Fálkinn - 09.07.1954, Blaðsíða 9

FÁLKINN
9
Hvers vegna má ég ekki fyrirfara
mér?“
„Úr því að þér segist vera saklaus
.......?“
„Munduð þér trúa mér? Mundi
Gordon .........“ Hún fór að gráta,
liljóðlega. Það var líkast og engillinn
fyrir ofan okkur gréti steintárum.
„Ég vissi að það gat aldrei orðið neitt
á milli okkar. Konan hans var hræði-
leg við hann, kveljandi og heimtu-
frek, en hann var umhyggjusamasti
eiginmaður i heimi. En — aðeins það
að fá að vera nærri honum, að þurfa
ekki að vera ein framar .........“
Hún hætti að gráta og harkaði af
sér. Hún varð aftur hin glæsilega
kona úr klakanum.
„Ég geri ráð fyrir að ég eigi að
koma með yður og tala við lögregl-
una.“
„Ég er hræddur um að við neyð-
umst til þess, ungfrú Carewe.“
Þau sneru við heim í höllina. Lög-
reglan var ekki komin enn. Gordon
og Mike höfðu ekki augun af lækn-
inum, sem stóð álútur yfir rúminu
og var að athuga líkið.
Gordon varð litið til Lauru Carewe
en luin virtist ekki sjá hann. Hún
stóð hjá Trant, föl en kyrrlát. Eins
og fórnarlamb.
Læknirinn rétti úr sér. „Hún hefir
dáið af of stóruin stryknínskammti."
Enskan hans var mjög rétt. „Það
virðist ekki leika vafi á því. Krampa-
teygjurnar, risus sardonicus ......“
„Svo að það er þá slys!“ Orðin
komu eins og gos frá Gordon. „Með
einliverju móti ........“
„Hugsaðu ekki um þetta, Gordon!"
Laura Carewe bar höfuðið hátt. Hún
sneri sér að lækninum. „Ég meðgeng.
Eg gaf henni of stóran skanunt vilj-
andi. Ég drap hana!“
„Nei!“ Gordon hljóp til hennar og
tók i handlegginn á henni. „Það er
ekki satt!“ Kvalafullt andlitið leit í
allar áttir. „Trúið lienni ekki. Hún
er að reyna að hlífa mér. Og það
veit guð, að ég á það ekki skilið!“
Hann sneri sér að Trant. „Ég laug
að þér. Þú getur vottað það. Ég sagð-
ist ekki vita um að hún liéti Laura
Carewe. Það var lygi. Þetta var ástæð-
an til að ég réð liana til mín. Konan
mín liefir arfleitt mig að öllum eign-
um sínum. Ég hafði afráðið að drepa
hana og skella skuldinni á ungfrú
Carewe. Ég drap Katherine, en ég
get ekki komið áformi mínu fram að
öllu leyti ....... Ég er víst ekki
alveg eins mikill þorpari og ég hélt
mig vera.“
Mike starði forviða á bróður sinn:
„Gordon!“
— Jæja, svo að þetta er þá Norður-
Afríka? Að hugsa sér að það munaði
minnstu að við færum þangað í sum-
arleyfinu!
„Þetta esr satt, Mike. Ég harma það.
Ég .........“
„Augnablik." Trant var á verði.
„Þetta er mjög athugunarvert, Gordon.
En segðu mér: — Hvernig drapstu
konuna þína?“
„Hvernig?“ Gordon benti á tóma
glasið við rúmið. „Hún bað um vatn,
og ég setti stryknin i það. En þú
finnur engin verksummerki. Ég skol-
aði glasið meðan ég var einn hérna.“
„Ég skil.“ Trant brosti til læknis-
ins. „Það er mjög beiskt bragð að
strykníni, læknir, er ekki svo. Það
væri alveg óhugsandi að gefa bana-
skannnt af strykníni i vatni, án þess
að sá sem drykki tæki ekki eftir því?“
„Alveg ómögulegt," sagði læknir-
inn.
Trant sneri sér að Gordon og Lauru
Carewe. „Þakka ykkur báðum fyrir.
Þið hafið sagt mér það sem ég vildi
vita. Kannske við förum niður.“
„Niður? Hvað eigum við að vilja
þangað?“
„Æ, ekkert.“ Trant yppti öxlum.
„Aðeins formsatriði."
í salnum nam Trant staðar við
stólinn sem frú Hunt hafði setið i.
Gordon, Laura Carewe, Mike og lækn-
irinn horfðu á hann forvitin. Hann
tók upp glas, hálffullt af gulum
líkjör. Það hafði staðið á borðinu við
stólinn.
