Fálkinn - 31.05.1957, Page 7

FÁLKINN
7
Úr nnifálum
f9.
Crnnlnnrfsför nrið 16^2
(ÚR SEILU-ANNÁL).
Tino við svifrána, sagöi hún. — Lofðu
honum að njóta frelsisins.
Mike hallaði sér aftur í stólnum.
— Það er of seint. Þú heyrðir hvað
hann sagði.
Það fauk í Rósu og hún hristi
handlegginn á honum. — Ert þú stein-
blindur, maður? Sérðu ekki að það
er ekki liann Tino, sem hún er að
draga sig eftir, heldur þú?
Mike horfði furðublendnum augum
á hana. — Hvernig veistu það?
— Ég er kvenmaður sjálf. Held-
urðu ekki að ég hafi lent í þessu
sama?
Nú hækkaði brúnin á Mike. — Nú
hefirðu tryggt mér þrefalda stökkið,
sagði hann. Svo stóð hann upp og
gekk út að dyrunum.
Rósa sat eftir og var um og ó. Nú
hafði henni skilist hvað hann hafði
i hyggju. Hún kallaði á eftir honum
í angist: — Gerðu það ekki, Mike.
Láttu Lolu i friði. Þú getur brennt
þig á henni.
Mike var harður á brúnina er hann
leit til hennar um öxl sér. — Láttu
mig urn það, sagði hann og fór út.
Mike fór sér hægt næstu vikuna.
Hann var alltaf að æfa Tino.
Svo kom augnablikiö, sem hann
hafði biðið eftir. Þegar Tino hafði
fullþjálfað þrefalda heljarstökkið,
sem endaði í öryggisnetinu, sagði
Mike honum að fara og láta nudda
sig, og hvíla sig svo. Lola hafði orðið
eftir á pallinum og Mike sveiflaði sér
til liennar á svifránni. — Nú skulum
við æfa okkur!
Hún kinkaði kolli og fór að gera
venjulegu æfingarnar sínar. Mike
brosti til hennar. — Við skuluin
reyna nýja bragðið. Sveifiu afturá-
bak.
— Þú ert að gera að gamni þínu,
— ég er ekki nógu fim til þess, sagði
Lola.
— Hvers vegna ekki? Ætlar þú
ekki að læra svifin?
Hún gat ekki færst undan og þau
sveifluðu sér hvort á móti öðru i ról-
unum. Mike fór gætilega að henni til
þess að reyna að hafa úr henni
hræðsluna, og eftir nokkrar sveiflur
var Lola farin að verða áræðnari.
Hún kom fljúgandi á móti honum og
Mike greip handsterkur um úlnliði
hennar og lét hana dingla. Þau dingl-
uðu lengi fram og aftur og andlit
þeirra vissu hvort að öðru.
— Þetta tókstj sagði Lola hrifin
eins og barn.
Svo starði hún hissa og undrandi
í augun á Mike. Það var alúð og til-
beiðsla i augunum, og allt i einu dró
hann hana að sér og kyssti hana á
munninn.
Þetta var nýtt ævintýr fyrir Lolu.
Þetta var ekki hin ungæðislega til-
'beiðlsa Tinos, heldur sterkar tilfinn-
ingar fullþroska manns.
En er þau svifu aftur að pallinum
skýrðust hugsanir hennar. Hana fór
að gruna að þetta hefði verið gert
að yfirlögðu ráði af Mikes hálfu, og
varð sótsvört af reiði. Hún starði á
glottandi andlitið á Mike, og steig
fast á höndina á honum. Hann sleppti
takinu og lét fallast niður í netið,
en Lola lét dæluna ganga.
Mike hoppaði upp og niður i net-
inu og nú lá vel á honum. Rósa hafði
haft á réttu að standa. Nú ætti hann
hægan leik.
Bouglione hafði staðið i afdrepi
niðri við leiksviðið og horft á allt
saman.
Framhald í næsta blaði.
Þetta sumar bjuggust 2 skip af Dan-
mörku að leita Grænlands, reyndu til
tvisvar og komust i landsýn, en urðu
frá að víkja fyrir hafis, leituðu til
þriðja sinn, tróðu þá að landinu, en
ei sáu þeir líkindi til byggingar eður
bæja. Kom þar til móts við þá fólk
það, er þeir meintu þar byggi, á sín-
um selskinnsbátum, og ei meira en
einn á hverjum. Voru þeir svartir að
sjá á hár og hörund, og lika að sjá
sem gljáði eður glitti á andlit þeirra,
hvergi hvítt á þeirra holdi, nema i
lófunum; skildu þar hvorugir aðra;
hófu þá kaupstefnu sín á milli með
bendingu. Vildi það fólk helst hafa
járn, og gáfu fyrir eina nál selbelg og
fyrir hnífsbrot eina náhvalstönn, lika
og aðrar livalfiskatennur, einn sín
yfirföt; ein kona af þeirra liði seldi
öll sín föt og stóð svo eftir nakin, tók
fyrir hálft krókakerfi. Voru þeirra
föt svo gerð: Við skinnhempuna (af
selskinni) var áfastur hötturinn upp
á höfuðið og hneppti niður á milli fót-
anna, svo snillilega og vel tilbúið, sent
verða kunni. Konurnar með sama
búnað, en höfuðbúnaður þeirra sem
skautafaldur, tengslaðar saman fugla-
fitir, hver á móti annari, ei mjög hátt,
en settar á fiskikvarnir um ennið,
hvað líkast er að vera hafi átt mynd
af gullhiaði, sem konur báru hér áð-
ur, er vér köllum koffur, en i kollinn
fiskroð þykkt að halda í sundur fald-
inum að ofan, en þó svo artuglega
samtengt og niðursett, að ei sást mót
né samkoma þar á milli. Mál þeirra
undirstóðu þeir ekki; hnífinn skildist
þeim kalla hykhak en prjón heitor,
en sólina meintu þeir þeir kölluðu
marmar, og hneigðu sig á morgnana.
