Fálkinn - 24.05.1957, Page 6

6
FÁLKINN
FRAMHALDSGREIN.
Á SVIFRÁNNI
KVIKMYND ASAG A.
MIKE REIÐIST.
Tino var auðunninn. Hann féll
strax fyrir yndisþokka Lolu. Dverg-
urinn Max sá þau á gangi um kvöld-
ið, og þau leiddust. Lola sagði Tino
ævisögu sína, og hve mikið sig lang-
aði að taka þátt í svifrárnúmerinu.
Og Tino fannst það ljómandi góð
'hugmynd.
Mike kom inn á teiksviðið nokkrum
dögum fyrir frumsýninguna. Ilann
var í slæmu skapi út af símtali. Fyrr-
verandi félagi hans, Ottó — sá sem
var með honum þegar slysið varð —
hafði hringt. Hann þurfti nýjan
„svifmann“ i svifrárnúmerið sitt, i
sirkus, sem hann liafði komið á lagg-
irnar sjálfur.
—• Ég geri þér greiða, sagði Otto.
— Þú getur ekki unnið lengur með
þennan fót þinn. Láttu mig fá Tino
og ég borga þér eftirlaun.
Það var engin furða þó að Mike
væri áhyggjufullur.
Og nú labbaði hann inn á hring-
sviðið og sá ekki eina heldur tvær
manneskjur uppi undir hvelfingunni.
Lola rólaði sér fram og aftur á svií-
ránni, en Tino studdi hana. Og hlát-
urinn i þeim hrundi þarna að ofan
eins og konfettí.
Mike skálmaði fram fokreiður og
hrópaði upp: — Tino! Hann steig
fætinum í kaðalstigann. — Láttu
liana fara niður. Það er ekkert rúm
fyrir hana þarna uppi.
Hann gat séð að Tino kafroðnaði.
— Hún er dugleg, sagði liann til að
mæla með henni. — Líttu á hana!
Lola sveiflaði sér og gerði einfalda
æfingu á svifránni.
En Mike var ekki i skapi til að
láta telja sér hughvarf þessa stund-
ina. Hann steytti hnefana í áttina til
þeirra. — Láttu hana fara niður!
Bouglione hafði veitt þessu eftir-
tekt og kom nú til Mike. — En hún
sómir sér prýðilega þarna, finnst þér
ekki?
— Ekki i minu númeri, sagði Mike
reiður.
— Láttu hana gera eitthvað einfalt.
Það bætir númerið.
Nú flaut út af. Mike var að rifna
af vonsku.
— Bætir? Á kvenmaður að betrum-
bæta það? Og svo er enginn tími til
þess heldur. Ef við hleypum henni
að núna, missum við þrefalda heljar-
stökkið á frumsýningunni.
En nú var farið að siga i Bouglione
líka. — Það er ég sem borga, Ribble.
Ég veit hvað fólkið vill — og kaupi
það.
Mike svaraði hægt og rólega: — Ég
er að reyna að búa til fallegustu svif-
rársýningu, sem nokkurn tíma 'hefir
verið sýnd í þessum sirkus. Ég reyni
að fara svo langt, sem komist verður
með mikilli lífshættu. Og þér talið
um glys og paliettur.
— Ég geri það sem mér sýnist,
sagði Bouglione. —• Það er ég sem
ræð í þessum sirkus. Annaðhvort
verðið þið þrjú saman á frumsýning-
unni, eða ekkert ykkar.
Bouglione fleygði vindilstúfnum i
saghrúguna og sneri bakinu við Mike.
En Mike klemmdi saman varirnar
og fór klifra upp kaðalstigann.
Tino gaf lionum auga og sagði við
Lolu. — Nú kemur liann. Yertu ekki
hrædd! En samviska Tinos var ekki
sem best.
Andlit Mikes var eins og höggvið i
stein. Hann kallaði til Lolu af pall-
inum sínum, að hún skyldi sleppa
rónni.
Hún gerði undir eins eins og hann
sagði og Mike kallaði aftur: — Þú
vilt vera með? Komdu þá hingað!
Lolu var ómögulegt að láta ekki
á þvi bera að hún var hrædd, en eng-
in miskunn var hjá Mike. Hann starði
kuldalega á hana. — Byrjaðu! Ég
skal segja lil þegar þú átt að sleppa!
Lola mændi augunum á Tino til að
biðja um hjálp, en hann hristi höf-
uðið. Hún varð að bjarga sér sjálf.
Augnablikið er hún kastaði sér á svif-
rána var það versta sem hún hafði
lifað. Ráin gekk liærra og hærra.
Loksins heyrðist skipunarorðið frá
Mike og i örvæntingu kastaði hún sér
fram og Mike greip um úlnliðina á
henni. Hann tók snilldarlega á móti.
Mike horfði á stúlkuna, sem hékk
ósjálfbjarga í höndum hans. Allt í
einu sleppti hann henni og hún lenti
spriklandi í netinu. Hann hló framan
í andlit hennar, sem var afskræmt
af reiði og kallaði ertnislega: — Þetta
vildirðu! Komdu aftur! Næst skaltu
róla þér enn hærra!