„Ég er sammála Gordon,“ sagði
hann rólega, „um að ungfrú Carewe
hafi gefið frúnni venjulegan óskað-
næman skammt. Ég er líka sammála
um að banvæni skanunturinn hafi
verið tekinn áður, og gegnum munn-
inn. En ekki í vatni. Það varð að draga
úr beiska bragðinu. Og það var ekki
betur hægt með öðru en þessum
væmna disæta likjör.“
Hann leit á glsið. Frú Hunt drakk
helminginn úr þessu glasi rétt áður
en hún fór að hátta. Það varð henni
að bana. Hún kvartaði meira að
segja undan bragðinu. Ég sat hérna
hjá henni þá.........“ Hann tók mál-
hvild. „En vitanlega finn ég ekki vott
af strykníninu hérna, þvi að morð-
iriginn liefir haft nægan tima til að
hafa skipti á þvi, sem var i glasinu.
En .........“
Hann færði sig nær hinum. „Ég
er sammála um þriðja atriðið i hinni
virðingarverðu tilraun Gordons til að
bjarga ungfrú Carewe. Morðinginn
vissi um fortíð hennar og hafði ætlað
að láta sökina bitna á henni. Jafnvel
átti að nota mig — sem lögregluvitni
er gæti komið að gagni við að grafa
upp gömlu morðkæruna."
Hann sneri sér að Mike. „Manstu^að
við vorum að tala um Princetona i
kvöld? Fyrir tíu árum ætlaðir þú að
verða lögfræðingur i sakamálum. Þú
varst vanur að fylgjast með morðmál-
um eins og það væru teiknimynda-
flokkur. Hið fræga Carewe-mál var
rekið í Natchez, skammt frá þér. Svo
að þú liefir þekkt Lauru Carewe und-
ir eins og þú sást hana hérna.“
Mike Hunt stamaði: „Trant, þú ætl-
ar vonandi ekki að ásaka mig?“
„Þú gafst frú Hunt stregalikjörinn.“
„En ....“ Mike reyndi að brosa.
„Þetta er svo fráleitt ........“
„Þú heldur að ekki sé hægt að sanna
þetta?“ Trant leit raunalega til hins
gamla skólafélaga. Hann setti frá sér
glasið og gekk að marmaramyndinni,
sem glasið hans stóð ennþá bak við.
Hann tók nú þetta glas í hönd sér.
„Eftir að ég talaði við frú Hunt fór
ég út á svalirnar til ungfrú Carewe,
án þess að hafa glasið með mér. Þeg-
ar ég kom til baka að sækja það, var
ég svo ógætinn að taka glasið hennar
i stað míns. Ég drakk ekki meira úr
því. Og hérna er glasið.“
Hann dýfði fingrinum i vökvann og
snerti góminn með tungunni. „Ég
finn meira að segja bragðið, þrátt við
líkjörinn. Hérna munuð þið finna
stryknín. Og það er sönnunin.“
Hann rétti fram höndina til að fá
lækninum glasið. En sekúndu áður
en læknirinn tók við því hljóp Mike
Hunt fram, þreif glasið og grýtti þvi
í gólfið. Svo stappaði hann á glerbrot-
in eins og óður maður, svo glerbrotin
þrýstust ofan í gólfdúkinn.
„Mike!“ hrópaði Gordon hásri
röddu.
En hróðir hans liljóp út á svalirnar.
Trant og læknirinn gátu ekki varnað
lionum að steypa sér ofan í síkið.
Þeir sáu líkama lians steypast í loft-
inu, þeir sáu höfuð hans rakst i gon-
dólastólpa áður en hann kom í vatnið.
Hann var dauður þegar þeir drógu
hann upp úr síkinu.
Gordon Hunt og Laura Carewe sátu
hlið við hlið, náföl.
„.... stryknínsprauturnar." Trant
var að útskýra. „.... á heimilinu er
stúlka, sem morðgrunur hefir leikið
á — óvænt heimsókn vinar, sem starf-
ar í lögreglunni og þekkir fortíð
liennar .... Allt var vel búið í haginn
fyrir Milce. Freistingin var mikil.“
„Ég skil það,“ sagði Gordon. „En
það var ekkert sem knúði hann til
þess.“
Trant hafði gengið að veggnum á
móti og horfði á málverkin eftir
Longliis.
