Fálkinn - 26.09.1952, Blaðsíða 8

8
FÁLKINN
HVERNIG vék því við að Sveinn
gat orðið svona? Ekki gat það
komið til mála að það væri arfur
— bæði faðir hans, Poulsen snikk-
ari, og móðir hans voru heiðarlegt
myndarfólk, sem ekki vildi vamm
sitt vita. Nei, ólánið hlaut að stafa
frá öllum glæpasögunum, sem
hann las með áfergju, og öllum
bófamyndunum, sem hann sá á
kvikmyndahúsunum.
Þetta byrjaði eitt rigningar-
kvöld í október. Sveinn var á
heimleið úr bíó — hafði séð spenn-
andi mynd um bófana í Ameríku.
Það var líkast og myndin hefði dá-
leitt hann. Hann gekk með hönd-
ina í vasanum og ímyndaði sér
að hann héldi á skammbyssu. —
Hann hafði kýtt hausnum niður
á milli axlanna og gaut augunum
útundan sér og hnyklaði brúnirn-
ar. Hann var bófi á leið í ránsferð
En svo sleppti hugmyndaflugið
tökunum á honum. Hann nam
staðar og varp öndinni. Nei, hann
var ekki bófi — aðeins þrettán
ára stráklingur, sem átti að fara
í skólann á morgun. Engin skamm
byssa var í vasa hans, og hann
var alls ekki stadur í bófaborginni
Chicago, heldur í meinlausum bæ,
sem hét Osló.
Uss! Hvers vegna var hann
fæddur þarna í Osló, þar sem
aldrei gerðist neitt, en sumir voru
svo heppnir að vera fæddir í San
Francisco, Shanghai og annars
staðar, þar sem lífið var hættu-
legt og spennandi.
Þráin eftir stórræðunum og
ævintýrum ágerðist í honum, varð
ríkari og ríkari. Hann var kominn
fram hjá söluturninum — nú nam
hann staðar og gekk til baka. Stóð
lengi og horfði á hlaða af súkku-
laðiplötum, sem lágu fyrir innan
rúðima.
Honum þótti súkkulaði gott,
víst var um þáð, en það var ekki
aðalatriðið, heldur tilhugsunin um
hve spennandi það væri að ræna
söluturninn, verða „glæpamaður"
og láta lögregluna leita að sér.
Hann leit kringum sig. Ef ein-
hver hefði verið riálægt mundi
hann hafa haldið áfram, en gatan
var alveg mannlaus. Undarleg til-
finning fór um Svein, hendur hans
fóru að titra og hann varð þurr
í kverkunum.
Hann skimaði kripgum sig enn
einu sinni. Svo hljóp hann að sölu-
turninum. Þarria voru margir
steinar í hrúgu. Hann tók einn og
barði á rúðuna.
Fyrsta höggið var of veikt. —
Hann gaut augunum aftur til
hægri og vinstri. Nú sló hann
fastar. Hann heyrði brothljóð í
gleri. Sveinn fleygði steininum,
stakk höndinni inn, fór að troða
súkkulaði í jakkavasana. Langt
uppi í götunni heyrði hann fóta-
tak, sem nálgaðist.
Sveinn tók til fótanna. Beygði
fyrir horn og síðan fyrir annað,
hljóp meðan hann gat náð and-
anum.
Mamma opnaði dyrnar, þegar
hann hringdi.
— Var gaman að myndinni?
spurði hún alúðlega.
— Já, svaraði hann og ætlaði að
halda áfram inn í herbergið sitt.
Honum var svo órótt enn þá að
hann skalf. En svo kom faðir hans
líka fram á ganginn. Pabbi var
athugull — tók eftir öllu.
— Ertu veikur, Sveinn litli? —
Þú ert náfölur!
Hann tók um axlirnar á hon-
um.
— Hvað ertu með í vösunum?
sagði hann allt í einu. Stakk svo
hendinni^niður í vasa Sveins og
fór að taka upp súkkulaðiplötum-
ar.
— Hvar hefirðu fengið þetta?
hrópaði hann skelfdur. Það var
sorg og sársauki í röddinni.
— Sveinn! Hvað hefirðu gert?
hrópaði móðir hans með grátstaf-
inn í kverkunum.
Þá yfirbugaðist Sveinn. — Eg
stal þeim! stundi hann upp. —
Eg — mig — langaði svo í súkku-
laði .... Eg braut rúðu í sölu-
turninum.
Svo fór hann að hágráta.
Sveinn vissi ekki til hlítar
hvernig faðir hans réð fram úr
málinu. Hann sá bara að mamma
hans bjó um súkkul^ðið í pappír
og að faðir hans hafði böggulinn
undir hendinni, þegar hann fór út
morguninn eftir.
