Fálkinn - 05.06.1953, Side 12

12
FÁLKINN
FRAMHALDSSAGA:
Karl í krapinu
Nú heyrðist ferlegur hávaði við norður-
hliðið á hallargarðinum. — Hérna koma þeir!
Stöðvið þá! Stöðvið þá! Þeir eru að brjótast
út! var hrópað og kallað og svo heyrðust mörg
byssuskot.
Leiguhermennirnir hlupu út á götuna án
þess að bíða skipunar, og mynduðu þar skot-
linu. Á næsta augnabliki kom riddarahópur
með brugðnum sverðum á fleygiferð og réðust
á skotmennina.
— Sarros er að reyna að ryðjast í gegn,
sagði don Juan rólegur. — Þeir hafa opnað
stóra 'hliðið og nú á lífvörðurinn sjálfsagt að
halda opinni braut fyrir hann niður að höfn-
inni.
,En vélbyssur don Richardos vildu líka
leggja orð í belg. Um leið og varðliðsriddar-
arnir þeystu út var gerð áköf skothríð að
þeim, og féllu margir þeirra undir eins áður
en þeir komu út úr hliðinu. En iþegar kom
fyrir hornið voru ekki nema fjórtán—fimmtán
leiguhermenn til að taka á móti þeim. En þeir
tóku mannlega á móti, jþó þeir væru ekki fleiri.
Margir hestarnir féllu undir riddurunum, en
aðrir prjónuðu og settu riddarana af sér.
— Stattu hérna undir múrnum, bjálfi!
skipaði Wébster þegar hann sá að don Juan
ætlaði að skerast í leikinn.
—Það verða drepnir nógu margir hérna
samt!
Og það fór líka svo. Leigudátarnir voru
brytjaðir niður, og þeir fáu riddarar, sem
sluppu lifandi frá leiknum, iþeystu niður göt-
una. Eitt augnablik voru Webster og don Juan
þeir einu lifandi, eða að minnsta kosti einu
ósærðu mennirnir á götunni. En svo kom stór
bifreið, með tjöldin dregin fyrir gluggana,
þjótandi fyrir hornið, sveigði á tveimur hjól-
unum, rakst á dauðan hest og valt á miðri
götu.
— Sarros! hrópaði don Juan og hljóp að
bifreiðinni. Bílstjórinn hafði slengst út og það
kom á daginn að enginn farþegi var í bílnum.
— Hann er sniðugur, þessi Sarros, sagði
Webster og hló. — Þetta var klókindabragð.
Hann sendir lífvörðinn til að ryðja braut
mannlausri bifreið. Hann ætlar með öðrum
orðum að ginna umsátursmennina frá hinum
hallarhliðunum.
En don Juan heyrði ekki hvað hann sagði.
Hann hljóp sem fætur toguðu að suðurhliðinu,
og Webster elti hann. Jú, alveg rétt. Þar voru
aðeins dauðir eða særðir hermenn. Það var
opin leið fyrir Sarros þarna út og um leið
niður að höfninni og um borð í „La Estrellita“.
Um leið og þeir komu að hliðinu var það
opnað upp á gátt og óeinkennisbúinn maður
kom út, ríðandi á spretti á rauðum hesti.
Það er hann! Stöðvum djöfsann! hrópaði
don Juan. — Við verðum að reyna að ná hon-
um lifandi!
— Það er synd að drepa svona fallegan
hest, sagði Webster, en samt skaut hann.
Hesturinn prjónaði og datt svo en don Juan
hljóp að ihinum fallna einræðisherra. Sarros
tók skammbyssuna, en áður en hann gat kom-
ið henni við hafði don Juan barið hann í haus-
inn með byssuskepti sínu svo að hann féll í
rot við íhliðina á hestinum.
Don Juan sneri sér að Webster og það sem
hann sá lamaði hann í svip. Webster stóð við
'hliðið og skaut á heila tylft af stjórnarher-
mönnum, sem komu vaðandi út úr húsi fyrir
handan götuna, en þar höfðu þeir falið sig.
Þeir voru skotfæralausir og höfðu verið að
bíða tækifæris til að geta laumast út. Og þeir
héldu að tækifærið væri komið þegar þeir
sáu forsetann ríða út um hliðið. Þegar
þeir komu auga á Webster, sem stóð þarna
með skammbyssu í hendinni, námu þeir staðar
og biðu skipunar frá foringja sínum. Og
Webster þekkti þennan foringja. Það var eng-
inn annar en Benevides höfuðsmaður, forn-
vinur hans. Og Benevides duldist ekki hverj-
um hann hafði mætt þarna.
Þetta var óhugnanlegur fundur. Webster
skildi að ef hann vildi komast lífs á burt
varð hann að drepa andstæðing sinn áður en
hann jafnaði sig eftir ákomuna. En hann 'hafði
öbeit á að vega menn og kaus því heldur að
leggja í hættuspil. Hann ætlaði að reyna að
láta höfuðsmanninn skilja að þeim væri báð-
um fyrir bestu að skilja án þess að skiptast
á skotum.
— Benevides höfuðsmaður, sagði hann ró-
lega. — Málefni yðar er tapað. Ef þér komist
um borð í „La Estrellita“, skal ég sjá um að
yður verði ekki grandað þar þangað til skipið
fer. Ef þér gefist upp fyrir mér skal ég gefa
yður drengskaparheit um að lífi yðar verði
þyrmt.
.Benevides höfuðsmaður var að vísu galla-
gripur, en bleyða var hann ekki. Og hann átti
gamansemi til. Það fór bros um andlitið.
