Fálkinn - 26.09.1952, Blaðsíða 9

FÁLKINN
9
að tjörninni, sem þeir höfðu tjald-
að við þá. Padderud hét hún víst,
tjörnin. Stutt maínóttin breyddist
yfir skóginn. Nú varð kalt og tenn-
urnar glömruðu í Sveini, þar sem
hann sat undir einu grenitrénu.
En hvað hér var hljótt í skóg-
inum! Endrum og eins heyrði hann
stokkönd busla í sefinu við tjam-
arbakkann. hitt veifið heyrði
hann einhver kynleg hljóð úti í
tjörninni — líklega var það nyk-
ur.
Kyrrðin verkaði á hann eins og
svefnmeðal. Sveinn sofnaði, en
hann vaknaði von bráðar aftur og
skalf úr kulda.
— Eg hefði átt að kaupa mér
eldspýtur, þá hefði ég getað gert
mér bál hérna og ornað mér. Og
banhungraður er ég líka . ... Á
morgun kaupi ég mér eldspýtur og
mat.........Allt í einu var sem
hendi væri tekið um hjartað á
honum, og þrýst fast að. Hvað
var hann pabbi að gera núna? Og
hún mamma? — Hvers vegna
hafði hann verið það flón að stela
þrjátíu krónum frá gamla mann-
inum? — Og hvernig færi nú?
Hann þorði ekki fyrir nokkurn
mun að fara heim. Hann gat ekki
afborið að sjá harm föður síns og
heyra grát móður sinnar. — Eg
verð að lifa á þessum þrjátíu
krónum á meðan þær endast —
og síðan verð ég að stela aftur.
í svipinn var líkast og örvænt-
ingunni létti af honum við tilhugs-
unina um að hann væri „útlagi“,
sem færi huldu höfði um skógana,
en von bráðar var hann orðinn
ístöðulítill stráklingur sem snökti
og skalf af kulda.
Sveinn sofnaði aftur og þegar
hann vaknaði var sólin að rísa
yfir trjánum í austri. Og nú varð
allt í einu líf og fjör í skóginum.
Fuglarnir hófu morgunhljómleika
sína, og hlýja kom í loftið.
Það var nýbúið að opna verslan-
unina þegar Sveinn kom inn. —
Einn eldspýtustokk, eitt brauð og
eina sardínudós, sagði hann. Og þó
hann hefði ætlað sér að fara spar-
lega með peningana, gat hann ekki
staðist freistinguna, og bað um
eina súkkulaðiplötu.
— Ert þú í útilegu hérna í ná-
grenninu? spurði búðarstúlkan.
— Já, með nokkrum félögum
mínum, laug Sveinn.
— Eruð þið lausir úr skólanum
núna?
— Við .... höfum mánaðar-
leyfi í dag.
Þegar hann kom að tjörninni
aftur datt honum í hug að hann
hefði átt að kaupa sér öngul og
færi. Veiðistöng gat hann búið sér
til sjálfur og svo gæti hann veitt
í tjörninni.
Sveinn týndi saman sprek til
kvöldsins og fór víða um skóginn.
Dagurinn var lengi að líða. Á
morgun held ég áfram, hugsaði
hann með sér. Eg get ekki verslað
aftur þarna í þessari búð. Hver
veit nema eitthvað standi um mig
í blöðunum. Og digra stúlkan í
búðinni var svo forvitin.
Annað veifið varð hann svo dap-
ur — það var þegar honum varð
hugsað til pabba og mömmu —
hann settist jafnvel niður og fór
að hágráta. En svo harkaði hann
af sér og fór að leggja á ráðin um
hvað hann ætti að taka sér fyrir á
morgun.
Þessi maídagur varð langur, en
þó fór svo að honum lauk.
Þegar sólin gekk til viðar þá
kveikti Sveinn upp eld og settist..
Borðaði síðasta brauðbitann og
sat svo og horfði á eldinn.
Allt í einu hrökk hann við. Hann
heyrði brothljóð í grein fyrir aft-
an sig — og nú í annarri.......
Einhver var að koma niður að
vatninu. Sveinn spratt upp og ætl-
aði að leggja á flótta. En það var
um seinan.
