Fálkinn - 23.03.1956, Blaðsíða 5

FÁLKINN
5
verða lirœddur. Enda varð æ erfiðara
að stýra bátnum fram hjá l)cim.
Hann stefndi á jaka. Allt í einu
skaut upp svörtum haus alveg fyrir
framan bátinn, og Ayranni varð að
snarbeygja. Sjórinn freyddi og hreyf-
illinn nmrraði. Skepnunum varð órótt
við þetta og þær gerðust enn nær-
göngulli.
Rostungarnir komu á móti okkur
i hópum og stungu sér i sömu svifum
og ég hélt að þeir mundu velta bátn-
um. Ég sá hvernig þeir böðuðu lircyf-
unum og þutu undir bátinn.
— Ayranni! hrópaði ég. — Þeir
hvolfa undir okkur.
— Þeir gera það aldrei, sagði hann.
— Rostungar synda meðfram bátnum
og Iiögga tönnunum gegnum hann,
svona: rat-tatt-tatt ... Hann var orð-
inn mjög æstur.
Nú hringsnerist báturinn aftur.
Skrúfan stóð upp úr og hreyfillinn
stöðvaðist. Það munaði minnstu að
ég hrykki útbyrðis og í fátinu missti
ég myndavélina, en ofan i bátinn,
sem betur fór. Þegar ég beygði mig
eftir ihenni sá ég sex rostunga góna
á mig.
— Ayranni, þeir ráðast á okkur!
— Skjóttu! Skjóttu! öskraði hann.
— Þeir mega ekki koma nær!
Hann var að reyna að koma hreyfl-
inum i gang. Yið vorum komnir að
jaka, en svo bar straumurinn okkur
frá aftur.
— Skjóttu! lirópaði hann aftur.
Ég skaut. En ég var of æstur til
þess að geta miðað, ég skaut út í blá-
inn og blóð aftur — skaut og hlóð.
Ég hitti einn rostung og hann llvarf
strax. Rauð rák sást á sjónum. Ég hitti
annan í bausinn, en kúlan geigaði
á beininu og hrökk áfram.
UMKRINGDIR.
Rostungarnir voru æstir og sóttu
að okkur á allar liliðar. Ég var orðinn
vonlaus um björgun, en loks fór
hreyfillinn að ganga aftur. Báturinn
tók kipp áfram, svo að ég datt á
hrammana. Við komumst út úr þvög-
unni og dálítinn spöl frá hcnni, en
von bráðar náðu þeir okkur aftur.
Svo flýðum við upp á jaka, en þar
var þá stór rostungur og kom á móti
okkur. Ayranni var fljótur á sér. Mið-
aði og skaut og skepnan veltist ofan
af jakabrúninni og lenti á öðrum,
sem var undir.
Báturinn rakst á jakann svo að
hrikti i honum.
— Dragðu bátinn upp, hrópaði
Ayranni. Ég hafði þegar gert það.
Nokkrum sekúndum síðar var tveimur
gulum vígtönnum hoggið í jakabrún-
ina, þar sem báturinn bafði verið.
Ayranni skaut eins og vitlaus maður.
— Rostungurinn má ekki komast
upp, sagði liann dálítið liægari. ■— Ef
þeir koma deyjum við.
Við höfðum víst betur þessa stund-
ina. Sumir rostungarnir voru særðir
og hinir fóru gætilegar. Þá hrópaði
Ayranni: —
— Líttu í hina áttina! Sjáðu!
Ný hætta yfirvofandi. Rostungur
hafði komist upp á jakabrúnina liinu
megin. Ég hljóp á móti honum og
skaut. Hann hengdi hausinn en sló
eftir mér með hreyfanum þegar ég
fór hjá. Það voru ekki nema fá'einir
sentimetrar á milli okkar. Nú kom
annar upp bak við mig. Ég hoppaði
svo að jakkinn hristist og rostungur-
inn tók bakfall ofan í sjóinn.
Nú var mesta liættan iiðin hjá.
Rostungarnir svömluðu kringum jak-
ann og börðu sjóinn með lireyfunum.