—Við höfum nóg af skotum til að gera út
af við yður. Og auk þess byssustingina, sagði
hann. — Og þó þykist þér ætla að gerast
verndari minn!
— Eg vil það fremur en drepa yður, svaraði
Webster. — Verið þér nú ekki flón. Snáfið
þér í burtu og takið bófana yðar með yður.
Benevides brá skammbyssunni á loft og
skaut. Kúlan fór gegnum hægri handlegginn
á Webster og hann missti skammbyssuna sína.
Hann beygði sig ti'l að taka hana upp með
vinstri 'hendi, og Benevides skaut aftur. Þetta
skot hitti Webster í vinstri öxl. Höfuðsmað-
urinn hleypti af í þriðja sinn en þá klikkaði
byssan og við það fékk Webster sekúndurnar
sem 'hann þurfti. Fyrsta skotið lenti í mag-
anum á Benevides og annað hrærði í heiianum
á honum. Svo miðaði hann á hermennina,
sem bjuggust ti-1 að taka hefndir fyrir foringja
sinn.
Webster stóð fast við múrvegginn og skaut
í sifellu, en vegna sáranna var hann ekki eins
hittinn og hann átti að sér. Hann særði þrjá
af andstæðingum sínum, en gat ekki stöðvað
byssustingjaárás þeirra. Eftir fáeinar sekúnd-
ur mundu þeir reka hann i gegn með stingj-
unum. En nú kom don Juan á sjónarsviðið.
Hann kom hlaupandi, öskraði, hélt um hlaup-
ið á rifli sínum og sveiflaði honum yfir höfð-
inu á sér.
Webster sá bregða fyrir byssusting sem var
míðað á hann. .Hann sparkaði byssunni úr
höndum árásarmannsins og drap hann með
siðasta skotinu i skammbyssunni sinni. Næsti
ársáarmaðurinn fékk högg undir vinstri hand-
legg og þann þriðja hitti 'hann í mjöðmina.
Svo riðaði Webster aftur á bak, rak höfuðið
fast í múrvegginn og hneig niður. En áður en
árásarmennirnir gátu rekið í hann byssu-
stingina aftur, hafði don Juan molað hausinn
á tveim þeirra með byssuskeftinu sínu.
Don Juan stóð eins og vitstola yfir hús-
bónda sínum, augun skutu neistum, munnur-
inn glottandi og hálfopinn, og hann blés upp
og niður af mæði. Þarna stóð hann nokkrar
sekúndur og sveiflaði byssunni kringum sig.
En þá var byssusting lagt í brjóstið á honum.
Og það urðu ævilok hans. Hann datt þversum
yfir manninn, sem hafði orðið drykkjuræfl-
inum svo tryggur vinur.
Þetta hafði verið langur dagur hjá don
Juan Cafetéro og þorstinn 'hafði kvalið hann
mikið. En nú var ævi hans á enda.
1 HÁLFTlMA eftir að Webster hafði
• yfirgefið Dolores, var hún svo önn-
um kafin við ’hjúkrunarstörfin að hún tók
ekki eftir hvað tímanum leið. En svo heyrði
hún skothríðina og ólætin þegar lífvörðurinn
réðist til útgöngu úr 'hallargarðinum, og þá
mundi hún að Webster hafði sagst ætla að
koma aftur eftir kortér. Nú bjóst hún við öllu
því versta og hjúfraði sig upp að frú Jenks.
— Þetta er annað hvort einhver sem er að
brjótast út eða einhver að brjótast inn, sagði
gamla konan rólega. — Við skulum skreppa
út á 'hornið og sjá hvað gengur á.
Hún hálfdró Dolores á eftir sér út á hornið
og þaðan gátu þær séð hvað var að gerast.
— Rotturnar eru að flýja sökkvandi skipið,
hrópaði Jenks. — Komdu nú og sjáðu hvern-
ig iþeir fara með djöflana sem drápu hann
Henry sáluga! Hún sleppti takinu, sem hún
hafði á handleggnum á Dolores og hljóp niður
götuna. Dolores hikaði um stund en svo fór
hún á eftir. Skot'hríðin var hætt iþegar hún
náði í mömmu Jenks aftur, hún stóð á götu-
horni nærri höllinni.
Þær stóðu þarna arm í arm og biðu þess
hvað korha skyldi. Og svo var forsetaflaggið
dregið upp á hallarburstinni og rauði fáninn
undir, til merkis um að þjóðin hefði fengið
frelsið aftur.
— Unginn minn, sagði Mamma Jenks
hrærð. — Stríðið er á enda. Ættum við ekki
að fara inn um suðurhliðið og bíða þar þangað
til nýi forsetinn kemur? Ef við drögum það
þá verða settir verðir við hliðin og þeir fara
að spyrja hverjar við séum og hvað við vilj-
um.
— En Webster kemur aftur til að gá að
mér. Eg verð að bíða eftir honum þar sem ég
skildi við hann.
— Hvaða 'bull, sagði Mamma Jenks. —
Webster er áreiðanlega kominn inn í höllina.
Komdu nú! Og hún dró hana með sér að suð-
urhliðinu. — Vertu ekki að horfa kringum
þig hérna, sagði hún þegar hún sá alla manna-
búkana, sem lágu við hliðið. — Annars eru
þetta vist eintómir dagóar. Nei, þarna er ein-
hver með rauðan koll. Hver skyldi það geta
verið? Drottinn minn! Þetta er Juan Cafetéro!
Frú Jenks klofaði yfir alla skrokkana sem
lágu kringum don Juan, og lagðist á hnén við
hliðina á honum. — Don Juan! hrópaði hún.
— Svei mér ef ég held ekki að svínin hafi
gert út af við hann!