Fálkinn - 24.05.1957, Side 4

4
FÁLKINN
Sextíu og fimm dagar í
Niöurlag úr síðasta blaði.
Þann 26. október var báturinn
minn, eða „pírogginn", sem þeir kalla
í Líberíu, ferðbúinn, og nú var ég
staddur á Kanaríeyjum. Mér datt ekki
annað i hug en að eittlivað tefði för
mína enn, en ég gat ekki snúið aftur,
þótt ég væri vonlaus um að ferðin
heppnaðist.
Á öðrum degi sá ég enn til lands
— þrjár syðstu eyjarnar, Gran Can-
aria, Teneriffa og Hierro — svo ekki
miðaði mér nú vel áfram. Ég baðaði
mig oft á dag og gegnum kafaragler-
augun sá ég að fyrstu skeldýrin voru
farin að festa sig á bátnum. Ég týndi
10—12 stykki og át þau eins og þau
væru ostrur.
Á fjórða degi hvarf eldfjallið Teide
á Teneriffa í sjó, og um leið síðasta
landsýn af Kanaríeyjum. En Haiti,
markið í vestri, var langt undan. Nú
sá ég ekki nokkurt skip lengur, ekk-
ert nema sjóinn, stormsvölur frá
Madeira og nokkra flugfiska.
En á níunda degi bar nýrra við.
Ég var að enda við að taka sólar-
hæðina. Útkoman var léleg: ég hafði
ekki komist nema 20 sjómilur síðasta
sólarhringinn og borið talsvert úr
leið. Mér taldist til að ég hefði nálg-
ast Haiti um tíu mílur.
Sjórinn var hægur. Ég sat og var
að hugsa um að fá mér bað, en þá
sá ég nokkuð, sem svifti mig allri
löngun í það. Fyrst var þetta ekki
annað en brúnn dill um tvö hundruð
metra frá bátnum, framundan á stjórn-
borða. Þetta kom og hvarf á vixl. Gat
það verið þang? Eða miðgarðsormur?
Ég beið með myndavélina tilbúna.
Þá sá ég geysistór augu, eitthvað
lík þeim, sem skipstjórinn á „Nautil-
us“ Jules Vernes hafði séð. Svartir
diskar og augnaráðið dáleiðandi.
Ég starði eins og töfraður á þetta
flykki. Nú hreyfði það sig og armur
kom upp. Ég miðaði myndavélinni,
en of seint, nú sá ég aðeins ólgandi
haf. Mig hætti að langa til að baða
mig. Þetta ferlíki mun hafa verið kol-
krabbi, tíu til tuttugu metra langur,
eða að minnsta kosti tvöfalt lengri
en báturinn minn.
Ég 'hefi aldrei heyrt þess getið að
svona skrýmsli hafi ráðist á báta.
Þau kljást við smáhveli, og þegar
þeim fer að leiðast það fara þau að
eins og kafbátarnir, og stinga sér nið-
ur i djúpið. En ég fékk ógeð á þessu
kvikindi samt.
Nokkrum dögum síðar kom annað
fyrir mig: Ég sá hval með langan
rana, kringum átta metra langan,
brúnan á lit með hvítum dílum. Hann
hlýtur að hafa gaman af að trana sér
fram, því að hann beið þangað til ég
liafði náð mynd af honum. Svo stakk
hann sér og hvarf.
BARÁTTAN VIÐ EINVERUNA.
Og svo leið dagur eftir dag og ég
sá ekkert nema sjóinn ... sjóinn.
Stundum fannst mér það eins og op-
inberun ef ég sá appelsínubörk fljóta
Tvívegis hafði Lindemann læknir orðið að gefast upp. En í þriðja sinn
tókst honum. Hann komst til Haiti.
framhjá. Eða tappi úr flösku, sem
eihnver hafði fleygt um borð i hugs-
unarleysi. Þetta. var mér eins og boð-
skapur úr öðrum heimi.
Fertugasta og annan daginn gerði
ég upp reikningana. Logn tíu daga.
Seytján daga hafði ég haft meiri og
minni mótbyr. Ég liafði hugsað mér
ýms brögð til þess að draga úr ein-
verukenndinni: Ég fleygði ekki flösk-
um eða dósum fyrir borð heldur safn-
aði þeim i hrúgu og það glamraði í
þeim þegar báturinn valt. Þetta var
eins og liópur kvenna og karla, sem
skvaldraði, hló og hóstaði. Stundum
heyrði ég raddir og skildi hvað þær
sögðu! Þá sagðist ég vera á sama máli
og síðasti ræðumaður eða hló að því
sem sagt var.