Ef þeir reyndu að komast upp á jak-
ann var nóg að hlaupa á móti þeim,
þá viku þeir frá.
Ég kallaði til Ayranni: — Hvað
eigum við nú að gera?
— Bíða, sagði hann. — Bíða þangað
til þeir verða rólegir. En ekki bíða
lengi. Okkur rekur ...
Við vorum enn fangar rostunganna
þarna á litla jakanum og straumurinn
og fallið bar okkur til hafs.
Ayranni lét það gott heita og fór
að fló einn rostunginn. Hann skar
húðina frá i stórum liringum og los-
aði þá varlega. Úr þessu gat hann
gert sér 10—12 sterk reipi. Svo hjó
liann vígtennurnar af hausnum og
fór að lima skepnuna sundur. Annar
rostungurinn hefir eflaust vegið 2000
pund — hinn var minni.
— Við getum ekki látið danka
svona Ayranni, sagði ég. — Við erum
tvær mílur til hafs. Ef við leggjmn
ekki af stað strax höfum við ekki nóg
bensin til að komast til lands.
— Við bíðum. Ekki fara strax. Þeir
hafa gát á okkur.
Flestir rostungarnir voru nú lagst-
ir upp á jaka skammt fró. Þeir voru
ókyrrir og höfðu sífellt gát á okkur.
' Flestir rostungarnir voru nú lagst-
ir up[> á jaka skammt fró. Þeir voru
ókyrrir og höfðu sífellt gót á okkur.
— Þeir króa okkur. Setjir þú bátinn
á sjóinn fara þeir i sjóinn . ..
Ayranni var ekki sérlega bjartsýnn.
Þegar ég sá að vök opnaðist inn til
lands, sagði ég að nú yrðum við að
nota tækifærið. Ég var orðinn óró-
legur, vegna þess að við höfðum svo
lítið bensín.
■—- Við reynum, sagði Ayranni og
fór að reyna að þera ketið í bátinn.
— Við getum ekki flutt þetta allt,
Ayranni, sagði ég. — Báturinn ber
það ekki og gengur miklu verr Iilað-
inn.
En sem ekta Eskimói gat hann ekki
hugsað sér að skilja veiðina eftir: —
Ég fer ekki frá keti og skinnum, sagði
hann.
Við ýttum bátnum varlega niður
af skörinni. Allt var kvrrt kringum
okkur. Svo fórum við um borð. En
engin hreyfing hjá nágrönnunum.
Jakana rak til hafs.
Svo setti Ayranni hreyfilinn í gang
og nú stungu rostungarnir sér strax.
En báturinn gekk vel. Og með nokkr-
um skotum tókst okkur að halda rost-
ungunum i fjarlægð.
Um þrjá kílómetra frá landi stöðv-
aðist hreyfillinn. En okkur rak að
landi með flóðinu.
Á SELVEIÐUM.
Ég liefi haft reynslu af því að flóð-
ið getur verið duttlungafullt, reynslu
sem*ég gleymi ekki. Það byrjaði með
því að Sheeniktook kom inn i snjó-
kofa til mín einn morgun og sagði:
— Hundarnir engan mat. Hundarnir
máttlausir! ... Svona! Hann skýrði
lietta með því að hengja hausinn og
láta handleggina lafa. — Við drepum
sel handa liundunum, sagði hann svo.
Ég gekk upp á nýpuna fyrir ofan
tjaldstaðinn okkar og horfði út yfir
sjóinn. Landisinn náði 3 kílómetra
til hafs en mikill rekís barst að með
flóðinu.
ísinn liafði verið á mikilli hreyf-
ingu upp á síðkastið, og hrannir og
hrúgöld hlaðist upp.
Við fórum með hunda og sleða fram
á landísbrúnina. Þar skildi ég eftir
allan hinn þyngri farangur og hrein-
dýrsskinnstakkinn, þvi að það var
óhægt að ganga í honum. Ég tók með
mér myndavélina, byssu, vindlinga
og súkkulaði. Svo skildum við. Eski-
móinn Tuga fór í aðra áttina cn við
Sheeniktook í hina.
