Fálkinn - 18.03.1960, Qupperneq 12

12
FALKINN
FRAMHALDSSAGA
HvehkatariHh
*
*
46«
Sjúklingurinn hafði þegar verið svæfður er
Sonja opnaði dyrnar, og henni gafst tækifæri
til að sjá að lafði Milsdon var'fögur en mikið
veik, áður en MaeDonald yfirlæknir kom inn og
Chilcombe læknir með honum. Eins og margir
lítilsháttar menn var Arthur Chlicombe í essinu
sínu þegar verið var að gera alvarlega uppskurði.
Með hlægilegum hátíðleikasvip fór hann i lækna-
sloppinn og setti á sig hettuna og hnyklaði brún-
irnar og leit yfir allt, hvort það væri í lagi, eins
og það væri hann sjálfur en ekki MacDonald,
sem átti að skera. MacDonald sýndi hins vegar
ekki neina tilburði á sér. Þegar Sonja rétti hon-
um verkfærin brá henni í brún, því að hún sá
að hann var náfölur í andliti, og augun þreytu-
leg eins og honum hefði ekki komið dúr á auga
alla nóttina. Hann stóð augnablik með hnífinn
í hendinni og horfði á fagurt, sofandi andlitið
áður en hann tók til starfa.
Aldrei mundi Sonja gleyma þessari læknis-
aðgerð. Það var einhvers konar ógnun í loftinu,
eitthvað annað og meira en gerist við venjulega
uppskurði. í fyrsta lagi truflaði Chilcombe hana
mikið 1 því sem hún þurfti að gera. Hann stóð
alltaf fyrir framan hana, svo að hún gat ekki
séð hvað verkinu leið. í öðru lagi var eitthvað
annarlegt við MacDonald yfirlækni allan tím-
ann. Þó hann berðist gegn því gat hann ekki
annað en hugsað til þess að konuna, sem lá
þarna á skurðarborðinu hafði hann elskað einu
sinni. Þessar fölu varir, sem hreyfðust ósjálfrátt
í svefninum — það voru varir, sem hann hafði
kysst einu sinni. Þetta höfuð með gullna hárið
hafði forðum hallast upp að brjósti hans, þegar
hann var ungur stúdent. Kringum grannan úlfn-
liðinn hafði einu sinni verið armband, sem hann
hafði verið að spara í heilt ár til að geta keypt.
Allt í einu blossaði upp í sál hans hatur til
þessarar harðbrjósta sálarlausu veru, sem hafði
eitrað mörg ár af ævi hans. Hann var kaldur
og máttlaus. Skurðstofan með mjallhvítum þilj -
unum, þegjandi, starandi hjúkrunarkonurnar og
alvarlegu stúdentaandlitin, sem horfðu á upp-
skurðinn gegnum gler í öðrum enda stofunnar,
hringsnerist allt fyrir augunum á honum og
hvarf svo í þoku. Hann andvarpaði og sleppti
hnífnum er hann átti að fara að byrja á erfiðasta
hluta verksins. Og svo hneig hann eins og tuska
niður á gólfið. Hjúkrunarkonurnar störðu á hann
felmtraðar. Stúdentarnir hrópuðu upp yfir sig.
„Æ, hvað er þetta — hvað eigum við að gera?“
hrópaði Chilcombe æstur. „Hvað gengur að
manninum?"
„Getið þér lokið við uppskurðinn, læknir?“
spurði systir Mary þegar í stað og rétti honum
annan hníf. „Það verður að halda áfram strax,
annars er líf sjúklingsins í voða.“
„Við verðum að ná í annan skurðlækni undir
eins. Ég þori ekki að taka þetta að mér,“ sagði
Chilcombe læknir aumingjalegur. „Svona flók-
ið tilfelli — og auk þess notar MacDonald öðru-
vísi aðferð en ég. Ég hefði aldrei átt að leyfa að
lafði Milsdon yrði flutt hingað.“
„Bíðið þér við. Gefið þér mér hnífinn, systir
Mary,“ heyrðist ung kvenrödd segja.
