Fálkinn - 18.03.1960, Qupperneq 8

8
FALKINN
— S'Jsi fniii fttru stnttar ii7i‘iaa int/ar. st»ai ehhi
hretfíiasi. ■» Tilfinnintjarnar. st»at vttra sva rshttr
í Ittnt aat. þcgar hann var aa»rri Sarah.
Smásaga eftir HOWARD WICE
-x
-K
Sjð árum síðar
HANN stóð nakinn niður að
mitti við spegilinn í baðklef-
anum og blístraði um leið og hann
kreysti úr sápuskálpnum á rak-
burstann. Og allt í einu datt honum
það í hug.
í dag fyrir sjö árum síðan. Hann
hafði verið giftur í sjö ár!
Hann hætti að blístra, lét rak-
burstann síga og starði á sjálfan
sig. Slétt, en óreglulegt andlitið
starði á hann á móti, og hann hugs-
aði með sér: Þetta er sama ásjónan
sem ég hef séð í speglinum síðan ég
var barn. Ég hef ekkert breyst. Og
þó hefði sjö ára hjónaband átt að
sýna einhver verksummerki.
Hann néri sápunni um kinnar og
höku og hugsaði til baka til alls
góðs og ills, sem hann.hafði upp-
lifað þessi sjö ár. Fólk sagði að
stríðið markaði oft spor í andlit
ýmsra manna, og ha'nn hafði upp-
lifað stríðið og átt margt and-
streymt, en samt var eins og ekk-
ert hefði bitið á hann, — innra líf
hans. Nei, það var friðsamlega
hjónabandslífið, þegar tvær sálir
lifðu saman blítt og strítt, sem
breyttu manninum — þroskaði
hann.
Margt hefur komið fyrir mig,
hugsaði hann með sér og rétti út
höndina eftir rakvélinni. Þegar
maður lítur um öxl verður maður
var þeirrar undarlegu kenndar, að
allt sem maður hefur upplifað frá
því maður var barn, hafi runnið
saman í það, sem maður er í dag.
Þannig fer víst flestum — þeir lifa
samkvæmt ákveðnu munstri, alveg
eins og jurt, sem fyrst er fræ í
moldinni og síðan verður stöngull,
blómhnappur, blóm — tré.
Tré .... Höndin sem hélt á rak-
vélinni nam staðar augnablik, og
hann starði í spegilinn án þess að
sjá, og brosti angurblítt.
Það sem hann var nú — allt það
sem hann gæti orðið héðan í frá,
átti rót sina að rekja til þess, að
stráklingur hafði klifrað upp í tré
fyrir langa-löngu ....
Þetta var fagur vordagur. Tim
Holdsworth, tólf ára og sjö mán-
aða, labbaði um skóginn, skammt
frá heimili sínu.
Hann hafði stungið höndunum
undir beltið og blístraði falskt og
gjallandi.
Þetta var laugardagsmorgunn, og
hann átti frí úr skólanum. Hann
hugsaði stórt. Hann dreymdi um
afrek, sem hann ætlaði að vinna á
íþróttavellinum, um fagnandi
mannfjölda og margvíslegan heið-
ursvott . . .
Fugl skríkti, og hann gleymdi
draumunum sínum og fór að svip-
ast eftir honum. Hann hoppaði yfir
skurð, sparkaði í mauraþúfu og loks
kom hann að uppáhaldstrénu sínu,
gömlu og hnúskóttu tré, sem hægt
var að klifra upp bolinn á, upp á
gildar greinarnar.
Hann sótti í sig veðrið, hysjaði
upp brækurnar og bjóst til að klifra.
Það leið varla svo laugardagur að
hann kæmi ekki hingað. Og alltaf-
kenndi hann augnabliks ótta: Þetta
er hræðilega hátt, — hugsum okkur
að ég dytti niður! En alltaf klifraði
hann upp í tréð samt, og sat og ról-
aði sér á neðstu greinunum og
fannst hann vera herra sköpunar-
verksins. Aldrei rákust hingað aðr-
ir strákar en hann.
