Fálkinn - 18.03.1960, Side 11

FALKINN
11
☆ ☆☆ LITLA SAGAN
ln nbrotsþ jóf u r inn
☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆
PAT greiddi sér vandíega svo
sneri hún sér frá speglinum og
skreið upp í flunkunýtt hjónarúmið
og tók kvöldblaðið.
Þetta var eiginlega ómynd. Ekki
gift nema fimm vikur og síðustu
fjóra daganna hafi hún verið ein í
húsinu, en Bill farinn norður í land
til að ná í pantanir fyrir firmað
sitt. Eins og þeir hefðu ekki getað
sent einhvern annan. Harðstjórarn-
ir.
Nei, Bill hafði reynt að koma sér
hjá þessu, en árangurslaust. Það var
ekki aðeins tilhugsunin um að eiga
að vera án hennar, sem kvaldi
hann. Honum þótti líka varhuga-
vert að láta hana vera eina í húsinu,
sérstaklega af því að þau höfðu
ekki fengið síma ennþá.
— Ertu viss um, að þú sért ekki
deig við þetta? hafði hann spurt,
áhyggjufullur.
— Vitanlega ekki, svaraði hún.
— Heldurðu að ég geti ekki verið
ein? Það var ég áður en við kynnt-
umst.
Hann hafði muldrað eitthvað,
hnyklað brúnirnar og athugað allar
gluggahespurnar. Hann vildi ekki
segja neitt, sem gæti sært hana, en
undir niðri efaðist hann um að hún
væri sjálfri sér nóg. Að minnsta
kosti ekki ef eitthvað alvarlegt
kæmi fyrir.
Hún var svo viðkvæm og fíngerð
að hún mundi ganga af göflunum ef
mús liti framan í hana, eða hún sæi
ánamaðk. Hvað þá ef eitthvað al-
varlegt.... Hugsum okkur ef . . ?
Það, sem eftir var kvöldsins hafði
hann verið að skrifa langan lista og
efst á blaðinu stóð: Gleymdu ekki
— að! Og svo hætti hann ekki fyrr
en hún hafði lært hann utan að.
Morguninn eftir hafði hann kysst
hana að skilnaði, lofað að skrifa
henni á hverjum degi, og sagðist
koma heim eins fljótt og hann gæti.
Og nú sat hún þarna í rúminu
með tvo kodda við bakið, og var að
hugsa um skilnaðarkossinn. Hún
fletti kvöldblaðinu en fann ekkert,
sem vert væri að lesa,
Helzta fréttinn var að hættuleg-
ur geðveikur maður hefði sloppið
af Kleppinum þarna hundrað kíló-
metra frá henni, og það hafði spurzt
að hann mundi vera á ferli í út-
hverfi borgarinnar.
Pat fannst þetta ekki vera boðleg
lestning handa einmana, viðkvæmri
ungri frú. Hún gæti fengið martröð
af því.
Hún fleygði blaðinu langt fram á
gólf og greip bréfið frá Bill, sem
hafði komið í kvöld. Hún hafði ekki
lesið það — hún var eins og krakk-
arnir, sem geyma sér bezta bitann
þangað til seinast.
Hún brosti og teygði yfirsængina
upp að hálsi áður en hún skar upp
umslagið og tók tvær þéttskri'faðar
arkir upp úr því.
„Elsku hjartans yndið mitt“, las
hún. En svo heyrði hún smell.
Hún starði á orðið „elsku“ án
þess að sjá það. Og svo leit hún á
náttborðið. Klukkan var 0.30 —
miklu meira en hún hafði haldið.
Svo hélt hún áfram að lesa bréfið.
„Elsku hjartans yndið mitt. . . .“
Nú heyrði hún annan smell.
Hún hrökk upp af' koddanum.
Hjartað hamaðist. Það hlaut ein-
hver að vera í húsinu.
Nú mundi hún að hún hafði ekki
gengið um húsið áður en hún hátt-
aði, — eins og Bill hafði sagt henni.
Hafði hún skilið eftir opinn glugga?
Hún gat ekki munað það.
En svo mundi hún annað — vara-
lykillinn. Hún hafði ekki tekið hann
úr blómakrukkunni í garðinum.
Kannske hafði einhver séð hana
leggja hann þar á hverjum morgni
þegar hún fór út?
Nú heyrðist dynkur niðri. Pat
langaði til að æpa og fela sig undir
yfirsænginni. En hún vatt sér fram
úr rúminu, slökkti á náttborðslamp-
anum og læddist fram að dyrunum.
Opnaði hurðina svo sem tvo þuml-
unga og hlustaði. En heyrði ekki
annað en hjartsláttinn í sjálfri sér
.... En nú heyrði hún það. Ein-
hver var að læðast upp stigann.
Hún reyndi að hugsa. Átti hún að
reka upp hljóð? Kannske yrði inn-
brotsþjófurinn þá hræddur og legði
á flótta. Ætti hún að aflæsa herberg-
ishurðinni? Nei, það var ekki hægt
—- enginn lykill í skránni. Ætti hún
að fela sig? Nei, hún mundi finn-
ast.
— Vopn — hún þurfti vopn. Bill
hafði beðið hana um að láta stóra
skörunginn liggja við rúmstokkinn,
en henni hafði fundizt það svo hlæi-
legt að hún hummaði það fram af
sér.
