Fálkinn - 18.09.1953, Blaðsíða 7

FALKINN
7
Jarlinn af Dalkeith og kona hans í brúðkaupsferð á Korsíku.
Fcgunta briiður krýningardrsjm
‘Janc JHcHeill farls(rú a( Valkeiih
ROD bjóst við því, að liún vilcli flytja
upp að vatni um næstu helgi, en það
vildi hún ekki. Hins vegar fóru ])au
í ferðalag um þá helgi. Þegar þau
komu heim aftur, voru ljós i kofan-
um. Þau voru flutt þangað.
Á miðvikudeginum var Marcella
að koma frá þvi að hafa borðað há-
degisverð hjá foreldrum sínum. Þeg-
ar luin ók inn um liliðið sá hún, að
Hazel gekk letilega á akveginum
framundan. Hún vék ekki fyrr en
Marcella hafði flautað á hana. Þá
færði hún sig aðeins utar á veginn,
en ekki meira en svo, að Marcella
þurfti á öllum bílstjórahæfileikum
sínum að halda til að komast fram
hjá hcnni.
Marcella var ævareið. Þetta mundi
hún verða að þola. Og Guy og Hazel
mundu alltaf vera að heimsækja þau.
Hún gæti ekki rekið þau út, þvi að
herra Sturtevard réð húsinu. Hann
mundi aldrei vísa þeim á dyr. Þær
væru báðar tengdadætur, sem hann
yrði að sýna jafna kurteisi.
Hún hafði enga vernd. Þau voru
öll á móti henni, nema Rod, en í
honum 'væri engin stoð.
Þegar hún var eitt sinn að koma
heim frá Rauða krossinum, þá ók hún
fram á Guy, sem veifaði henni. Hún
þóttist ekki sjá það. Henni var illa
við það, hversu Guy tók þessu öllu
létt.
Eftir hádegisverð þurfti hún að
fara út aftur. Hún ók gengum hliðið.
Trén byrgðu útsýnið til húss Lovats.
Henni létti við það. Engin manneskja
var sjáanleg.
Allt í einu skaust einhver fyrir
horn á limgerðinu. Marcella var sein
að átta sig, því að hún var annars
hugar. Það var Hazel, sem hljóp út
á götuna og varð fyrir bifreiðinni. Það
ískraði í hemlum og bifreiðin snar-
stansaði. Marcella stökk út. Hazel lá
stynjandi á götunni.
„HAZEL“, sagði hún og kraup við
hliðina á henni. „Hazel, ertu mikið
meidd?“
Ilazel stundi aðeins.
„Hvar ertu meidd?“
Hún áttaði sig smátt og snvátt.
Hún hafði misst meðvitund eitt augna-
blik, en nú rankaði»hún við sér og
virtist ekki mikið mcidd. Aðeins
skrámur á höndum og fótum.
„Hjálpaðu mér á fætur!“ sagði liún,
og Marcella gerði það.
„Þú hefðir getað drépið mig!“
sagði lnin.
„Eg var hrædd um, að ég hefði gert
það,“ sagði Marcella. „Það var gott,
að ég var ekki á mikilli ferð.“
Hazel hafði nú náð sér, að því er
virtist. Hún varð hávær. „Það ætti
að setja þig í fangelsi fyrir þetta!
Skárri er það ná aðgæslan við akst-
urinn."
„Eg hafði fulla gát á öllu,“ sagði
Marcella. „Þú gelckst á undan mér á
götunni."
„Þú átt að gefa hljóðmerki."
„Eg gerði það.“
„Þú gerðir það ekki. Réttast væri
að svipta þig ökuréttindum fyrir
þetta. Það er engu likara en þú sért
að reyna að drepa þá, sem um veginn
ganga.“
Hún var áreiðanlega ekki mikið
meidd, fyrst hún gat staðið þarna
og þrefað um þetta.
„Þú ættir að leyfa mér að aka þér
til læknisins."
„Það verður ekki af því,“ svaraði
Hazel. „Þú getur sent liann heim til
min á eftir! Líttu á hnén á mér. Eg
gæti fengið blóðeitrun í ]>etta.“
Og hún bætti við í öllu illskulegri
tón: „Sjáðu sokkana! Og líttu á nýju
kápuna mina. Eg ætti að kæra þig
fyrir þetta!“
„Geturðu gengið heim?“ spurði
Marcella. „Eg skal koma með þér.“
„Nei, þakka þér fyrir. Eg kæri mig
ekki um fylgd.“ Hún þaut af stað.
Marcella stóð þarna eins og illa gerð-
ur lilutur og vissi ekki hvað hún ætti
að gera.
Áreksturinn, sem hún hafði alltaf
óttast, milli hennar og Hazel, var nú
orðinn að veruleika, en með öðru
móti en liún hafði ætlað. Hún vissi
ekki, hvers vegna hún skyldi finna
til slíkrar sektarmeðvitundar. Hún
var ekki ábyrg fyrir slysinu. Hún
hafði dregið úr ferðinni og gefið
hljóðmerki. Hún var alltaf gætin við
akstur.
Fætur hennar skulfu.
Hún gat ekki skilið bifreiðina eftir
þarna. Þess vegna ók hún henni aftur
heim á hlað. Hún hitti Coru og bað
liana að hringja á lækninn fyrir Hazel.
Marcella var öll í uppnámi. Hún
þorði ekki út aftur. laugarnar höfðu
farið úr lagi.
Hún heyrði Bill gráta og þaut af
stað til hans. Hana sundlaði á leið-
inni. Hún sá fyrir sér bifreiðina og
Hazel. Hafði hún gefið hljóðmerki?