Nú fór hann að klifra. Stormur-
inn ágerðist og það hrykkti í grein-
unum, eins og þær væru að reyna
að hrista hann af sér. Þegar hann
var kominn á uppáhaldsgreinina
sína létti honum og hann leit
ánægður kringum sig.
Honum varð starsýnt á eitthvað
þarna niðri á veliinum. Hvítur
blettur, þar sem ekki átti að vera
neitt hvítt. Það var lítil stúlka, sem
lá þarna í grasinu. Grafkyr og var
að sólbaka sig.
Hann starði á hana með andúð.
Hún hafði engan rétt til að vera
hér — þetta var hans staður. Hún
virtist ekki vera eldri en hann.
Þessar stelpur voru leiðindaskepn-
ur. —
Hún hreyfði sig og tautaði eitt-
hvað. Hafði hún séð hann? Var hún
að tala við hann? Hann horfði á
hana meðan hún var að setjast upp.
Hún rétti höndina tilgerðarlega
fram og sagði hátt og skýrt:
— Yður konunglega tign. Það
gleður mig mikið.
Hún er vitlaus, hugsaði Tim með
sér. En samt vissi hann að hún var
það ekki. Hún gerði aðeins það
sama sem hann gerði þegar hann
var einn.
Hann beygði sig fram, til að kalla
til hennar. Hann ætlaði að erta
hana og hún mundi skammast sín
er hún vissi að hann hefði heyrt til
hennar. En eitthvað stöðvaði hann,
undarleg samúðarkennd, miðvitund
um þau væru skyld.
Hann braut varlega lítinn kvísi
af greininni og fleygði til hennar.
Hún hætti að rausa og stóð upp.
Hann góndi upp í loftið og blístraði
lágt, eins og hann hefði ekki tekið
eftir henni og kvisturinn hefði hitt
hana af tilviljun.
Kannske fer hún þegar hún verð-
ur mín vör, hugsaði hann með sér.
Hann skammaðist sín fyrir að hann»
hafði hálft í hvoru langað til að
hún yrði kyr og talaði við sig.
Hún kallaði til hans og það var
ofurlítill titringur í röddinni, sem
nú var gerólík röddinni, sem hún
hafði heilsað hans konunglega tign
með.
— Halló! Hvernig gastu komist
upp í þetta tré?
Hann leit á hana og þóttist hissa.
— Ég flaug vitanlega hingað. Sérðu
ekki að eg er með vængi.
Hann var svo hrifinn af þessaii
fyndni að hann var rétt að segja
dottinn niður í hláturkastinu.
Hún gretti sig og sagði þreytu-
lega: — Ha-ha-ha! Ertu að reyna
að vera fyndinn. Svo bætti hún við:
— Þú hlýtur að vera snillingur að
klifra. Ekki get ég komist þetta.
Ég var að reyna það áðan.
— Þú ert nú bara stelpa, sagði
Tim vorkennandi. — Líttu á, nú
kem ég.
Hann fetaði sig niður á hnúsk-
unum á stofninum, og hoppaði nið-
ur þegar hann var tvo metra frá
jörðu.
— Herra minn trúr! sagði hún
með aðdáun. — Þú ert snillingur!
Hann roðnaði af hreykni. En er
hann var kominn hlið við hlið við
hana fór hann hjá sér, en honum
leist vel á andlitið á henni og
stóð gleitt, líkari strák en tilgerðar-
legri teprustelpu.
— Eins og þetta sé nokkur vandi!
sagði hann drjúgur. — Ég hef
klifrað upp stærri tré en þetta.
Hvað heitirðu?
Sarah Marshall, sagði hún og
horfði á hann. — Og hvað heitir þú?
— Til Holdsworth, sagði hann.
