Fálkinn - 09.07.1954, Blaðsíða 7

FÁLKINN
7
SÝNINGARNÚMER. — Þefhundum
lögreglunnar er ekki aðeins kennt að
snuðra uppi lögbrjóta, þeir læra líka
ýmsar listir, sem þeir eru látnir leika
til að sýna almenningi hæfni sína.
Þessi hundur úr fluglögreglunni
bresku, RAF, hefir til dæmis lært að
hlaupa upp á bakið á húsbónda sínum
og halda sér þar, þó að ekið sé á
fleygiferð.
Bridget þrýsti liandlegg stúlkunnar
huglireystandi. „Þá fer ég sjálf til
hans og aðvara liann, Gladys. Þér er
óhætt að fara inn aftur.“ í fjarska
heyrðist ómurinn af háværum rödd-
um á veginum frá þorpinu. Hún hljóp
yl'ir húsagarðinn og inn i dimman
skóginn, en sleppti aldrei sjónum af
ljósinu, sem hillti undir í kofaglugg-
anum.
Victor stóð upp, þegar hún hratt
hurðinni upp og staðnæmdist lafmóð
rétt innan við dyrnar. „Það liefir ver-
ið framið morð í þorpinu!"
„Járnbrautarvörðurinn sagði mér
frá því, þcgar ég kom út úr lestinni
í morgun."
„En þú veist ekki, Victor, að ])að
er haldið að þú liafir framið það!“
lirópaði hún. „Hópur manna er á leið-
inni hingað. Þeir eru vísir til að drepa
þig án dóms og laga! Og þau Mildred
og Eric láta þá gera það, án þess að
lyfta hendi þér til hjálpar!“
Hann kom nær henni. „Og þú komst
l)ingað til þess að vara mig við? Þú
fórst ein gegnum dimman slcóginn
min vegna?“
Hún leit upp og mætti augnaráði
lians, andvarp, sem gat engu síður
orsakast af gleði en örvæntingu, leið
frá brjósti liennar. Andartak siðar
hvíldi lnin i faðmi hans, og þau þrýstu
sér fast hvorl að öðru og gleymdu
öllu öðru vegna ofurafls tilfinning-
anna, sem lireif þau með sér. Öll til-
veran stóð í stað, tíminn var ekki
lengur til ....
Victor varð fyrri til að rjúfa þögn-
ina. „Hvað eigum við að gera, ástin
mín?“ livíslaði hann.
Hún hvíslaði lágt: „Ég hélt að þetta
myndi aldrei koma fyrir. En þegar þú
snertir mig, gat ég ekki ráðið við til-
finningar mínar.“ Hún mætti aúgna-
ráði hans. „Það getur vel verið að ég
sjái eftir öllu á morgun — eða að
minútu liðinni, en á þessari stundu
skynja ég aðeins að ég elska þig.“
Röddin brást henni, og hann fékk ekki
dulið fögnuðinn sem gagntók hann.
„Þú varst næstum farin og liorfin mér
fyrir fullt og allt!“ lirópaði hann. „En
nú hefirðu gefið mér rétt til að snerla
þig.“
Hann þrýsti vörunum að skelfdum
munni hennar. „Svona ...........“
„Victor, þeir eru að koma, þeir
koma til að deyða þig!“
Hann liló með fyrirlitningu. „Þeir
geta beðið. „Ég vil aðeins tala um
okkur. Er þér ljóst hversu lieitt ég
elska þig? Ég hefi elskað þig frá þeirri
slund að þú leitst fyrst á mig fögru
augunum þínum, án þess að svipur
þinn breyttist og meðaumkvunin skini
úr þeim.“
Hann lét fallast niður á stólbríkina,
handleggur hans hvíldi um mitti lienn-
ar, og hann leit upp og sneri andlitinu
að henni í skimunni frá lampanum.
„Er hugsanlcgt að þú getir elskað mig,
þrátt fyrir andlitið?“ spurði hann
ákafur.
Hún laut niður og kyssti hlíðlega
munn hang og enni.
