Fálkinn - 25.09.1953, Qupperneq 11

FÁLKINN
11
LITI.A SAGAN
Hetja
— til þess síðasta
BERT WILSON var stórt nafn í sinni
tið. Hann var sóunarsamur og hirðu-
laus og tók gjöfunum sem lukkan
stráði á liann eins og sjálfsögðum
lilut. Þess vegna svíður mig er ég
hugsa til hans. Hann var besti ná-
ungi og átti ekki skilið raunirnar, sem
lifið hafði fyrirhugað honum undir
lokin.
Foreldrar hans dóu þegar hann var
tvítugur. Þau voru bæði leikarar, og
.höfðu verið kunnug frægasta lista-
fólki samtíðarinnar. Þau höfðu verið
á leiksviði víðsvegar úti um land, end-
anna á milli í Ameríku. Þau höfðu
leikið þar sem olíulampar lýstu svið-
ið, þau höfðu grætt mikið fé — og
tapað þvi aftur.
Þau voru bláfátæk þegar þau dóu.
Allt sem þau létu Bert syni sinum í
arf var ástin, bækurnár og þjónn sem
hét Rollo.
Rollo var reyndar meira en þjónn.
Hann var hygginn ráðunautur, spek-
ingur og .... hættuhemill. Hann var
litill og hnellinn og hafði alist upp
ineð foreldrum Berts.
Þegar þau voru dáin átti Bert erfiða
daga. Hann hafði verið mömmudreng-
ur og pabbadrengur og nú var hann
likasjur rekaldi á reginhafi, stýris-
og áitavitalaus. Það var Rollo sem
bjargaði.
„Mér dettur ráð i hug, Bert,“ sagði
hann. „Eg veit að þú átt ekkert til ....
en sem betur fer hefi ég safnað svo-
litlu. Eg lmgsa að það endist þangað
til þú hefir fengið hlutverk á ein-
hverju leikhúsinu.“ ^
Rollo þúaði Bert því að hann hafði
þekkl hann síðan liann fæddist.
Bert var ekki seinn að tgka þessu
boði. „Þakka þér fyrir, Rollo,“ sagði
liann. „Þú ert gull af manni — en þú
skalt ekki tapa á þessu. Við skulum
sigra, ef við hjálpum hvor öðrum.“
Þetta gekk eftir. Bert Wilson kom
fyrir sig fótum, fékk stærri og stærri
hlutverk, og Rollo var hjá honum með-
an hann var að feta sig upp frægðar-
stiga leiktiúsanna.
Hann gleymdi aldrei Iive mikið hann
átti þjóni sínum að þakka. Frægðin
steig honum aldrei til höfuðs. Hálf-
fertugur var liann orðinn einn af fræg-
ustu leikurum, allir leikhússtjórar
reyndu að ná í liann, og um skeið liafði
hann hæstu launin, sem greidd voru
leikurum í Bandaríkjunum.
Hann var dáður og fólk bar liann á
höndum sér. Stórmenni samtíðarinnar
sóttust eftir að láta sjá sig með hon-
um ,og ungu stúlkurnar af lieldra tag-
inu sáu leikritin sem hann lék í, oftar
en einu sinni.
Svo skarst Rollo i mátið. „Bert,“
sagði hann einn morguninn, „mig lang-
ar til að biðja þig um að gera mér
greiða."
„Gerðu svo vel,“ svaraði Bert bros-
andi. „Hvað sem þú vilt!“
„Þökk fyrir!“ Rollo liikaði dátítið
en svo sagði hann: „Eg ætla að biðja
þig að liafa betri gát á peningunum
þínum, Bert. Þú eyst þeim út á báða
bóga, þú veist ekki hvers virði pen-
ingarnir eru. Þú verður að muna að
ÚTIKJÓLL. — Þessi mynd er
af sérkennilegum útikjól frá Mont-
signe tískuhúsinu. Hann er aðskor-
inn og einfaldur, en herðasláið gefur
honum sérkennilegan blæ. Herðaslá
S?m þessi, voru mjög í tísku fyrir
uokkrum árum bæði a kiólum og
kápum, og virðast nú sem óðast að
koma í tísku aftur.
þú getur ekki lialdið svona dýrt heim-
ili um aldur og ævi, og hyllin sem þú
nýtur núna getur ekki orðið ævarandi.
Þú verður að muna að ég var með
foreldrum þinum í öllum ferðalögum
þeirra, ég þekkti þau út og inn og
vissi að þau voru ágætisfótk. Þau
græddu líka vel um skeið. En þú veist
hvernig þeim farnaðist að lokum ....
þau dóu bláfátæk og vinalaus.“
Bert sat alvarlegur og kinkaði kolli.
„Eg man það vel, Rollo,“ muldraði
hann. „En það fer aldrei svo fyrir
mér. Eg missi aldrei lýðhyllina, ég
gleymist ekki — að minnsta kosti
ekki fyrr en járntjaldið mikla er
fallið. Fólk gleymir mér ekki ....
það getur ekki orðið .... það má
ekki verða .... “
„Þér tekst máske að lialda vinsæld-
unum,“ Bert. „En væri samt ekki
vissara að leggja eitthvað af pen-
ingunum lil hliðar? Þú átt of marga
vini eins og stendur, ýmsir þeirra
eru ríkir, en ég veit að þeir bregðast
þér á sömu stundu og þú þarft á hjálp
þeirra að halda. Þeir gleyma þér
undir eins og þér bregst frægðin.“
Bert hristi höfuðið. „Nú held ég
að þér skjátlist, Rollo. Aðdáendur
minir eru tryggir — þeir bregðast mér
aldrei. Bíddu bara og sannaðu til ....“
Svo liélt Bert áfram uppteknum
hætti, naut lifsins og velgengninnar,
jós út peningum án jiess að fá nokkuð
fyrir þá. Sníkjudýrin sem voru heima-
gangar hjá honum fengu nóg að éta
og drekka .... og oft bar það við að
Bert varð að fá lánað hjá Rollo þegar
liann var orðinn auralaus fyrir mán-
aðarmótin.
