Fálkinn - 10.04.1959, Blaðsíða 13

FÁLKINN
13
Nú gekk fram af Elisabeth. Hún kenndi
sterkrar andúðar á honum þarna sem hann
stóð og skipaði henni eins og krakka. Hún
starði.þóttalega á hann og þagði.
Loks sagði hann hryssingslega: — Þér er-
uð svona þrá eingöngu af því að það er ég
sem bið yður um að fara varlega. Ef ég mætti
gera það sem mig langar til mundi ég lemja
yður þangað til þér vitkuðust.
— Já, þér væruð vís til þess, sagði hún
kuldalega.
Nú var stutt þögn. Hann leit á armbands-
úrið. — Ég er að verða of seinn — ég verð
að fara, sagði hann. — Gerið það nú fyrir
mig að fara að ráðum mínum. Það er komið
fárviðri hérna fyrir sunnan okkur og veðrið
er á leiðinni. Allt bendir til að fárviðrið komi
á næsta sólarhring. Verið þér nú ekki að
leggja yður í hættu, aðeins til þess að þrjósk-
ast. Ég veit að þér gerið það eingöngu til þess,
en sleppið því nú samt. •
Ef hann hefði staðið við nokkrum mínútum
lengur og haldið áfram að tala við hana með
þessari undarlegu, titrandi rödd, mundi hún
hafa gefist upp skilyrðislaust. Hver einasta
taug í henni þráði að hlýða honum — nú og
alltaf. En hann varð að fara á fundinn í stjórn-
arráðinu. Hann lyfti hendinni eins og hann
ætlaði að snerta við henni, en í staðinn sneri
hann sér frá henni og flýtti sér út. Bíllinn
ók burt. Elisabeth stóð eins og steingervingur
og horfði á eftir honum. Hún tók af sér hatt-
inn og gekk hægt út á stéttina til að gá til
veðurs.
Hvita skýið var óbreytt enn, og ofurlítið
far á loftinu. Ef sir Henry væri óhætt til há-
degis gat það ekki verið hættulegt þó hún
labbaði þessa stuttu leið niður að klettunum.
Hún fann að hún varð að komast burt frá hús-
inu dálitla stund.
Hún gekk hratt inn í forstofuna, tók körf-
una, setti upp hattinn og gekk niður í garð-
inn. Innan skamms var hún komin niður að
sjó og horfði á öldurnar velta yfir kórallrifið
og brotna við klettana og verða að glitrandi
froðu. Þarna hjá klettunum og briminu gat
hún kannske fundið frið og hugarkvalir henn-
ar þokað á burt.
OFVIÐRIÐ SKELLUR Á.
Amy hafði einsett sér að vera þægileg og
kát og Peter komst í svo gott skap að hann
ók miklu hraðar en hann átti vanda til. En
vegurinn var góður og við hraðann kom
þægilegur gustur í bílnum. Hrokknu lokk-
arnir á Amy bærðust í súgnum og hún var
rjóð í kinnum.
Samtal þeirra var létt og óþvingað og sner-
ist um ópersónulega hluti. En loksins sagði
Peter: — Manstu eftir litla bílnum ljóta, sem
ég hafði að láni þegar ég var í Englandi? Þú
sagðist altlaf vera viss um að hjólin væru ör-
ugg, þangað til sprakk hjá okkur daginn sem
við vorum að aka heim frá veðreiðunum.
— Ég man að ég óskaði þess að ekki væri
nokkurt bein í kroppnum á mér, í hvert skipti
sem við vorum í þeim skrjóð. Heldurðu að
hann sé til ennþá?
— Já vitanlega. Það er ekki nema ár síðan
við vorum í honum.
— Eitt ár er langur tími.
— Hefir það verið langt — hjá þér?
— Ekki lengra en önnur ár, sagði hún létt.
— Það hefir verið svo spennandi hérna í
Bolani að tíminn hefir flogið áfram. Fyrst
var nú svikamyllan okkar . . .
