Fálkinn - 10.06.1960, Qupperneq 9

FALKINN
8
ombo. Hvað var hún gömul? Ja,
líklega einhversstaðar milli tutt-
ugu og íimm og þrjátíu og fimm
ára. Ég yrði að svara því sjálfur,
sagði þjónninn vinur minn. Og þetta
Anusja — var það ekki rússneskt
nafn? Jú, það var það. Hún var af-
livæmi rússnesks flóttamanns. Já,
og rík, — átti gull og gimsteina eins
og sand, og rik á reynslu líka!
Reynslu af allskonar hvítum mönn-
um. „Nymfoman", er það víst kall-
að, sagði hinn þeldökki starfsbróð-
ir minn. — En þessi safír, b'ætti
hann við — að hún skuli þora að
ganga með hann utan á sér. Hann
er kallaður „grátandi safírinn“, og
það er hvorki hjal eða hugarburð-
ur að hann hafi grátið — að hann
tárfelldi við ýms tækifæri. Það er
sagt að hann sé engu minni for-
vitri en sannspár woodoprestur er
— þegar ógæfa er í vændum þá
tárfellir hann ....
Um leið og félagi minn sagði
þetta kom drynjandi þrumuveður.
Þarna á Ceylon kom óveðrið oft allt
í einu og fyrirvaralaust. Brakið i
þrumunum endurómaði í marmara-
salnum sem við vorum í, svo að
mér fannst hann vera að hrynja.
Og nú var um annað að hugsa en
hangsa — við þurftum að loka öll-
um gluggum og setja rafmagns-
snerlana í gang til þess að hreinsa
loftið. Og svo var líka kominn tími
til að ganga á milli gestanna með
hressinguna, ávexti og kampavín —
og við áttum að leita gestina uppi
með þessar trakteringar, hvar svc
sem þeir voru. Ég var alltaf að
hugsa um safírinn, og að ég hafði
séð hann gráta á brjósti Anisju.
Hefði brytinn séð mig þegar ég var
að bera á borð, mundi hann hafa
sett alvarlega ofaní við mig, því
að ég skvetti kampavíninu á dúk-
inn í hvert skifti sem ég hellti í
glas, ef þrumudynurinn glumdi í
salnum.
Ég fann Anusju í einum innsta
setuklefanum í veitingahúsinu. Hún
sat þar í dýrindis sófa við hliðina
á ungum liðsforingja í fullum
skrúða. Ég þóttist sjá að þau væru
nýlosnuð úr átakanlegum faðm-
lögum, þegar ég kom inn með bakk-
ann minn. Anusja var rjóð í kinn-
um og gula hárið á henni var í úfn-
um öldum, eins og eru á illa gerðum
sjó. Og þegar hún brosti til mín
voru smá-blóðdropar á neðri vör-
inni á henni. Eins og hún hefði ver-
ið bitin. Ég tók eftir þessu eins og
ég væri í þoku, og hellti í kampa-
vínsglösin þangað til út af flaut.
Ég heyrði að Anusja hló að þessu
í gamni, en þó hæðilega um leið,
yfir klaufaskapnum í mér. Og þeg-
ar ég leit niður á safírinn hennar
gat engum skynibornum manni
blandast hugur um að hann grét.
Tárið, sem ég sá hrynja af honum,
var svo greinilegt, að öll veröldin
gat séð að steinninn gat grátið. Mér
datt í hug hvort ég ætti ekki að
þurrka það. Nei, það mátti enginn
þjónn leyfa sér, hugsaði ég með
mér, — að þurrka tár af brjósti
gests. — Allt annað átti þjónn að
þurrka.
Og í staðinn þurrkaði ég af glös-
unum, og þegar Anusja lyfti glasinu
sínu til að dreypa á því, brosti hún
til mín og sagði: — Viljið þér gera
svo vel að ná í herðaskjólið mitt
frammi í fatageymslunni, mig lang-
ar til að fara út og sjá fegurð eld-
inganna þarna úti á svölunum. —
Þetta er sítt herðaskjól með perlu-
gljáalit ....
Ungi liðsforinginn stóð upp og
hefur kannske ætlað sér að verða
mér fyrri til, en Anasja stöðvaði
hann. — Nei, sagði hún ákveðin, —
ég vil ekki láta fylgja mér, Archie
vinur minn. Ég vil njóta þrumu-
veðursins ein.
Jæja, svo að hún ætlaði sér það
— leika sér að eldingunum og láta
safírinn sinn gráta. Ef trúa skal
kunningja mínum, hinum þeldökka
Ceyionbúa, hefði þetta verið hreint
og beint sjálfsmorðstilraun, því að
hann hafði sagt að það boðaði slys
þegar safírinn gréti. Ég varð að
reyna að afstýra þessu, svo fram-
arlega sem það stóð í mínu valdi.
Eftir tæpa mínútu kom ég aftur
með herðaskjólið hennar, og þá
hafði hún lokið upp dyrunum út á
svalirnar, og stóð þar — alein og
hátignarleg. Ég sá skýra skugga-
myndina af henni, er ný elding með
bláum bjarma varp birtu yfir um-
hverfið, ég gat séð útlínur hins
granna líkama hennar undir fis-
léttum kjólnumj áður en ég lagði
perlumóðurskjólið á herðar henni.