Lola hafði fengið sínu framgengt,
en uppfró þessari stundu breyttist
sambúðin milli Tinos og Mikes.
TINO VELUR UM.
Mike varð súrari og önugri eftir þvi
sem nær dró frumsningarkvöldinu.
Það leið ekki svo dagur, að hann rif-
ist ekki við Tino á æfingunum, og
það var Loia, sem þeir rifust um.
— Það er ekki henni að kenna,
byrjaði Tino. — Bouglione átti upp-
tökin að því að hún yrði með okkur.
En Mike vildi ekki hlusta á hann.
— Hvernig komst hún hérna upp á
pallinn? Varst það ekki þú, sem
hjólpaðir henni?
Tino varð að jóta það, en það hafði
aðeins verið gert í gamni, sagði hann.
— Þú þekkir hana ekki. Hún hefir
átt svo erfitt um ævina.
Nú gekk fram af Mike. Hann glotti.
— Hlustaðu nú á: Hún mangaði til
við mig fyrst. Ég vil hafa tveggja
manna númer. Og ef þú spyrð hvers
vegna, þá er það af því, að annar
svífur og hinn gripur — og ekki koma
fleiri við það mál.
Tino horfði alvarlegur á vin sinn:
— Enginn skal komast upp á milli
okkar, Iþví lofa ég.
Þetta var daginn fyrir frumsýning-
una og Tino hafði einlæg áform um
að vera á Mikes bandi. Þá kom Lola,
falleg og yndisleg.
— Er hann reiður ennþá? spurði
hún kviðin og horfði á Tino. — Þú
ert reiður líka?
Hann horfði ásakandi á hana. —
Þú hafðir talað við Mike áður?
Hann hlýtur að hafa misskilið mig,
flýtti Lola sér að svara. — Það var
Bouglione, sem átti hugmyndina að
þessu.
— Ég kom til að læra þrefalt helj-
arstökk, sagði Tino fálátur.
— Og þú heldur að ég liafi ætlað
mér að spilla þvi?
Fallega andlitið á Lolu varð allt í
einu svo hnuggið, að Tino hefði helst
kosið að gefast upþ skihnálalaust. En
liann varðist dálitla stund enn.
— Mike 'heldur það, og við verð-
um að halda það sama, sagði hann
súr. — Hvorugur okkar getur nokknð
án hins.
— Ég vissi eklcert um þetta. Lola
horfði prófandi á hann. — Þá hefði
ég ekki látið Bouglione hafa mig í
þetta. Ég er lirædd um að ég eyðileggi
númerið ykkar. Ég fer til Marseille
á morgun. Félagar minir hafa marg-
vislegar ráðagerðir viðvíkjandi mér.
Svo þagði hún drykklanga stund.
Það var auðséð á andlitinu á Tino,
að hann leið miklar kvalir. Það var
ekki létt að velja milli hennar og
Mike.
— Ég vildi fremur vera lítill þátt-
ur í stóru númeri en stjarnan í venju-
legu númeri, sagði hún með grátstaf-
inn i kverkunum. — Vertu sæll!
Það glamraði undan liælunum
hennar á gangstéttinni er hún hljóp
burt. En Tino vildi ekki missa hana,
gat ekki sleppt henni. Allt i einu fann
hann hvers virði hún var honum. —
Vertu kyrr, Lola! Farðu ekki! hrópaði
'hann.
Tino hafði gefist upp.
Mike sá strax hvernig komið var,
þegar Tino kom inn í kaffihúsið bros-
andi út undir eyru rétt áður en þeir
ættu að fara að hafa fataskipti undir
frumsýninguna. Það var nóg að sjá
andlitið á honum. Drengurinn var
ástfanginn út yfir eyru, og það var
engum blöðum um það að fletta, hver
sú útvalda væri.
Þeir heyrðu stympingarnar í bið-
röðinni við aðgöngumiðasöluna.
Tino pikkaði fingri í borðið og gat
ekki setið kyrr.
— Þú ert seinn á þér, sagði Mike
stutt. — Ætlaðir þú ekki að athuga
uppsetninguna á rólunum?
Tino roðnaði.
— Ef þú hefir ekld gát á öllum
köðlunum, gæti farið illa, sagði Mike.
— 'Þú mátt aldrei treysta öðrum —
jafnvel ekki mér.
Tino og Mike fóru inn i leikhúsið
til að 'hafa fataskipti. Meðan þeir
voru að fara i búningana heyrðu þeir
fyrirganginn í fólkinu, sem var að
troða sér í sætin. Svo fóru þeir fram
til hins sýningarfólksins, sem beið
eftir að röðin kæmi að sér. Trurnbu-
drunur heyrðust, og fiflin stóðu upp,
slökktu í vindlingunum og hlupu inn
í ganginn að leiksviðinu.
Það var fullt hús. Sirkusstjórinn
sat á sínum stað og var að tala við
John Ringling-North, hinn kunna
sirkus-ráðningarstjóra.
— Ég býst ekki við að ég hafi neitt
sem yður þykir matur í núna i kvöld,
sagði Bouglione. Hann vissi vel að
ef North sæi eitthvað sem honum lit-
Tino var auðunninn. Hann féll undir eins fyrir yndisþokka Lolu.