Fálkinn - 31.05.1957, Qupperneq 12

12
FÁLKINN
Undir
stjörnum Parfsar
>0A*>£A*>iA#>lA*>£A*>iA#>U&*>(Á*>iA*>£A*>íA*>nA*>£A*
Hún andvarpaði djúpt. „En nú ,er það búið.
Hún rétti úr sér og hann dró að sér hand-
legginn af öxlunum á henni.
„Þú þarft ekki að biðja afsökunar,“ sagði
hann hægt, og nú var rödd hans ekki þurr
eða kersknisleg, ekki köld og skipandi. Hún
var einkennilega hreinskilnisleg. „Það er ég
sem á að biðja afsökunar. Ef þér er nokkur
huggun að vita það, þá ætlaði ég í fyrstu
að láta Héloise fara með mér í kvöld. En ég
breytti ákvörðun þegar ég heyrði hvernig
ungfrú Alm reyndi að iítilsvirða þig og særa
þig. En því miður hugsaði ég ekki út í hvern-
ig þú mundir taka þessu. Ég er ekki vanur
því að fól'k sé að hugsa út í hvað rétt sé og
hvað rangt, og mér datt ekki í hug að þú
mundir taka málstað Giuliettu Belloni svona
eindregið."
„En þetta var ekki rétt gert af þér,“ svar-
aði Agneta.
„Getur þú sagt nokkuð um það?“ Hann
hló lágt. „Þú veist ekkert hvernig því máli
er varið.“
„Hvað liggi að baki þessu, áttu við?“ Henni
var dálítið órótt, eins og hún byggist við að
hann mundi koma með einhverjar uppljóstr-
anir, sem mundi gera vonbrigði hennar enn
meiri.
En Georges Florian, sem annars var svo
næmur fyrir geðhrifum samborgara sinna,
tók ekki eftir þessu. Hann hnyklaði brúnirn-
ar og starði út í bláinn. „Eg vildi helst hiífa
þér við að heyra beiskan sannleikann," sagði
hann. „En hann er mín eina vörn og máls-
bót. Við Giulietta höfum verið vinir, já, ég
hélt að ég elskaði hana, en hún ...“ Hann
yppti öxlum. „Mig langar ekki til að tala
illa um hana, en við skildum sem svarnir
óvinir. Hún gerði mér illt og mig langaði til
að hefna mín.“ Svo hló hann. „Svona er ég
smámunasamur, ma petite. En ég skammast
mín fyrir það. Ég held að það sé í fyrsta
skipti síðan ég var krakki, að ég hefi skamm-
ast mín svo um munar.“
„Mig langar ekkert til þess að gerast dóm-
ari yfir þér . . .“ byrjaði Agneta volulega.
„En samt gerir þú það!“ Hann hló aftur.
„Þú hefir meira að segja grátið yfir mér. Þú
ert líklega sú eina, sem hefir grátið út af mér.
Það finnst mér svo skrítið."
Hún vissi ekki hverju hún ætti að svara
og þess vegna þagði hún. Svo minntist hún
þess, sem hann hafði sagt í bílnum eftir sýn-
inguna, og spurði skjálfrödduð: „Ertu að
hugsa um að reka mig?“
„Nei.“ Hann hló eins og hún væri óþægt
en ómótstæðilegt barn. „En ég var rétt að
því kominn. Það er líklega komið upp í vana
hjá þér að sleppa úr fordæmingunni á síðustu
stundu. Ertu nú ekki að hugsa um að breyta
ákvörðun og koma og borða með mér kvöld-
verð?“
„Jú!“ Hún fann allt í einu að hún var orð-
in svöng og að hana langaði að verða með
honum lengur. „En ekki í þessum,“ sagði hún
og strauk fingrunum um minkafeldinn.
Honum datt fyrst í hug að andmæla því, en
snerist hugur og bað bílstjórann um að aka
til Maison Florian. „Fáðu mér feldinn,“ sagði
hann þegar þau komu að dyrunum, og Agn-
eta rétti honum hann.
Þegar hann kom út aftur eftir nokkrar
mínútur var hann með létta kvöldkápu á
handleggnum. „Farðu í þessa,“ sagði hann
og það var á honum að heyra, sem hann væri
ekki í sem bestu skapi. „Hún er síðan í fyrra,
en það er ekki vert að þú fáir lungnabólgu
þó að þú sért óráðþægin.”
Agneta fór að hlæja og það mótaði fyrir
brosi á vörum Florians lika. „Þú kannt þó
að hlæja ennþá?“ sagði hann.
„Sei-sei já! Og soltin er ég lika.“
Hann varp öndinni eins og honum létti.
„Ágætt! Þá þarf mér ekki að finnast ég vera
eins og böðull lengur.“ Nú þóttist hann viss
um að hún hefði jafnað sig aftur, og minntist
ekki einu orði á það, sem gerst hafði í leik-
húsinu.
Hann fór með hana á lítinn úrvals veitinga-
stað, þar sem maturinn var jafn vandaður og
bestu tískugersemarnar hans og þar sem á
borð var borið besta vínið sem Agneta hafði
nokkurn tíma bragðað. Þarna gleymdu þau
því að hann var húsbóndi og hún undirtvlla
og þau töluðu saman eins og jafningjar.
