Fálkinn - 05.06.1953, Side 6

6
FÁLKINN
Framhaldssaga eftir Harton Estes:
Úr dagbók lífsins
7. _______________—■ j
FRANCO í SEVILLA. — Franco ein-
ræðismaður fór nýlega í heimsókn til
Sevilla, ásamt konu sinni og elstu
dótturdóttur. Hér sjást frú Carmen
og litla Carmen Esperanza í Sevilla-
búningum.
VERÐUR FRIÐUR f KÓREU?
Eftir fráfall Stalins urðu samkomu-
lagshorfur betri í Kóreu en áður.
Samningar tókust um skipti sjúkra
og særðra fanga og síðan var farið
að semja um vopnahlé á ný. — Hér
sést breskur sjóliði með Kóreu-telpu
á handleggnum.
VORBOÐAR í PARÍS. — Þegar veiði-
mennirnir fara að raða sér á Signu-
bökkum í París þykir víst að vorið
sé komið í höfuðborg Frakklands.
HÚN gat ekki boðið lionum inn. Allt
var á ringulreið vegna hreingerning-
anna. Frændi Lovats bjóst líka við
honum í kvöldmat og þeir ætluðu að
fá sér glas af víni fyrir matinn. En
ekkert lá á. Þau röbbuðu þvi saman
um stund á stígnum heim að húsinu.
Hann spurði, hvort hún hefði frétt
nokkuð af Guy, og lnín svaraði: „Ekk-
ert nýlega.“
Þessa stundina stóð henni á sama,
hvort hann skrifaði eða ekki. Ef til
vill beið hennar bréf inni á arinhill-
unni. Hún var samt ekkert forvitin.
Henni leið svo vel, þarna sem hún
stóð og talaði við Lovat, að hún
minntist þess ekki að hafa verið sælli
í annan tíma.
Laugardagurinn var drungalegur og
leiðinlegur. En hin innri gleði hvarf
ekki. Hún hjálpaði Dorothy til þess
að taka til eftir hreingerningarnar og
laga til kringum húsið fyrir sumarið.
Að því loknu settist hún við arininn
og hlýjaði sér.
Þegar þær sátu við eldinn á sunnu-
dagskvöldið, heyrði hún, að dyrnar
voru opnaðar. Strax og Fliss heyrði
rödd iians, glaðnaði hún við. Hún
liafði verið að hugsa um liann og von-
ast eftir honum, en ekki viljað viður-
kenna það fyrir sjálifri sér.
Hann var lijá jþeim allt kvöldið og'
skrafaði við þær um alla heima og
geima. Henni fannst það undarlegt,
hve mikilsvirði hann var henni, þegar
hann var fjarstaddur, en þegar hann
var i návist hennar breyttist hann
strax í sig sjálfan — Lovat gamlan
og góðan kunningja, sem var þægilegt
að tala við. Hún var að gera sig of
háða honum. En hvað gerði það til?
Þetta var ofur eðlilegt. Yorið að;
koma og giftingu hennar stegið of
lengi á frest. Það var allt og sumt,
HÚN sá hann einu sinni á bókasafn-
inu í næstu viku, og einu sinni hitt-
ust 'þau á götunni af tilviljun. Hann
sagði, að frændi sinn hefði fengið;
bréf frá Rodney.
„Þau koma aftur þann tuttugasta
og sjötta.“
„Maí? Eftir fimm vikur?“
„Nei. Apríl. Eftir fimm daga. Næsta
föstudag."
„Svo snemma."
„Snemma?“ spurði hann og skældi
munninn lítið eitt. „Þau eru búin að
vera næstum því tvo mánuði. Það eru
lengri hveitibrauðsdagar en flestir
liafa efni á.“
Hann og Marcella höfðu orðið að
sætta sig við eina helgi, tvo daga.
„Fliss,“ sagði liann. ,jSegðu mér
nokkuð. Eg get ekki spurt neinn ann-
an að því. Þykir henni vænt um
liann?“
„Já, það held ég.“
„Jæja, ég vona það. Móðir hans var
svo blíð við hann, að ég held, að hann
ætti erfitt með að verjast konu, sem
gengi á hann.“
Henni hryllli við tilhugsuninni.
Iiún hafði yfirleitt aðeins hugsað um
hlutskipti konunnar í þessu hjóna-
bandi — Marcellu. En Lovat hafði
vitanlega reynt að setja sig í fótspor
Rodneys og draga hans hlut — og
sinn.
„Eg er ekki að leita eftir vandræð-
um,“ sagði hann. „En þetta gæti orðið
hættuspil. Það veistu vel sjálf. Það
er margs að gæta, þegar einbirni
giftist einbirni."
Hann hafði sína eigin reynslu i
iuiga. En svo bætti liann fljótlega við:
„Nema annað þeirra sért þú.“
„Eg er líka spillt,“ sagði liún.
