Fálkinn - 19.11.1954, Blaðsíða 8

8
FÁLKINN
JOAN LEWELYN OWENS:
Lík börn leika best
Þær elskuðu hann tvær, en aðeins önnur skildi, að hann varð að fórna dálitlu fyrir vclferð sjúklinganna.
ÉR finnst þetta lubbalega
gert, Sally! Ef þú kemur
ekki þá verður einni
dömu of fátt. Það er seint að bjóða
einhverri í skarðið núna. Rödd
Betu var blið og lokkandi þó að
hún væri dálítið hás. Hún þóttist
viss um að geta talið systur sinni
hughvarf.
Sally var þolinmóð óg endurtók
skýringuna einu sinni enn: — Mér
er gersamlega ómögulegt að koma
heim í miðdegisverðinn, Beta. Það
hefði kannske getað tekist ef Ro-
bert ætti ekki að fara til þín líka
í kvöld. En þú veist að ég verð
alltaf að vera til taks að svara í
símann, þegar hann er ekki heima,
ef vera skyldi að hann væri kall-
aður til einhvers, sem ekki þolir
bið. Hann hefir enga bústýru til
að svara í síma. Mér þykir þetta
mjög leitt, en þú verður að kom-
ast af án mín.
— Þú vilt blátt áfram ekki
koma, sagði Beta, — það er eitt-
hvað bak við þetta. Hvers vegna
geturðu ekki sagt mér eins og
er?
Sally heyrði að heyrnartólinu
var skellt á. Hún sat við borðið
með hönd undir kinn; — Að hún
vildi ekki koma, þegar tækifæri
var til að vera með Robert í sam-
kvæmi! Þá sjaldan að hann fengi
tækifæri til að sjá hana í falleg-
um kjól í stað hjúkrunarkonu-
sloppsins! Það var ekki oft sem
hún sá hann utan skrifstofutím-
ans. Svo að það var hún, sem hafði
ástæðu til að vera ergileg, en ekki
Beta.
Hún sá í anda stofuna heima
og Betu, sem mundi vera á þönum
fram og aftur um gólfið, með
rauðgullið hárið dansandi um axl-
irnar og andlitið logandi af
gremju, en það fór henni svo vel.
Það var skrítið að tvær systur
skyldu geta verið jafn líkar, og
þó svo ólíkar. Sally var tveimur
árum eldri en Beta. Hún var líka
rauðhærð, en það var dekkra og
sléttara og vantaði þennan fallega
gljáa. En mesti munurinn á þeim
var þó sá, að Sally hafði ekki lífs-
þróttinn sem Beta hafði.
Beta hafði ávallt heillað alla við
fyrstu kynni, síðan hún var lítil.
Sally hafði fljótlega vanist því að
heyra fullorðna fólkið dásama
þessa litlu stelpu með gljáandi
hrokkið hárið, og svo reyndi það
að finna eitthvað fallegt til að
segja um eldri telpuna á eftir. En
þótt skrítið væri hafði hún samt
aldrei öfundað Betu. Hún hafði
þvert á móti verið upp með sér af
því að heyra yngri systur sinni
hrósað, og þegar þær uxu upp
fannst henni gaman að því hve
piltarnir renndu hýrum augum
til Betu. Sally fannst þetta ein-
hvern veginn sjálfsagt. Það var
ekki fyrr en Robert heillaðist af
yndisþokka Betu sem Sally fann
í fyrsta skipti til afbrýði. Beta var
sýnistúlka — „mannequin" — og
hefði þess vegna ekki þurft að
gera strandhögg í hinum fámenna
kunningjahóp Sally.
Sally haf ði verið aðstoðarstúlka
Roberts læknis síðan hann hóf
starf sitt fyrir einu ári. Henni
hafði fallið vel við hann frá fyrstu
stundu, og von bráðar varð hún
dauð-ástfangin. Þó að hann væri í
sjúkravitjunum alla nóttina
hummaði hann aldrei fram af sér
að koma í viðtalstímann á morgn-
ana eða reyna að hafa af sér
gamlan og rellóttan sjúkling, sem
tafði hann lengur en þörf var á.