Undarleg mannvera kom fram
úr myrkrinu. Þó að á þessum tíma
árs væri var maðurinn í þykkum,
en fremur slitnum vetrarfrakka.
Á höfðinu voru leifar af einhverju,
sem einhvern tíma hafði verið
hattur, og maðurinn hafði líklega
fundið í einhverri öskutunnunni.
Andlitið var óhreint og órakað,
en vingjarnlegt.
— Svo að þú nýtur lífsins hérna
við eldinn, sagði maðurinn vin-
gjarnlega og settist.
Svein langaði mest til þess að
hlaupa burt, en þorði það ekki.
Hver veit nema maðurinn yrði
reiður og veitti honum eftirför.
Svo að hann sat kyrr og gaf mann-
inum nánar gætur.
— Eg er á leið til Drammen,
sagði maðurinn og fór að leita að
einhverju í bakpokanum sínum.
— Og svo datt mér í hug að liggja
hérna við Padderud í nótt. Það er
svo vinalegt hérna. Og nú slepp
ég við að gera eld sjálfur. Það
verður bærilegt að fá sér kaffi-
sopa. Hann fór með ketil niður að
tjörninni og fyllti hann af vatni.
Meðan hann beið eftir að syði á
katlinum skar hann sér þykkar
brauðsneiðar og smurði á þær
smjörlíki.
— Þú gónir á mig, sagði hann
og brosti. — Kannske þig langi í
matarbita líka?
— Já, þakka þér fyrir, sagði
Sveinn. Honum fór að falla betur
og betur við umrenninginn. Þetta
var viðfeldinn og góður maður,
hugsaði hann með sér.
Á meðan þeir voru að eta og
drekka kaffið spurði Sveinn: —
Ætlið þér til Drammen?
— Já.
— Má ég verða samferða?
Maðurinn horfði lengi á hann.
— Var það ekki það sem ég hélt,
sagði hann. — Þú hefir strokið
í burt að heiman .... eða úr
einhverjum heimavistarskóla?
— Nei, ég var ekki í heimavist-
arskóla. Eg átti heima hjá pabba
og mömmu.
— Og þú straukst frá pabba og
mömmu? Ertu alveg band- sjóð-
andi vitlaus? Að hugsa sér þetta
— strjúka að heiman frá foreldr-
um sínum. Heldurðu að ég hefði
nokkurn tíma orðið lúsugur og
skítugur umrenningur eins og ég
er núna, ef ég hefði átt pabba og
mömmu? Þá hefði ég orðið heið-
arlegur. maður .... En ég ólst
upp hjá óviðkomandi fólki og leið
alltaf illa. Eg hefi aldrei þekkt
föður eða móður. Langar þig ef
til vill til þess að verða umrenn-
ingur, eins og ég? Betla og stela,
sofa í hlöðum eða skotum og drep-
ast loksins í einhverjum skurði!
Ef ég væri ekki góðmenni mundi
ég taka prik og lúberja þig og
reka þig heim undir eins.
— En ég stal peningum áður
en ég strauk, tautaði Sveinn.
— Stalstu peningum frá honum
föður þínum? hváði umrenning-
urinn alveg hissa.
— Nei, hjá nágrannanum.
— Jæja. Þú ert nú ekki nema
hálfgerður óviti. Farðu og skilaðu
peningunum aftur og beiddu fyr-
irgefningar. Farðu undir eins til
Asker, svo að þú náir í mofgun-
lestina ....
Sólin hækkaði á lofti, fuglarnir
sungu. Og það söng í huga Sveins,
er hann hljóp við fót til Asker.
Hann langaði ekkert til þess að
verða bófi eða útilegumaður. —
Hann ætlaði að verða heiðarleg-
ur maður, eins og pabbi hans var.
Hann ætlaði að biðja þau fyrir-
gefningar, bæði pabba og mömmu
og Símon gamla. Sveinn hoppaði
af gleði.
Mockey heitir þessi sjimpansafrú, sem
kvað vera útfarin í alls konar matar-
gerð. Hér er hún að bragða á súpunni,
sem hún hefir verið að malla.