Fálkinn - 26.11.1953, Blaðsíða 6

6
MLKINN
HERRIOT HEFIR ORÐIÐ. —Edou-
ard Herriot, hinn frægi stjórnmála-
maður og fyrrverandi forsætisráð-
herra, á enn sæti á þingi Frakka |>ó
að hann sé orðinn 81 árs, og er meira
að segja forseti þingsins. Hér sést
hann koma á fyrsta þingfundinn eftir
verkföllin miklu í sumar. Hann styður
sig við félaga sinn meðan hann er
að svara spurningum blaðamanns um
stjórnmálahorfurnar.
HANDA RISUM. Maður skyldi halda
að þessi „armbandsúr“ væru ætluð
jötnum en ekki mönnum, eftir stærð-
inni að dæma. En svo er þó ekki. Þau
voru smíðuð sérstaklega fyrir klu.kku-
sýningu, scm um þessar mundir cr
haldin í Frankfurt í Þýskalandi.
ÆTISVEPPIR eru herramannsmatur.
Þessi stúlka er líka hreykin af Karl
Jóhanns-sveppunum sínum, sem hún
fann rétt fyrir utan París.
Spennandi ástar- og lcynilögreglusaga eftir Phyllis Hambledon.
Legndarmál
(u>) sffstranmi
kom Helen eftir ganginum með Toby
undir hendinni. Veslings dýrið virtist
aldrei fá að ihreyfa sig á eðlilegan
hátt.
„Má ég koma inn til þín, Rosa-
Iind?“
„Gjörðu svo vel.“
„Suzy vill ekki svara spurningum
mínum, en álítur þú ekki að það sé
mjög mikilsvert atriði að skartgrip-
irnir hafa fundist?"
„Jú, það er ég sannfærð um.“
„Fundur iþeirra gæti stuðlað að þvi
að morðingi Mollý frænku fyndist, eða
hvað heldur þú Rosalind?"
Hún leit með ákafa á mig, og skyndi-
lega lagði ég fyrir hana spurningu.
„Hefir þú nokkra hugmynd um, Hel-
en, hver tók bókina og fór með hana
niður í sumarhúsið?“
Krr?“
„Já, þú. Því að ég skildi liana ek'ki
eftir þar.“
„Nei, auðvitað veit ég ekkert um
það. Nei, nei Rosalind, alls ekkert. Eg
veit ekkert varðandi bókina — alls
ekkert. Eg kom aðeins auga á hana
liegar ég gekk fram hjá sumarhúsinu."
Eg tók eftir að hún nötraði. Spurn-
ing min hafði auðsjáanlega komið
henni úr jafnvægi. Hún var einna lík-
ust því sem hún ihafði verið þegar ég
sá hana í fyrsta skipti. Rétt i þessu
kom Suzy og tók undir liandlegg
Iiennar.
„Jæja 'hérna ertu,“ sagði hún. „Fell-
ur þér ekki vel við Rosalind, eruð þið
ekki vinkonur?“
Helen svaraði e'kki.
„Það vona ég,“ sagði ég.
„Það gleður mig. Helen ])arf sannar-
lega á vinum að halda. Besti vinur
hennar eins og er, er Toby og hún
er honum alltof háð. Toby er þó ekki
nema lnindur og þeir verða sjaldan
langlífir. Fáðu mér hann Helen, þá
skal ég fara með hann og gefa hon-
um hænsnakjöt.“
„Nei,“ sagði Helen.
Við Suzy urðum' báðar forviða. Hel-
cn þrýsti Toby svo fast að sér að
hann ýlfraði eymdarlega af sársauka."
„Þú ert ekki með sjálfri þér,“ sagði
Suzy gremjulega. Jæja, 'liafðu það eins
og þú vilt. Gefðu honum hænsnakjöt-
ið sjátf. Það er á diski i ísskápnum."
Helen gekk niður stigann. Suzy náði
valdi á skapsmunum sínum.
„Það var illa gert af mér að vera
höstug við hana,“ sagði liún. „Hún
er hálfringluð, vesalings barnið. Það
væri of til vill betra að senda tiana
á heilsuhælið aftur meðan á þessu
stendur. Það voru allir henni góðir
þar, að hún segir sjálf.“
„Já, ég held að.það sé ágæt hug-
mynd.“
„Já, ég hringi til þeirra við fyrsta
tækifæri. Eins og er eru lögregluþjón-
arnir alltaf í símanum. Boudet var
rétt í þessu að segja mér að Martin,
Helen og ég ættum að mæta við lik-
skoðunar-réttarhöldin. Sebastian á
cinnig að mæta, þar sem hann er einn
þeirra síðustu, seni sáu Mollý á lifi.
Frú Hocker verður þar einnig. Jarð-
arförin verður svo daginn eflir. Eg
þarf að tilkynna það allri fjötskyld-
unni.“
Það voru mér talsverð vonbrigði að
ég skyldi ekki fá að vera viðstödd
frönsk likskoðunarréttarhöld. Eg fór
niður og sagði Boudct frá niðurstöðu
minni varðandi bókina. Ilún sagði
fátt í þvi sambandi.
Síðar um kvöldið, áður en ég fór í
rúmið, kallaði Martin í mig frá svöl-
unum. Eg fór út tit lians og hann
vakti athygli mina á því sem hann
liafði séð.
