Fálkinn - 10.10.1952, Blaðsíða 8

8
FÁLKINN
„JÆJA-ÞÁ, góða nótt, vinur
minn, eða réttara sagt, góðan
daginn!" sagði Senor Blasco
d’Almeida og stakk 5000 franka
seðli í hönd Parísar-leiðsögu-
mannsins síns. „Mikið skolli
skemmtum við okkur dásamlega,
Monsieur, gerið svo vel, hér eru
ómakslaun yðar; nú er bara um
að gera að komast inn á hótelið
án þess að konan mín uppgötvi
að ég hafi verið úti.“ •
Senor d’Almeida veifaði til M.
Glacemont og hvarf inn um
vængjahurð Hotel Meurices í
París. Hann var hátt á sextugs-
aldri og hafði þunnan krans af
gráu hári í kringum beran skall-
ann, sem var á litinn eins og guln-
aður tómat. Senor d’Almeida var
lágvaxinn og magi hans ljóstr-
aði upp um marga rikulega mið-
degisverði. Ásamt eiginkonu sinni
og ungri dóttur bjó nú þessi
argentinski námaeigandi í höf-
uðborg Frakklands. Fjölskyldan
hafði komið frá Sviss, þar sem
hún hafði ástundað vetraríþrótt-
ir, til Signu-borgarinnar, þar sem
meiningin var að lyfta sér upp á
ýmsan annan hátt. Þetta var ár-
ið 1938, drungalegan febrúar-
dag, klukkan var hálf-tíu fyrir
hádegi.
Námueigandinn fór upp með
lyftunni og nálgaðist dymar að
svefnherbergi sínu á tánum.
D’Almeida-hjónin höfðu fimm
herbergja íbúð til umráða ásamt
baðherbergi á þriðju hæð. Kvöld-
ið áður hafði argentínski herra-
maðurinn, eftir að hafa látið í
veðri vaka við eiginkonu sína að
hann væri að fara í háttinn, læðst
hljóðlaust niður í barinn, þar sem
hann, að nokkrum kokkteilum
hraustlega innbyrtum, hafði lát-
ið hringja á leiðsögumanninn,
sem vínfangastjórinn hafði mælt
með sem „manni, er þekkti alla
leyndardóma Parísarborgar". Og
að vörmu spori var Monsieur
Jean Glacemont kominn í bíl til
fundar við hinn nýja atvinnuveit-
anda sinn. Leiðsögumaðurinn
hafði umsvifalaust fylgt Senor
d’Almeida á Monicos Dancing,
þar sem tvær líflegar, ungar feg-
urðargyðjur höfðu samstundis
tjáð sig reiðubúnar til að skemmta
og dansa við hina fínu herra, auk
þess sem þær virðingarfyllst
drukku hverja kampavínsflösk-
una á fætur annarri Argentínu-
greifanum til heilla.
Senor d’Almeida opnaði dyrn-
ar, sem lágu beint inn í lítinn for-
sal inn af aðalganginum. Þarna
stóð hann lengi og hlustaði. Nei,
það heyrðist hvorki stuna né
hósti úr herbergjunum fimm.
Sennilega, hugsaði hann með
sjálfum sér, sefur Donna Elvira,
hin dygga eiginkona mín ennþá,
j5enor!Btasco
„Genúa 702038. — Kem Par-
ísar morgun 19.35 stop Ný-
kominn hingað frá Buenos
Aires stop Yndislegt ferðálag
stop Vona Bianca sé nú gift
hinum unga Glacemont stop
Kveðja til allra — Þinn pabbi.“
skemmtir sér í París
svo og einkadóttirin, hin 19 ára
gamia Bianca. Guði sé lof og dýrð!
„Eg verð fyrst að fara fram í
baðherbergið til þess að losna við
ilmvatnsanganina úr samkvæmis-
fötunum mínum,“ hugsaði náma-
eigandinn með sér. Hann burst-
aði ljóst kvenmannshár af jakka-
erminni sinni, og opnaði svo
dyrnar gætilega. „Ö, þessar ynd-
islegu, silkimjúku Parísar-verur,“
hugsaði hann. En maður ætti
sannarlega ekki að taka eigin-
ir bara brugðið þér á svall! Að þú
skulir ekki skammast þín, Blasco.“
Hún rauk á fætur, greip í jakka-
kragann hans og dreif hann inn
í svefnherbergið.
„Eg — ég hitti — viðskipta-
vin,“ stamaði námaeigandinn.
