Fálkinn - 21.05.1954, Blaðsíða 13

FÁLKINN
13
náðu sér í glös og fóru með flöskuna inn í
stofu. Þar var þá Ann Fortune komin.
„Ég fór að verða hrædd um að innbrots-
þjófurinn hefði drepið þig,“ sagði hún.
Crane sá að varirnar voru nýmálaðar og
þóttist vita að hún hefði ekki verið mjög
hi’ædd. Glergræni morgunkjóllinn fór vel við
gljóbjarta hárið. Hann sagði: „Hérna er inn-
brotsþjófurinn okkar, Ann!“
Ann brosti. „Og þú ert genginn í bófaklík-
una hans?“
„Nei, nei,“ sagði March. „Honum fórst sem
hetju sæmdi. Ég heiti Peter March. Má ég
bjóða yður í staupinu?“
„Hjartans þakkir.“
„Gerðu svo vel, gullið mitt.“ Crane rétti
henni glasið sitt. „Peter March er sonur
Simeons March.“
Hún hleypti brúnum. „Að hugsa sér að
maður sem á jafnmargar milljónir í bakhend-
inni skuli þurfa að gerast innbrotsþjófur?"
Peter March hló eins og krakki. Crane
sagði: „Hann átti ekki von á ykkur fyrr en á
morgun."
„Og við áttum ekki von á honum heldur."
Hún settist í bláa sófann og dró hnén upp
undir höku. „En það var kurteisi af honum
að heimsækja okkur.“
„Augnablik," andmælti Peter March bros-
andi. „Ég skal gefa ykkur skýringu á þessu.“
„Þetta er allt í lagi,“ sagði Crane.
„Ertu viss um það?“ spurði Ann.
„Já, handviss."
„Hvers vegna ertu þá að vingsa skamm-
byssunni?"
Crane varð hissa er hann tók eftir að hann
var ennþá með skammbyssuna í hendinni.
Hann lagði hana á skrifborðið hjá öllum blöð-
unum. Peter March sagði: „Það var mál til
komið!“
Crane hellti sterkri blöndu í glasið sitt:
„Skál fyrir meiri og betri innbrotsþjófum."
Þau skáluðu. Ann lagði þykkan svæfil yfir
bera ökklana á sér. „Er alltaf svona kalt hérna
í nóvember?”
„Já, en okkur finnst þetta ágætt,“ sagði
March. „Þvi kaldara því betra upp á anda-
veiðarnar til að gera.“
„Þá vona ég að einhver skjóti önd handa
mér,“ sagði Ann.
„Ef maðurinn yðar kærir sig um það, skal
hann fá að koma með mér á andaveiðar núna
einhvern daginn."
Crane sagði: „Ég er nú eiginlega enginn
skotmeistari."
„Það skiptir engu máli.“
„Þá vil ég gjarnan koma.“
„Ágætt. Eigum við að segja á sunnudaginn
■ kemur?“
Ann spurði hvað frúrnar gerðu þegar
mennirnir þeirra væru á andaveiðum.
„Dóttir mín, kalífinn biður um hönd þína.
Viltu fylgja mér til hans?“ — Hvar er kálífinn.
„Það er komið undir því hvers konar kona
það er,“ sagði March.
Crane sagði: „Hún er af allra versta tagi,“
og brosti til Ann.
„Þá verður hún að halda kokkteil-boð.
Fræknustu frúrnar hérna hafa það helst sér
til dundurs."
„Það finnst mér ágætt,“ sagði Ann.
Crane tók eftir að March renndi hýru auga
til Ann og hann furðaði ekkert á því. Eigin-
lega hefði hann ekki átt að andmæla því
svona eindregið að eiga að starfa með Ann. En
hún var frænka forstjórans og það var ekki
heppilegt. Hann felldi sig ekki við að fólk í
ætt við húsbóndann væri sjónarvottar að
vinnulaginu hans. Hann varð meira að segja
að hafa hemil á hve mikið hann drykki, þegar
hún var nærri honum.
Peter March sagði þeim að faðir hans
hefði skráð þau sem gesti í einn klúbbinn, sem
fjölskyldan var í.
„Það var vel hugsað af honum,“ sagði
Crane.
„Og þetta hús er dásamlegt,“ sagði Ann.
„Alice, kona Dicks, var að ljúka við að
koma öllu í lag hérna þegar þau skildu,“ sagði
Peter March og nú kom alvörusvipurinn á
hann aftur. „Hún náði í mann — að minnsta
kosti var hann í buxum — alla leið frá New
York til að hjálpa sér með þetta.“ Nú urðu
augnabrúnirnar eins og beint svart strik.
„Það kostaði Dick tuttugu þúsund dollara.“
Hann sagði þetta í þeim tón að auðheyrt
var að honum fannst að þessum peningum
væri illa varið. Crane var að brjóta heilann
um hvað væri orðið af þessum Richard.
Kannske var hann dauður.
„Það var einstaklega vinsamlegt af föður
yðar að lofa okkur að fá leigt hérna,“ sagði
Ann.
Peter March setti glasið frá sér og bauð
henni vindling. Hún þáði hann, og March
kveikti í hjá henni. „Pabba þótti vænt um
það,“ sagði hann. „Húsið er eign búsins, og
það er til sölu, en til þessa hefir enginn falast
eftir því.“
„Hér virðist að minnsta kosti einkar vel
frá öllu gengið,“ sagði Crane. „Það er eins
og að koma að dúkuðu borði, má segja.“
„Mér þykir vænt um að yður finnst það.
En við vitum líka að þér verðið þarfur mað-
ur fyrir fyrirtækið, og þá er ekki nema gaman
að geta séð yður fyrir góðu húsnæði. Það
veit sá sem allt veit, að við þurfum nýja
starfskrafta í auglýsingadeildina okkar.“
Peter March bar glasið upp að vörunum og
talaði yfir brúnina á því. „Ég hefi verið að
suða í honum pabba í meira en ár, að fá dug-
legan auglýsingastjóra."
„Bara að ég reynist þá ekki lélegur," sagði
Crane.
„Þú veist nú að enginn stendur þér á sporði
sem auglýsingatextahöfundi," sagði Ann.
„Hann hefir sérstakt lag á að lokka fram kyn-
þokkann í auglýsingunum sínum,“ hélt hún
áfram og sneri sér að Peter March.
„Ef þér getið það þegar þér semjið aug-
lýsingar um þvottavélar, skal ég taka djúpt
ofan fyrir yður,“ sagði Peter March.
Nú brosti hann aftur, og Crane tók eftir
hvernig hann breyttist allur í sjón þegar hann
brosti. Þegar hann var alvarlegur virtist hann
ískyggilegur vegna þess hve samvöxnu augna-
brúnirnar voru beinar og munnvikin bogin.
Þá virtist hann maður á miðjum aldri. En
þegar hann brosti var hann eins og ungling-
ur og töfrandi. Crane giskaði á að hann væri
28 ára.
„Hvað segið þér um annað glas?“ spurði
hann.
Peter March svaraði að það væri engin
fjarstæða og þeir fengu sér báðir slatta í
glasi. Svo leit March á armbandsúrið. „Ég
Framhald í næsta blaði.
FÁLKINN - VIKUBLAÐ MEÐ MYNDUM - Af-
greiðsla: Bankastræti 3, Reykjavík. Opin kl. 10-12
og 1-6. Blaðið kemur út á föstudögum. Áskriftir
greiðist fyrirfram. - Ritstjóri: Skúli Skúlason. Fram-
kv.stjóri: Svavar Hjaltested. - IIERBERTS-prent.
ADAMSON
Hreyfilbilun.