„Konan þín sagði yfir borðum, að
lnin væri i peningaþröng. Hún hafði
liugsað sér að selja sumar af þessum
myndum listaverkakaupmanni i næstu
viku. Hún taldi myndirnar mjög verð-
mætar .........“
„Ég hefi ekkert vit á list. Og það
hafði Katherine ekki heldur, en list-
fræðingur sagði okkur.........“
„Já, einmitt, að vefmyndirnar væru
mjög verðinætar. Ég lield að mynd-
irnar eftir Lotto og Canaletto séu það
líka. En þessar Longhi myndir eru
ekki annað en skrambi góðar stæl-
ingar. Og svo til nýjar.“
Hann leit við. „Mike átti aldrei
rauðan eyri, var það? Sem listamað-
ur var hann .........“
Gordon spratt upp. „Heldurðu að
liann hafi stælt Longhimyndirnar og
selt frummyndirnar?“
„Já, og allt hefði komist upp undir
eins og málverkakaupmaðurinn kom.
Þú hefðir að vísu fyrirgefið honum
það, en ekki konan þíri.......“
Það varð þögn um sinn.
„Og sönnunin hefði aldrei fengist
ef þér hefðuð ekki skipt á þínu glasi
og frú Hunt i ógáti.“ Rödd Lauru
Carewes var hás. „Er þetta ekki ein-
kennileg .... tilviljun?“
„Það er ekki beinlínis tilviljun.“ Nú
kom dálítill roði í andlit Trants.
„Skiljið þér, — ég hafði í raun réttri
ekki haft glasaskipti við frú Hunt. En
af því að engin sönnun var . fyrir
liendi varð ég að búa hana til. Ég
bjó hana til með fölsun."
Gordon greip andann á lofti. „Það
var þá ekki stryknin i glasinu?"
„Vitanlega ekki. Það var ekki nema
vond samviska, sem gat ginið við
þeirri flugu.“ Hann brosti dapurlega.
„Þú gerðir þitt besta, sem viðvaningur,
til að bjarga ungfrú Carewe. Og mér
fannst þú hafa þörf fyrir hjálp frá
æfðari manni.“
Laura Carewe horfði lengi á hann.
Hún var ekki lengur kona úr klaka
*
LITI.A SAGAN -
G U Y FARNER:
Síðasta hlutverhið hennar
HÚN var ekki komin upp i miðjan
stigann þegar kona dyravarðarins
kallaði á eftir henni: — Ungfrú
Dubois — bréf til yðar!
Bréf, drottinn minn, gat það verið
svarið .... ? Hún var orðin vonlaus
um að fá nokkurt svar. Hún fékk svo
mikinn lijartslátt, að hún varð að
leggja af sér þunga töskuna og hvila
sig.
Hún tók við umslaginu, sem dyra-
varðarkonan rétti henni, og braut það
saman án þess að lita á það — því
síður að opna það — og stakk þvi í
vasann. Svo rogaðist hún áfram upp
stigann, gamlan og fornfálegan, upp
á 6. hæðina til sín. Hún var svo mæðin
að hún varð að hvíla sig á hverri hæð.
Og við hverja bið langaði hana til að
taka bréfið úr vasanum og opna »það.
En hún stillti sig. Því að það var
betra að geyma bréfið þangað til hún
kæmi inn til sín.
Inn til sín ....! Það var engin dýrð
að koma inn til sin á 6. hæð. Ofur-
lítið kvistherbergi með eldhúsi, þar
sem varla var hægt að snúa sér við.
En það nægði henni. Að vísu minnt-
ist lnin stundum í huganum — og með
dálitilli beiskju — hefðaribúðarinnar
úti við Boulogneskóg, sem hún hafði
átt heima í þegar liún var á tignar-
tindinum. En það var langt siðan þetta
var. Og í rauninni var engin ástæða til
að rifja upp gamla daga.
Hún hafði verið mikil listakona,
sem kallað er, dáð leikkona, sem allur
heimurinn tignaði, en nú var liún að-
eins gömul kona, með silfurgrátt hár
og raunabros, i fornfálegri íbúð í
gömlu húsi í skuggaliverfi ......
Kiki kom mjálmandi á móti henni
þegar hún opnaði dyrnar. Þessi kött-
ur var eini félaginn liennar, eina
veran sem hafði reynst henni trygg
í ellinni og erfiðleikunum. En — því
miður! Kiki var orðin gömul, eins og
hún sjálf. Fallegu kattaraugun með
gullbjarmann deyfðust og sljóvguðust
ár frá ári.
Hún settist í hægindastólinn sinn
áður en hún opnaði bréfið, og Kiki
lá i kjöltunni liennar og malaði, og
hún fletti upp bókinni sinni, með öll-
um blaðaúrklippunum frá gamalli tíð
.... enn einu sinni. Þær hrærðu hana,
þessar endurminningar, þessi blaða-
ummæli og þessar upplituðu myndir,
sem hún liafði safnað forðum og límt
Framhald á bls. 10.
— Heyrðu væna — þarna kemur
hún þá, hún ungfrú Gerður, ferming-
arsystirin mín, sem ég bauð að koma
og borða með mér!