Hann naut lífsins meira en liollt var
Framhald á bls. 10.
Astflbrnsb
5. GREIN
ÆVINTÝRIÐ ENDAR
NÚ gerast mörg tíðindi i senn. —
Skömmu eftir að barnið fæddist sagði
Ali frá þvi að hann ætlaði i veiðiför
til Afríku og hafa Ritu með sér. Þau
lögðu þó ekki í ferðina fyrr en í
mars 1951 og ráðgerðu að koma aftur
í júlílok. En nú gerði Ali dálitið, sem
Ritu líkaði ekki vel. Hann bauð með
sér jiremur spilamönnum, ef ske
kynni að hann langaði til að spila
bridge!
Þetta var veiðiför i lagi enda kost-
aði lnin 100.000 sterlingspund. Leið-
angurinn hafði tvær flugvélar, þrjá-
tíu tjöld og fimmtiu burðarmenn. En
eigi að siður gekk sumt skrykkjótt
þarna suður í frumskógunum.
Yasmin, dóttir þeirra Ritu og Ali,
hafði verið falin forsjá enskrar hjúkr-
unarkonu, sem bjóst ekki við að sjá
húsmóðir sína fyrstu mánuðina. En
einn góðan veðurdag var Rita komin
— alein. Hún þreif barnið og fór með
það og hjúkrunarkonuna á bak og
lnirt, og sagðist vera að fara til Reno
— hins fræga staðar vestra þar sem
hægt er að skilja og giftast aftur svo
að segja i hvellinum. Hún ætlaði sér
að skilja við AIi og kæra hann fyrir
„sálarpyntingar"! — Hvað var það
sem mistekist hafði í kvennabósa-
tækni hins svarta prins?
Þé^ar Rita kom til New York rudd-
ist heil torfa af blaðamönnum um
borð í skipið. Hún sýndi þeim hring
með heljarstórum demanti. — Eg veit
ekki hvers virði hann er, sagði hún.
En stór var hann. Blaðamennirnir
vildu fá að vita hvort Ali hefði gefið
henni gimsteininn, en Rita svaraði
engu um það, og brosti. Eg veit að
Ali gaf henni hann ekki, hvorki hann
né neitt annað. Þegar luin var að
kaupa sér fatnað i tiskuverslunum
frægu i París, var Ali alltaf fokvondur
yfir þvi að hún skyldi ekki lieimta
50% afslátt. Allar kvikmynddísir
gælu fengið þennan afslátt, sagði
liann.
Rita dvahlist í Reno í sex mánuði,
en hafðist ekkert að til að fá skilnað.
Ilún er einkennileg að þvi leyti. Hún
var að hugsa um að fara að leika aft-
ur, en samdi ekki við húsbónda sinn.
Hún sagði ástæðuna til að hún liefði
farið frá Ali vera þá, að liann hefði
of mörg járn í eldinum og hugsaði
meira um samkvæmislífið en svo að
hann gæti tryggt lienni og börnunum
það rólega heimilislíf, sem hún þráði
mest.
Og hvað er að segja af Ali? Fyrst
í stað virtist hann taka sér þetta
nærri, telja það óvirðingu við sig —
þann mikla mann! Rita var fyrsta
konan, sem hafði farið frá honum.
En svo fór hann von bráðar að
skemmta sér á ný. Og það frétti Rita.
Og þá steig hún skrefið og tók á-
kvörðun. Hún þáði hlutverkið, sem
henni hafði verið boðið i kvikmynd-
inni „Trinidad“. Var hún afbrýði-
söm, eða hvað?
Nú var farið að orða Ali við ýmsar
töfrandi konur. Blöðin notuðu stórt
fyrirsagnaletur er þau sögðu frá því
að Ali hefði sést með Joan Fontaine
fjórum sinnum á tveimur vikum. En
m Hhms
MEÐ SKELFINGU.
skömmu síðar giftist Joan — öðrum.
Ali var lika nefndur í sambandi við
hina frægu blökkudansmær Katherine
Dunham. í Stokkhóhni varð hann
hrifinn af Irene Lenker, sem var
álján ára veitingamannsdóttir. En
skömmu siðar situr hann suður við
áliðjarðarhaf og dreypir á glösum
með Lorraine Dubonnet, sem var 23.
ára og erfingi að milljóna-auði. Næst
fór liann að stíga í vænginn við
grísku dansmeyna Irene Papa, en
sagt er að þau liafi fljótlega orðið
leið livort á öðru. 1 París liitti hann
fallega stúlku frá Austurríki, sem
heitir Heide Beer, og nokkrum dög-
um síðar liitti hann ómótstæðilega
vélritunarstúlku suður í Milano,
Liane Zefferani heitir hún. Eftir á
sagði hann það lygi að hann hefði
nokkurn tíma séð hana eða talað við
liana.
í júlí 1952 lét Ali það fréttast að
hann væri i þann veginn að fara til
New York til að selja reiðhesta. Þeg-
ar liann kom vestur fyrir pollinn
sagði hann hins.vegar blaðamönnun-
Framhald á bls. 14.
• • ................................................................................
Ali hefir misst tvær konur og slas-
ast svo að hann gengur við tvær
hækjur. En samt má hann til að
staulast á veðreiðabrautina til að
fylgjast ineð hestunum sínum.