Fálkinn - 30.11.1960, Blaðsíða 13

um með freyðandi bjórkrúsir í þvög-
unni.
Leo varð ekki um sel, er hann fékk
að vita hjá vertinum, sem nú var orð-
inn viðmælandi, að Fritz hefði ekki sézt.
Kvöldið hafði liðið fljótt, og það var
komið miðnætti. Leo sagðist verða að
fara af stað strax, annars næði farang-
urinn á bílnum ekki í tæka tíð.
Við höfðum ekið í nokkra tíma og
Leo var orðinn þreytulegur, er hann
stöðvaði bílinn í litlu þorpi og við höl-
uðum okkur sitt í hvoru horni stýris-
hússins.
Ég hrökk upp við það að Leo ræsti
bílvélina, og í grárri morgunskímunni
sá ég hvar lögregluþjónn stóð og horfði
í áttina til okkar.
Það tók tíma að átta sig á umhverf-
inu, og það var ekki laust við að ölið
frá kvöldinu áður segði til sín.
Það var liðið fram á morguninn, er
við ókum í gegn um sveitaþorp, þar
sem skrúðganga var á leið til kirkju.
Þetta var löng skrúðganga, og við
urðum að bíða meðan hún fór fram hjá.
Leo tautaði eitthvað og krossaði sig á
meðan ég fór út og tók myndir af her-
legheitunum. Víða meðfram veginum
voru krossmerki, og kertaljós loguðuð
sumstaðar í gluggum, þótt sólskin væri.
★
Við höfðum stanzað hjá veitingahúsi
og fengið hressingu, og það var komið
fram undir kvöld. Eftir að hafa ekið
þrönga þjóðvegi gegnum mörg þorp og
bæi, vorum við loks komnir á bílabraut-
ina, sem liggur frá Nurnberg til Mun-
chen. Ég hafði tekið að mér hlutverk
Fritz sem aðstoðarbílstjóri og ekið bíln-
um á móti Leo. „Það má ekki kloss-
bremsa svona bílnum,“ hafði hann sagt.
„Þá spænir þú dekkin, og umfram allt
að nota mótorbremsuna, þegar farið er
niður brekkur.“ Svo hafði hann útskýrt,
hve mikið hjólbarðar undir svona farar-
tæki kosta, og það var hreint ekkert
smáræði. Það var því ekki um annað
að gera fyrir mig, alls óvanan að aka
stórum vörubíl með átta lesta aftaní-
vagni, en að treysta á stýrið og flautuna.
í einu þorpinu skall hurð nærri hæl-
um, er við tókum ekki nógu stóra beygju
fyrir hornið á ráðhúsinu, en sluppum
til allrar hamingju með rispu á aftaní-
vagninum. í annað skipti hafði ég kom-
ið á heldur mikilli ferð inn á aðalgötu
smáþorps, og þar sem þetta var helgi-
dagur, var mannmargt á götunni. Þetta
var einn þessara vingjarnlegu litlu bæja
í sunnanverðu Þýzkalandi, þar sem „Rat-
hausmarkt“ er aðalsamkomustaðurinn.
Ég flautaði allt hvað af tók og allt hent-
ist út af götunni, fólk, hundar og hænsni,
í einni bendu.
Vesalings fólkið hefur víst ekki hugs-
að neitt fallega til okkar, þar sem við
hurfum því í rykmekki, eftir slíka heim-
sókn.
Það bar fátt til tíðinda eftir að við
komumst á bílabrautina. Engar þver-
götur, og maður sá naumast bílana sem
Sveinn Sæmundsson blaiafuiltrúi ferðaðist
á fingrinum um Þýzkaland að loknu námi
fyrir nokkrum árum og segir hér frá ferðinni
komu á móti fyrir trjánum á milli ak-
brautanna.
Við ókum á áttatíu kílómetra hraða
og margir fólksbílar komu fram með
bílnum okkar og fóru fram úr, og þyt-
urinn af ferð þeirra barst til okkar
gegnum jafnagang dieselvélarinnar.
★
Fyrr í dag höfðum við ekið um stund
meðfram austurþýzku landamærunum,
þar sem á skiptir löndum með aust-
rænum og vestrænum. Landið er þarna
skógi vaxið, en á einum stað gekk nes
fram í ána austanverða. Leo, sem hafði
ekið um þessar slóðir í mörg ár, sagð-
ist einu sinni hafa orðið sjónarvottur
að hryllilegum atburði þarna á tang-
anum.
Fimm Austur-Þjóðverjar, tvær kon-
ur og þrír karlar, höfðu ætlað að flýja
til Vestur-Þýzkalands, og í leit sinni að
heppilegum stað komið að þessu grasi
gróna nesi. Enginn maður var sjáanleg-
ur hvorugu megin árinnar, og þau gengu
fram á oddann. En þá kvað við skot-
hvellur og einn mannanna hné niður.
Önnur konan kastaði sér yfir hann, en
hin þrjú tóku á rás niður að ánni.
Þá hófst vélbyssugelt uppi í skóglend-
inu að austanverðu, og þarna voru þau
fimm murkuð niður, í þann mund er
langþráð takmark og frelsið blasti við
skammt undan.
Leo bætti því við, er við ókum þarna
um, að enda þótt við sæjum engin merki
varðmanna, þá lægju þeir í skóglend-
inu beggja megin árinnar, og að þeir
hefðu innrauðan ljósaútbúnað til þess
að geta hæft skotmörk í myrkri. Margir
hefðu fallið í gildruna þarna á nesinu
vegna þess að slík ljós eru ósýnileg ber-
um augum.
★
Við komum til Múnchen um kvöldið
og á meðan Leo skilaði aftanívagnin-
um, fór ég að skoða bjórkjallarann
fræga, þar sem Hitler hélt eina af sín-
mu frægu ræðum og nokkrir framtaks-
samir náungar reyndu að ráða hann af
dögum með sprengju. Sennilega liti
heimurinn öðruvísi út í dag, ef það
áform hefði heppnazt. Allt er nú breytt
þarna í kjallaranum, frá mektardögum
Hitlers. Bandaríska herstjórnin hefur
látið innrétta hann sem íþróttasal fyrir
setuliðið, og þar æfa nú hermennirnir
box oð körfubolta. Stúlka, sem gekk
með mér um bygginguna, sýndi mynd
af því, hvernig umhorfs var eftir spreng-
inguna, og var þar sannarlega allt úr
skorðum gengið.
Það er margt og merkilegt að sjá í
Múnchen, að bjórkjallaranum slepptum,
en tíminn var naumur í þetta sinn, og
við lögðum af stað til Rosenheim, þegar
búið var að ganga frá papppírum fyrir
aftanívagninn.
Rosenheim er vingjarnlegur, lítill
bær, skammt frá landamærum Austur-
ríkis. íbúarnir eru Suður-Þjóðverjar af
bezta tagi, léttlyndir og lífsglaðir. Við
komum til Rosenheim að kveldi annars
hvítasunnudags, og þótt sumarið væri
enn ekki gengið í garð, var samt hlítt
og logn yfir bænum og margl fólk á
götunum og í lystigarðinum.
Frh. á bls. 32