„Nei, það ertu ekki. Þú ert undan-
tekningin, sem sannar regluna. Ekk-
ert gæti spillt þér. Honum var fyllsta
alvara. Þú ert yndisleg Fliss.“
Þau stóðu nálægt hvort öðru.
Hann tók hönd hennar — hann þurfti
ekki að seilast langt eftir henni —
og þrýsti hana fast. En það var aðeins
augnablik.
„Eg mun sakna þín,“ sagði liann.
„Eg sé þig vist ekki oft hér eftir.“
Hið hlýja liandtak átti að færa
henni heim sanninn um það, að hann
hefði meint það, sem hann sagði.
Hann vildi ógjarnan, að hún liéldi,
að hann hætti að koma vegna breyttra
tilfinninga í hennar garð. En hann
yrði að fækka heimsóknum sínum,
þegar Marcella og Rod væru komin.
Hinar þægilegu og skemmtilegu
samvistir þeirra voru á enda. Það
varð svo að vera.
Þau töluðu saman stundarkorn enn-
þá, en svo kvöddust þau. Hann sagðist
þurfa að skrifa bréf.
Þegar hún fékk næði til að hugsa,
sannfærðist hún um það, að hún
mundi jafna sig. Það tæki ef til vill
mánuð að gleyma þessu. Hún var
líka orðin svo gömul, að hún ætti
að geta haft taumhald á tijfinningum
sinum. Nei, hún mundi ekki gráta.
Eða mundi hún gera það? Líklega.
Hún gæti eklci gert að því.
Það versta við grátinn er aðeins
það, að það er svo erfitt að hætta,
þegar einu sinni er byrjað.
Hún fór upp á loft og þvoði andiitið
úr köldu vatni. Svona, nú er þetta
búið, hugsaði hún. En það var ekki
búið. Hún brast í grát aftur eins og
ástsjúk skólastelpa. Sá var munur-
inn, að hún var öllu verri en skóla-
stelpa. Ef til vill liefði hún tekið þessu
betur, ef það hefði komið oftar fyrir
hana að sjá á eftir karlmanni, sem
hún hefði verið skotin í.
Að vísu hafði eitthvað þessu líkt
komið fyrir hana nokkrum sinnum á
skólaárunum. En allir vissu, að hún
var stúlkan hans Guy Moristers, svo
að alltof fáir þorðu að snerta hana.
Hún þvoði sér um augun aftur og
lagaði sig i framan. Hún mátti ekki
láta Dorothy frænku sjá, að hún hefði
verið að gráta.
Næsta dag um lokunartíma kom
Marcella inn á bókasafnið. Fegurðin
ljómaði af henni. Hún var i giftingar-
dragtinni, hattlaus, og lifsfjör og
sjálfstraust geislaði úr augum liennar.
„Þú kemur til kvöldverðar hjá
okkur. Eg kom við hjá henni frænku
þinni til að láta hana vita.
„Ágætt,“ sagði Fliss. Nú var það
líf, sem hún liafði óskað eftir um
veturinn, að byrja. Hún reyndi að
sýnast full eftirvæntingar. Eg hlakka
til að heyra ferðasöguna. Var
g'aman?“
Marcella kvað já við þvi.
\
HEIM FRÁ KÓREU. — Fyrstu ensku
hermennirnir sem látnir voru lausir
í Norður-Kóreu eru nú komnir heim.
Hér sést einn hermannanna vera að
heilsa dótur sinni.
FRÁ INDO-KÍNA. — Innan um allar
ófriðar- og eymdarmyndirnar frá
Indo-Kína kemur þessi friðsamlega
mynd af frönskum herpresti, sem
hefir tekið að sér svolítinn snáða frá
Viet-nam.
„Meira gaman en ég bjóst við. Við
liittum skemmtilegt fólk. Það bjarg-
aði miklu. Við þurftum ekki að vera
of mikið ein.
Þetta var vafalaust satt, en þó að
svo væri, hefði hún ekki þurft að
segja það.
„Eg er fegin, að ég skuli vera kom-
in aftur,“ sagði liún. „Þú kemur með
okkur út að vatninu á morgun. Will
frændi getur flutt þig lieim aftur á
mánudagsmorguninn. Húsið er tilbú-
ið fyrir okkur. Vinnukonurnar fóru
þangað i vikunni og tóku til.
Á sama opinskáa háttinn tilkynnti
hún, að hún væri þegar vanfær.
„Eg held það minnsta kosti. Ef til
vill er það þó vitleysa. Eg vil ekki,
að Rod viti neitt, fyrr en það er á-
reiðanlegt.“
Þegar þær beygðu heim að húsi
Sturtevardanna, varð Marcellu litið
niður að koma Lovats.
„Mamma segir, að þú hafir sést með
Lovat. Hvernig líður lionum?“
Fliss sagði, að hnum liði ágætlega
og bætti svo við:
„Þú veist náttúrulega, að hann tek-
ur við gamla starfinu í haust.“
„Já,“ sagði Marcella. „Will 'frændi
skrifaði okkur það. Ef til vill hefði