þá hún upprann. Eitt hús sáu þeir
þar stórt, allt af hvalbeinum, allt al-
autt, en nýjar mannavistir þar inni.
Einn mann sáu þeir þar, er þeim
þótti helst afbragð vera. Hann var í
hringabrynju skósíðri, snjóhvitri,
gerðri af tönn og góðu beini forkunn-
arvel. Hann skoðaði skip þeirra
grandvarlega allt um kring; gast þeim
ekki að hans smásmuglegri aðgætni,
og hleyptu af einu stykki. Hvarf hann
þá strax i brott. Einn mann sáu þeir
þar öðruvís búinn, þó í selskinnsföt-
um, en nærliafnarklæði af hreindýra-
görnum. Knífar þeirra, öxar, sagir og
aunglar, allt af beini, þó svo skarpað
sem hárknífar. Líka sáu þeir þar boga
og beinpílur, með hverju þeir hæfðu
allt hvað til skutu; pilan var ger með
2 fjöðrum löngum og agnúum, svo þó
broddur píiunnar færi á mis við það,
sem þeir vildu hæfa, þá samt skarst
fyrir fjöðrum pílunnar. Einn mann
sáu þeir skjóta þar sel, sá þeim virt-
ist að þyngd skippund. Sá maður tók
strax úr beinliníf sinn, stakk á háls-
inn, setti á pípu og drakk blóðið, lagði
siðan á bak sér og bar burt. Hrár
selur og lýsi til þorstadrykks var
þeirra fæða, en brauði og víni spilltu
þeir út, þó boðið væri. Ei virtist þeir
þeim mjög stórir, en tröllsterkir, að
þeir sáu. Ekki forðuðust þeir að þjóna
eðli sinnar náttúru í allra augsýn,
hvar sem kominn var. Vil eg ekki
framar innsetja um hegðun þeirra og
háttalag, þó af framandi og sannorð-
um mönnum lieyrt hafi, er eg við þann
kaptein talaði, sem þaðan kom, að
nafni Davíð de Nell. Sigldu svo á 5
eður 6 dægrum í Hólm suður og þótt-
ust hafa gert góða reisu með litlum
kostnaði. Hafa þeir ekki fjarlæga far-
ið stefnu Eiríks rauða, er gamli ís-
lands sjáreikningur tilvísar.
Niðurlag næst.
Cary Cooper hefir skrifað endur-
minningar sínar og selt þær frönsku
forlagi, fyrir 35 milljón franka. Að
vísu varð Cary að fá annan mann
til að færa endurminningarnar í let-
ur, þvi að hann er slakur í réttritun,
og varð að borga honum 5 milljónir
fyrir það. Og fjórar milljónir borg-
aði hann milliliðnum, sem annaðist
söluna. Og svo kom franski rikis-
sjóðurinn og vildi hafa sitt, svo að
loks urðu það ekki nema þrjár mill-
jónir, sem Cary fékk sjálfur.
—0—
Á 'legsteini frú Mary Honeywood
í Markshall-kirkjugarði í Essex, Eng-
landi, er skráð, að þegar hún dó, 92
ára þann 2. maí 1620, hafi hún átt
16 börn, 114 barnabörn, 228 barna-
barnabörn og 9 barnabarnabarna-
börn — eða alls 367 afkomendur.
—O—
Greta Garbo hefir selt Beaverbrook
biaðakóngi útgáfuréttinn að endur-
minningum sínum fyrir 250.000 sterl-
ingspund. Ekki er vitað hvort hún
semur þær sjálf eða hefir fengið ein-
livern hjálparkokk til að færa þær í
letur.
—O—
Þyngsti núlifandi maður, sem vitað
er um, er Robert Earl Hughes i Fish
Hook i Illinois. Hann er 28 ára, 6
feta hár og vegur kringum 465 kiló.
Buxnastrengurinn hans er rúmir 2.5
metrar á lengd.
—O—
FYRR OG NÚ. — Á lögreglumála-
sýningu, sem nýlega var haldin í
Essen í V.-Þýskalandi, má sjá hvílík-
ur feikna munur er á yfirheyrsluað-
ferðum lögreglunnar nú á dögum, frá
því sem fyrrum var. f gamla daga
var sakborningur látinn sitja á pynt-
ingastól með járngöddum meðan ver-
ið var að krefja hann sagna, eh nú
eru notaðir svonefndir „lygaljóstrar-
ar“. Sakborningurinn situr í þægileg-
um stól, en rafmagnsáhöldin eiga að
sýna hvort hann segi satt eða ekki.
NÝR NATO-FORSTJÓRI. — Á ráð-
herrafundi NATO-þjóðanna, sem
haldinn var í París í desember var
rneðal annars kosinn nýr fram-
kvæmdastjóri í stað Ismay lávarðar,
sem hefir sagt starfinu lausu. Fyrir
kjörinu varð belgiski utanríkisráð-
herrann Paul Henri Spaak, sem mik-
ið hefir komið við alþjóðamál í mörg
ár, og er einn af bestu stuðnings-
mönnum NATO.