En svo datt henni annað í hug.
Það voru tréhælar á skónum henn-
ar. Hún tók annan af sér og reiddi
hann til höggs.
Dyrnar opnuðust hægt og hún
Framh. á bls. 14.
'Út Cífai tieröld
CHURCHILL-sogur
HANN FÉKK MEIRA.
Moran lávarður, sem var lœkn-
ir Churchills ibenti honum ein-
hverntíma hóvcerlega á, að hon-
um vœri hollara að drekka dá-
lítið minna. Churchill varð ekki
svara fátt: „Ég get ekki sagt
annað en það, að ég hef fengið
meira út úr viskíinu en viskiið
hefur fengið út úr mér!“
SÍÐUSTU TENGSLIN.
Þegar hófsemdarmaðurinn sir
Stafford Cripps, fjármálaráð-
herra verkamannaflokksins hcetti
að reykja, varð Churchill að orði:
„Nú hefur hann misst síðustu
tengslin við mannkynið.“
VERKAMANNAHREYFING.
Churchill var á dansleik og þar
var líka hinn spikfeiti Bevin
utanríkisráðherra, fulltrúi verka-
mannaflokksins í stríðsstjórninni.
Ein frúin horfði á Bevin og sagði
við Churchill: „Hvaða dans er
þetta eiginlega, sem Bevin dans-
ar?“ Churchill svaraði um hæl:
„Það er ekki dans frú mín. Það
er verkamannahreyfingin."
LEIÐINLEGT AÐ VERA
SAMMÁLA.
Þegar Churchill var spurður
hvers vegna hann vildi endilega
halda í einn undirmann sinn,
sem alltaf var ósammála honum,
svaraði hann: „Ef tveir menn eru
alltaf sammála, er annar þeirra
alveg óþarfur. Og ég þoli ekki að
hafa óþarfa menn kringum mig.“
VON FYRIR ÆSKUNA.
Ljósmyndari fékk leyfi til að
taka mynd af Churchill þegar
hann var 82 ára, og sagði
hæverskur: „Ég vona að ég fái að
taka mnd af yður þegar þér verð-
ið hundrað ára, sir Winston.“
„Því ekki það, ungi maður.
Mér sýnist þér vera svo hraust-
legur og sprœkur."
— Víst elskar mr. Chamberlain
verkamennina. Hann elskar að
sjá þá vinna, sagði Chuchill um
Joseph gamla Chamberlain.
SHAW FÉKK SVAR.
Bernhard Shaw sendi Churchill
tvo miða að frumsýningu á einu
leikriti sínu, og þessar línur með:
„Velkominn á frumsýninguna,
hafið með yður vin — ef þér eigið
nokkurn." Svarið kom um hœl:
„Því miður er ég bundinn frum-
sýningarkvöldið, en vil gjarna
koma á aðra sýninguna — ef hún
verður þá nokkur."
í apríl 1955 taldist ensku tísku-
blaði svo til, að Churchill hefði
reykt 153,500 vindla frá þvi hann
lœrði að reykja.
UM ATTLEE.
Attlee er mjög hœverskur mað-
ur — sem hefur mikið að vera
hœverskur fyrir.
UM AD LIFA UPP AFTUR.
Blaðamaður spurði Churchill:
„Ef þér gœtuð lifað œfi yðar
aftur, hvað munduð þér þá gera
öðru vísi, sir Winston?" — „Ég
mundi spila á svart en ekki rautt
i Monte Carlo."
ÞEIR SKÖLLÓTTU.
Hefðarfrú var að kvarta undan
þvi við Churchill í samkvœmi, að
karlmönnunum vœri svo ósýnt
um að klœðast smekklega og
kynni ekki að nota litrík föt, til
þess að vekja athygli. „Við kven-
fólkið veljum t.d. litinn á kjól-
unum þannig, að hann sé í sam-
rœmi við hárið á okkur. Hvers
vegna gerið þið það ekki líka?"
Churchill leit á frúna og brosti.
„Já, ef við gerðum það frú — þá
yrði nú tekið eftir okkur, þessum
sköllóttu!"
/VUVWW^VWWVVVVVLVVVVW^rtVVVWVV'UVWVVVVVVVVVVWVVWVVVWV
Vitið þér ...?
að ómildasta veðrátta í heimi
er við suðurpólinn?
Að vísu er ekki kuldametið þar,
en hinsvegar oft fárviðri. Leiðang-
ursmenn þar syðra hafa lent í
stormum með 200 km. vindhraða á
klukkustund og kuldinn stundum
50—60 stig.
að mörg dýr geta verið mat-
arlaus ótrúlega lengi?
Það hefur verið staðreynt, að
krókódílar geta verið matarlausir í
700 daga, skjaldbökur í 500, frosk-
ar í 400 og lax og hákarl í 110
daga. — Lengsta svelti sem maður
hefur þolað, er 60 dagar.
að aðeins tíundi hluti heims-
flotans er kolakynt eimskip?
Um 1930 gengu eins mörg skip
fyrir kolum og fyrir olíu á heims-
höfunum, en af heimsflotanum í
dag, sem er rúm 110 milljón brúttó-
lestir eru aðeins 10 milljón lestir
kolakyntar. Mörg stórskip heimsins
eru knúð með eim-túrbínum, en það
er olía, sem notið er til kyndingar-
innar.