Eða hafði hún skrökvað því. Hún gat
ckki munað það. Ekki hafði það ver-
ið ætlunin að gera Hazel mein. Þó
að hún væri lienni þyrnir í augum,
|)á yrði lifið ekki betra, þótt hún
stytti licnni aldur eða gerða liana að
örkumlamanneskju. En hvaða ástæðu
liafði hún til 'að hundelta Hazel eins
og hún hafði gert? Að visu liafði
hún alltaf talið hana ómerkilega
persónu. Hver skyldi hafa trúað því
á skólaárum þeirra, að Hazel Brosv-
nalt ætti eftir að giftast inn i merk-
ustu og auðugustu ætt borgarinnar?
En hvað hugsaði fólk um hana —
Marcellu? Fyndist fólkinu ekki, að
hún hefði krækt sér í feitan bita án
þe-.s að verðskulda það. Sjálfsörygg-
ið var þotið út í veður og vind. Hún
yrði nð reyna að blíðka Hazel og
hætta öllu drcmbilæti gagnvart henni.
Hún yrði að fá Rod og Fliss til að
hjálpa sér við það. Ilún yrði að auð-
mýkja sig ti! þess að fá frið i sálu
sinni.
Hún rankaði við sér. Þetta atvik
liafði breytt henni mikið. Hún hafði
endurfæðst. Auðmýking og niðurlæg-
ing var nýtt fyrir liana. Hún hafði
aldrei talið það ti! dygða, en ef til
vill var það dygð. Og ef til vill var
þetta upphaf betra lífs og bætts sam-
komulags við nágrannana.
E N D I R .
í lítilli kirkju fyrir utan París
stendur þessi aðvörun: „Það eru ekki
eintómir englar sem liingað koma.
Gætið vel að veskinu yðar og liand-
töskunni!“
#
Enn eru sjö stór seglskip í förum
um héimshöfin. Og eigendur þeirra
segja að það borgi sig betur að gera
þau út en eimskip.
#
Austurrískir húsameistarar ætla að
byggja vetraríþróttagistihús, sem
snýst með sólinni. Þetta er þó ekki
ný hugmynd því að í Kaliforníu er
til kringlótt hús, sem snýst á grunn-
inum einu sinni á sólarliring.
JARLTNN af Dalkeith ætlar að gift-
ast Jane McNeill. Fréttin barst eins
og eldur í sinu um allt Bretland. Sér-
staka atliygli vakti það meðal breska
aðalsins. Annars vegar var „eftirsótt-
asti ógifti maðurinn í brcska heims-
veldinu“, erfingi hertogans af Bucc-
leuch, auðugasta manns Skotlands,
en hins vegar óþekkt tískusýningar-
stúlka, sem i augum heldra fólksins
í Mayfair var ekkert — venjuiegur
óbreyttur borgari.
Nú hafa þau verið gefin saman i
beilagt hjónaband, og Elísal)et drottn-
ing og Philip hertogi af Edinborg
voru ípeðal gesta í brúðkaupinu.
Jane McNcill, nú jarisfrú af Dal-
keith, er fædd i Hong-Kong, dóttir
lögfræðings þar í borginni. Fjöiskyld-
an er nú flutt til London, og þar hefir
Jane verið tiskusýningardama. Feg-
urð hennar er viðbrugðið, en margir
voru kvíðnir út af því, að lnin nmndi
ekki njóta sin innan um breska aðal-
inn. En reyndin hefir orðið önnur.
Hún hefir unnið liug og lijarta allra.
Henni liefir verið jafn vel tekið meðal
ungra sem gamalla meðal skoska og
enska aðalsins, alþýðunnar í borgum
Skotlands og bændanna í hálöndun-
um. Hún er aðlaðandi og blátt áfram
í framkomu og töfrar beinlínis alla
þá, sem kynnast henni. Nú er hún
i raun og veru hin ókrýnda drottning
Skotlands.
Brúðkaup jarlsins af Dalkeith og
Jane McNeill var talið merkasta
brúðkaup krýningarársins. Þau voru
gefin saman í St. Giles dómkirkjunni
i Edinborg, sem margir íslendingar
kannast við. Þar voru saman komnir
1600 gestir á 700 bifreiðum hvaðanæva
af landinu. 500 lögregluþjónar stjórn-
uðu umferðinni í nágrenni kirkjunn-
ar, og veitti ekki af því, þar sem
bókstaflega allir Edinborgarbúar
voru komnir þangað til þess að sjá
brúðhjónin. Hertoginn af Buccleuch,
faðir brúðgumans, varði um 200 þús.
krónum til undirbúnings hinnar há-
iíðlegu athafnar. Jane ljauð öllum
gestunum til veislunnar með hand-
'skrifuðum boðsbréfum. Veitt var
kampavín og 100 kg. brúðkaupsterta.
Brúðhjónin fóru í brúðkaupsferð
til Korsiku eftir ósk brúðarinnar
sjálfrar. ITún kærði sig ekki um að
fara til Suður-Frakklands eða Ítalíu
eins og aðallega tiðkast, þvi að lnin
vikli forðast margmennið.
Jarlinn af Dalkeith er talinn efni-
legasti ungi maðurinn meðal breskra
aðalsmanna. Hann er búhneigður og
harðduglegur framfarasinni. Hann er
glæsilegur á velli, ekki iaglegur, en
liefir þó gengið mjög í augun á kven-
fólkinu. Hann var um nokkurt skeið
talinn sjálfsagður eiginmaður Mar-
grétar prinsessu, og bresku blöðin
höfðu ])egar slegið því föstu, að trú-
lofun þcirra væri i nánd.