Fálkinn - 18.03.1960, Síða 6

Ö
FALKINN
★ ★ ★ ★ ★
ötrúleg en sönn saga af
8 mönnum, sem hrökt-
ust 21 dag á gúmmíbát,
matarlausir og vatns-
lausir, en lifðu samt af.
Einn þeirra var Eddie
Rickenbacker, frægasti
orustuflugmaður U.S.A.
Það er einn flugmaður,
James C. Whittaker, sem
segir frá.
De Angelis og Kaczmarczyk voru í,
hvolfdi.
Við sáum strax að Alex var of
máttfarinn til að bjarga sér, og líka
var svo af De Angelis dregið, að
hann gat ekki hjálpað honum. Við
dróum bátana saman og tókst að
'tosa Alex upp aftur. Hann var illa
á sig kominn. Þorsti, sultur og
þreyta höfðu eytt því litla þreki,
sem í honum var eftir sjúkrahús-
vistina í Honolulu. Auk þess sagði
De Angelis að hann hefði hvað eft-
ir annað fallið fyrir þeirri freistingu
að drekka sjó.
Alex var með óráði. Hann þekkti
okkur ekki og hafði auðsjáanlega
mikinn hita, og bullaði eintóma vit-
leysu. Þess vegna tók Rick hann í
sinn bát og lét Johnny Rartek til
De Angelis.
Alex fékk vatn yið og við um dag-
inn, en ekki gátum við gefið honum
mat. Um nóttina hafði Rickenback-
ust síðdegis, fór hann að tala óráð
aftur. Um kvöldið hresstist hann og
sagðist vera betri og gæti orðið í
sínum bát um nóttina.
Nú var De Angelis fluttur til Rick
og Bartek var með Alex í litla bátn-
um. Alex stórversnaði þegar leið á
nóttina, og klukkan tvö kallaði
Bartek til okkar: „Halló! Ég er
hræddur um að hann Alex sé dá-
inn.“
Við drógum litla bátinn inn á
milli hinna. Rickenbacker skoðaði
Alex Kaczmarczyk og bað okkur
Cherry um að gera það líka. Það var
engum vafa bundið að hann var dá-
inn, en við gátum ekkert aðhafzt
fyrr en birti af degi.
Um morguninn á 13. degi sá ég að
Johnny Bartek sat með Nýja-testa-
mentið milli handanna, þó ekki
væri lesbjart enn. Svo sást rauð aft-
ureldingin úti við sjóndeildarhring-
inn og skömmu síðar reis sólin úr
JÞriöja tjrein
voru kaþólskir Alex og hann. Svo
lásum við Faðir-vorið aftur og
slepptum Alex fyrir borð. Ég sá lík-
ið lengi í sjónum.
Síðar um daginn fengum við enn
hellidembu og gátum endurnýjað
vatnsforðann og þvegið af okkur
seltuna. Flestir okkar höfðu flagnað
þrisvar til fjórum sinnum, og alls
staðar voru opin sár eftir kýlin.
j'ames C. Whittaker liðsforingi, höf-
undur greinarflokksins.
ÞRJÁR VIKUR
Á FLEKA Á
KYRRAHAFI
Um morguninn skipti Cherry því
sem eftir var af vatninu. Við
undum björgunarvestið til að ná
hverjum dropa og mændum vonar-
augum á rakann, sem var inni x því.
Alex fékk tvöfaldan skammt, því
að hann var miklu lasnari en við
hinir. Jafnvel Adamson virtist stál-
sleginn í samanburði við hann, og
var hann þó illa á sig kominn.
Þetta varð óþolanði dagur í öllum
hitanum — matarlausir og vatns-
lausir. Okkur fannst heilt ár síðan
við átum hákarlinn og eilífð síðan
við höfðum bragðað vatn. Himininn
var heiður og sólin bakaði okkur
miskunnarlaust, svo að við þráðum
nóttina, þó að við vissum að við
yrðum andvaka og skjálfandi af
kulda.
En þegar sólin kom upp ellefta
morguninn sáum við skýjabakka út
við sjóndeildarhringinn. Skýin rak
hægt en þau færðust hær, og við
gátum séð að rigning var í fjarska.
Og allt í einu var stórt þungbúið
ský rétt hjá okkur, og áður en við
vissum af var komin hellirigning.
Nú vorum við hyggnari en fyrsta
skiptið og neyttum allra ráða til að
ná í vatn. Við hleyptum loftinu úr
lausu gúmmísetunum, sem við sát-
um á, svo að þær urðu eins og flatar
skálar. Nú varð auðveldara að ná í
vatnið og við fylltum björgunar-
vesti Cherrys — nær 4 lítra —. Við
svöluðum þorstanum og nutum
þess að rigningin skolaði af okkur
seltuna.
Skömmu eftir að stytti upp aftur
fór hann að hvessa, og við áttum
erfitt með að verjast að bátunum
hvolfdi. Tveimur þeim stærstu héld-
um við réttum, en þeim litla, sem
er hann í fanginu til að verja hann
sælöðrinu og halda á honum hlýju.
Hann var með ráði framan af deg-
inum, en þegar sólin var sem heit-
sjó. Við drógum bátana sáman aft-
ur, lásum Faðir-vor, og De Angelis
las það sem hann kunni af kaþólsk-
um útfarar-greinum, því að þeir
Fólk, sem ekki hefur sett salt í opin
sár á sér, getur ekki ímyndað sér
hvílík fróun er að láta rigna á sig,
þegar svo er ástatt. Við gleymum
því aldrei.
Dagana, sem við vorum á reki
meðfram miðjarðarbaug fengum,
við okkar skerf af þeirri rigningu
og vindi, sem kernur við og við í
þessum hluta Kyrrahafsins, en á
fjórtánda degi varð blæjalogn, og
hvergi ský að sjá. Þetta varð versti
kaflinn á þessum óendanlegu þrem-
ur vikum, ekki aðeins vegna hung-
urs og þorsta heldur vegna þess hve
mikið við kvöldumst af hitanum.
Ég var heppnastur hvað þetta snerti,
því að ég hafði sloppið við kýlin, en
ég var með brunasár á kroppnum.
Af fötunum okkar var ekki eftir
nema rægsni, Sólin hafði brennt
þau líka. Sokkarnir mínir voru
gauðslitnir, skyrtan rifin á bakinu,
ermarnar rifnar af og rifa við rifa
að framanverðu.
Þessi litli vatnsskammtur ærði
upp í okkur þorstann og hungrið
hafði sorfið svo að okkur að við
höfðum varla mátt til að hreyfa
okkur. Yið höfðum ekki bragðað
mat í marga daga, því að nú voru
færin orðin fúin og sundurétin. Og
beitu höfðum við enga.
Ekki kom nokkur vindblær til að
hressa okkur og hafið var slétt eins
og spegill. Okkur sveið í augun og
ofbirtan blindaði okkur því sem
næst.
Svona var ástatt um okkur þegar
við komum inn í lognbeltið á Kyrra-
hafi. Engan mun furða á því að við
töluðum stundum óráð. Við sáum
sýnir og okkur dreymdi, og viö
heyrðum raddir.
Bartek á spítalanum, nýkominn úr svaðilförinni.