Mary rétti Sonju hnífinn með aðdáun, sem
henni var þó þvert um geð að sýna. Hún lét Chil-
combe lækni eiga sig, og gekk að skurðarborð-
inu. albúin til að leika hlutverk sitt í þessum
alvarlega leik. Hún skildi hvílík dirfska það var
af Sinju, sem ekki hafði lokið prófi ennþá, að
taka að sér ábyrgðina af þessum vandasama upp-
skurði.
En það var fleira en eintóm skylduræknin, sem
gaf hinum unga aðstoðarlækni Philips MacDon-
alds þor í þrautinni. Hún var ekki aðeins að
berjast fyrir lífi Clare Milsdon, en líka fyrir áliti
mannsins, sem hún elskaði. Nú báru fjórir stúd-
entar yfirlækninn út úr skurðstofunni; þeir
höfðu verið að horfa á uppskurðinn. Ef kunn
hefðarfrú dæi eftir uppskurð, sem hann hafði
gert, gat það hnekkt áliti hans mikið.
„En hvað eruð þér að gera við sjúklinginn?“
sagði Chilcombe læknir. Hann beygði sig fram
og ætlaði að snúa hnífinn úr hendinni á Sonju,
en Mary yfirhjúkrunarkona greip í handlegginn
á honum og aftraði honum.
„Það er bezt að láta ungfrú Harrison um að
ljúka við uppskurðinn,“ sagði hún.
Fimmtán mínútur seigluðust áfram. í meðvit-
und hins hrædda læknis, Mary yfirhjúkrunar-
konu og Sonju sjálfrar voru þær eins og fimmtán
tímar. Svo lagði Sonja frá sér verkfærin, og án
þess að hugsa um Chilcombe lækni og stúdent-
ana fleygði hún sér í fangið á Mary yfirhjúkr-
unarkonu og sagði:
„Ó. systir — það fór vel!“
Sannleikurinn.
Philip MacDonald lá í rúminu sínu þegar hann
opnaði augun aftur. Móðir hans sat hjá honum
og við fótagaflinn stóð Chilcombe læknir.
„Hvernig stendur á að ég er kominn hingað?“
spurði hann forviða og reyndi að rísa upp.
„Æ, aumingja drengurinn, þú mátt ekki sitjast
upp,“ sagði frú MacDonald.
„Ég átti að vera á sjúkrahúsinu, mamma. Ég
á að gera erfiðan uppskurð í dag. Sagði ég þér
það ekki? Clare Milsdon.“
Nú tók hann eftir Chilcombe lækni og fékk
minnið aftur.
„Hvernig fór með sjúklinginn?“ spurði hann
órólegur. „Það mun hafa liðið yfir mig meðan
ég var að skera. Tókst yður að ljúka við hann?
Eða . . .“ hann þagnaði og varirnar skulfu.
,.Þér skuluð ekki hafa áhyggjur af því,“ svar-
aði Chilcombe. „Aðstoðarlæknirinn yðar hélt
áfram þar sem þér hættuð — og þessi ungi stúd-
ent bjargaði lífi lafði Milsdon.“
Verið ekki aöeins viss um að
þessar tiljinningar mínar til yðar
verða sífellt heitari, en trúið mér
lika þegar ég tjái yður . . .
„Ha? Hélt ungfrú Harrison áfram uppskurð-
inum?“
Chilcombe læknir staðfesti það. „Þetta var
beinlínis kraftaverk,“ hélt hann áfram. „Ég
hef aldrei séð neitt því líkt. Ef ég á að vera
hreinskilinn get ég sagt yður, að ég þorði ekki
að halda áfram að skera sjálfur. Þessi unga
stúlka verður frægur skurðlæknir með tíman-
um. Þegar hún hafði lokið uppskurðinum missti
hún vald á sér sem snöggvast og grét svo að
hún nötraði. — Þetta hafði reynt svona mikið
á hana. En á eftir fór hún í fyrirlestur með fé-
lögum sínum eins og ekkert hefði í skorizt.
„Ég verð að komast á sjúkrahúsið undir eins
til að þakka henni fyrir,“ sagði MacDonald
ósjálfrátt og lyfti yfirsænginni.
„Nei, verið þér nú hægur.“ sagði Chilcombe.