— ... sem hefði getað varðað stöðumissi
fyrir mig ...
— ... og svo heimkoma pabba úr fanga-
búðunum á Villune. En einmitt núna er leiðin-
legt hérna, en þó held ég áreiðanlega að eitt-
hvað gerist sem tilbreyting er í. Svo spurði
hún: — Líkar þér vel hérna, Peter?
— Ojæja, svona og svona, svaraði Peter
varlega. — En þér?
— Mér líkar alltaf lífið, því að ég hefi
lært að listin að lifa er sú, að lifa í augna-
blikinu.
Hann leit snöggt til hennar. — Eg hefi séð
þig miklu hamingjusamari en þú ert hérna
á Bolani.
Hún hló. — Við vorum sjálfsagt allt aðrar
manneskjur þegar við vorum heima í Eng-
landi. Þú skilur það, sagði hún ofur blátt
áfram, — að undir eins og ég sé þig verð ég
geðvond, alveg eins og ég verð vond ef maur
skríður á handleggnum á mér. En Elisabeth
segir að ég verði að vera almennileg við þig
vegna hans pabba. Þó merkilegt megi heita
ertu góður aðjútant.
— Hvers vegna er það merkilegt? spurði
hann um hæl. — Ég hefi unnið í nýlendu-
stjórninni í fimm ár. Ég hefði verið rekinn
ef ég hefði ekki verið notandi.
— Það segir Elisabeth líka, sagði hún í-
smeygilega. — Elisabeth skilur allt svo vel.
— Elisabeth er allt það sem þú ert ekki,
sagði hann ákafur.
— Þú ert svei mér skarpur, sagði hún. —
Ég hafði vonað að enginn tæki eftir því.
Sem betur fór voru þau að koma að rann-
sóknastöðinni og samtalið féll niður. Peter
skilaði bréfinu og þau borðuðu hádegisverð
með dýralækninum og efnafræðingnum, sem
bjuggu saman í vistlegum skála. Amy komst
í essið sitt og varð kát og skemmtileg. Pip-
arsveinarnir tveir voru hrifnir af henni og
gerðu sem þeir gátu til þess að láta gestina
standa sem lengst við.
Peter sýndi á sér ferðasnið klukkan tvö og
þegar þau voru ferðbúin kom tilkynning frá
veðurstofunni um að fellibylurinn væri að
nálgast. Það kom áhyggjusvipur á Peter.
— Haldið þér að okkur sé óhætt að fara?
spurði hann dýralækninn. — Ég kemst
heim í landstjórahúsið á hálftíma.
— Þá sleppið þér vel. En kannske er best
að láta ungfrú Panlan ráða þessu?
Amy vildi helst halda af stað undir eins.
Henni féll ekki sú tilhugsun að eiga að verða
í rannsóknastöðinni þangað til daginn eftir og
vildi ógjarnan að landstjórinn yrði hrædd-
ur um þau. Hún gáði til veðurs og fannst út-
litið ekki tvísýnt.
Það var orðið dimmara í lofti og mistur
kringum sólina, en ekki neinn vindur að ráði
ennþá. Hún áleit að þau mundu sleppa heilu
og höldnu áður en óveðrið skylli á.
Þau kvöddu og óku af stað. En ekki voru
þau ’komin nema nokkra kílómetra frá stöð-
inni er fyrsti svipurinn feykti bílnum út í ak-
ur með sykurreyr.
Þarna sátu þau mállaus af undrun. Peter
varð fyrri til að átta sig aftur. — Nú erum
við í fordæmingunni, sagði hann loðmæltur.
— Nú hefurðu fengið ástæðu til að fyrirlíta
mig.
FÁLKINN — VIKUBLAÐ MEÐ MYNDUM. — Af-
greiSsla: Bankastræti 3, Reykjavík. Opin kl. 10—12
og 1%—6. — Rilstjóri: Skúli Skúiason. Framkv.stj.:
Svavar Hjaltested. — Sími 12210.
HERBERTSprent.
ADAMSON
Loftpóstur.