Kyrrt og hljótt var í kofanum, en
skyndilega heyrðu þau mannsraddir
í fjarska. Bridget gekk að glugganum
og dró tjöldin til hliðar. Það glytti i
ljóskerin milli trjánna í ca. fjögur
fimm hundrað metra fjarlægð.
„Þeir eru lieima á Bededown núna,“
sagði hún. „Þeir koma hingað og ráð-
ast á þig, Victor!“
Hann yppti öxlum brosandi.
„Mér tekst áreiðanlega að.koma vit-
inu fyrir þá,“ sagði hann. „Ég liefi
meiri áliuga á okkur, þér og mér
Bridget. Mér finnst ég geta sigrað
heiminn núna, ])egar ég veit að þú
elskar mig. Hvert eigum við að fara?
Þú ert mín — ekkert fær aðskilið okk-
ur. Mér stendur nákvæmlega á sama
um almenningsálitið."
Hún sneri andlitinu enn að glugg-
anum — frá honum. „Þú ert líklega
meira en litið brot úr ævintýramanni,
Victor?“ Henni fannst, sem hjarta sitt
væri að bresta. Hún fékk ekki af sér
að segja honum það, sem hún hlaut
að segja honum fyrr eða síðar. Hann
liafði lengi verið einmana á barmi
glötunar tilveru sinnar, og nú var
hann aftur dæmdur til að lifa lífinu,
sem hann hafði öðlast á ný, einn og
yfirgefinn.
Hann stóð upp, því að hann skynj-
aði samstundis breytinguna í rödd
hennar. Hann gelck til liennar og sneri
henni að sér. „Ilvað áttu við?“ spurði
hann hikandi. „Ætlarðu aftur til
hans?“
„Ég verð að gera það.“
„Hvers vegna i ósköpunum? Þegar
annar eins maður og hann á i hlut?
Hann mun alltaf ljúga og fara á bak
við þig, og auk ])ess mun hann alltaf
stæra sig af ástmeyjunum við þig til
þess að sannfæra þig um að aðrar
konur geti ekki staðist liann.“
„Einmitt vegna þess að hann er
svona gcrður get ég ekki yfirgefið
hann. Ég giftist honum vegna þess,
að ég liélt að ég elskaði liann, en það
var aðeins eftirliking lians af þér,
sem ég elskaði. Ilann er tærður af öf-
undsýki og vanmáttarkennd. Og þrátt
fyrir það að hann gerir sér leik að
því að særa mig, veit ég að hann
elskar mig. Jafnvel gort hans af
kvennamálum er óaðskiljanlegur hluti
af ást hans til mín. Ef ég yfirgæfi
hann þin vegna, færi liann algerlega
í liundana. Ég get það ekki, ástin
mín ........“
„En þú ætlar aftur til Durban?"
Hún kinkaði kolli. „Já, það geri
ég. En þótt ég fari ein kemur liann
á eftir mér. Það veit ég. Hann á meðal
annars erfitt með að standast pening-
ana mina. Og þó er það fyrst og fremst
annað sem ég get veitt lionum.“
Ilann fól andlitið í liöndum sér, og
hana skar i hjartað er hún sá að tárin
runnu niður útitekið andlit hans, yfir
fingerð örin á andliti hans. Hún lijúfr-
aði sig að honum með móðurlegri
bliðu. „Þú mátt ekki taka þessu þann-
ig, hjartans vinur minn. Þú verður að
hjálpa mér.“
Hann tók hana í faðm sér, lagði
vanga sinn að hennar og engin önnur
hugsun komst að hjá lionum en að
vernda hana gegn öllu illu.
Ómurinn af æstum mannaröddum
færðist óðfluga nær. Æstur skríllinn
hlaut að vera á leiðinni gegnum á-
vaxtatrjágarðinn til kofans. Hún
sleppti honum ekki.
„Þú mátt ekki gefast upp,“ sagði
hún með ástriðuþunga. „Lifið getur
veitt þér svo margt, þótt ég sé ekki
hjá þér, Victor.“
Hann leit brosandi í skelfd augu
liennar. „Við kömumst ekki hjá því að
kveðjast kurteislega svo að þær
mamma og Mildred sjái til, en hin rétta
kveðjustund okkar er núna!“ Hann
kyssti hana innilega. Síðan leit liann
upp og út um gluggann. Það sást
glampa á ljósker rétt við gluggann og
hann hló ögrandi. Hann var á svipinn
eins og knapi, sem er í þann veginn
að hleypa hesti sínum yfir girðingu.
