Fálkinn - 18.09.1953, Blaðsíða 8

8
FÁLKINN
.... Áður en ég vissi af hafði ég fleygt mér um hálsinn á honum.
MAItY JAMES:
Tlámkikanóllin
ETTA byrjaði eiginlega með tals-
verðu vanstillingarbréfi frá benni
Mínu frænku niinni. Hún er um þrí-
tugt, ótrúlega mikill héri og mjög
næm fyrir áhrifum frá öðru fólki,
svo aS þegar móSir min las bréfiS
upphátt langaSi okkur mest til aS
skopast aS því og gera óvirSulegar
athujgasemdir.
— HvaS þetta er líkt henni Minu!
— Eintómur þyættingur frá upp-
hafi til enda.
Mamma liorfði hugsandi á hréfiS.
— Henni er vorkunn, aumingjanum,
sagSi hún. — Hún borgaði mánaðar
leigu fyrirfram fyrir kofann og
hlakkaSi svoddan ósköp til aS geta
verið alvcg út af fy.rir sig í sumar-
leyfinu.
Henni er meira en vorkunn, því
að þetta er verra en til ónýtis, hugs-
aði ég meS mér, hálfergileg. Aldrei
liefði mér dottiS í hug aS borga mán-
aSarieigu fyrirfram — og svo aS taka
saman pjönkur sínar og fara heim,
eftir aS hafa veriS eina nótt í kofan-
um — aðeins út af þessum flónslegu
sögum sem gengu.
Eg man allar dásemdarlýsingarnar
Iiennar Minu frænku á staSnum. Hún
liafSi sýnt mér ljósmyndina, sem ljós-
móðirin i sveitinni lét taka af kof-
anum, þegar hún var tvo mánuSi þar
í vor sem leiS.
— Woodbine Cottage, sagSi Mína
dreymandi. — Vafningsrósir viS
dyrnar og hekluS tjöid fyrir glugg-
unum ....
— Líkiega ekki raflýsing? sagSi
Steplian bróSir minn kuldalega.
Svipurinn á Minu varS eins og hún
liefSi móSgast. — Nei, auSvitaS er
þaS ekki. MaSur getur ekki búist
við aS fá rafmagnslýsingu langt uppi
í sveit. ÞaS er nú einmitt ein hliSin
á sveitasælunni. Og svo bætti hún viS,
dálítið raunsærri: — Vitanlega er
vatnsleiSsla í kofanum, og olíulampar
og prímus.
Og svo fór hún, íklædd ferðafötum
úr vaSmáli og meS sterka skó og síS-
ar brækur i töskunni. Og nú — ekki
nema þremur dögum síSar — fáum
viS þetta ergilega bréf, skrifað á baS-
gistihúsi niSur viS sjó.
ÞaS eina i bréfinu sem ég festi hug-
ann viS var eftirmálinn: — P. S.
HeilsaSu Angelu og segSu henni aS
ef hana langi til aS fá kofann og verSa
þar í sumarleyfinu, þá sé henni þaS
guðveikomiS, ef hún þorir.“
Aliir litu á mig. Og ég horfði rólega
á móti. Bróðir minn brosti út í ann-
aS munnvikið. Eg vissi hvaS hann
var að hugsa. Við höfSum oft karpaS
um drauga, og ég hafði alltaf haldiS
því fram aS ég tryði ekki á þess háttar.
Enda gerði ég það ekki heldur.
ÞaS var sannfæring mín að Mína
væri heimsk og móðursjúk og ekkert
annað. — Þó að orðrómurinn væri
sannur, og að gömul kona hefði í
raun og veru dáiS þarna eða liorfið
og gangi aftur á nóttinni, þá getur
veslings vofan hennar ekki undir
neinum kringumstæðum gert neitt ilit
af sér, sagði ég.
Stephen leit upp.
— Eftir því sem Mína segir, varð
það aidrei uppiýst hvernig í þessu
lá, sagði hann. — En því er haldið
fram að gamla konan hafi verið myrt,
en likið fannst aldrei. Og morðinginn
vitanlega ekki heldur! — Hann stóð
upp frá morgunverðinum og þegar
hann gekk fram hjá stólnum mínum
beygði liann sig og hvíslaði, með af-
skraimdri draugslegri rödd:
— En gleymdu ekki, að morðinginn
leitar alltaf á vettvanginn!
