Fálkinn - 10.10.1952, Blaðsíða 4

4
FÁLKINN
%
Frá vinstri: Fallegur búhundur. — Nýfætt folald. — Hver segir að þessi hundur og köttur „lifi saman eins
og hundur og köttur“?
Vtirir okluir - húsdýrio
‘C’1 YRIR nokkru sögðu blöðin
frá hundaeiganda einum í
Hollandi sem hafði orðið talsvert
hissa. Árið 1943 hafði hann átt
9 mánaða gamlan fuglahund.
Þýskur liðsforingi settist upp hjá
Hollendingnum og tók ástfóstri
við hvolpinn, og er hann fór til
Þýskalands missiri síðar stal
hann honum. Tíminn leið, stríðinu
lauk og Hollendingurinn var orð-
inn vonlaus um að sjá hundinn
sinn framar. En einn dag árið
1949 heyrði hann klórað í dyrn-
ar og þegar hann lauk upp stóð
horaður og skyninn fuglahundur
fyrir utan. Hollendingurinn trúði
varla sínum eigin augum þegar
hundurinn flaðraði upp um hann.
Og hann gegndi nafni. Þetta var
sami hundurinn sem þjóðverjinn
hafði stolið sex árum áður. Hann
hafði ratað heim!
Hundurinn hjarnaði fljótt við
og lifði við bestu heilsu þangað til
hann hrökk upp af fyrir nokkrum
mánuðum.
Því miður gat hann ekki talað
og sagt ferðasögu sína, en ein-
mitt þetta, að hann skyldi rata
heim eftir svona langan tíma er
einstætt dæmi um eiginleika sem
hundavinir meta mest: tryggð,
ratvísi, þrek og fórnfýsi. Það er
áreiðanlegt að hundurinn hefir
orðið að iíða mikið áður en hann
komst til „föðurhúsanna".
Þær eru margar til sönnu sög-
urnar af tryggð hundanna og
vitsmunum sem þeir beita til að
þóknast húsbændum sínum. En
stundum nota þeir vitið í eigin
þágu. Þessi saga er til dæmis
sögð og fullyrt að hún sé sönn:
Hundseigandi sem átti heima við
fjölfarna götu var ekki lítið eitt
forviða einu sinni er hann var
að koma heim. Hundurinn hans
kom hlaupandi og kátur út og
stansaði á gangstéttarbrúninni.
Gatan var full af bílum á ferð
eins og vant var. Allt i einu lyfti
hundurinn framlöppinni og varð
afar vesældarlegur. Svo haltraði
hann út á akbrautina á þremur
löppum. Bifreiðastjórarnir hægðu
á sér og hleyptu aumingja halta
hundinum framhjá. Undir eins og
hann var kominn yfir götuna
stakk hann niður veiku fram-
löppinni og hljóp áfram á spretti.
önnur hundasaga gekk í Eng-
landi á stríðsárunum, en það er
líklega best að lesa hana með
fyrirvara. Eins og allir vita var
tóbaksskortur í Englandi þá, og
tveir hermenn sem voru heima
í leyfi voru orðnir vindlingalaus-
ir. Þeir voru á gangi á götunni,
en allt í einu hnippir Bill, svo hét

annar, í vin sinn Fred og bendir
og segir:
„Sérðu hundinn þarna! Hann
er að reykja vindling!"
Fred leit upp. Alveg rétt. Á
gangstéttarbrúninni , sat lítill
hundur og var að reykja. „Merki-
legt,“' sagði Fred. „Hvar skyldi
hann fá keypta vindlinga?“
En hvort það eru sannar sög-
ur eða lognar, sem ganga um
hundinn, þá sýna þær samt að
hann er vinsælasta húsdýrið. 1
Noregi kemur einn hundur á
hverja þrjá íbúa, og 65 mismun-
andi hundakyn hafa sést þar á
sýningum.
— Kötturinn er líka vinsæl
skepna, en á þó ekki nærri eins
miklum vinsældum að fagna og
hundurinn, enda hefir hann eigi
þá kosti til að bera sem gera hund-
inn vinsælan. Þó halda margir
kattavinir því fram að kötturinn
sé bæði gáfaður og ýmsum góð-
um kostum gæddir. Til dæmis
hefir kona ein sagt mér að kött-
urinn hennar sé bráðglöggur
mannþekkjari. Þegar ættingi
hennar, sem var lítið um ketti
gefið, kom í heimsókn reis kött-
urinn upp á afturlappirnar og
danglaði í hana með framlöppun-
um eins og hnefakappi. Þetta
skeði ekki aðeins einu sinni held-
ur í hvert skipti sem hún kom.
Loks fór kötturinn að hvæsa á
hana líka, svo að hún varð svo
hrædd að hún hætti alveg að
koma.
Dyntir og duttlungar mannanna
koma fram í húsdýrahaldi þeirra
eins og fleiru. Látum það vera
að fólk ali skjaldbökur og mar-
svín sér til dægrastyttingar og
að krakkar hafi gaman af hvít-
um músum. Litlir apar geta ver-
ið skemmtilegir líka, þó að allar
þessar skepnur geri oft ógagn. En
þegar kvenfólk fer að ganga með
hlébarða og tígrisunga í bandi
til að láta taka eftir sér, fer skör-
in að færast svo langt upp i
bekkinn að ástæða er til að taka
í taumana.
Hitt er skiljanlegra að margir
hafi gaman af fuglum — kanarí-
fuglum, páfagaukum og þess hátt-
ar. Þeir geta verið ljómandi fal-
legir og gaman að heyra þá
kvaka og syngja — og herma
eftir.
Hefurðu heyrt söguna af mann-
inum sem fór á uppboð og keypti
páfagauk? Hann hafði tekið það
í sig að vilja eiga þennan fugl
og bauð og bauð þrátt fyrir öll
yfirboð, þangað til fuglinn var
sleginn honum.
„Hann mun geta talað?“
spurði maðurinn uppboðshaldar-
ann um leið og hann borgaði
fúlguna, sem hann hafði boðið í
gaukinn.
„Hvort hann getur talað!
Heyrðuð þér það ekki? Það var
Hafa dýrin ekki sál. Lítið á hvolpana í körfunni. Það eru ekki allir menn,