Við gengum nokkra klukkutima án
þess að sjá nokkuð kvikt .og vorum
komnir út á síðasta stóra jakann. Fyr-
ir utan liann var aðeins jakahröngl
og rekís. Hér var meiri opinn sjór og
betri likur til að sjá sel. Og ])egar
við komum upp á eina jakahrönnina
sáum við digran sel liggja i sólbaði
fyrir neðan liana.
Við drápum selinn með einu skoti
og liann vóg 600 pund. Nú var
Sheeniktook ánægður. Hann taldi
skynsamlegast að sækja hundana og
láta þá draga bráðina til lands. Við
hefðum getað gert selinn til og haft
bestu bitana af honum með okkur,
cn okkur vantaði liundamat og þess
vegna gott að fá selinn allan.
.Sheeniktook lagði stakkinn sinn yf-
ir selinn svo að skinnið skyldi ekki
þorna. — Ég kem bráðum með hund-
ana, sagði liann. — Þú verður kyrr,
ég finn sel. Og svo var hann þotinn.
Ég settist á selinn og starði til hafs.
Muggunni hafði létt og sólin skein og
sjórinn var blár. Máfar flugu lctilega
yfir mér.
Á REKI TIL HAFS.
Ég hafði setið nokkuð lengi og fór
að furða mig á hvað hel'ði orðið af
Sheeniktook. Hann liefði átt að vera
Eskimóinn Ayranni.
kominn fyrir löngu. En lildega hafði
honum orðið leit að hundunum. — Ég
blundaði.
En allt í einu glaðvaknaði ég. Mér
fannst ég vera á hreyfingu. Ég leit
kringum mig og tók andann á lofti.
Mig rak til hafs!
Stóra jakann rak frá landísnum,
bægt og rólega. Og hálf önnum mila
til lands. Það var komið útfall og allt
íshrönglið rak sömu leið og ég.
Ég spratt upp og hljóp sömu leiðina
sem Sheeniktook hafði farið. Ég rakti
sporin hans. Ef ég kæmist ekki inn á
landísinn mundi mig reka langt til
hafs. Og ef jakinn bærist of langt
mundi hann lenda á opnu hafi og
bráðna smátt og smátt, eða rekast
á aðra jaka og brotna.
Ég rakti sporin um stund. Svo
stansaði ég. Næsta sporið var þrjá
metra undan, og vök með bláum sjó
á milli! Ég leit i ofboði kringum mig.
Nokkur hundruð metrum neðar nam
jakinn minn við annan jaka.
Ég hljóp þangað og hoppaði yfir
mjóa vök — og reyndi svo að finna
spor Sheeniktooks aftur. En þau vorit
hvergi á þessum jaka. Kannske þeim
næsta? Ég lioppaði aftur. Jú, þarna
sá ég þau. Eg hugsaði ekkert um að
fara gætilega núna — ég liljóp bara
eins og ég komst yfir hrannir og
hröngl.
ísinn var enn santanhangandi að
nafninu til. Ég gat stokkið yfir brest-
ina og vakirnar. Hvað eftir annað
týndi ég slóðinni en fann hana alltaf
aftur.
Það var kominn aflandsvindur.
Hann var ekki sterkur, en hjálpaði
þó ísrekinu til hafs.
„OF HÆTTULEGT“.
Ég hojtpaði ofan af hrönn og sökk
í lvné þegar ég kom niður. Fleygði mér
á hrammana og konist upp úr holunni.
Ég staulaðist áfrant gegnum klaka-
hrönglið og varð litið á áttavitann. Og
allt í einu, er ég hafði brölt af jaka
upp á annan, sem var hærri, kont ég
auga á báða Eskimóana. Þeir stóðu
uppi á jakahrönn langt undan. Ég veif-
aði til þeirra og þeir veifuðu á móti.
Þeir voru með hundana með sér og
gengu órólegir fram og aftur.
Ég settist og hélt að ])eir mundu
koma til mín. En það gerðu þeir ekki.
Ég stóð upp og hélt áfram.
Þegar ég kom nær skildi ég hvers
vegna þeir hefðu ekki komið. Það var
tíu metra breið vök milli þeirra og jak-
ans, sem ég stóð á.
Framhald á bls. 14.