Fálkinn - 24.05.1957, Blaðsíða 5

FÁLKINN
5
„Liberia 11“ undir fullum seglum. Báiurinn var 7.7 metra langur, en að-
eins 76 cm. breiður, svo að ekki var furða þótt hann yltri. Myndina í
horninu tók Lindemann af sjálfum sér á leiðinni.
ar fann ég aldrei til að blæddi úr
tannholdinu — það er venjulega
fyrsta einkennið.
Annars á ég ekki heiðurinn af því
að hafa notað laukinn fyrstur manna.
Columbus tók með sér lauk þegar
hann kom við í Kanaríeyjum. Arab-
arnir treystu sitrónunum betur. Og á
enskum skipum var það lengi lög, að
birgðir af sítrónum skyldu vera um
borð.
Á hverjum morgni tæmdi ég 400 gr.
dós af mjólk og á 'hverri viku át ég
hálft kíló af hunangi.
Ég varð að draga talsvert úr þess-
um matseðli er á leið, en það kom
ekki að sök. Þvert á móti. Með því
að fasta skynsamlega og léttast dá-
lítið, varð kroppurinn stæltari. Þar
með er ekki sagt að ég ráðleggi öllum
þeim, sem vilja megra sig, svona At-
lantshafsferð.
Þarna úti á hafi sá maður minna af
dýralífi, en þegar maður siglir nærri
ströndum. En þó sá ég liitabeltis-
fugla úti á miðju hafi. Þeir sáust
alltaf við og við og voru auðþekktir á
iöngu stélfjöðrunum. Þeir komu nærri
mér, flugu kringum mig og hurfu svo
og vældu um leið. Einu sinni komu
fjórir saman. Þeir reyndu að tylla sér
á siglutoppinn en mun hafa þótt það
of áhættusamt.
Flugfiskar voru með mér alla leið-
ina. Á hverjum degi sá ég þá lioppa
upp og stinga sér aftur, í livaða veðri
sem var. Þeir voru mér tii mikillar
dægrastyttingar.
Hákarlarnir eru sér i flokki. Þeir
komu og fóru eins og þjófur á nóttu.
Þegar ég sat i stýrisklefanum voru
þeir hættulausir. En ég 'þorði ekki
að baða mig, þeirra vegna. Að vísu
gat ég séð til þeirra gegnum kafara-
gleraugun, og af því að ég hafði sund-
fitar liefði ég getað bjargað mér urn
borð i tæka tið. En maðurinn sér ekki
nema framundan sér, og hákarlinn
getur komið eins og elding að baki
manni ... þess vegna þóttist ég aldrei
öruggur í sjónum, og síðustu þrjár
vikurnar baðaði ég mig aldrei.
Gullmakrillinn og hornfiskurinn
munu hafa haldið að ég væri eins
konar hákarl. Undir eins og þeir sáu
mig flýttu þeir sér á burt. Og það
þótti mér vænt um, því að þeir voru
alltaf á gægjum eftir skelfiskunum á
bátnum.
VERSTA PLÁGAN.
Drykkjarföngin hafði ég valið með
tililti til þess að ég átti 3000 sjómilna
leið framundan. Og þótt þetta væri
að vetrinum til, eftir Norðurlanda
timatali, var sólskinið ekki minna en
það er mest um hundadagana. Oftast
nær var ég alls nakinn niður að mitti,
því að það fannst mér besta vörnin
gegn því að fá blöðrur á skrokkinn
eða kýli eða bólgu. En þetta jók á
þorstann, sem alltaf kvaldi mig.
Ég blandaði vatni og rauðvini í
hlutfallinu 3:1 og þessi hálfsúri
drykkur var ágætur við þorsta. Ég
drakk fast að því einum lítra á dag,
og við þetta bættist mjólkin og saf-
inn úr kjötinu og lauknum. í hita-
beltinu er 4—5 lítarar talið lítið. En
samt þornaði é’g ekki um of.
Tilraunir minar til að safna rign-
ingarvatni tókust illa. Þegar rigndi
var oftast nær hvasst líka, og þá
hafði ég annað að gera við hendurn-
ar en að safna vatni í segl. Og hvneær
sem ég reyndi það blandaðist sælöður
saman við hreina vatnið.
Heilsufar mitt var óaðfinnanlegt
allan timann. Engir kvillar stafandi
af vöntun á næringu, engir verkir í
liðamótunum. En blöðrurnar kvöldu
mig, einkum þar sem hörundið vökn-
aði mikið í sjó. Saltvatnið brenndi
þurra 'húðina, og svo steikti sólin
liana á eftir. Og svo kom saltvatnið
aftur. Ef ég vöknaði ek'ki í lengri
tima burfu blöðrurnar. En ég var
sjaldan svo heppinn. Og síðasta hluta
ferðarinnar var ég alltaf rennblautur.