Það var auðfundið að hann hafði
orðið læknir vegna þess að hann
var mannvinur og vildi hjálpa
öðrum — en ekki vegna þess að
það væri arðsöm atvinna.
Sally andvarpaði. Hvers vegna
hafði hún ráðlagt Betu að fara
til hans með höfuðverkinn sinn?
Hvaða líkur hafði Sally í sam-
keppninni við Betu, lífsglaða og
heillandi? Um skeið hafði Sally
þótst finna, að Robert stæði ekki
á sama um hana. Þau höfðu verið
saman í leikhúsi nokkrum sinnum
og komist að raun um að þau
höfðu líkan smekk fyrir leikrit-
um. En svo kom Beta til sögunnar
og hafði heimtað að fá að bjóða
honum heim til þeirra — en Sally
hafði aldrei haft djörfung til þess.
Það átti að gera Sally léttara fyrir
að bjóða honum heim, að hann
var orðinn kunnugur fjölskyld-
unni. En nú var það orðið augljóst
að Beta leit á hann sem sína eign,
að Sally dró sig í hlé. Og eitt
kvöldið þegar þær voru að hátta,
hafði Beta ymprað eitthvað á því,
að nú yrði líklega ekki langt þang-
að til hún fengi nýjan biðil.
SALLY strauk ennið og rank-
aði við sér aftur. Þarna lá
hrúga af blöðum úr spjaldskránni
fyrir framan hana, og hún átti að
færa inn á þau úr kladdanum og
auk þess átti hún að gera skrá
yfir sjúklinga, sem áttu að koma
á morgun. Robert mundi eiga
annríkt á morgun úr því að hann
fengi ekki tíma til að taka á móti
sjúklingum í dag. Hann hafði
vörð á sjúkrahúsinu, og hún bjóst
ekki við að hann kæmi fyrr en
seint. Hann mundi líklega fara
beint af sjúkrahúsinu heim til
Betu. Henni hefði nú þótt vænst
um að hann kæmi við heima hjá
sér og færi í smoking, en til þess
varð honum ekki bifað.
— Sjúklingarnir hafa minni trú
á lækninum ef hann lítur út eins
og hann sé að koma úr veislu,
hafði hann sagt í fyrsta sinn sem
Beta fann að því að hann kom
í ópressuðum hversdagsfötum.
Sally hugsaði angurblíð til fal-
lega matseðilsins sem þær Beta
og hún höfðu sett saman —
sveppasúpa, soðið svinaket með
grænum baunum og grænmeti og
ljómandi góður rjómaís. Og svo
sat hún þarna sjálf og át smurt
brauð með osti, úr bréfi.
Hún var nýbúin að setja kaffi-
könnuna á gaslogann þegar sim-
inn hringdi. Hún tók blýant og
skrifaði nafn, heimilisfang og
sjúkdómseinkenni.
— Það fer allt vel, sagði hún
hughreystandi við órólega eigin-
manninn í símann. — Neville
læknir er ekki við, en ég skal
skila þessu til hans. Það verður
varla langt þangað til hann kem-
ur.
Hún leit á klukkuna. Nákvæm-
lega hálfátta. Veslings Robert! Nú
mundi hann vera að byrja á súp-
unni. En það var svo að heyra,
sem sjúklingurinn gæti ekki
beðið.
Hún valdi númerið. Það leið dá-
lítil stund þangað til Beta svaraði
í símanum, og þegar hún heyrði
hvað um var að vera, sagði hún
stutt: — Robert getur alls ekki
farið núna. Við vorum að setjast
að borðinu. Ég skal segja honum
af þessu þegar við höfum drukkið
kaffið.
Það var einkenni á Betu, að
hún vildi aldrei sætta sig við að
neitt mætti breyta því sem hún
hafði ætlað sér. Það fór að síga
í Sally. — Ég skal aldrei fyrir-
gefa þér ef þú lofar mér ekki að
tala við Robert undir eins, sagði
hún. — Það er hann sem ákveður
hvað gera skuli en ekki þú. —
Jæja, þrákálfur! sagði Beta fok-
reið og fór að ná í Robert.
Þegar Sally heyrði dimma
röddina hans þótti henni vænt um
að hafa ekki látið undan. Hún las
fyrir honum sjúkdómslýsinguna,