Þau horfðust í augu: — Áttu
heima hérna nærlægt? spurði hann.
Hún kinkaði kolli. — Ég á heima
í þorpinu. Við erum nýflutt þangað
-—• í næsta húsið við prestsetrið.
— Það er skammt frá okkur,
sagði Tim ánægður. — Hvað ert þú
gömul?
— Bráðum ellefu, sagði Sarah og
roðnaði. — En þú?
— Þrettán, sagði Tim. — Bráð-
um þrettán, leiðrétti hann svo, af
því að hún hafði verið svo ærleg.
Hann sparkaði í stein og sagði, án
þess að líta á hana: — Ég sá þig
áðan. Ég herði það sem þú sagðir.
— Æ! Röddin skalf af blygðun.
— Það hefðir þú ekki átt að gera.
Það — það var nærri því eins og
að standa á hleri.
— Ég vissi ekki að þú varst
þarna, sagði hann. — En gerir það
nokkuð til? Að þú talaðir við sjálfa
þig, meina ég. Ég geri það stund-
um líka. Allir gera það.
— Gera allir það? hváði Sarah
forviða. — Ég hélt að fólki finndist
það vera kjánalegt. Þetta er eins-
konar leikur. Ég er að hugsa um að
verða leikkona, skilurðu.
— Ætlarðu það? spurði Tim for-
vitinn. — Ég hef hugsað mér að
verða frægur íþróttamaður, svona
eins og þeir skrifa um í blöðin.
Þau litu viðurkenningaraugum
hvort til annars. Loks sagði hann
vingjarnlega: — Þú ættir eiginlega
ekki að koma hingað. Þetta er minn
staður. En ég ætla nú samt að leyfa
þér það, ef þig langar til þess.
Andlit hennar ljóm^ði af þakk-
læti. — Fæ ég það, Tim? Þá verð-
ur það staðurinn okkar. Ég skal
engum segja frá því. Við eigum þá
þennan stað tvö ein.
Tvö ein. Orðin vöktu einkenni-
lega tilfinningu hjá honum, gleði,
æsing, hræðslu: Enginn hafði sagt
þessi orð fyrr ....
Hann lauk við að raka sig. Það
vakti angurblíðu að hugsa til þess-
ara tveggja barna, sem áttu leyni-
staðinn inn í skógi.
Undarlegt hvernig slíkt getur
byrjað ....
Það sem byrjaði þennan dag hafði
haldið áfram næstu vikur, mánúði
og ár. Vináttan þroskaðist ekki án
afláts. Þegar liðin voru tvö ár var
Tim orðinn þumbaralegur og feim-
inn, og þá leið langur tími án þess
að þau töluðust við.
Sarah, þrettán ára, var orðin
skankalöng skólastelpa og hafði
tamið sér ýmsar kenjar, sem Tim
hafði mesta viðbjóð á. Hún var far-
inn að reigja sig og kasta hárinu
tilgerðarlega — hún hvíslaði og
skríkti eins og hinar stelpurnar —
og stundum móðgaðist hún út af
engu og hljóp á burt skælandi.
Hann fór sjaldan út að stóra
trénu núna, og Saráh var lengstum
með vinstúlkum sínum úr skólan-
um. Stundum hvarflaði hugur hans
angurvær til hamingjustundanna í
skóginum, en oftast var hann með
hugann við eitthvað annað, svo að
hann hafði engan tíma til að sýta.
Sarah var ekki annað en venjuleg
stelpa.
Og þegar hann varð átján ára var
hún stelpa ennþá. Þá fór hann í her-
þjónustuna en þegar hann kom aft-
ur var hún engin stelpa lengur.
Kraftaverk hafði gerst meðan
hann var að heiman. Skólastelpan
var horfin, og mestur hlutinn af
síða svarta hárinu á henni líka. Nú
var hún grönn, ung stúlka með stutt
hár, og andlitið naut sín miklu bet-