Eiginlega var það ekki mikið, sem Agneta
gat orðið vísari um hann sjálfan, þó að hún
reyndi að svala forvitni sinni. Að hann hafði
verið á hátindi frægðarinnar í sjö ár og það
hafði kostað 'hann nær tíu ár að komast þang-
að vissi hún áður, og að hann væri þrjátíu
og sex ára gat hún lesið í hvaða æviágripa-
safni sem vera skyldi. Einkalíf hafði hann
aldrei átt, sagði hann hispurslaust. En hann
langaði til að heyra hana segja frá föður sín-
um og Mildred og Evu og Mikael.
„Það er ekki á þér að heyra núna, að hann
hafi verið þér meira virði en allt annað á
jörðinni," sagði Florian, er hann minntist
á það meðal annarra orða, að Eva og Mikael
ætluðu að giftast innan skamms. Svo brosti
hann. „Raddhreimurinn þinn segir svo margt
— og augun í þér segja enn meira,“ sagði
hann.
Agneta horfði á hann hugsandi. ,,Samt
vissi ég það ekki sjálf fyrr en á miðvikudags-
kvöldið,“ sagði hún. „Þá sagði Roger dálítið
um hann ... og ég fann að ég var honum
sammála, þó að það væri talsvert niðrandi,
sem hann sagði."
„Já, einmitt, já — Roger, hinn maðurinn!"
sagði Florian og hleypti brúnum.
„Ég veit ekki hvort það er rétt að orði
komist. Að minnsta kosti ekki í þessum tón.
Við erum ...“
„Aðeins kunningjar, já, ég veit það,“ tók
hann fram í í ertnistón. „En ég tók eftir að
kunningsskapurinn hans gekk svo langt að
hann fór inn í stúkuna okkar í kvöld og hélt
í höndina á þér og var að vorkenna þér að
þú skyldir eiga annan eins þrjót og mig sem
húsbónda.“
Agneta brosti en það kom hlýlegur bjarmi
í augu hennar er Ihún hugsaði til Rogers.
„Hann er svo einstaklega viðfelldinn og hug-
ulsamur," sagði hún, eins og hún væri að
tala við sjálfa sig.
Floxáan gretti sig. „Fellir hann sig við
þessa lýsingu á sér sjálfur? Hún var svo af-
leitlega heiðarleg og leiðinleg. Ég vona að þú
kallir mig aldrei „viðfeldinn og hugul-
saman“?“
„Nei, aldrei,“ sagði Agneta svo hreinskiln-
islega að fyrst í stað virtist honum skemmt,
en svo varð hann angurvær á svip.
„Og það þýðir að ég kemst aldrei til jafns
við hann.“
„Það er ómögulegt að jafna ykkur saman,“
sagði Agneta alvarleg, og þó að hann gerði
að gamni sínu við hana til þess að koma henni
til að segja meira, þá fékkst ekki orð upp úr
henni.
Hann ók henni heim um það leyti sem götu-
kliðurinn í París er að fjara út, og þau buðu
hvort öðru góða nótt í þögulu og drungalegu
anddyrinu. Jafnvel húsvörðurinn svaf þá
stundina og missti af því að sjá útlendu stúlk-
una koma heim í miklu einfaldari yfirhöfn
en hún hafði farið í að heiman.
„Þökk fyrir lánið,“ sagði Agneta og fór úr
kápunni.
„Geturðu ekki haft hana með þér í tísku-
húsið á mánudaginn?“
„Nei, það verður til þess að allir fara að
spyrja og pískra,“ sagði Agneta.
„Þá færðu tækifæri til að segja alla sög-
una,“ svaraði hann stutt. „Það er ekki oft
sem sýnistúlkurnar mínar — eða yfirleitt
nokkur annar — snúa á mig.“
„Ég hafði ekki hugsað mér að segja nein-
um það. Og ég er alls ekkert montin af að
hafa sýnt þér þráa,“ sagði Agneta í hrein-
skilni.
Hann leit á hana eins og hann vissi ekki
hverju hann ætti að trúa. „Þú varst þó áreið-
anlega hrædd um eitt skeið?“ sagði hann
dræmt.
),Já.“
Hann lagði kápuna á axlir henni og hélt
kraganum að hálsinum svo að hún varð að
líta á hann. „Viltu halda kápunni og fyrii’-
gefa mér?“ sagði hann lágt.
„Nei, ég vil ekki taka við kápunni, en ég
fyrirgef þér,“ sagði hún og brosti. „Það er
nóg að hafa fengið kjólinn. Svona rausn sýnir
maður ekki nema einu sinni, herra Florian.
Þá verður það meii’a en rausn.“
Hún hafði að gamni sínu ávai’pað hann á
sama hátt og geii; var í vinnutímanum. Hún
fann að þessi kvöldvinátta var eins og milli-
leikur milli þátta. Og henni fannst söknuður
að því, þegar hún hugsaði nánar út í það.
Fyrst horfði hann alvarlega á hana en svo
hló hann. „Ég ætla að biðja þig um að vera
aldi-ei hrædd við mig framar, ma petite/c
sagði hann. „En ef ég næmi á burt þennan
heilbrigða beyg, sem veldur þvi að þið hlýðið
mér, mundi ég von bráðar verða að segja