settu tóm glös-
in frá sér á borðið, var drepið á
dyrnar.
— Kom inn! kallaði Feversham.
Þetta var þjónninn, með símskeyti.
Feversham reif upp umslagið án
þess að líta á það og las skeytið. Allt
í einu varð hann alvarlegur og stóð
um stund þögull og hugsandi. Það varð
hljótt í stofunni. Gestir hans litu und-
an. Durrance sneri sér á ný út að
glugganum, Willougliby góndi upp í
loftið, og Trench höfuðsmaður liafði
snúið stólnum sínum svo að hann
horfði nú á eldinn á arninum. Þeim
var öllum meira eða minna órótt.
Alvaran hafði barið að dyrum einmitt
á sömu stund sem Feversham var að
fagna gæfu sinni.
— Það er ekkert isvar, sagði Harry
við þjóninn og þagði svo aftur. Hon-
um varð snöggvast litið til Trench,
•eins og hann ætlaði að segja eitthvað,
en svo hætti hann við það.
Hann bögglaði símskeytinu sarnan
og fleygði því i eldinn, hallaði sér
svo upp að arinhillunni og sagði: —
Eg veit svei inér ekki, eins og liann
hefði vísað efni símskeytsins á bug
en væri horfinn aftur að því, sem
hann var að 'tala um áður. Loks var
þessi þögla, óhugnanlega stund liðin
hjá. En eldurinn sleikti símskeytið
og við hitann réttist úr því, svo að
það Tá útbreitt áður en það brann.
Nokkur orð war hægt að Tesa áður
en það brann og varð að ösku. Trench
höfuðsmaður hafði setið og liorft í
eldinn.
— Þú ferð sjálfsagt til Dublin aft-
ur? spurði Durrance um leið og liann
leit við. Honum hafði létt eins og
hinum gestunum.
— Til Dublin? Nei, ég fer til
Donegal eftir þrjár vikur. Það stend-
ur til að halda dansleik þar. Þau
vonuðu að þú gætir komið líka.
— Eg á bágt með að svara því
núna. Ef óeirðir skyldu verða i
Egyptalandi er ekki óliugsandi að ég
verði kvaddur til herþjónustu strax.
Svona gekk samtalið áfram, um stríð
og frið á víxl þangað til klukkan i
Westminster sló ellefu. Þegar sið-
asti ómurinn hljóðnaði stóð Trench
höfuðsmaður upp úr sæti sínu, og
hinir tveir gestirnir líka.
— Eg sé þig á morgun, sagði Dur-
rance við Fevensham.
— Á venjulegum stað og stund,
svaraði Harry.
Gestirnir þrír urðu samferða gegn-
um garðinn, en skildu á horninu á
Pall Mall. Durance fór einn en hinir
tveir urðu samferða. Allt í einu
hnippti Trench í handlegginn á fé-
laga sínum og Willoughby varð hissa,
því að Trench var ekki slíku vanur.
— Þekkirðu lieimilisfang Castle-
tons? spurði hann.
— Albermarle Street, svaraði
Willougliby og nefndi númerið.
— Hann fer klukkan tólf í kvöld.
Nú er hún tiu mínútur yfir ellefu.
Ertu forvitinn, Willoughby? Eg verð
að játa að ég er það. Þegar maður
fær simskeyti þar sem segtr að liann
eigi að skila einhverju til Trench,
og hann gerir það ekki, þá er mér
sannarlega forvitni á að vita hvað
það er. Castleton er eini liðsforing-
inn í okkar deild, sem er staddur hér
I London, auk okkar. Hann átti að
eta miðdegisverð í kvöld með ein-
hverjum stórlaxi úr liervarnarráðu-
neytinu. Ef við náum okkur í vagn
er ég viss um að við náum í hann
áður en hann fer.
Willoughby botnaði lítið i þvi sem
Trench var að segja, en eigi að síður
féllst hann á þetta.
— Eg held það sé heillaráð, sagði
hann og náði í vagn sem ók hjá.
f sumum járntjaldslöndunum hefir yfirvöldunum gengið illa að kúga presta
til hlýðni og hafa ýmsir þeirra verið dæmdir í langa fangelsisvist. En aðr-
ir. kjósa fremur að beygja sig undir vilja stjórnendanna, svo sem þessir ung-
versku biskupar og prestar, sem hér sjást vera að vinna stjórninni hollustu-
eið. f þessum hópi er einn erkibiskup og átta biskupar, —
Námuslys og kafbátaslys þykja jafnan með hryllilegri slysum, því að vitað er
að menn geta lifað lengi í lokaðri námu eða sokknum kafbáti, án þess að
hægt sé að bjarga í tæka tíð. í námuslysum særast menn oft af sprenging-
um og grjóthruni, en eiturloft myndast bæði í námum og kafbátum. Mynd-
in sýnir særðan mann, sem bjargast hefir úr kolanámuslysi í Englandi. —