Fálkinn - 24.05.1957, Page 12

12
FÁLKINN
Undir
stjörnum Parfsar
Leikurinn hélt áfram. Giulietta Belloni
hafði aftur náð tökum á áhorfendunum. Feld-
urinn var gleymdur. Það eina sem nokkru
varðaði var tónlistin og söngurinn og þráð-
urinn í leiknum. Aðeins einu sinni — þegar
Tosca hafði drepið Scarpia og gekk út og dró
hvíta feldinn á eftir sér — litu nokkur and-
iit upp í stúku Florians. En alvarlega unga
stúlkan, sem sat þar í fallega græna kjólnum,
virtist vera með allan hugann við leikinn og
ekki gefa því gaum að tekið var eftir henni.
Tjaldið féll, lófaklappið byrjaði og svo var
kveikt á Ijósunum aftur.
Agneta tók á því sem hún átti til og sneri
sér að Florian. Hann virtist enn kaldur og
æstur og reiður.
„Hvernig dirfist þér?“ sagði hún og rödd-
in titraði af reiði.
„Mademoiselle! Þessa setningu hefði ég átt
að segja en ekki þér,“ sagði hann þurrlega,
en hún tók eftir að það kom dálitið flatt upp
á hann að sjá hve reið hún var.
„Ég á engin orð yfir það sem ég hugsa um
yður, því að ég gæti ekki stillt mig nógu vel
ef ég segði þau,“ hélt hún áfram. „En síðar
meira verðið þér að gera svo vel og gera mér
grein fyrir hvers vegna þér flækið mér inn
i jafn lúalegt mál og þetta.“
„Ég er vanur því að skipunum mínum sé
hlýtt, án þess að þurfa að gefa skýringar á
þeim, svaraði hann stutt.
„Þá verðið þér að breyta af venjunni í
þetta eina sinn.“
Þögin á eftir var óviðfelldin og þeim var
báðum mikið niðri fyrir. Loks sagði hann:
„Ætlið þér að koma fram í forsalinn í hlé-
inu?“
„Nei.“
„Leyfið mér að benda yður á, að þér eruð
hér til að sýna feldinn minn.“
„Ég hefi þegar sýnt hann,“ svaraði Agneta
rólega.
Hann leit á hana aftur og hún tók eftir
að ofurlítið bros var að brjótast fram úr
reiðisvipnum á anditinu á honum. „Ég hefi
aldrei vitað, Gabrielle litla, að þér væruð stöð
og þrá eins og asni,“ sagði hann.
„Einmitt það? Þá ættuð þér að vita, að
þegar asni slær þá gerir hann það svo um
munar,“ svaraði hún.
Nú hló hann. Stuttan ergelsishlátur. Svo
stóð hann upp og gekk út úr stúkunni og
skildi hana eftir.
Agneta sat þarna, róleg að því er virtist,
og það sópaði að henni. Þrátt fyrir reiðina
hafði hún ekki gleymt að hún var sýnistúlka
þangað til hún kæmi út í bifreiðina aftur.
En mest hef ði hana langað að taka höndunum
fyrir andlitið og gráta.
Hún fann kuldahroll fara um sig alla, eins
og eftir ákafa geðshræringu eða taugaáfall,
og hún rétti út höndina eftir feldinum. En
svo hugsaði hún sig um og lét hann liggja
á stólbakinu. 1 sömu svifum kom Roger inn
í stúkuna.
„Ó, Roge'r!“ Hún stóð upp og horfði á
hann og sárlangaði til að fleygja sér í faðm-
inn á honum. „Roger!“ Hún gat ekki sagt
nema nafnið, en henni var léttir að segja þó
ekki væri meira. Það færði hana nær veru-
leikanum.
„Roger,“ hvíslaði hún í þriðja sinn og fékk
tár í augun.
„Sestu aftur, góða!“ Roger tók um báðar
hendur hennar og þrýsti henni niður í stólinn.
„Hvað er eiginlega um að vera?“
„Ég ... ég veit ekki. Hvar er Eva?“ spurði
hún svo.
„Ég kom henni fyrir hjá nokkrum kunn-
ingjum mínum. Hvar er Florian?"
„Það veit ég ekki. Og mér er líka alveg
sama um það. Ég hugsa að hann hafi orðið
fokvondur út af því að ég.vildi ekki fara út
milli þátta og sýna mig í þessu þama.“ Hún
benti á feldinn.
„Hver var tilgangurinn? Að gera Belloni
gramt í geði?“
„Og eyðileggja sýninguna fyrir henni.
Tókstu ekki eftir hvernig fólk var farið að líta
á mig og gera samanburð á feldunum í stað-
inn fyrir að taka eftir því, sem var að gerast
á leiksviðinu? Þetta var andstyggilega gert
af honum — hvað svo sem 'hún hefir gert
honum.
„Hefir hún gert honum eitthvað illt?“
spurði Roger.
