Fálkinn - 30.04.1954, Qupperneq 12

12
FÁLKINN
FRAMHALDSSAGA
ins, sem hafði lifað kærleikslausa æsku, sveið
hana í hjartastað af meðaumkvun. Hana lang-
aði til að taka þennan dreng i fangið, þrýsta
honum að sér og gæla við hann, eins og hún
hafði gert við tvíburana þegar eitthvað amaði
að þeim. En svo sá hún herðabreiða manninn
í anda, í gráu fötunum, heyrði rólega, setta
röddina og þá gerði feimnin vart við sig undir
eins. Hvernig gat hún komið til móts við hann,
eins og hún hafði lofað tengdamóður sinni?
Hvernig gat hún boðið honum ást, sem hann
hafði aldrei sýnt að hann kynni að meta?
Það var alskýjað þegar hún kom til Gulwer
House. Rigning í aðsigi, kannske þrumuveður.
Það var einhvers konar ókyrrð í loftinu —
eða var ókyrrðin í henni sjálfri, út af því að
eiga að hitta John? Hún gat ekki að því
gert, en hún var eiginlega hrædd við hann.
Og það dugði ekkert að reyna að hafa hemil
á þeirri hræðslu, eða láta eins og hún væri
ekki til. Undir eins og hann kom inn í sömu
stofu og hún, fann hún þetta .... Og í hvert
skipti sem hún hugsaði til næturheimsóknar
hans fékk hún hjartslátt. Oft hafði hún legið
andvaka síðan, eða glaðvaknað og hlerað
eftir að tekið væri í lásinn. En hafi hann
komið inn til hennar síðan þá vissi hún að
minnsta kosti ekki af þvi .... hún hafði verið
sofandi ........
En hvað vil ég eiginlega? spurði hún sjálfa
sig, þegar hún stóð við gluggann eftir há-
degisverðinn og horfði á rigninguna. Hún
hafði ekki hitt John ennþá. Hann var hjá
ráðsmanninum og borðaði hádegisverð þar.
Hann hafði hringt á undan sér og látið vita
af því. Og nú sá hún andlit Moiru fyrir sér,
ljómandi af lífsgleði og leyndri hamingju.
Auðvitað var það Charles, sem hún var ást-
fangin af núna, og það hlaut að vera gagn-
kvæmt úr því að hún var svona glöð........
,,Ég vil lika vera ástfangin og Ijóma af ham-
ingju og vonum . ... “
„En þú ert það líka!“ Þetta var rödd
Charles, og eins og vant var dró hann hana
með sér inn í vetrargarðinn, þar sem þau
gátu falið sig bak við pálmana og talað sam-
an í næði.
„Vildir þú mér eitthvað?“
„Ég hefi alltaf eitthvert erindi. En sérstak-
lega núna.“ Hann horfði á hana aðdáunar-
augum og með viðurkenningu. „Fyrirgefur
þú ef ég er svo hversdagslegur að segja, að
þú ert svo smekklega klædd, sem hugsanlegt
er. Og fögur eins og blóm.“
„Þú segir það aldrei of oft,“ sagði Anna.
„Ég elska gullhamra. Og það eru ekki aðrir
en þú og Tony, sem slá mér gullhamra, svo
að mér hefir ekki verið ofgert.“
„Það er ágætt. Ekki má gera þig fordildar-
fulla eða montna. Það er þessi óumræðilega
og yndislega hæverska, sem gerir þig svo
töfrandi .... maður skyldi halda að þú hefð-
ir aldrei átt spegil og aldrei orðið ástfangin!"
Anna roðnaði. „Um hvað ætlaðirðu að tala
við mig?“ spurði hún til að breyta um um-
ræðuefni. Hún settist í þægilegan garðstól.
„Það er vonandi ekki neitt slæmt?“
„Það er undir því komið hvernig þú lítur
á það,“ sagði Charles íbygginn.
„Er það eitthvað sem kemur mér við?“
„Það verður maður að segja,“ svaraði
Charles, og nú fann Anna að hann var öðru
vísi en hann átti að sér. I fyrsta lagi var
hann mjög alvarlegur — hún hafði aldrei séð
hann alvarlegan fyrr. Og í öðru lagi .... en
gat það verið hugsanlegt? Charles virtist
vera feiminn! Það var óskiljanlegt, en svona
var það samt.