Nú var dapurlegt heima —
pabbi var alltaf svo raunalegur
og mamma grét oft. Og hann
hætti að fá vasapeninga og pabbi
hans bannaði honum að fara í
bíó og lesa giæpasögur. En eitrið
var þegar komið í sál Sveins. —
Tveim mánuðum síðar var það
aðeins tvennt, sem hann skamm-
aðist sín fyrir. Að hann hefði
grátið eins og stelpukrakki og að
hann skyldi hafa verið svo heimsk-
ur að fara heim með súkkulaðið
í vösunum. Vitanlega átti hann
að geyma það á einhverjum góð-
um felustað, hugsaði hann með
sér.
Veturinn var genginn um garð.
Og nú skein sól í heiði og það var
himneskt að lifa.
Sveinn skildi við skólafélaga
sína á horninu og beygði inn í
sína götu. Maður gekk í hægðum
sínum á undan honum. Sveinn
þekkti hann. Það var hann gamli
Símon heyrnarlausi, sem átti
heima á næstu hæð fyrir ofan þau.
Hann var fyrrverandi járnbraut-
arstarfsmaður á eftirlaunurri. —
Fólk sagði að hann væri ríkur,
ætti kynstur af peningum heima
hjá sér, en tímdi ekki að veita sér
neitt — lifði eingöngu á brauði og
mjólk.
Sveinn gekk þarna i humátt á
eftir Símoni og á leiðinni varð
fyrirætlunin til í kollinum á hon-
um. Vandinn var ekki annar en
sá, að komast inn í íbúðina til
Símonar. Þá mundi hann vafalaust
finna peninga þar. Og karlfausk-
urinn var heyrnarlaus — hann
mundi ekki heyra neinn umgang.
Sveinn fór heim til sín og nú
sat hann uppi í herberginu sínu
og brann í skinninu. Hann beið
eftir tækifærinu. En hvað tíminn
leið seint......Hvað eftir ann-
að fór hann inn í stofuna til að
líta á klukkuna. Tók bækurnar
fram og reyndi að lesa lexíurnar
sínar fyrir morgundaginn, en gat
ekki fest hugann við það, sem
hann las. Sat aðgerðariaus við
borðið og beið og beið.
Nú sló klukkan í stofunni átta.
Nú hlaut Símon gamli að vera
háttaður — allir í húsinu vissu
að hann háttaði snemma.
Pabbi og mamma sátu í stof-
unni. Pabbi var að lesa í blaðinu
og mamma var að stoppa í sokka.
Sveinn læddist fram í eldhúsið.
Ef þau heyrðu til hans og spyrðu
hvert hann ætlaði, ætlaði hann
svara að hann ætlaði á kamarinn.
En þau heyrðu ekki til hans. Nú
fór hjartað að sló fastar, hend-
urnar að titra og hann varð þurr
í kverkunum. En það var eins
konar nautn í þessum óumræði-
lega spenningi.
Sveinn læddist upp stigann eins
og köttur og stansaði við eldhús-
dyrnar hjá Símoni. — Var það
ekki sem hann hélt: Gamli maður-
inn hafði gleymt að aflæsa.
Sveinn læddist inn í eldhúsið.
Hann heyrði hrotur innan úr stof-
unni. Símon var sofnaður ....
Ibúðin var ekki nema ein stofa
og eldhús, og auðvitað voru pen-
ingarnir í stofunni. Hann opnaði
dyrnar varlega. Símon sneri and-
liti til veggjar — hann gat ekki
heyrt neitt, heyrnarlaus maður-
inn.
Sveinn gekk á tánum að komm-
óðunni og dró efstu skúffuna út.
Þar stóð lítill peningakistill. —
Hann reyndi á lokið á kistlinum,
en hann var læstur. Við hliðina
á kistlinum var pappaaskja. Hann
opnaði hana. Þar lágu þrír tíu
króna seðlar. Hann flýtti sér að
stinga henni í vasann. önnur askja
lá þarna í skúffunni. Hann ætlaði
að taka hana líka, en þá heyrði
hann andfælur bak við sig. Hann
leit við og sá að Símon var vak-
andi. Hann hafði snúið sér í rúm-
inu og starði nú beint frama.n í
hann. Eitt augnablik, langt eins
og eilífð, störðu þeir hvor á ann-
an, lafhræddur strákurinn og
gamli maðurinn, sem var um það
bil eins hræddur. Svo hljóp Sveinn
til dyra og út. Um leið og hann
þaut niður stigann heyrði hann
gamla manninn kalla: — Hjálp!
Þjófur!
— Hann hefir þekkt mig! —
Hvað á ég að gera? Eg verð að
komast burt — flýja! hugsaði
Sveinn er hann hljóp niður stig-
ann. Hann komst út á götu og
beygði fyrir næsta horn. — Eg
má ekki hlaupa svona, þá tekur
fólk eftir mér, hugsaði hann með
með sér og hægði á sér en gekk
þó eins hratt fetið og hann komst,
áleiðis að Vesturbrautarstöðinni.
Það var liðið langt á kvöldið,
er Sveinn fór úr lestinni á stöð-
inni í Asker og labbaði út Dramm-
ensveg. Hann hafði verið í útilegu
á þes'sum slóðum með félögum sín-
um í fyrra, og nú ætlaði hann sér
NIK. HENRIKSEN:
laglnn