Eg siokaði í mig það sem eftir var
í kaffibollanum og sagði: — Hvað
sem öðru liður þá fer ég. Eg læt'ekki
tækifærið tii að fá ókeypis sumar-
bústað ganga úr greipum mér!
Svona atvikaðist það að ég fór til
Woodbine Cottage og byrjaði sumar-
leyfi, sem eftir öllurn sólarmerkjum
að dæma virtist mundu verða það
yndislegasta og rólegasta sem ég hafði
nokkurn tíma átt. Mig langaði til að
vera ein míns liðs, svona eins og
mann langar þegar maður er tuttugu
og tveggja, og maðurinn sem maSur er
ástfangin af, sýnir að liann kýs
einliverja aðra. Eg liafði lieitið sjálfri
mér þvi að verða aldrei framar ást-
fangin af nokkrum manni — að
minnsta kosti ekki í mörg ár ....
Eg sá enga manneskju nálægt kof-
anum. Oftast iiélt ég mig inni í garð-
inum eða gekk langar ferðir inn á
lieiðar. Þessar tvær nætur sem ég var
búin að vera þarna, voru hljóðar og
allt rótt.
ÞaS var svalt á kvöldin. Eg kveikti
upp í ofninum á litla kvistherberginu
og lá í rúminu og horfði á skuggana,
sem dönsuðu á gluggatjöldunum og
hyítum þiljunum.
RIÐJA morguninn fékk ég heim-
sókn. Það var hjúkrunarkonan í
sveitinni, ljósmóðirin, geðug og bros-
andi kona, nett og snyrtileg i bláa
einkennisbúningnum og með grátt
hárið afturkembt undir kringlóttum,
iitlum hatti.
— Eg frétti að Mína Collins væri
farin, byrjaði hún og brosti hikandi.
Eg fiýtti mér að segja henni hvernig
stæði á að ég væri komin þarna, og
hún hló og liorfSi á mig eins og hún
væri að dáðst að mér: — Svo að þér
trúið þá ekki á drauga! Það geri ég
ekki heldur. Þetta er ekki annað en
lielber uppspuni. Lögreglan hefir að
vísu verið aS snuðra hérna eftir upp-
lýsingum, og í raun réttri er það dá-
lítiS dularfullt að ganiia konan skyidi
liverfa svona, allt í einu. En það eru
engar líkur fyrir því að frændi lienn-
ar hafi myrt hana. Eg leigði kofann
sjálf, fyrir milligöngu málaflutniiigs-
manns og bað ekki um neiiiar upp-
lýsingar.
Mér féil vel við hjúkrunarkonuna
þvi að hún var svo blátt áfram. Við
drukkum te saman í eldhúsinu og
borðuðum kex og röbbuðum. Ilún
sagði mér frá starfi sinu og það var
augljóst að hún hafði meira en nóg
að gera, bæði nótt og dag.
— ÞaS er ekki liægt að krefjast þess
af forsjóninni að öll börn fæðist að
deginum til, sagði hún i glettni.
MeSan ég lijó þarna alein í kofan-
um gat ég ekki varist því að hugsa
um live gaman það væri að vera gift
og eiga sitt eigið iieimiii. Mig dreymdi
um þetta á kvöldin þegar ég sat al-
ein við arininn með kvöldmatinn
minn.
En ég reyndi að vísa á bug öllum
endurminningum um „ástaraunir“
mínar, og bjó niér til i huganum mynd
af eiginmanni, eins og ég vildi láta
hann vera. Hann var undursamleg
mixtúra úr Glark Gablc og Spencer
Tracy, og við áttum að eiga þrjú
börn — tvo stráka sem gátu leikið sér
saman, og eina telpu, sem ég .ætlaði
að liafa fyrir sjálfa mig.
í einu stofuhorninu stóð hár skáp-
ur. Eg varð forvitinn og fór að skoða
í hann og ein hillan var full af pappa-
öskjum og stórum bögglum af bréfum
og póstkortum.
Eg skal játa, að ég get aldrei staðist
þá freistingu að lesa póstkort. Eg las
mörg af þessum í skápnum, og þau
voru öll til ungfrú Bellu Sanders,
skrifuð meS öruggri ritliönd.