„En fyrst og fremst snertir þetta mig og
Moiru.“
„Moiru?“
„Við ætlum að giftast. Hefir þú nokkuð
á móti því?‘ Charles and-
aði djúpt - loksins hafði
hann stunið þessu upp.
„En hún er barn enn-
þá........alltof ung til
að giftast."
„Vissi ég ekki að þú
mundir segja það!“
sagði Charles. „En hlust-
aðu nú á mig: Eg er 26
ára, eins og þú veist. Með
öðrum orðum níu árum
eldri en Moira. Eins og
þú veist hefi ég aldrei
unnið ærlegt handtak
á ævi minni. Eg á við . .
ekki unnið.Það var mjög
þægilegt fyrir mig að
trúa því, sem fólk sagði — að ekki væri gagn í
mér. Og hvers vegna hefði ég átt að vera
að leggja að mér, úr því að John þóttist ætla
að sjá fyrir mér? Ég hefi alltaf sýslað með
fatnað, eingöngu af því að ég hafði gaman
af því. Vinur minn, sem ég hefi samvinnu við
og sem hefir tískuverslun í London, hefir
alltaf verið að nauða á mér að ganga í félag
með sér. Ég átti að fara að starfa reglubundið,
hafa viðtalstíma og þess háttar, því að það
var ég sem teiknaði helminginn af kjólunum,
sem hann seldi. Ég tók því fjarri .... ég verð
veikur af að hugsa til að hafa fasta vinnu. Ég
hefi aldrei verið alvarlega ástfanginn, þó að
ég hafi duflað við hverja einustu unga dömu,
sem ég hefi hitt — þig ekki síður en aðrár ....
jæja, það gat nú aldrei orðið neitt milli okkar,
því að þú ert svo fróm og vanaföst."
Svo hitti ég Moiru. Hún var allt öðruvísi.
Ég veit þínar mótbárur: hún er barn og fljót
að verða ástfangin, en það stendur aldrei lengi.
Ég skal ábyrgjast þér að þetta stendur lengi!
Því að ég elska hana svo hamslaust, svo ó-
stjórnlega, að mér hefði aldrei dottið slikt
í hug .... Einmitt þess vegna er ég rétti mað-
urinn handa henni. Einhver verður að elska
hana — það er ekki hægt að sleppa henni for-
stöðulausri út í lífið. Hún er svo saklaus og
hjartagóð og barnsleg, og þannig verður hún
áfram. Þú getur ekki orðið barnfóstra hennar
alla þína ævi, þú hefir John og tvíburana á
samviskunni og það er nóg handa þér ....
en ég get og ég vil. Og í fyrsta sinn á ævinni
hefi ég fundið manneskju, sem treystir mér
og dáist að mér. Þér er óhætt að trúa því, að
það hefir gert mig að nýjum og betri manni.
Anna brosti, hún hlaut að hrífast af þess-
um eldmóði, sem í honum var. „Svo að þetta
er er þá í raun og veru afráðið? Það er bara
formsatriði að segja mér frá þessu áður en
þið giftist?“
„Ó, Anna!“ sagði Charles og greip í höndina
á henni. „Þú ert eina manneskjan sem ég
þekki, sem ekki spyrð: en á hverju ætlið þið
að lifa á? Og telur ekki peningana eina hjálp-
ræðið. En sannast að segja hefi ég ekki hugs-
að mér að láta John ala önn fyrir okkur. Ég
ætla að vinna fyrir konunni minni sjálfur, og
ég hefi hugsað mér að nota það eina sem ég
kann. Fyrir nokkrum vikum fékk ég tilboð
um að velja úr kjólum hjá ýmsum firmum í
London — sýnis'hornasafn, sem á að senda
til Suður-Afríku ásamt sýnistúlkum og öllu
tilheyrandi .... Tilgangurinn er að námu-
mennirnir þar syðra fari að kaupa kjóla frá
London til að auka útflutninginn frá Englandi.
Hún stóð á miðju gólíi og tók höndun-
um upp að brjóstinu. „Það er mál til
komið að við tölum hreinskilnislega
saman........“ hélt Jolin áfram........
Þegar lijört n mætast