Ég fékk lika kýli, sem mig verkjaði
i, sérstaklega vinstra megin á háls-
inum, og þar bólgnaði ég mikið. Og
ég fékk verki i vinstri fót og sá mér
ekki annað vænna en að nota penicil-
lin, sem dró úr kvölunum um sinn.
Og allan tímann var ég með bólgu-
hnúta i liörundinu. Loks átti ég orð-
ið erfitt með að sitja, og gat ekki
sofið á nóttinni. Ég var orðinn illa
kominn er ég átti skanimt ófarið til
AntiIIes-eyja.
En nú var ég kominn svo nærri
markinu að ég bar allar þessar hrell-
ingar betur en ég hefði gert ella.
DÁSAMLEGT JÓLAKVÖLD.
Einn morguninn í birtingu stóð ég
fram á og var að fást við fokkuna.
Þá sá ég tvo freygátufugla á sveimi
yfir mér. Þetta eru landfuglar og ég
sá að nú gat ekki verið mjög langt
til lands. Ég horfði lengi á hve þessir
fuglar flugu fallega. Þetta var 23.
desember.
Þann 24. des. sá ég fjóra freygátu-
fugla og um miðjan dag brunaði flug-
vél yfir mér. Hávaðinn í hreyflunum
var eins og negrasöngur í eyrunum
á mér. Ég gat ekki liugsað mér feg-
urri jólasöng. Og nú langaði mig til
að fá jólagjöfina mína: Landsýn af
eynni Antigua!
Ég átti 50 sjómílur ófarnar. Það
var ekkert. Ég lrló og söng. Vindur-
inn var hagstæður. Ég sigldi langt
fram á nótt, en sá ekki land — ekkert
Ijós — enga strönd.
Skyldi mér hafa misreiknast staðar-
ákvörðunin? Það var ekkert við því
að gera. Ég varð að sigla áfrarn, hvort
mér var það ljúft eða leitt. Það kom
ekki til mála að sofa.
Um miðja nótt sá ég skýjaþykkni
framundan, hlaðið þrumum og elding-
um. En það veður fór framhjá mér.
Kl. 0.35: Tvö ljós framundan!
Fiskiskip? Vitar Antigua? Eða —
kannske voru það bara tvær stjörn-
ur ... ?
Klukkan 12 mnútur yfir þrjú fékk
ég að vita vissu mína: Ég sá land!
Upplýstan glugga og fyrir innan hann
fólk, sem ekki hafði lokið jólagleð-
inni ennþá ... Ég varð angurbliður:
Jólakvöld og ég aleinn 'hérna ... En
svo varð ég eins og barn. Ég vildi
halda upp á jólin. Ég leitaði og leitaði.
Og loksins fann ég súkkulaðiplötu.
Ég sá ljósin hverfa og rofa til fyrir
nýjum degi. Tók inn drifakkerið og
vatt upp segl og sigldi fyrir suður-
odda Antigua í vesturátt. Ég sá græn-
ar liæðir, kókospáhna, hvít hús, him-
inblátt liafa — þetta var Paradís ...
Enn liðu finnn dagar þangað til ég
komst til stærstu Jómfrúreyjarinnar,
MAÐUR FRÁ MARS? — Nei, þetta er
jarðbúi, en hann er að vinna við
frumefnið plutonium. Hann er starfs-
maður á bresku kjarnorkustöðinni í
Harwell, en þar var ljósmyndurum
leyft að koma núna nýlega, í fyrsta
skipti. Búningurinn sem hann er í,
ver hann gegn skaðlegri útgeislun frá
plutonium.
NÝTT LÝÐVELDI. — Pakistan hefir
verið enskt samveldisland með ekki
ósvipuðu fyrirkomulagi og t. d. Ástra-
lía. En nú á það að verða lýðveldi,
eins og Indland. Eigi að síður verður
það áfram í breska samveldinu. —
Þessi mynd er frá Pakistan. Þar sjást
vagnar sem úlfaldar draga, innan um
nýtísku sporvagna.
Frjósamasta kona sem sögur fara
af var rússnesk, gift Fedor Vassilet.
Hún lá 27 sinnum á sæng og eignað-
ist 69 börn — 16 sinnum tvíbura, sjö
sinnum þríbura og ferna fjórbura. —
Frú Marie Cyrr frá Fort Kent í
Maine, Bandaríkjunum, giftist 17 ára
og eignaðist barn á hverju ári næstu
26 ár í röð, og lifa 19 þeirra. Hún er
ekki nema 46 ára og getur vel eign-
ast fleiri. — Óstaðfest er hins vegar
sagan um Margaritu Goncalez, sem
segir, að liún hafi legið 33 sinnum
á sæng og átt 158 börn með tveimur
eiginmönnum sínum — 144 drengi og
14 stúlkur.
—O—
St. Croix. Ég sigldi inn á höfnina i
Christiansted.
Þann 29. desember 1955, á 65. degi
eftir að ég lagði upp frá Kanaríeyjum,
stóð ég aftur á þurru landi.
E n d i r .