Þau 6—-7 kortin sem ég las voru
(ill undirrituS: „þinn einlægi frændi
Tom“, og nú fyrst varð mér ljóst að
Bella Sanders var nafn gömlu kon-
unnar, og að Toin Sanders hlaut að
vera frændinn, sem almannarómur-
inn liafði gert að morðingja! I ýms-
um skrifunum jiakkaði hann fyrir
hina „rausnarlegu gjöf“, og af einu
spjaldinu mátti ráða, að liann liefði
ekkert á móti að þiggja fleiri slíkar
gjafir framvegis.
Eg fór að liugsa málið og fannst
ég vera orðinn lögregluspæjari. Eg
komst að þeirri niðurstöðu að gamla
konan hefði verið rík, en Tom frændi
liennar staurblankur og að boSorð
lians liefði verið þetta gamla og góða:
„að reyta sem mest af kerlingarhró-
inu.“
Eg settist við arininn og hugsaði
„máliS“ sem gaunrgæfilegast. Eins og
í ölluni góðum lögreglusögum mundi
liafa dregið að því að ganila konan
neitaði að senda frænda sínum fleiri
„gjafir“ og ]i_á liafSi frændinn. — í
örvæntingarkasti — farið lieini til
hennar í kofann. Hann heimtar pen-
inga — luin neitar — það hitnar í
þeim háðum, hann reynir að liræða
hana — grípur skörunginn ....
Yiðarkubbur á arninum datt ofan
í eimyrjuna og ég lirökk við svo að
ég tókst á lofb Leit kringum mig í
stofunni og festi liugann við hve
dimmt og drungalegt væri þarna
inni.
Eg fór snemnia að hátta, með hita-
poka viS fæturna og dró yfirsængina
upp yfir liaus. Eg hafði ekki dregið
gluggatjaldið fyrir og úti sá ég fölan
mána gægjast fram á mílli dökkra
skýja sem þar var á. ÞaS var hvasst.
ÞaS brakaði í tágastólnum við ofninn,
og allt í einu hrökk liurðin upp nieð
brestum. Eg þrýsti höndunum að aug-
unum og reyndi að forðast að hugsa
um Tom, frændann — eða þessa föstu
rithönd á póstkortunum ....
— Eg þarf peninga, og þú verður
að gefa mér þá — skilur þú það?
— Nei, Tom — nei!
— Þá neyðist ég til að taka þá
meS valdi!
Hvert smáatriði var eins og fellt
inn í þessa heildarmynd. Hótunin ■—
ópið, sem reynt var aS kæfa — lranda-
lögniál — hljóð, eins og eitthvað dytti
— og svo líkið, sem hafSi veriS falið
einlivers staðar i kofanum.
Ekki veit ég hve lengi ég lá þarna
liríSskjálfandi í rúminu og var að
reyna að sannfæra mig um hve mikill
heimskingi ég væri, en svo mikið er
vist að ég var glaSvakandi er ég heyrði
fótatak úti, sem nálgaðist si og æ kof-
ann .........
ÞaS liætti aS heyrast þegar komiS
var að hliðinu, svo heyrði ég að hlið-
iS var opnað, hægt og varlega. Nú
heyrSist fótatakið aftur, heim stiginn,
létt en hikandi, eins og að sá sem
þarna fór vildi lielst ekki láta lieyra
til sín.
Nú minntist ég orða Stephens —
En gleymdu ekki að morðinginn leit-
ar alltaf aftur á vettvanginn. Og i
svip ætjaði ég að tryllast. Þetta gat
enginn annar verið en Tom!
Eg skreið fram úr rúniinu og klæddi
mig. Fingurnir skulfu svo mikið að
ég gat ekki látið rennilásinn á pilsinu
falla saman. Eg gægðist út um glugg-
ann og sá eilthvað, dimmt, eins og
skugga, læðast meSfram húsveggnum
— og á næsta augnabliki heyrði ég
lokiS smella á póstkassanum.
Eg var nú orðin frávita af liræSslu,
svo að mér var ómögulegt að hugsa
neitt af viti. Eina ósk mín var sú
að komast sem allra fljótast hurt úr
þessum stað.
Eg gleymi aldrei þeim ógnarmín-