„Eins og ég viti það? Ég veit ekkert um
hans einkamál. En ég veit það eitt, að engum
er heimilt að auðmýkja fólk á þann hátt sem
hann hefir gert og reyna að spilla fyrir jafn
ágætri listakonu. Ég hefði aldrei tekið í mál
að fara hingað ef ég hefði vitað að hann
ætlaði að nota mig svona.“ Hún beit á vör-
ina. „Og samt varð ég að sitja hérna og
reyna að vera sem fallegust og sóma mér
sem best, þótt mér finnist ég vera eins og
eldfjall, sem er í þann veginn að gjósa.“
„Veslingurinn.“ Roger brosti til hennar,
nlýlega og eins og góður kunningi. „Kannske
þú viljir helst fara heim núna? Ég get beðið
kunningjana mína að hugsa um Evu meðan
ég skrepp með þig heim til þín.“
Tilhugsunin um að fá að sitja í friði og
ró í bíl Rogers var svo freistandi að Agneta
var komin á fremsta hlunn með að taka boð-
inu. En þá minntist hún þess, sem af slíku
mundi hljótast — og að þá gæti hún aldrei
krafist skýringar af Florian á atferli hans.
„Nei, þökk fyrir,“ sagði hún angurvær.
„Þetta er fallega boðið, Roger, en úr því að
ég er komin hingað þá er réttast að ég þrauki
til enda.“
Hann virtist efins, en Agneta var ákveðin.
Loks skildi hann við hana eftir að hafa sagt
nokkur hughreystingarorð. Florian kom ekki
inn fyrr en dregið hafði verið úr birtunni
í salnum.
Þau töluðust ekki orð við, Agneta og hann.
Allan síðasta þátt höguðu þau sér eins og þau
þekktust ekki. En þegar tjaldið var fallið og
Giulietta Belloni tók á móti fagnaðarlátum
fólksins í síðasta sinn, stóð Agneta upp og
lét Florian leggja feldinn á axlirnar á sér.
„Þér viljið auðvitað ekki koma með mér
að tjaldabaki? spurði hann um leið og þau
gengu út úr stúkunni.
„Einhvern tíma í annað skipti, en ekki í
kvöld,“ svaraði Agneta. Og hún sá að Florian
beit á vörina — hún gat ekki séð hvort hann
var heldur reiður eða gerði að gamni sínu.
Fólkið góndi á þau er þau gengu hægt að
aðaldyrunum, en nú hafði Agneta ekkert
gaman af að vekja eftirtekt. Ef til vill horfði
sumt fólkið á hana með óblandinni aðdáun,
en úr augum flestra skein aðeins forvitni.
„Á ég að aka yður beint heim?“ spurði
Florian er þau voru sest í bílinn.
„Mig langar ekkert til að borða kvöldverð
með yður, ef það er það, sem þér eigið við,“
svaraði Agneta. Slík ókurteisi í svörum hefði
henni fundist óhugsandi fyrir tveimur tímum.
„Þér ráðið því.“ Hann sagði bílstjóranum
hvert aka skyldi og hagræddi sér í sætinu
við hliðina á henni.
En þegar bíllinn rann fram Avenue de I‘
Opera skildi Agneta að hann mundi ekki hafa
tíma til neins konar skýringa ef þau færu
beint heim til hennar. „Viljið þér biðja bíl-
stjórann að aka dálítið um borgina,“ sagði
hún stutt, eins og hún teldi sig hafa rétt til
að tala við húsbónda sinn í þessum tón.
Georges Florian horfði lengi á hana, og
fyrst hélt hún að hann mimdi minna hana á,
að hún væri sú minnst kunna af sýnistúlk-
unum hans og sú, sem hann gæti best verið
án. En hann brosti aðeins út í annað munn-
vikið og breytti skipun sinni til bílstjórans.
„Nú fáum við tíma til að tala saman,“
sagði Agneta og starði beint fram.
„Góða Gabrielle, það tekur ekki langan
tima að segja það sem ég þarf að segja,“
svaraði hann þurrlega. „Ég sætti mig aldrei
við óhlýðni af 'hálfu starfsfólks míns. Sá sem
reynir slíkt verður að fara.“
Hún fann að hún fölnaði, en varð að duga
eða drepast og svaraði: „Ég var ekki eingöngu
sýnistúlka yður i kvöld, herra Florian. Þeg-
ar ég er í tískuhúsinu yðar verð ég að hlýða
yður í öllu, en þegar ég er ekki þar — jafn-
vel þó að ég sé í fatnaði frá yður — er ég
frjáls manneskja. Þér höfðuð engan rétt til
að flækja mér inn í þetta mál og gera mig
meðseka í verknaði, sem þér vissuð að ég
hefði vísað á bug með fyrirlitningu ef ég hefði
vitað um hann fyrirfram."
„Þér voruð þarna til þess að sýna feldinn
minn,“ svaraði hann kuldalega.
„Ég var alls ekki í leikhúsinu til þess! Hún
sneri sér að honum og var reið. „Ég var þar
til að auðmýkja vinkonu yðar.“
„Giulietta Belloni er ekki vinkona mín
framar,“ svaraði hann rólega. •
„Mig gildir alveg einu hvað hún er eða
hvað hún hefir gert!“ Agneta varð skjálf-
rödduð. „Ég veit aðeins það eitt, að það var
Ijótt, skammarlegt og viðbjóðslegt að gera
þetta gagnvart henni. Og það skammarleg-
asta var að flækja mig — sem ekkert vissi
og ekkert kom þetta við — i málið. Hvað