Bifreið ók eftir þjóðveginum og ljós
hcnnar lýstu upp sumarbústað og um-
hverfi þess. Það stóð maðnr fyrir
utan hann, við sáum hann bæði greini-
lega áður en bifreiðin var farin hjá
og húsið var umlukt myrkri á ný.
„Þetta datt niér í liug!“ sagði
Martin. „Þetta er eflaust einn spor-
liundanna hans Boudet, honum er ef-
laust ætlað að standa illvjrkjann að
verki, ef hann kæmi eftir skartgrip-
unum. Eg hefi ískyggilegan grun um
að taskan sé komin aftur á sinn stað
bak við bekkinn, þeir hafa hana sem
beitu.“
Það kom síðar i ljós að hann hafði'
á réttu að standa. Það kom einnig
síðar á daginn að enginn óviðkomandi
maður fór inn í garðinn þá nótt.
MORGUNINN eftir fóru flestir íbú-
ar liússins til réttarhaldanna. Pierre
og .Tosephine voru ekki kvödd til að
vera viðstödd, en þau Suzy, Helen og
Martin fóru liins vegar í skrautlegri
bifreið Molly og Denis rak lestina á
mótorhjólinu sínu. Hann bar rautt
'liálsbindi og liktist meira byltingar-
sinna en nokkru sinni fyrr. Hann
myndi eflaust espa réttinn á móti
sér.
Húsið var liræðilega tómlegt þegar
þau voru farin. Toby liafði orðið
eftir hjá mér. Eg gerði heiðarlega
tilraun til að tesa, en gat ekki haldið
huganum við bókina. Það fór að sækja
á mig svefn, en atlt í einu fór Toby
að gelta og rétt á eftir birtist rjóð-
leit fullorðin kona með stóran böggut
— lnin virtist tiafa komið inn ekl-
hússmegin. Hún sagði til nafns sins,
kvaðst vera Madame Lemont, húseig-
andinn, sem Denis leigði hjá, og hún
var að koma með þvott til lians.
„Má ég tylla mér og hvíla mig andar-
tak?“ spurði hún og þurrkaði af sér
svitann með gríðarstórum rauðum
vasaklút. „Það er svo langt til.Dinard.
Eldhússdyrnar voru tæstar, annars
liefði ég 'hvílt mig þar.“
Eg hraut heilann um, hvar þau
Pierre og Josephine héldu sig. Það
var i meira lagi óhugnanlegt að vera
alcinn i Bláskógahúsinu eins og sakir
stóðu. Eg var komu Lemont fegin,
mér gast vel að henni. Hún leit með
aðdáun í kringum sig.
„Einmitt það,“ sagði hún. „Ötl þessi
BLYGÐUN EÐA KVÍÐI. — Tilraunií
kommúnista til að spilla kosningun-
um í Vestur-Þýskalandi, með því að
senda út af örkinni æsingamenn í
stórum stíl, mistókust algerlega.
Landamæralögreglunni tókst að hafa
hendur í hári þessara manna og voru
langflestir þeirra handteknir og send-
ir austur aftur. — Hér sést lögregla
vera að flytja nokkra kvenkommún-
ista á burt. Er það blygðun eða kvíði,
scm veldur því að þær vitja ekki láta
sjá framan í sig?
dýrð er þá eign Denis. Hér getur
sannarlega farið vel um hann. Von-
andi verður hann þá ánægðari með
lífið en fram að þessu. Hann þarf
þá ekki að vera kommúnisti lengur.
Það eru atltaf þeir sem ekkert eiga
sem vilja taka frá þeim sem hafa alls-
nægtir. Denis er allt of greindur ung-
ur maður til að gera sig sekan um
•slíka glöpsku. Og það hefi ég líka oft
sagt honum.“
„Hvað segir hann við því?“
„Hann lilær að mér og segir að ég
liafi enga bugmynd um ástandið í
landintt um þessar mttndir. Hann
hefir raunar rétt fyrir sér í því, á-
standið er lieldur hágborið hér i
Frakklandi, þar sem öll auðæfin eru
í höndum fárra manna en allur jiorri
olþýðunnar hefir varla ofan i sig og
á. En kommúnisminn myndi ekki
hæta úr skák. Kæmust þeir til valda
myndu þeir ekki hugsa um annað
frekar cn skara eldi að sinni köku.
En unnusta lians er skynsöm stúlka.
Hún tilheyrir flokki de Gaulle. Eg er
viss um að henni tekst að koma vit-
inu fyrir hann.“
„Unnusta hans?“
„Hefir hann ekki sagt yður frá
lienni? Nei, ]iað er varla við þvi að
búast, liann er ekki búinn að vera
liér svo tengi. En bvað þetta var við-
hjóðstegúr glæpur, madame, vonandi
tekst að hafa upp á sökudólgnuml
Daginn eft’ir að þessi hryllilegi at-
burður átti sér stað kom lögreglan
til að tala við Denis. Hann var í þann
vcginn að leggja af stað til spilavítis-
ins. Okkur brá öllum við fréttirnar,
cn honum varð eðlilega tang mest inn!
Hann náfölnaði og lét fallast niður i
stól — hann hafði ekki mátt til að
standa. „Og það er ekki lengra síðan
en í gærkvöldi að ég talaði við hana,“
sagði hann livað eftir annað.“
Denis var ])á ekki jafn kaldlynd-
ur og hann hafði virst þegar hann
kom til Bláskóga! Honum hafði tekist
að villa okkur sýn.“
„Það var lögregluforinginn sjálfur