„Þér ættuð að halda kyrru fyrir að minnsta
kosti í viku. Þér lognuðust niður eins og sprung-
in blaðra í skurðstofunni. Þér hafið reynt of
mikið á yður, sé ég. Ég kem aftur á morgun og
sé hvernig yður líður.“
Chilcombe fór og MacDonald sneri sér að móð-
ur sinni.
„Ég verð að fá að tala við ungfrú Harrison,“
sagði hann. „Ég hef enga ró í mínum beinum
fyrr en ég hef getað þakkað henni fyrir að bjarga
lífi sjúklingsins. Ekki ein manneskja af þúsund
hefði þorað að taka þessa áhættu á sig.“
Frú MacDonald brosti.
„Vertu ekki svona órólegur, drengur minn.
Ég skal sjá um að hún komi hingað. Ég sendi
eina stúlkuna til hennar og bið hana um að koma.
Sofðu nú dálitla stund enn — gerðu það.“
Það var mjög föl Sonja, sem kom inn í svefn-
herbergi MacDonalds klukkutíma síðar. Hún
þóttist viss um að hann hefði gert boð eftir
henni til að setja ofan í við hana fyrir að hafa
haldið uppskurðinum áfram í leyfisleysi, og hún
hafði svo mikinn hjartslátt að hún gat varla
dregið andann.
„Herra yfirlæknir,“ byrjaði hún, en áður en
hún komst lengra hafði hann gripið í höndina
á henni og dró hana að rúminu.
„Ég veit ekki hvernig ég get þakkað yður,
ungfrú Harrison," sagði hann loðmæltur. „Eftir
allar þær móðganir, sem ég hef sýnt yður, bjarg-
ið þér sjúklingi mínum úr heljar greipum, og
sjálfum mér frá hneisu og auðmýkingu.“
„Þetta var ekki nema skylda mín,“ stamaði
Sonja, sem átti bágt með að trúa sínum eigin
eyrum. „Chilcombe læknir er lyflæknir og ekki
nógu æfður til að geta haldið skurðinum áfram,
svo að ég varð að hlaupa í skarðið. Það alvar-
legasta var þegar búið.“
Áður en lækninum gafst tími til að svara opn-
uðust dyrnar og frú MacDonald kom inn.
„Ég er hrædd um að ég verði að taka þessa
ungu vinstúlku frá þér, Philip,“ sagði hún al-
úðlega. „Þú mátt ekki gleyma, að þú ert sjúkl-
ingur. Þú mátt til að hvíla þig — er það ekki,
ungfrú Harrison?“
Sonja horfði dökkum augqnum á þreytulegt
andlit yfirlæknisins. Fyrir hálfum mánuði hafði
hún vitað, að hann mundi fá svona áfall, en hún
hafði ekki getað hindrað það.
„Jú, frú MacDonald, það er sjálfsagt bezt að
sonur yðar fái að vera einn núna. Ég vona að
yfirlæknirinn nái sér fljótt aftur. St. Cuthberts-
spítalinn getur illa verið án duglegasta skurð-
læknisins síns.“
„Þarna sérðu — ungfrú Ilarrison er á sama
máli og ég,“ sagði gamla konán sigri hrósandi.
„Nú verðurðu að hvíla þig, en ef þú verður
hlýðinn skal ég leyfa að aðstoðarlæknirinn þinn
heimsæki þig aftur á morgun.“
„Viljið þér gera það, ungfrú Harrison?“ spurði
hann og horfði biðjandi á Sonju, svo að hún
vissi ekki hvað hún átti af sér að gera.
„Vitanlega, ef þér óskið þess,“ svaraði hún
vandræðalega.
Dyrnar lokuðust eftir hinni grannvöxnu mey,
og allt í einu fannst MacDonald herbergið svo
einkennilega tómt. Einstæðingskennd greip
hann, svo nístandi að hann kenndi til.
„Sonja!“
Hann hvíslaði nafnið ósjálfrátt. Honum fannst
nafnið hæfa henni svo vel, þó að hann vissi
ekki hvers vegna. Allt í einu kom hann auga á
eitthvað rósrautt, samanvafið á rúminu. Það var