Þá sneri hún andlitinu að mér og
hálfopnar varir hennar báðu að-
eins um eitt. En ég hugsaði með
mér, að safírinn yrði ég að sjá einu
sinni enn, áður en ég kyssti hana —
ég, þjónninn — nafnlaus karlmaður
— ég var samt samboðinn þessari
ókunnu konu ....
— Nú, hvað er þetta? hvíslaði
hún. — Þú horfir aðeins á hálsmen-
ið mitt — þú lítur ekki á mig.
Hvað gengur að þér ,,darling“?
Og mi leiftraði aftur elding með
bláum bjarma og þruman kom að
heita mátti um leið, við vorum í
bláu ljóshafi, og safírinn glóði og
grét meir en nokkurn tíma áður.
— Afsakið þér, frú, hvíslaði ég
hásum rómi, — en vitið þér ekki að
safírinn vðar er að gráta yfir yður?
. . . Viljið þér ekki heldur að við
lokum dyrunum, viljið þér ekki
heldur . . .
Ný elding truflaði mig í fram-
haldinu, og ég fann ramma brenni-
steinslykt berast gegn um dyrnar.
Og þrumuhvellurinn, sem kom eft-
ir, var cannkölluð þolraun fyrir all-
ar hljóðhimnur.
Anusja hafði hallað sér aftur á
bak í faðmi mínum, og skinið úr
augum hennar var mjúkt og heitt,
alveg eins og í safirnum.
— Ert þú hjátrúarfullur, Ger-
mani? hvíslaði hún.
— Nei, sagði ég og kyssti hana
í áfergju. Ég gróf mig niður í þenn-
an munn, — sem annar maður var
nýbúinn að kyssa. Það var blóð-
bragð að þessum kossi — hver
veit nema ég hafi bitið hana líka?
Hvað veit aumur og glataður karl-
maðui' um slíkt og þvílíkt? Hann
veit ekkert — skynjar ekkert nema
vímuna og girndina, titrandi eins og
eldingin í skýjunum. Jú, ég man að
ég hafði stungið annari hendinni
undir hálsfestina hennar — líka. Ég'
man það.
Stóðum við svona í heila klukku-
stund? Eða svifum við á skýjum í
langa eilífð? Mér fannst að minnsta
kosti að ég væri ekkert í ætt við
jarðríki .... Ekki fyrr en bylmings
hnefi lenti á mér og dró úr mér
máttinn. Og svo ný elding, held ég,
sem gex'ði allt svart fyrir mér ....
Ég lá á grúfu á ísköldu marmara-
gólfinu þegar ég smám saman rakn-
aði úr rotinu. Og ég lá með andlit-
ið í blóðpolli úr mér sjálfum. Og
við hliðina á mér sá ég safírinn
hennar Anusju — glitrandi — með
ótal slípiflötum, sem mér virtust
svo kaldir núna. Ég varð líka var
við að skór sparkaði í mig, og þetta
var silfraður skór með oddhvassri
tá. Og svo heyrði ég hróðuga liðs-
foringjarödd sem sagði: — Á ég að
láta gistihússnjósnarann tukthúsa
hann, Anusja mín? Ég meina: fyrir
tilraun til gimsteinaþjófnaðar?
Ég heyrði hláturinn í Anusju
hækka og lækka svolitla stund
þarna inni i litlu einkastofunni
þeirra. Svo sagði hún: — Nei, það
ætti að duga, að þú lumbraðir svona
eftirminnilega á honum, þessum
freka dóna.
Og svo sneri hún sér að mér og
sagði hvæsandi: — Reyndu að hypja
þig á burt, kvikindisgreyið þitt!
Taktu saman pjönkurnar þínar og
láttu ekki sjá þig hérna í gistihús-
inu nokkurn tima framar. Annars
skal ég láta lögregluna hirða þig!
Ég var svo bólginn í kinnunum
eftir löðrungana sem ég hafði feng-
ið, að ég átti erfitt með að tala
sæmilega skýrt þagar ég hitti starfs
bróður minn í ganginum milli gisti-
hússins og þjónabústaðanna. Hann
glápti forviða á mig, því að hann
sá hvort tveggja, að ég var bólginn
í báðum kinnum eins og eftir verstu
tannpínu, og að jakkinn minn var
útataður í blóði.
— Almáttugi Allah! sagði hann
með öndina í hálsinum, — hvað
hefur komið fyrir þig?
— Ekki neitt, sagði ég, — ekki
annað en að „grátandi safírinn"
felldi nokkur tár í kvöld. Og þau
tár voru ekki út af Anusju, eins
og þú sérð!
Og svo dinglaði ég áfram — inn
í þjónabústaðinn. í síðasta sinn.
☆
Júlíana Hollandsdrottning átti afmæli fyrir nokkru síðan og var þá þessi mynd tekin af
manni hennar og börnum á hallartröppunum í Soestdijé. Frá vinstri sjáum við Beatrix krón-
prinsessu, Bernhard prins og prinsessurnar Marijke, Irene og Margriet.