Svipur lians bar vott um kæti og
sjálfsöryggi, það var svipurinn sem
Eric hataði |og öfundaðist mest yfir.
ílann steig eitt skref aftur á bak
og tók um hönd hennar. „Komdu!“
sagði hann glaðlega, eins og hann
væri að bjóða henni í dans. „Við skul-
um koma út og taka á móti sendi-
nefndinni.“
ENGIR gestir voru í kránni Hop
Vine. Veitingamaðurinn og kona hans
tvistigu i veitingasalnum og hlustuðu
á glamrið á hælaliáum skóm uppi á
lofti.
„Nú er hún taugaóstyrk," sagði
Chandler með fyrirlitningarlireim í
röddinni. „Hún á mestan þátt í að
koma þessu öllu af stað og nú fær
hún ekki við neitt ráðið. Svona er
kvenfólkið.“
„Hann réðst nú á liana, Jim,“ sagði
frú Ohandler.
„Ég veit svei mér ekki? Mér fannst
hún ekki sérlega illa til reika. Þú
hefðir ekki átt að segja neinum frá
því. Nú eru þeir búnir að drekka í
sig kjarkinn, og einhver bölvaður
grasasninn hefir skorið sundur allar
símaleiðslur."
Frú Chandler var svo yfirkomin
af samviskubiti að lienni lá við gráti.
„En konan var þó myrt,“ sagði liún.
„Og ekki er það mér að kenna að lýð-
urinn streymir allur til Bededown.“
„Maðurinn yðar er vonandi ekki að
gera yður ábyrga fyrir morðinu, frú
Chandler?“ sagði Pamela, sem kom
inn rétt í þessu. Hún var mjög föl og
hreyfingar hennar voru undarlega
stirðar, rélt eins og hún yrði að liafa
sig alla við til að ganga beint. Ilún
gekk að afgreiðsluborðinu og lét fall-
ast á einn liáu stólanna. „Látið mig
liafa tvöfaldan viskýsjúss."
„Kæra frú Mitchell,“ sagði Chandler.
„Þér hafið ekki borðað neitt siðan
þér komuð heim. Þér hefðuð eflaust
gott af því að fá yður matarbita."
Augu Pamelu leiftruðu. „Þér getið
sparað yður ósvifnina! Eruð þér að
gefa i skyn að ég sé drukkin? Gjörið
svo vel að liella i glasið!“ Cliandler
hellti i glasið með tregðu og kona
hans horfði áhyggjufull á Pamelu,
sem tólc glasið og tæmdi það í einum
teyg. „Ilellið aftur i það,“ sagði liún.
„Nei,“ sagði Chandler biðjandi. „Þér
hafið ekki gott af því. Öll erum við
áliyggjufull og hrædd .........“
Framhald í næsta blaði.
TELPAN OG HÉRINN. — Þessi ungi
héri hefir orðið viðskila við móður
sína og fannst ósjálfbjarga og nær
dauða kominn úti á víðavangi. Maður-
inn sem fann hann fór með hann heim
og brátt varð hann uppáhald allra á
heimilinu. Sérstaklega hefir tveggja
ára dóttirin gaman af þesum leikbróð-
ur sínum og gefur honum mjólk úr
pelum brúðanna sinna.
KÆLING. — Ef þér er of heitt skaltu
nota sama ráðið og unga stúlkan
hérna. Hún fer í létt baðföt og leggst
svo fyrir á grunnu vatni með gúmmí-
bolta undir höfðinu. Og við hliðina
á sér hefir hún drykki til að svala
sér á.
MÚRARI Á STULTUM. — Enska múr-
aranum Ted Bailey hefir dottið ráð
í hug: að nota stultur í stað stiga þeg-
ar hann er að múra í lítilli hæð. Og
sömu aðferð notar hann þegar hann
þvær gluggana.