„Það er lygi,“ þrumaði Senora
d’Almeida og tuskaði hann dug-
lega til. „Til þess að hitta við-
skiptavini sína, þarf maður ekki
á neinum guide að halda, og allra
síst „guide de plaisir“.

konuna sína með sér, þegar mað-
ur ferðaðist til borgar borganna.
Því næst rak hann nefið inn
úr gættinni. Og hopaði þegar í
stað á hæl. Donna Elvira sat á
stól í miðju herberginu. Hún var
í náttkjól, hafði pappírsvafninga
i hárinu og — það sem var allra-
verst — hún var með galopin
augun.
„Nú, ert það þú, óþokkinn
þinn,“ hvæsti hún um leið og hún
kom auga á Senor d’Almeida.
„Reyndu bara ekki að leggja á
flótta! Eg hefi verið á fótum og
beðið eftir þér, alveg síðan klukk-
an þrjú í nótt. Eg hélt fyrst að
þú hefðir orðið fyrir slysi — en
svo skildist mér brátt að þú hafð-
„Eg fullvissa þig, elskan mín
u
„Eg er ekki elskan þín — ó-
þokki! Þú hefir verið úti með
kvenfólki — berðu bara ekki á
móti því! Eg hefi grennslast fyrir
hér á hótelinu — og fyrir nokkra
seðla sagði einn þjónninn mér,
að þú hefðir í gærkvöldi læðst
niður í barinn og hringt þaðan
eftir leiðsögumanni. Hvar hefirðu
verið, Blasco? Svaraðu mér!“
Á þessu óheppilega augnabliki,
fyrir Senor d'Almeida, var barið
að dyrum, og þjónn einn afhenti
símskeyti. Það var addresserað
til „Madame Elvira d’Almeida,
Hotel Meurice, París“, og var
svohljóðandi:
„Guð hjálpi mér!“ hrópaði
Donna Elvira um leið og hún
hafði lesið símskeytið. „Pabbi í
Evrópu — hann -kemur hingað.
Hvað eigum við að gera?“ Stirðn-
uð af hræðslu einblíndi hún á
eiginmann sinn, og nú hugsaði
hún ekki lengur um útstáelsi
hans.
Senor d’Almeida klóraði sér á
bak við eyrað.
„Þetta var nú verra,“ muldr-
aði hann. „Mér er óskiljanlegt
hvað hefir komið yfir gamla
manninn, að hann skuli svona
skyndilega — án þess að gera
okkur aðvart — skjóta upp koll-
inum í Evrópu. Við hefðum átt
að setja föður þinn fastan, eins
og ég eindregið vildi, áður en við
fórum frá Argentínu. Nú kemur
hann bara hingað og gerir allt
vitlaust. Þessi hugdetta, sem hann
fékk, og gengur út á það, að dótt-
ir okkar skuli giftast sonarsyni
æskuvinar hans — já, þessum
Glacemont — það sannar ekki
annað en það að sá gamli er með
lausa skrúfu.“
„Já,“ mælti Donna Elvira og
púðraði nefbroddinn utan við
sig af undrun. „Bianca hló bara
að þessum litla, strokna og fág-
aða Frakka, þessum unga Char-
les Glacemont, þegar hann heim-
sótti okkur hingað á hótelið á
fimmtudaginn. Við buðum honum
til hádegisverðar, guð sé mitt
vitni, en leiðinlegri þurradrumb-
ur en ungi Glacemont fyrirfinnst
ábyggilega hvergi — í því hefir
Bianca sannarlega rétt fyrir sér.
Það versta er auðvitað,“ hélt
Senora d’Almeida áfram, „að
pabbi, í því skapi, sem hann er
nú í, gerir Bianca arflausa ef hún
giftist ekki sonarsyni vinar hans.“
„Já,“ ansaði eiginmaður henn-
ar og hrukkaði ennið, „og ég get
líka átt von á því að hann inn-
kalli allt það kapítal, sem hann
hefir lagt í námurnar mínar. Það
yrði hræðilegt — en við verðum
að finna einhver úrræði.“
„Bara að það hefði ekki legið
svona voðamikið á,“ andvarpaði
frúin. „Pabbi kemur, jú, þegar
annað kvöld. Hann sviðsetur nátt-
úrulega eitt af þessum æðisgengnu
köstum sínum, þegar hann kemst
að raun um að Bianca er ekki
gift Monsieur Glacemont ennþá.
Það besta væri annars að við
þegar í dag yfirgæfum Paris —
og létum eins og við hefðum aldrei
fengið símskeyti föður míns.“