Fálkinn - 15.11.1957, Blaðsíða 13

FÁLKINN
13
ing af smágreininni í blaðinu, sagði hann.
Við gátum ekki þýtt nokkrar línur í niður-
laginu undir eins. En þar stendur að flugvél
Beresford hafi verið stolið frá gæsluvarð-
haldinu, sem hann var í, og að það hafi verið
tveir kínverskir vélvirkjar, sem áður voru í
þjónustu Beresford, sem stálu henni.
— Ó, hrópaði Caroline og starði á blaðið.
— Þér álítið þá ...
Marcmont fulltrúi stóð upp. — Ég álít að
þér getið talið það öruggt, að Beresford hafi
ekki verið í vélinni, þegar hún hrapaði yfir
Nýju-Guineu. Það kemur heim við það sem
Scott sagði. Ef til vill getur trúboðinn, sem
fann flakið, sagt okkur nánari fréttir. Hann
leit spyrjandi á David. — Var hann ekki
væntanlegur hingað núna í vikunni?
David, sem hafði setið þegjandi allan tim-
ann, kinkaði seinlega kolli. — Jú, ég held
það. Hann rétti fram höndina. — Þakka yður
inniiega fyrir alla hjálpina, Marcmont full-
trúi. Og ég verð að þakka yður líka, herra
Groves. Við frú Beresford erum ykkur hjart-
anlega þakklát fyrir þetta allt, er það ekki,
Caroline?
— Jú, sagði hún. En henni var kalt fyrir
hjartanu. Lögreglunni hafði ekki tekist að
ná í nánari upplýsingar um Geoffrey. Og
maðurinn, sem hafði keypt leyndarmál Scotts,
lá meðvitundarlaus í sjúkrahúsinu ... David
fylgdi mönnunum til dyra. Hann kom fljótt
aftur og tók hana í faðm sér án þess að mæla
orð.
Þau þrýstu sér hvort að öðru og svo sagði
David: — Elskan mín, þú ert föl eins og nár.
Þú hlýtur að vera dauðuppgefin! Tygjaðu
þig nú, við skulum komast af stað hið allra
fyrsta.
DAVID ók Caroline heim og fór með henni
upp.
— Já, ég á von á síma frá Lawson, sagði
hann.
Þegar upp kom fór hann út á svalirnar,
en Caroline fór fram og fann eitthvað handa
þeim að drekka. Hún konj með bakkann út
á svalirnar og þau sátu þegjandi og smá-
dreyptu á glösunum.
Eftir nokkrar mínútur var dyrabjöllunni
hringt. Caroline fór fram til að opna. Barbara
og Bill stóðu við dyrnar.
— Megum við koma inn? spurði Barbara
hás. — Ég er með dálítið til yðar frá hon-
um pabba. Og svo verð ég að útskýra nokk-
uð fyrir yður. Það skal ekki taka langan
tíma.
— Já, komið þið inn, sagði Caroline og
opnaði dyrnar upp á gátt. — Hvernig líður
honum föður yðar?
— Hann er ekki úr hættu enn, sagði hún.
— En þeir vona að hann hafi það af. Hann
fékk rænuna fyrir nálægt klukkutíma.
Bill settist á stólbríkina hjá Barböi’u og
horfði á Caroline án þess að depla augunum.
— Barbara vildi endilega fara beint hingað,
af því að faðir hennar bað hana um það, sagði
hann. — Nú veit ég alla söguna, og nú er okk-
ur fyrir öllu að biðja yður og — Renton, um
að reyna að skilja allt. Og fyrirgefa — ef það
er mögulegt. Við getum ómögulega tekið á
móti boðinu um að ég verði bústjóri á Wahar-
angi, áður en þið hafið heyrt allan sannleik-
ann og dæmt sjálf. Ég stend með Barböru,
en hvorugt okkar hafði hugmynd um hvað
faðir hennar hafði gert, fyrr en hann sagði
okkur það sjálfur fyrir stuttri stundu.
Barbara flýtti sér að taka fram í: — Láttu
mig tala, Bitl. Þetta var allt mér að kenna.
Hún þreifaði í töskunni sinni og tók upp inn-
siglað umslag, sem hún rétti Caroline. — Þér
eigið þetta, frú Beresford. Tom Scott hafði
það meðferðis, og hann hafði ætlað sér að
selja yður það. En ég var — ég var afbrýði-
söm. Ég ætlaði að ná í David — ekki aðeins
vegna þess að ég hélt að ég væri ástfangin
af honum, en líka af því, að kannske hefði
það getað afstýrt hruninu, ef ég hefði náð
í ríkan mann.