Nei, ég var alls ekki orðinn rugl-
aður. Ég var bara að reyna að láta
tímann liða í staðinn fyrir að sitja og
stúra eða kannske taka upp á ein-
hverju, sem var enn meiri vitleysa.
En vitanlega dugði þessi leikur
ekki til lengdar. Verst leið mér þegar
mótbyr var. Þá hafði ég til að öskra
eins og fáviti eða þruma eins og
Demosþenes gerði þegar hann var að
æfa sig i ræðumennsku.
Þegar meðbyr var lék ég á als oddi
og réð mér ekki fyrir kæti. Ég varð
að hafa gát á mér að láta tilfinningar
mínar ekki gana út i léttúð. Ég fékk
Lindemann kemur til Haiti. Hann hreppti versta veður á leiðinni þangað
frá St. Croix.
rúmsjó
eina áminningu um þetta, sem ég
gleymi ekki.
„Liberia 11“ dansaði á freyðandi
ölduföldum, vindurinn góður og segl-
in þanin. Mér fannst ég vera eins og
Hollendingurinn fljúgandi, þarna sem
ég sat og lét gamminn geysa.
Allt i einu reið alda, sem lyfti
skutnum á bátnum hátt upp. Stefnið
stakkst niður — dýpra og dýpra ...
Ég hélt niðri í mér andanum. Það var
líkast og báturinn stæði á höfði —
langa lengi. Loks iækkaði aldan og
skuturinn og hættan var liðin hjá. En
ég hafði orðið svo hræddur að ég
lækkaði seglin.
Einn morgun í góðum byr sá ég
segl úti við sjóndeildarhringinn, bak
við mig. Og svo annað til. Var þetta
kannske einliver keppinautur? En
síðan sá ég að þetta var stærri far-
kostur en minn.
Fjórum tímum síðar var skipið
komið samsíða mér og það rættist,
sem mér hafði dottið í hug. Þetta var
snekkjan „Bernina“ með fjóra Sviss-
lendinga og einn Spánverja um borð.
Við veifuðum, ljósmynduðum og
kvikmynduðum hvorir aðra. Og Sviss-
lendingurinn, sem liafði hjálparvél,
kom alveg upp að mér. Hvort ég
þyrfti nokkurs við? spurði liann. Ég
svaraði nei, en átti þó bágt með það
.. . Þarna sigldu fimni menn á fallegu
skipi í sörnu áttina og ég — þetta var
mikil freisting.
Við töluðum meira saman. Ég fékk
hjá þeim staðarákvörðun og Green-
wiöh-tíma. Svo skildum við ...
Og ég valt áfram á bátnum mínum.
Barðist við sjóinn, einveruna og
svefninn. —- Aleinn.
En hvers vegna var ég að kvarta
— þótt bjórinn flagnaði af mér und-
a nseltunni og kvikan væri ber svo
að ég varð að vefja tuskum um hend-
urnar á mér? Hafði ég ekki ráðist í
þetta af frjálsum vilja? Þessa hafði
ég óskað mér. Mér fórst ekki að
kveina.
Svo tók ég upp á því að fara að
syngja. Og þegar ég hafði sungið allt
sem ég kunni byrjaði ég á nýjan leik
aftur og aftur og hvað eftir annað.
Þegar maður syngur svona út í loftið,
er maður ekkert að liugsa um text-
ann — maður hugsar eiginlega um
ekki neitt. Og það er einmitt galdur-
inn. Mér fannst aldrei þörf á að vera
að hugsa. Til hvers var að hugsa í
þessari eyðimörk hafs og tóms?
MATSEÐILLINN MINN.
Vistirnar voru öðruvísi núna en i
tveimur fyrstu tilraununum. í tvær
vikur lifði ég eingöngu á eplum,
appelsnum, 200 gr. af kjöti á dag, og
svo því, sem ég gat veitt. Það var
einkum skel ,sem ég tíndi af bátnum,
ég þurfti ckki annað en beygja mig
út fyrir borðstokkinn til að ná í þær.
Þriðju vikuna varð ég að fleygja
því sem ég átti eftir af osti um borð.
Hann hafði ekki þolað hitabeltislofts-
lagið og seltuna, sitt á hvað. En í
staðinn át ég eina sneið af lauk á
dag. Með því móti gat ég varist skyr-
bjúgnum. Þegar ég burstaði tennurn-