Hún kæfði niðri í sér grátinn, og David
sagði vingjarnlega: — Þú þarft ekki að segja
okkur meira, Barbara. Við þekkjum mestan
hlutann af þessari sögu. Scott reyndi að hafa
fé af Caroline, og við fórum til lögreglunnar
með málið. Það eina sem við vitum ekki um,
er innihaldið í umslaginu þarna. Scott taldi
Caroiine trú um, að maðurinn hennar væri
lifandi og ...
— Ég hélt það líka, sagði Barbara. — Eg
var sannfærð um það. En hann dó í fangels-
inu fyrir ellefu mánuðum. Scott kom með
sannanirnar — dánarvottorðið og Ijósmynd
af gröfinni hans. Það er þetta, sem er í um-
slaginu.
Caroline greip fast í handlegginn á David.
— Pabbi keypti vottorðið og myndina, hélt
Barbara áfram, — og hann borgaði Scott
peninga fyrir að hringja til yðar og segja
að maðurinn yðar væri lifandi. Pabbi bað mig
um að segja yður að hann — æ, hann veit að
þér vitið, að hann iðrast eftir það, sem hann
hefir gert. Hann gerði það mín vegna, ef því
að hann hélt ... ég hafði sagt honum, að ég
væri ástfangin af David. Ég ...
Nú fór hún að gráta, og Bill faðmaði hana
að sér. — Það er best að ég fari með hana
heim, sagði hann. Þetta gengur alveg fram
af henni, aumingjanum.
— Okkur er áhugamál að þér takið að yður
bústjórnina á Waharangi, Kane. Við viljum
að þið eigið þar heima bæði. Mér er bláköld
alvara.
Það birti yfir breiðri ásjónunni á Bill. En
hann horfði með efunarsvip á Caroline. —
Hvað segið þér, frú Beresford?
Cai’oline stóð upp. Hún fór til Barböi’u og
studdi hendinni á handlegginn á henni. —
Viljið þér heilsa föður yðar frá mér, og segja
að ég skilji þetta allt mjög vel.
Bai’bara tók báðum höndum um hönd
hennar og þrýsti að. Loks hvíslaði hún: —
Ég veit ekki hvernig ég get þakkað yður
þetta — eða hvað ég á að segja. Honum pabba
léttir svo afar mikið við þetta. Það eru svo
margir, sem áfellast hann, af því að hann hef-
ir tapað peningum, sem aðrir eiga. Hann tap-
aði þeirn, en hann hefir engan svikið, hann
hefir misst allt sem hann átti. En hann ætlar
sér að borga hvern einasta eyri aftur — og
ég ætla að hjálpa honum.
Þegar þau voru farin stóðu David og Caro-
line lengi kyrr í sömu sporum, án þess að
segja orð. Svo tók David umslagið úr hend-
inni á henni og opnaði það. Hann þurfti ekki
nema stutta stund til að skoða innihaldið. Og
hann stakk því í umslagið aftur.
— Caroline, sagði hann. — Þú ert frjáls.
Við erum bæði frjáls. Meira er ekki að segja
— ekki annað en að ég elska þig og ég vil
að þú verðir konan mín. Viltu giftast mér?
Eins fljótt og mögulegt er.
Caroline fannst þetta vera draumur. Svar
hennar kom beint frá hjartanu: — Já, David.
— Já, elsku David!
Og á næsta augnabliki lá hún í faðmi hans
og hann brosti til hennar.
Þegar Lawson símaði frá Canberra nokkr-
um mínútum síðar, varð hann að endurtaka
orðsendinguna hvað eftir annað áður en þau
skildu hana.
David sleit sambandinu og sagði: — Stað-
festingin á þessu er komin, og Lawson hefir
fengið hana.
Hann tók í hönd hennar og teymdi hana
á eftir sér út á svalirnar.
Tunglið var komið upp og höfnin var eins
og skínandi silfurglit. Þau stóðu hönd í hönd
eins og börn, og horfðu á fei’jurnai’, sem liðu
fram og aftur þarna úti. En Caroline sá ekk-
ert nema andlit Davids og gljáann í augum
hans. Friður og sælukyrrð færðist yfir þau
bæði.
ENDIR.
NÝ FRAMHALDSSAGA
hefst í næsta tölublaði — Fylgist með frá
byrjun. — Sjá grein á bls. 14.
FÁLKINN — VIKUBLAÐ MEÐ MYNDUM. — Af-
greiðsla: Bankastræti 3, Reykjavík. Opin kl. 10—12
og 1%—6. — Ritstjóri: Skúli Skúlason. Framkv.stj.-
Svavar Hjaltested. — Simi 12210.
HERBERTSprent.
ADAMSON
Skotmeistarinn
Adamson.